130321 ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Αν είναι έτσι…

Δεν ξέρει πια κανείς τι να πιστέψει στο διαδίκτυο και, καλού κακού, είναι προτιμότερο να προσπερνάει τις διάφορες ειδήσεις που μεταδίδονται και αναμεταδίδονται μέσω υπολογιστών.

Πώς να σχολιάσεις κάτι για το οποίο δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι έτσι όπως το άκουσες;

Πώς να μιλήσεις για μια είδηση που, αν ισχύει, είναι σοκαριστική, αν όμως όχι, τότε κρύβει πολύ πονηριά από πίσω;

Θα σας διαβάσω πρώτα την είδηση και μετά εσείς μου λέτε τη γνώμη σας. Διαβάζω:

Ένα παιδάκι, μαθητής κάποιου δημοτικού σχολείου στην Πάτρα, λιποθύμησε στο δρόμο για το σπίτι του, μπροστά στα μάτια γονέων, δασκάλων και συμμαθητών του.

Όταν συνήλθε, είπε πως είχε να φάει δυο μέρες και πως στο στόμα του έβαλε μόνο λίγο γάλα. Αμέσως κινητοποιήθηκε ο Σύλλογος Γονέων για την αγορά τροφίμων και την παράδοσή τους, με διακριτικό τρόπο, στους γονείς του παιδιού, οι οποίοι… «πριν ξεσπάσει η κρίση είχαν ένα καλό εισόδημα».

Αν είναι έτσι, τότε τα πράγματα είναι στ’ αλήθεια τραγικά και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες.

Γιατί όμως λέω και ξαναλέω «αν είναι έτσι»; Διότι πιστεύω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ακόμη και σ’ αυτή την Ελλάδα της κρίσης, υπάρχει αρκετό φαγητό, ώστε να μην πεθάνει κάποιος από την πείνα.

Ακόμη και σήμερα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πετούν το φαγητό που περίσσεψε, το φαγητό που έμεινε μέρες στο ψυγείο, το φαγητό που δεν πρόκειται να φαγωθεί.

Ακόμη και σήμερα, αγοράζονται τρόφιμα που δεν πρόκειται ποτέ να καταναλωθούν και θα πεταχτούν, όταν περάσει η ημερομηνία λήξης.

Ακόμη και στα σχολεία, μπορεί να δει κανείς μαθητές να πετάνε το πρωινό που τους έβαλε η μητέρα τους, ή να ξοδεύουν τα χρήματα που τους δίνει για να φάνε κάτι σε αναψυκτικά, τσίχλες και… τσιγάρα.

Είναι αδιανόητο λοιπόν, να λιποθυμά παιδάκι από την πείνα. Αν συμβαίνει είναι ντροπή για την κοινωνία, για το σχολείο, για… τους γονείς του!

Το άλλο πουλάκι:

Μάλιστα, για τους γονείς του.

Οι οποίοι σε όσο δυσχερή θέση κι αν έχουν περιέλθει, θα έπρεπε να φροντίσουν να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό για το παιδί τους. Να απευθυνθούν σε κοινωνικές δομές αλληλεγγύης, να παρακαλέσουν γνωστούς και φίλους, να ψάξουν στα σκουπίδια, να κλέψουν…

Ναι, ακόμη και να κλέψουν ένα ψωμί, ένα πακέτο μακαρόνια, λίγα φρούτα, κάτι περισσότερο από το γάλα που έδιναν επί δύο μέρες στο παιδί τους.

Θα μου πείτε αυτό δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…

Το ξέρω. Ακριβώς αυτό είναι και το δικό μου επιχείρημα. Τι περίμεναν δηλαδή να γίνει αυτοί οι γονείς που άφησαν το παιδί τους δυο μέρες χωρίς φαγητό.

Να τους τύχει το λαχείο την τρίτη ημέρα ή να έρθει μια ανέλπιστη κληρονομιά, όπως βλέπουμε να γίνεται στις παλιές ελληνικές ταινίες;

Συγνώμη που γίνομαι τόσο αυστηρός, ίσως και λίγο κακός, όμως όντως πιστεύω ότι στην Ελλάδα τού σήμερα, όταν ένα παιδί λιμοκτονεί, φταίνε πρωτίστως οι γονείς του.

Οι οποίοι μάλιστα, «πριν ξεσπάσει η κρίση είχαν ένα καλό εισόδημα». Δεν ξέρω αν αυτό συμπληρώθηκε στην είδηση για να υπογραμμίσει ακόμη περισσότερο τις ευθύνες της κρίσης και εκείνων που τη διαχειρίζονται.

Αυτό που εγώ διαβάζω είναι πως οι γονείς δεν ανήκουν σε κάποια «περιθωριακή» ομάδα και πως, εν πάση περιπτώσει, γνωρίζουν να ζουν και να κινούνται μέσα στην κοινωνία.

Η οποία, ευτυχώς, δεν αφήνει κανέναν να πεθάνει από την πείνα, πόσο μάλλον ένα παιδί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν, λοιπόν, είναι έτσι…

Από ένα γρήγορο κοίταγμα που έκαναν στο διαδίκτυο, βρήκα ότι μόνο η Ιερά Μητρόπολη Πατρών διαθέτει ένα ίδρυμα και πέντε ενοριακούς ναούς, όπου οι άποροι σιτίζονται εντελώς δωρεάν.

Αν ψάξεις λίγο περισσότερο, θα δεις πως στην Πάτρα λειτουργούν και Κοινωνικό Παντοπωλείο, Τράπεζα Τροφίμων και Δημοτική Ιματιοθήκη. Μάλιστα, εκτός από τρόφιμα και ρουχισμό, στα παιδιά, ειδικά, διατίθενται και παιχνίδια!

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ειδήσεις που δεν συμφωνούν ούτε με την κοινή λογική ούτε με την πραγματικότητα;

Και δεν εννοώ πραγματικότητα της κρίσης. Αυτή υπάρχει, τη βλέπουμε παντού γύρω μας, κάποιοι τη νιώθουν στο πετσί τους.

Παράλληλα όμως υπάρχει και ένας κόσμος που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο που υποφέρει.

Καμιά σαρανταριά φορείς και τέσσερα πολύ μεγάλα σούπερ μάρκετ στηρίζουν το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Πάτρας, ενώ χθες κιόλας διάβαζα ότι προχωρούν και σε νέες κοινωνικές δομές, αφού οι ευαίσθητες ομάδες και οι άποροι αυξάνονται.

Ναι, κρίση υπάρχει. Μπορεί πολλοί συμπατριώτες μας να μην έχουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, ακόμη και να μην μπορούν να ζεσταθούν. Όμως και ένα πιάτο φαγητό για όλους, ευτυχώς, υπάρχει ακόμη.

Για να γίνω, λοιπόν, λίγο περισσότερο αυστηρός, θα αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά:

Αν είναι έτσι, μήπως ο σύλλογος γονέων, μαζί με τα τρόφιμα που έστειλε στους γονείς του παιδιού, θα έπρεπε να στείλει και τον εισαγγελέα;

Διότι μπορεί και να μην είναι έτσι!

Μας φτάνει το χάλι μας!