130320 ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ

Το ένα πουλάκι:

«Σάλος»!

Άμα ακούς τη λέξη σάλος να προηγείται μιας είδησης, να είσαι σίγουρος ότι δύο πράγματα συμβαίνουν.

Πρώτα ότι η είδηση είναι πολύ μικρότερης σημασίας από εκείνη που επιχειρούν να της προσδώσουν.

Έπειτα ότι ο «σάλος» δημιουργήθηκε για λάθος είδηση.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη σκέψη μου με βάση ένα πρόσφατο περιστατικό. Πρώτα η είδηση.

«Σάλος από τον ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη, μετά το νικητήριο γκολ επί της Βέροιας».

«Δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει, νόμιζα ότι είναι κάτι που καλούσε όλο τον κόσμο να σηκωθεί όρθιος».

Με τον τρόπο αυτό δικαιολόγησε ο νεαρός ποδοσφαιριστής την χειρονομία του, μιλώντας σε αθλητικό ραδιόφωνο.

Στη συνέχεια, προκειμένου να απαντήσει στους επικριτές του και να κατασκευάσει τον «σάλο» έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter: «Ξέρω την ιστορία της ΑΕΚ. Ξέρω πως είναι προσφυγική ομάδα. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι ρατσιστής. Όποιος προσπαθεί να το διαστρεβλώσει θέλει μονάχα το κακό μου».

Ας δούμε λοιπόν το γεγονός από την οπτική που θέσαμε στην αρχή. Το πρώτο είναι το… σιγά την είδηση που αξίζει να ασχοληθεί τόσος κόσμος μ’ αυτήν.

Δεν ξέρουμε τι είναι ο ποδοσφαιριστής γι’ αυτό ας μιλήσουμε γενικότερα: Έχετε σκεφτεί καθόλου την εφαρμογή των στατιστικών μέσα στην καθημερινή μας ζωή;

Το κόμμα (ο Θεός να το κάνει) της Χρυσής Αυγής παίρνει σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις πάνω από 10%. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Σημαίνει πως αν εσείς έχετε έναν κύκλο εκατό ανθρώπων, οι δέκα από αυτούς τοποθετούν τον εαυτό τους στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.

Σε μια καφετερία που κάθονται και πίνουν τον καφέ τους πενήντα άνθρωποι, αν γινόταν εκλογές, οι πέντε θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι έτσι ακριβώς.

Μπορεί στη συγκεκριμένη καφετερία να μην υπήρχε κανείς και στη διπλανή δέκα ή και περισσότεροι.

Αυτό είναι σωστό. Όταν όμως μιλάμε με στατιστική, κάπως έτσι πρέπει να ερμηνεύουμε τα δεδομένα και όχι όπως θα θέλαμε ή πιστεύουμε εμείς.

Ο καθένας θεωρεί ότι στον δικό του κύκλο το μεγαλύτερο ποσοστό συμβαδίζει με τον ίδιο. Και πράγματι έτσι συμβαίνει, στον βαθμό που τον κύκλο μας, ακόμη και το καφενείο στο οποίο θα πάμε, το επιλέγουμε.

Τι γίνεται όμως σε ένα τυχαίο δείγμα;

Αν βρεθούν σε ένα γήπεδο είκοσι δύο ποδοσφαιριστές, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πως οι δύο από αυτούς είναι ψηφοφόροι (εν δυνάμει) της Χρυσής Αυγής.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Άλλο ψηφοφόρος αυτού του κόμματος (ο Θεός να το κάνει) και άλλο να χαιρετάς ναζιστικά.

Ε, εκεί θέλω να έρθω.

Πού ακριβώς βρίσκονται η είδηση στο όλο θέμα; Για μένα βρίσκεται στην «εξήγηση» που προσπάθησε να δώσει ο νεαρός.

Φαντάζεστε ότι ένα παιδί είκοσι χρονών, που έχει τελειώσει το σχολείο, που τόσα (θα έπρεπε να) ακούει στις μέρες μας για το θέμα, να νομίζει ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός σημαίνει «σηκωθείτε όλοι όρθιοι και βοηθήστε την ομάδα».

Είναι δηλαδή το… «εγέρθητο», στη νοηματική γλώσσα;

Θυμήθηκα… αυθόρμητα την ταινία «Λούφα και Παραλλαγή», όταν ο αξιωματικός, δείχνοντας το σφυροδρέπανο στον στρατιώτη του λέει: «Και αυτό τι είναι; Μη μου πεις ότι είναι το σήμα της Μερσεντές»!

Να λοιπόν πού βρίσκεται η είδηση που πρέπει να προκαλέσει «σάλο». Στο ότι υπάρχουν εικοσάχρονα παιδιά που ΔΕΝ ξέρουν τι είναι ο ναζισμός, ποια είναι τα σύμβολα του και ποιες οι επιπτώσεις της δράσης του στην παγκόσμια ιστορία, γενικότερα, και ειδικά στη δική μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κοιτάξτε και τη δικαιολογία, την εξήγηση.

Που ποιος ξέρει κάτω από την επίδραση και τις συμβουλές ποινή δόθηκε. «Η ΑΕΚ είναι προσφυγική ομάδα και εγώ δεν είμαι ρατσιστής».

Δηλαδή ούτε τώρα έμαθε τι ακριβώς σημαίνει η χειρονομία του και μπερδεύει τον ναζισμό με τον ρατσισμό, που έχουν βέβαια σχέση, όμως δεν ταυτίζονται.

Ελάτε τώρα, στο πλαίσιο αυτό, να δούμε τις πρωτοβουλίες διαφόρων «ομάδων» να συμπληρώνουν το κενό που αφήνει το σχολείο στη διδασκαλία της Ιστορίας.

Η Χρυσή Αυγή θα κάνει, λέει, ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο σε ελληνόπουλα, εννοείται, για να τους διδάξει την αληθινή ιστορία τους κα όχι εκείνη που έχουν επιβάλει οι «ηττημένοι» του Εμφυλίου». (Δεν τον λένε εμφύλιο, όμως το χρησιμοποιούμε εμείς, γιατί η άλλη είναι παρασύνθετη λέξη και θα μας φάει πολύ χώρο.)

Προχθές διαβάσαμε και μια επιστολή που έστειλαν προς τους μαθητές τους οι καθηγητές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι τους λένε τη δική τους (των καθηγητών) εκδοχή για την Επανάσταση του 1821 και, φυσικά, δίνουν τις αντίστοιχες προεκτάσεις στο σήμερα.

Τι να πούμε;

Αυτός ο τόπος είναι άξιος της μοίρας του. Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει πάλι και πάλι είναι πως ο χειρότερος εχθρός μας, αυτός από τον οποίο μονίμως κινδυνεύουμε, είναι ο κακός μας εαυτός.

Που θα έλεγε κι ένας ποδοσφαιριστής.

Και πώς είναι το καθίστε κάτω;