1130313 ΞΟΡΚΙΣΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Πώς δουλεύει το σύστημα!

Το οποίο, ας το σημειώσουμε, δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Το λέω, γιατί πολλοί, συνήθως οι νέοι, βάλλουν γενικώς κατά του «συστήματος», χωρίς να ελέγχουν πρώτα αν κάτι είναι στραβό ή όχι.

Αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που θα γίνουν και οι ίδιοι μέρος του. Όλοι κάπως έτσι λειτουργήσαμε.

Ας εξετάσουμε, λοιπόν, το συγκεκριμένο σύστημα, το οποίο ορίζει τη μοίρα των «επίορκων» δημοσίων υπαλλήλων.

Πρώτα πρώτα να πούμε πως «επίορκος» μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος μετά από απόφαση του αρμόδιου Πειθαρχικού Συμβουλίου, ή για βαριά πειθαρχικά αδικήματα ή απλώς διότι «ξεχνάει» κάποιες μέρες να πάει στη δουλειά του.

Το πειθαρχικό συμβούλιο δεν είναι πλέον αυτό που ξέρατε από παλιά, όπου κουμάντο έκαναν οι συνδικαλιστές, εκ των οποίων κανείς ποτέ δεν τολμούσε να πει κακιά κουβέντα για τον «συνάδελφο», έστω κι αν αυτός ήταν ντροπή των υπολοίπων υπαλλήλων.

Τώρα στα συμβούλια αυτά μετέχουν δύο δικαστές και ένας εκπρόσωπος της διοίκησης. Εδώ θα συναντήσουμε και το πρώτο εμπόδιο του «συστήματος», αφού κάποιοι στην κυβέρνηση ισχυρίζονται πως οι δικαστικοί «φρενάρουν» τη λειτουργία των πειθαρχικών συμβουλίων.

Γιατί τη «φρενάρουν»; Διότι θέλουν -λένε οι κάποιοι- να τη χρησιμοποιήσουν ως μοχλό πίεσης για οικονομικά ή άλλα αιτήματά τους.

Προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι λειτουργοί της δικαιοσύνης σκέφτονται μ’ αυτό τον τρόπο, το άκουσα όμως και σας το μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη.

Προσέξτε, τώρα.

Αν ο «επίορκος» θεωρήσει ότι αδικήθηκε από την απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, μπορεί να προσφύγει σε δευτεροβάθμιο όργανο.

Ξέρετε κανέναν που δεν θα προσφύγει; Εγώ όχι!

Το δευτεροβάθμιο αυτό όργανο λειτουργεί υπό την προεδρία κάποιου νομικού συμβούλου του κράτους.

Κι εδώ υπάρχει το δεύτερο εμπόδιο του «συστήματος».

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος είναι ανώτερος;

Σας διαβάζω:

«Δεν είναι επιτρεπτό η κρίση των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων, εκφερόμενη υπό την προεδρία δικαστικού λειτουργού, να ελέγχεται σε δεύτερο βαθμό από δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο, υπό την προεδρία μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους».

Αυτό τα λένε οι δικαστικοί και φαίνεται να έχουν δίκιο.

Είναι σαν να σου ρίχνει στο στρατό φυλακή ο Διοικητής του Τάγματος και μετά να σου την χαρίζει ο Λοχαγός. Γίνεται;

Τα προβλήματα του «συστήματος» όμως δεν σταματούν εδώ, διότι υπάρχει και άλλου είδους νομικό κώλυμα.

Τι είναι οι δικαστικοί; Είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή δημόσιοι λειτουργοί;

Αν δεχτούμε πως είναι το δεύτερο, γιατί έτσι συμβαίνει, τότε τινάζονται στον αέρα πολλές αποφάσεις πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων.

Διότι, και εδώ μιλάει το Σύνταγμα άρθρο 103, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να υποβιβαστούν ή να απολυθούν, χωρίς απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου που –προσέξτε- θα αποτελείται κατά τα δύο τρία από δημόσιους υπαλλήλους».

Αφού όμως οι δικαστικοί δεν είναι τέτοιοι, τότε τι διάολο ποινές μπορούν να επιβάλλουν τα πειθαρχικά συμβούλια, αν δεν μπορούν να υποβιβάσουν ή να παύσουν «επίορκους» υπαλλήλους, των οποίων τις υποθέσεις εξετάζουν.

Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, αν σκεφτούμε ότι το πρωτοβάθμια πειθαρχικό συμβούλιο, που ουσιαστικά συνιστά δικαστικό συμβούλιο, λόγω της σύνθεσής του, λαμβάνει αποφάσεις οι οποίες, με βάση τη νομολογία, δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα.

Αν όμως παύσουν έναν υπάλληλο, τότε, με βάση πάλι το 103 του Συντάγματος που προστατεύει τη μονιμότητα, η απόφασή τους μπορεί να ελεγχθεί από τα δικαστήρια και μάλιστα από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τρέχα γύρευε!

Μέχρι να ξεμπερδευτεί το νομικό κουβάρι, οι «επίορκοι» θα έχουν βγει στη σύνταξη.

Εν τω μεταξύ, κάποιοι θα περιμένουν να απολυθούν (να τους απολύσουν), ώστε να παρουσιάσουμε στην Τρόικα μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και να πάψουν να μας ζορίζουν κάθε φορά με τη δόση.

Το θέμα λοιπόν είναι πιο περίπλοκο από ό,τι νομίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι υποπτεύονται ότι υπάρχει ένα «κύκλωμα» που προστατεύει τους «επίορκους» υπαλλήλους και δεν αφήνει να απολυθούν.

Όπως είδαμε χθες, αλλά και σήμερα, το θέμα αυτό πρέπει να εξεταστεί εντελώς ανεξάρτητα από την μείωση του αριθμού των υπαλλήλων.

Να βρεθεί ένα ευέλικτο αλλά και δίκαιο σύστημα για την εκδίκαση των υποθέσεων «επίορκων» υπαλλήλων, όμως η μείωση, αν πρέπει να γίνει, να προχωρήσει με άλλου είδους κριτήρια.

Θεωρώ ότι ένα από αυτά θα ήταν να επανεξεταστούν όλες οι προσλήψεις των τελευταίων χρόνων που έγιναν εκτός ΑΣΕΠ.

Ξέρω, ίσως ακούγεται βαρύ ή άδικο για κάποιους που μπορεί να είναι και καλοί υπάλληλοι, όμως εξίσου άδικο είναι να «τρουπώνεις» από την πίσω πόρτα, όταν οι άλλοι περιμένουν και δίνουν εξετάσεις πάλι και πάλι για να «επιτύχουν» τον διορισμό τους.

Τώρα, υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν ότι στο δημόσιο δεν πρέπει να γίνουν απολύσεις αλλά προσλήψεις. Ίσως να έχουν δίκιο. Ίσως το πρόβλημα να μην είναι το πόσοι εργάζονται αλλά το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται.

Αυτό όμως είναι άλλου είδους συζήτηση.

Λοιπόν, μ’ αυτό το σύστημα…