130319 ΠΑΠ(ΕΙΣΤ)ΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θέλω να δω τον Πάπα…

Και ποιος δεν θυμήθηκε το πασίγνωστο αυτό τραγουδάκι του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, από την ομώνυμη οπερέτα, τώρα, καθώς έβλεπε το συγκεντρωμένο πλήθος στο Βατικανό.

(Επειδή υπάρχουν πολλές εκδοχές του τραγουδιού, σας προτείνω να αναζητήσετε εκείνη του 1922 με τον Τέτο Δημητριάδη, επειδή οι ερμηνείες από γυναικείες φωνές δίνουν και μια άλλη χροιά που, προφανώς, δεν ήταν στις προθέσεις του δημιουργού.)

Μέγα πλήθος Καθολικών, λοιπόν, συγκεντρωμένο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, όπως κάθε φορά που ο Πάπας θα κάνει μια δημόσια εμφάνιση για να μιλήσει στους πιστούς ή απλώς για να τους ευλογήσει,.

Ειδικά όταν βρίσκεται σε εξέλιξη η παμπάλαια διαδικασία για την εκλογή νέου Ποντίφικα, το πλήθος των πιστών είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Συγκεντρώνονται εκεί όχι μόνο για να είναι από τους πρώτους που θα ευλογήσει ο νέος Πάπας, αλλά και για να προσευχηθούν, ώστε η απόφαση των εκλεκτόρων να είναι η πλέον σοφή.

Σε κάποιους όλα αυτά φαίνονται γελοία. Αν διαβάσεις στο διαδίκτυο, θα εκπλαγείς με τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο πολλοί κάνουν ακραίους χαρακτηρισμούς (από «κορόιδα» μέχρι «πρόβατα») για τους πιστούς που περιμένουν και προσεύχονται ώρες ή και μέρες στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.

Με προβλημάτισε πολύ το γεγονός.

Με πόση ευκολία κρίνουμε τις πεποιθήσεις, τα πιστεύω και τις συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, χωρίς να σκεφτόμαστε τις αντίστοιχες δικές μας!

Αν τόσο επικριτικά μιλάμε για ανθρώπους που περιμένουν να δουν και να πάρουν την ευλογία του πνευματικού ηγέτη τους, τότε τι να πούμε για κάποιους άλλους «πιστούς» που εκδηλώνουν τον θαυμασμό και την αγάπη τους με αντίστοιχες συγκεντρώσεις σε άλλου είδους «είδωλα»;

Το άλλο πουλάκι:

Θέλετε παραδείγματα;

Πόσες φορές δεν έχουμε δει χιλιάδες οπαδών να συγκεντρώνονται στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούν με συνθήματα, με σημαίες, με πανό, με πυρσούς, κάποιο νέο απόκτημα της ομάδας τους, έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος έρχεται έναντι αδράς αμοιβής να προσφέρει τις υπηρεσίες του για ένα δυο χρόνια και μετά να πάει… στον αντίπαλο σύλλογο;

Θυμόσαστε τι γίνεται κάθε φορά που ένας τραγουδιστής ή μια τραγουδίστρια θα κάνει μια δημόσια εμφάνιση;

Ένας κεντρικός δρόμος της Αθήνας είχε κλείσει από τους χιλιάδες θαυμαστές που θα άκουγαν πρώτοι το νέο τραγούδι του ειδώλου τους, σε μια εμφάνιση λίγων λεπτών έξω από κεντρικό δισκοπωλείο.

Για να μη σας θυμίσω πάλι τις χιλιάδες «πιστών» που έτρεχαν πίσω από τον πολιτικό –σήμερα έγκλειστο στον Κορυδαλλό- όχι για να ακούσουν μια ομιλία του, αλλά για να τον δουν να χορεύει ζεϊμπέκικο και να διακρίνουν, σε μια μάγκικη γυροβολιά, κάτω από το ανασηκωμένο σακάκι, το κουμπούρι που έκρυβε στην πίσω τσέπη.

Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε επί ώρες περιπτώσεις που δείχνουν πού οδηγεί τον άνθρωπο η ανάγκη του να ανήκει κάπου, σε μια ομάδα, σε ένα σύνολο, το οποίο θα έχει τα δικά του πιστεύω, τα δικά του σύμβολα, τα δικά του ινδάλματα, τα δικά του είδωλα…

Όλες αυτές οι εκδηλώσεις «λατρείας», παρόλο που μπορούν να θεωρηθούν υπερβολικές, είναι εν μέρει και δικαιολογημένες.

Και αν ο νεοαποκτηθείς ποδοσφαιριστής, προκειμένου να αισθανθεί «σαν στο σπίτι του», πρέπει να τύχει θερμής υποδοχής από χιλιάδες οπαδούς της ομάδας, σκεφθείτε τι θα πρέπει να συμβεί στην υποδοχή ενός προκαθημένου μιας ολόκληρης εκκλησίας.

Φαντάζετε να βγει ο νεοεκλεγείς Πάπας να ευλογήσει το ποίμνιό του (είδατε οι λέξεις;)  και να έχει από κάτω καμιά πενηνταριά πιστούς;

Προσβολή για τον ίδιο, προσβολή για το αξίωμα που κατέχει, πιο μεγάλη  προσβολή όμως για την ίδια την Εκκλησία που εκπροσωπεί!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας είμαστε επιεικείς.

Ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν θα συμμετείχαμε ποτέ σε μια τέτοιου είδους συγκέντρωση, ας κατανοήσουμε την ψυχολογική ανάγκη που σπρώχνει κάποιους να το κάνουν.

Περισσότερο όμως ας σκεφτούμε και την τιμή προς ένα πρόσωπο, που, ο καθένας με τη δική μας οπτική, πιστεύουμε ότι την αξίζει.

Εμείς δεν είχαμε και πολλά πάρε δώσε με τους «αγανακτισμένους» που συγκεντρώνονταν στην πλατεία.

Όταν όμως κάλεσαν ως ομιλητή τον Μανώλη Γλέζο, ήμασταν εκεί από τους πρώτους, ασχέτως αν διαφωνούμε με πολλές από τις σημερινές απόψεις του. Πήγαμε επειδή θεωρούμε ότι η παρουσία του ήταν τιμή για την πόλη και αυτή όφειλε να την ανταποδώσει.

Το ίδιο και όταν ήρθε ο Διονύσης Σαββόπουλος για μια συναυλία σε κλαμπ της Δράμας.

Ακόμη κι αν δεν πολυσυμπαθούμε να πηγαίνουμε σε τέτοιου είδους παραστάσεις, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να ήμασταν εκεί, ως ελάχιστο σεβασμό προς τον σπουδαίο δημιουργό.

Βλέπετε όλοι έχουμε τα «πιστεύω» μας και όλοι ξεχωρίζουμε κάποιους ανθρώπους που, αν μας δοθεί η ευκαιρία, θα θέλαμε να τους δούμε από κοντά.

Αυτοί μπορεί από άλλους να θεωρούνται ασήμαντοι, ορισμένοι ίσως και να αγνοούν την ύπαρξή τους.

Γι’ αυτό ας είμαστε επιεικείς.

Όλοι θέλουμε να δούμε κάποιον!