130315 ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Ας μιλήσουμε και για τους οικολόγους.

Όλους δηλαδή εκείνους που εκφράζουν με πιο ενεργό τρόπο την ευαισθησία τους απέναντι στο περιβάλλον, ευαισθησία την οποία, κάτω από προϋποθέσεις, διαθέτουν λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι.

Γιατί «κάτω από προϋποθέσεις»;

Διότι οι περισσότεροι φαίνεται πως εμφανίζουν αυτή την κρυμμένη ευαισθησία τους τότε μόνον, όταν η υποβάθμιση ή η καταστροφή του περιβάλλοντος χτυπάει την δική τους πόρτα.

Δεν ενδιαφέρονται για τη διαχείριση των σκουπιδιών, αλλά, όταν πρόκειται να γίνει ένα «Κέντρο Διαλογής» δίπλα στο χωριό τους, τότε ξεσηκώνονται. Μέχρι να αποφασιστεί η εγκατάστασή του στο διπλανό χωριό, οπότε ησυχάζουν.

Τους αρέσουν οι πεζόδρομοι στην πόλη, όχι όμως και μπροστά από το δικό τους το μαγαζί. Εκεί θέλουν να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους για να μην περπατάνε πολύ.

Θερμαίνονται με ηλεκτρική ενέργεια, η οποία παράγεται από λιγνίτη ή πυρηνικά που όμως πρέπει να βρίσκονται κάπου αλλού.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι είναι υπέρ των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Όχι όμως να γίνουν και ανεμογεννήτριες κοντά στο (αυθαίρετο) κτήμα τους και να έχουν τον θόρυβο μέρα νύχτα…

Ας τους αφήσουμε αυτούς κι ας πιάσουμε τους λεγόμενους οικολόγους οι οποίοι, σύμφωνα και με το παλιό σύνθημα, μπορεί να δρουν τοπικά σκέφτονται όμως συνολικά. Όπως είπαμε στην αρχή, αυτοί εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για το περιβάλλον πιο έμπρακτα, συμμετέχοντας συνήθως σε οργανώσεις ή συλλόγους που έχουν μια φιλοπεριβαλλοντική δράση.

Αυτοί δεν περιμένουν να έρθει το αβγό στον κ… για να ευαισθητοποιηθούν και να δράσουν.

Συχνά βρίσκονται και πιο μπροστά από την εποχή τους, μιλούν για κινδύνους που δεν είναι ορατοί με γυμνό μάτι, κρούουν τον κώδωνα και προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν και άλλους, μαζεύουν υπογραφές, πιέζουν τους πολιτικούς, ψάχνουν για συμμαχίες…

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ ας σταθούμε λίγο.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι οικολόγοι βρήκαν τον μεγαλύτερο σύμμαχό τους στο πρόσωπο του… Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, του τμήματος δηλαδή που εκδικάζει υποθέσεις σχετικές με το περιβάλλον.

Εκεί διετέλεσε Πρόεδρος και ένας πολύ γνωστός στους δραμινούς δικαστικός, ο Μιχαήλ Δεκλερής, ο οποίος λειτούργησε με τρόπο που δείχνει και τη δική του ευαισθησία απέναντι στο περιβάλλον αλλά και την ομοθυμία όλου του τμήματος.

Επί προεδρίας του διαμορφώθηκε μια αξιοσημείωτη νομολογία για τη βιώσιμη ανάπτυξη, ο ίδιος δε ασχολήθηκε ως επιστήμων με τη θεωρία των Ανθρωπογενών Συστημάτων Μεγάλης Κλίμακος αλλά και το Δίκαιο της Βιωσίμου Αναπτύξεως.

Όλα αυτά σε καιρούς που οι όροι και οι έννοιες ήταν άγνωστα πράγματα ακόμη και σε όσους ασχολούνται σοβαρά με την προστασία του περιβάλλοντος.

Σήμερα το Ε΄ Τμήμα έχει άλλη σύνθεση, όπως όμως μας έχει διαβεβαιώσει σε ομιλία του εδώ στη Δράμα, τόσο η νομολογία που έχει παραχθεί όσο και η βούληση όλων των μελών, που όπως χαρακτηριστικά είπε αποτελούν μια γροθιά, δεν πρόκειται να επιτρέψουν να «περάσει» το παραμικρό εις βάρος του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.

Για να θέσω ευθέως το ερώτημα που έχω θέσει και σε φίλους οικολόγους:

Είναι σωστό να «αδειάζεις» έναν τόσο καλό σύμμαχο; Είναι δίκαιο να τον «χρησιμοποιείς» όσο σου κάνει τη δουλειά, μόλις όμως θεωρείς ότι δεν σε βολεύει να του γυρίζεις την πλάτη;

Τι θέλω να πω. Το οικολογικό κίνημα βασίστηκε επί χρόνια στις αποφάσεις του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας, στις διάφορες μάχες που έδωσε για την προστασία του περιβάλλοντος.

Ήταν το τελικό του καταφύγιο (του κινήματος) όταν όλοι οι άλλοι τρόποι για να σταματήσουν μια καταστροφή φαινόταν ή αποδεικνύονταν ανίσχυροι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα τι γίνεται;

Για τον χρυσό στις Σκουριές το ΣτΕ έδωσε το «πράσινο φως», κρίνοντας ότι η όποια επιβάρυνση ή καταστροφή στην περιοχή δεν είναι τόσο σοβαρές, ώστε να απαγορευτεί το έργο και ότι οι λόγοι που επικαλούνται στην προσφυγή τους οι κάτοικοι της περιοχής δεν είναι βάσιμοι.

Δύσκολη, λοιπόν, η θέση στην οποία βρίσκονται οι οικολόγοι. Από τη μια υπάρχει η ευαισθησία απέναντι στο περιβάλλον και σε μια ίσως σοβαρή καταστροφή του και συγχρόνως η βούληση της τοπικής κοινωνίας για την αποτροπή του έργου.

Από την άλλη ο παλιός φίλος και σύμμαχος το ΣτΕ, για το οποίο μάλιστα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως αδιαφορεί για τη βιώσιμη ανάπτυξη, ούτε να αμφισβητήσει την ευαισθησία των δικαστών του για το περιβάλλον.

Όσο για την τοπική κοινωνία, υπάρχουν κι εκεί προβληματισμοί. Οπωσδήποτε πρέπει να έχει λόγο βαρύνοντα, τι γίνεται όμως όταν το έργο αφορά ολόκληρη τη χώρα; Έπειτα ποιοι και πόσοι αποτελούν την τοπική κοινωνία και από τι κίνητρα ξεκινά ο καθένας;

Όπως είδατε φτάσαμε να έχουμε μέχρι και συγκεντρώσεις διαφορετικές, υπέρ και κατά του έργου.

Δύσκολη, λοιπόν, η θέση των οικολόγων.

Αν θέλετε τη δική μας γνώμη, δεν θα ήταν σωστό να ζητούν και να επικαλούνται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης α λα καρτ.

Διότι μια κοινωνία χωρίς κανόνες και χωρίς σεβασμό στις δικαστικές αποφάσεις είναι ό,τι χειρότερο για το περιβάλλον.

Ευκαιριακές συμμαχίες!