130322 ΤΡΙΗΜΕΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Έρχεται εθνική εορτή.

Τα τριήμερα πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο, όμως σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, τότε που δημιουργούσαμε τριήμερα και τετραήμερα εκ του μηδενός!

Θυμόσαστε; Η εργάσιμη μεταξύ δύο αργιών γινόταν αργία!

Ένδοξα χρόνια. Τώρα μόνο μερικοί τυχεροί κολλάνε μια άδεια στο τριήμερο και την κάνουν για… όπου μπορούν.

Δεν είναι μόνο να έχεις κάπου να πας, προορισμοί πάντοτε θα υπάρχουν, το θέμα είναι να σου φτάνουν τα «μπικικίνια».

Όταν ο άλλος πάει στο βενζινάδικο και βάζει για πέντε ή για δέκα ευρώ βενζίνη, πόσο μακριά τον βλέπετε να πηγαίνει;

Και σίγουρα κάπου όπου δεν χρειάζεται να περάσει διόδια.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά τα περασμένα μεγαλεία, για άλλο λόγο ανέφερα την εθνική εορτή.

Να δείτε που πάλι θα βρούμε έναν τρόπο να μαλώσουμε μεταξύ μας. Τη στιγμή που, υποτίθεται, οι επέτειοι αυτές είναι μια ευκαιρία να βρούμε όλα εκείνα που μας ενώνουν και να συνεορτάσουμε.

Το πράγμα έχει αρχίσει να «μυρίζει» εδώ και καιρό. Και έχει κάνει την εμφάνισή του εκεί από όπου θα έπρεπε να απουσιάζει παντελώς.

Στα σχολεία. Μαθαίνω ότι, σε κάθε εορτασμό, υπάρχουν δύο τρία «κρούσματα».

Τι ακριβώς συμβαίνει.

Εμφανίζονται κάποιοι στο σχολείο, προφανώς γονείς ή κηδεμόνες μαθητών, και δημιουργούν σκηνές, επειδή δεν συμφωνούν με τον τρόπο και το περιεχόμενο της γιορτής.

Έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο, το οποίο δεν συμφωνεί με αυτό που επέλεξε το σχολείο και έτσι δημιουργούν «κατάσταση».

Φωνάζουν, απειλούν, προσπαθούν να επιβάλλουν το δικό τους δίκιο.

Τα κρούσματα, όπως σας είπα, δεν είναι ακόμη εκτεταμένα, τουλάχιστον στην πόλη μας, να είστε βέβαιοι όμως ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βρεθούμε μπροστά σε επιδημία.

Το πιο ανησυχητικό είναι πως σε σχολεία με μεγάλα παιδιά, σε Λύκεια, έχουν παρατηρηθεί τέτοιου είδους περιστατικά και με μαθητές, οι οποίοι δεν θεωρούν τη γιορτή του γούστου τους, όσο δηλαδή πατριωτική ή ελληνική θα ήθελαν οι ίδιοι.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ γι’ αυτό φώναζα.

Θυμόσαστε που σας έλεγα ότι οι εθνικές εορτές δεν είναι η πλέον κατάλληλη ευκαιρία για να κάνεις πολιτική;

Όταν βγαίνει ο ένας και φωνάζει «η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία», θα βγει και ο άλλος και θα φωνάξει «το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς».

Και οι δύο έχουν «ιστορικά» δίκιο.

Αστειεύομαι. Και για να μη σας μπερδέψω ή για να μη φανταστείτε ότι δεν κατέχω τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, σας λέω ότι αυτά αναφέρονται στην 28^η Οκτωβρίου.

Τώρα, που γιορτάζουμε την εθνεγερσία, θα ακούσουμε άλλα ευτράπελα.

Σας είπα ήδη ότι υπάρχουν πολιτικοί χώροι που διδάσκουν τη δική τους εκδοχή για την Ιστορία.

Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η Ιστορία που διδάσκουμε στα παιδιά μας έχει πολλούς άλλους στόχους πριν από εκείνον της ιστορικής ακρίβειας.

Δηλαδή τους λέμε ψέματα;

Καθόλου! Τους λέμε όμως την ουσία και στεκόμαστε περισσότερο στα σημεία εκείνα που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας εθνικής αφήγησης, του πόσο την έχει ανάγκη ο κάθε λαός.

Δεν θα κρύψουμε, ας πούμε, τον εμφύλιο σπαραγμό που ξέσπασε αμέσως μετά τις πρώτες επιτυχίες του Αγώνα δεν θα σταθούμε όμως σ’ αυτόν.

Θα τον χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα προς αποφυγή κι όχι για να αναζητήσουμε ποια πλευρά είχε δίκιο και ποια άδικο, ποιοι ήταν περισσότερο πατριώτες και ποιοι λιγότερο.

Διαφορετικά θα φτάσουμε σε «προσωπικές» αναγνώσεις της Ιστορίας, όπως την «οπαδό» εκείνη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου που δήλωσε ότι … «και τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή τον κλείσανε».

Και είναι τρίτο πουλάκι:

Χρειάζεται προσοχή, λοιπόν.

Τα παιδιά, ιδιαίτερα της μικρής ηλικίας, έχουν ανάγκη από κάποιες βεβαιότητες και κάποιες αξίες πάνω στις οποίες θα οικοδομήσουν το δικό τους αξιακό σύστημα.

Ας μάθουν, λοιπόν, τον κορμό της Ιστορίας μας και έχουνε άφθονο χρόνο μπροστά τους για πολλαπλές αναγνώσεις, για προσωπικές κρίσεις, για αναζητήσεις και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα που θα τους βοηθήσουν να διαμορφώσουν και τον χαρακτήρα τους και την προσωπική τους στάση στη ζωή.

Για να το πω απλά, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν όλα τα Ελληνόπουλα γνωρίζουν πως τη Δευτέρα θα γιορτάσουμε τον ξεσηκωμό των παππούδων μας για να αποτινάξουν τέσσερις αιώνες σκλαβιάς από τους Τούρκους.

Μακάρι να θυμούνται και πέντε έξι ονόματα ηρώων που πρωτοστάτησαν σ’ αυτόν τον αγώνα.

Αν μάθουν και την Αλαμάνα, το Μεσολόγγι, τα Δερβενάκια και τα Ψαρά, να είμαστε κατενθουσιασμένοι.

Δεν είπαμε να τα πιέσουμε, τουλάχιστον όμως ένα «1821» και ένα «Ελευθερία ή Θάνατος», ας τους μείνει από τους όλους εορτασμούς. Τα υπόλοιπα, αυτά που βρίσκουμε για να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ας τα κρατήσουμε για μας τους μεγάλους.

Και, εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε αυτή τη δουλειά στους ειδικούς, τους οποίους έχει ορίσει ως υπεύθυνους  και η πολιτεία.

Μάνα μου τα κλεφτόπουλα!