130307 ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Έντιμος βίος!

Σοκαρίστηκα κι εγώ, όπως κι εσείς, φαντάζομαι, από την αυστηρότατη ποινή που επιβλήθηκε στον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.

Είναι μια ποινή που, προφανώς, σκοπεύει και να παραδειγματίσει, αλλά και να προβληματίσει.

Το είπαμε και με άλλη ευκαιρία.

Όταν τα πράγματα δεν γίνονται στον καιρό τους, αλλά παραμένουν καταχωνιασμένα κάτω από το χαλί της πραγματικότητας, τότε η κατάσταση φορτίζεται πολύ. Όταν θα έρθει η ώρα για αλλαγή, τότε αυτή θα είναι βίαιη και, όποιοι βρεθούν μπροστά, θα την πληρώσουν ακριβά.

Μην πάει το μυαλό σας μόνο σε πολιτικές ή κοινωνικές αλλαγές. Αυτό συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου. Αν δεν ζήσει τα πράγματα στον καιρό τους, τους νεανικούς έρωτες ή και την «επανάσταση» που κάνει κάθε νέος, τότε, σε μεγαλύτερη ηλικία, αυτά θα τον σηκώσουν και θα τον χτυπήσουν κάτω.

Ο καιρός. Η κατάλληλη εποχή.

Οι λέξεις, που, στην πρωταρχική τους εκδοχή, είχαν νόημα, μας λένε ότι ώριμος είναι αυτός που βρίσκεται στην ώρα του, που συμβαίνει την κατάλληλη εποχή. Το ίδιο σημαίνει και ο ωραίος.

Εμείς εδώ τα κάνουμε όλα πολύ μετά την κατάλληλη εποχή, συνήθως τρέχουμε και δεν προφταίνουμε.

Τότε όμως το εκκρεμές πάει στην άλλη άκρη και, μέχρι να ισορροπήσει, κάποιοι την πληρώνουν ακριβά, όπως, καλή ώρα ο Παπαγεωργόπουλος.

Άκουσα πολλά αυτές τις μέρες.

Πρώτα πρώτα θέλω να ξεκαθαρίσω πως, για μένα, είναι διαφορετικού μεγέθους έγκλημα το να πάρεις μίζα, από το να απλώσεις το χέρι σου στο ταμείο.

Στην πρώτη περίπτωση είναι πιθανόν το δημόσιο να μην έχει ζημιώσει καθόλου. Αναθέτεις το έργο σε κάποιον δικό σου και αυτός σου κάνει ένα «δωράκι». Δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι το έργο θα γίνει πρόχειρο και χωρίς τις απαιτούμενες προδιαγραφές.

Η «μίζα» θεωρείται περίπου… νόμιμη. Είναι το ποσοστό κέρδους που δικαιούται ο κάθε μεσάζων.

Βεβαίως, το σωστό θα ήταν αυτά τα λεφτά ο πολιτικός που τα παίρνει να τα καταθέτει στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων υπέρ του δημοσίου.

Το άλλο πουλάκι:

Τότε θα τους παραδεχόμουν.

Διότι το «δωράκι» δεν σου το δίνει ο άλλος για τα ωραία σου μάτια, αλλά επειδή, ως υπουργός ή δήμαρχος, μεσολάβησες ώστε να πάρει τη δουλειά και να κερδίσει πολλά.

Ως υπουργός ή δήμαρχος!

Όπως λοιπόν και τα υπόλοιπα δώρα που σου δίνουν λόγω του αξιώματός σου δεν είναι σωστό να τα παίρνεις στο σπίτι σου, αλλά τα αφήνεις στο γραφείο, κάπως έτσι πρέπει να κάνεις και με τις «μίζες».

Να επιστρέφουν στον λαό τον οποίο εκπροσωπείς και στο όνομα του οποίου τα παίρνεις.

Το να απλώνεις όμως το χέρι στο ταμείο…

Κατά την άποψή μου, πολύ σωστά δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό στον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.

Κι ας θεωρεί ο ίδιος ότι αυτό ήταν άδικο.

Να σας πω τι σκέφτομαι για τα ελαφρυντικά, ειδικά αυτό του… πρότερου έντιμου βίου.

Ίσως να έχει νόημα όταν το έγκλημα είναι… στιγμιαίο.

Δηλαδή, άνθρωπος είσαι, κάποια στιγμή ανέβηκαν τα νεύρα σου πάνω από το κεφάλι, έδωσες μια και χτύπησες τον «συνομιλητή» σου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, δεν είχες δώσει αφορμή, είχες «έντιμο πρότερο βίο».

Τι γίνεται όμως με κάποιον που τον τελευταίο χρόνο δέρνει κάθε μέρα τη γυναίκα του και, στο τέλος, αυτή αγανακτά και τον πηγαίνει στον εισαγγελέα;

Να επικαλεστεί τον πρότερο έντιμο βίο του; Από πότε και πριν; Αφού το έγκλημα είναι διαρκείας!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και άλλο θέμα.

Θυμόσαστε την ταινία «Μια ζωή την έχουμε», όπου ο έντιμος ταμίας Δημήτρης Χορν, έπειτα από χρόνια δουλειάς στην τράπεζα, μπήκε στον πειρασμό και… «τα βούτηξε»;

Ε, σ’ αυτόν να αναγνωρίσεις πρότερο έντιμο βίο, αφού ήταν στη δουλειά χρόνια και πράγματι αντιστεκόταν στον καθημερινό πειρασμό.

Ο άλλος όμως, που από την πρώτη μέρα που τον βάζεις στο ταμείο, αρχίζει να το ξαφρίζει ή που, ακόμη χειρότερα, ζητάει επίτηδες να τοποθετηθεί εκεί, γιατί έχει τις βλέψεις του;

Αυτόν να του χαριστείς, επειδή στα νιάτα του έτρεχε γρήγορα;

Κάπως έτσι σκέφτηκε, λέω εγώ τώρα, το δικαστήριο.

Σίγουρα σκέφτηκε και το άλλο. Την κοινή γνώμη που χρόνια την ακούμε να γκρινιάζει ότι «ούτε ένας δεν έχει μπει στη φυλακή, έτσι, για παραδειγματισμό».

Ορίστε! Αλλαγή εποχής!

Ας το σκεφτούν δυο φορές εκείνοι που δυσκολεύονται να αντισταθούν στον πειρασμό. Και, αν δουν ότι αυτός τους φαίνεται ανίκητος, ας σηκωθούν να φύγουν, πριν είναι αργά.

Άλλωστε το λέει και το Ευαγγέλιο: Ει η χειρ σου ή ο πους σου σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτά και βάλε από σου.

Κόψε και πέτα μακριά το χέρι σου, όχι να φοβηθείς να χάσεις μια καρέκλα!

Αφού δεν είσαι για τέτοια «αθλήματα».

Ρεκόρ!