141011 ΑΓΩΝΙΩΔΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο πιστεύετε ότι θα ζήσετε;

Μην απαντάτε, ρητορικό το ερώτημα. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που ο καθένας το θέτει στον εαυτό του, συνήθως με την προσθήκη μιας λέξης.

Πόσο θα ζήσω… ακόμη;

Αυτή η μικρή λεξούλα είναι που κάνει και τη διαφορά στην απάντηση. Διότι δίνει ξεχωριστή βαρύτητα στο ερώτημα, που εξαρτάται μάλιστα ιδιαίτερα από την εποχή κατά την οποία αυτό τίθεται.

Όταν λέω εποχή δεν εννοώ εποχή του έτους, αλλά της ζωής μας.

Αν το ερώτημα τεθεί στην άνοιξη της νιότης, πότε η απάντηση είναι «ουουου…», που σημαίνει ότι το τέλος δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα, οπότε μόνο το παραπάνω επιφώνημα μπορεί να αποδώσει την ύπαρξή του.

Αν τύχει μάλιστα και ο νέος ή η νέα να είναι ερωτευμένοι, τότε δεν υπάρχει άλλη απάντηση στο ερώτημα από το «για πάντα». Αυτός είναι και ο λόγος που οι ερωτευμένοι νέοι δίνουν ή απαιτούν όρκους αιώνιας πίστης.

Τι νόημα έχει κάτι τέτοιο αν πιστεύεις ότι κάποτε θα πεθάνεις;

Σε άλλες εποχές της ζωής μας, οι απαντήσεις σ’ αυτό το «ακόμη» είναι τελείως διαφορετικές.

Εξαρτώνται πάντοτε και από άλλους παράγοντες. Αν, για παράδειγμα, ζουν ακόμη οι γονείς σου, πιστεύεις πως το δικό σου τέλος είναι πολύ μακριά, αφού αυτοί –φυσικά- αποτελούν την εμπροσθοφυλακή στο θάνατο.

Πάντα οι γονείς, ακόμη και σ’ αυτό!

Αν όμως βρίσκεσαι εσύ στην «πρώτη γραμμή», τότε τα πράγματα φαίνονται ακόμη πιο απαισιόδοξα και τότε ίσως καταφεύγεις σε έρευνες όπως η πρόσφατη του ΟΟΣΑ με θέμα «Υγεία με μια ματιά: Ευρώπη 2014».

Εκεί, ιδίως αν δεν ξέρεις να διαβάζεις έρευνες, τρως το παραμύθι, αφού χαίρεσαι με το γεγονός ότι «το προσδόκιμο επιβίωσης στα κράτη μέλη της Ε.Ε. αυξήθηκε περισσότερο από πέντε χρόνια, κατά μέσο όρο, από το 1990 ως το 1912».

Χαίρεσαι, γιατί δεν διαβάζεις τον προσδιορισμό «κατά τη γέννηση».

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε;

Δεν αφορά εσάς κι εμάς, εκτός αν κάποιοι εδώ στην παρέα με την οποία συνομιλούμε καθημερινά γεννήθηκαν από το 1990 μέχρι το 2012.

Δηλαδή, αφού τους περισσότερους σας γνωρίζω προσωπικά, αφορά τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, τα οποία θα ζήσουν πολύ περισσότερο από εμάς. Πόσο πολύ; Πάρα πολύ, αυτό όμως εξαρτάται, γιατί είναι σαν το «ακόμη» που λέγαμε πριν.

Πάντως, θέλω να πιστεύω εγώ, λιγότερο πολύ απ’ όσο ελπίζουμε να ζήσουμε εμείς… περισσότερο από τους γονείς μας.

Τώρα σας ησύχασα έτσι; Διότι και παλαιότερα αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής «κατά τη γέννηση», τότε που γεννιόμασταν εμείς, σχετικά με προηγούμενα χρόνια.

Ο κόσμος πάει μπροστά, όχι όμως ευθύγραμμα και όχι όλος μαζί.

Ας πούμε, αυτό το περίφημο προσδόκιμο (είπαμε, «κατά τη γέννηση») είναι στην Ισπανία 82,5 χρόνια ενώ στη Λιθουανία μόνο (άκου «μόνο») 74,1. Το ίδιο και στη Λεττονία, άρα συμφέρει να ζεις κάπου νότια αφού και στην Ιταλία αναμένεται να ζήσουν τα παιδιά 82,4 χρόνια.

Νότια βρισκόμαστε κι εμείς, μακριά όμως από τους «πρωταθλητές», αφού φτάνουμε μόνο στη 13^η θέση με προσδόκιμο στα 80,7 έτη, λίγο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που βρίσκεται στα 79,2 έτη.

Πάλι καλά να λέτε, αφού σ’ αυτό το καταραμένο προσδόκιμο παίζει μεγάλο ρόλο η δαπάνη που κάνει κάποιο κράτος για την υγεία και, κυρίως, για την πρόληψή της.

Σ’ εμάς, ξέρετε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια, μη σας τα λέω κι εγώ και σας κουράζω.

Βεβαίως, για να πω και την κακία μου, μεγάλες δαπάνες δεν σημαίνουν οπωσδήποτε και καλή υγεία, αφού τα λεφτά μπορεί να πηγαίνουν στον γάμο του Καραγκιόζη ή να τα τρώνε τίποτα «μαύρες τρύπες», όμως, στις στατιστικές και στις έρευνες μιλάμε πάντοτε με τάσεις και με μέσους όρους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί είμαστε και θεριακλήδες!

Να άλλη μία παράμετρος, την οποία μάλιστα μετρά η συγκεκριμένη έρευνα του ΟΟΣΑ. Η χώρα μας, έχοντας καπνιστές το 40% περίπου των κατοίκων της βρίσκεται στην πρώτη θέση της Ευρώπης, όταν, στο άλλο (και γεωγραφικά) άκρο, οι Σουηδοί καπνίζουν σε ποσοστό μόνο 13%.

Στο σημείο αυτό να θυμηθούμε και τον «δικό μας» Σάββα Τριχόπουλο που χάσαμε, πρόσφατα, ο οποίος έδειξε με σημαντικότατες έρευνες τις επιπτώσεις στην υγεία (στον καρκίνο δηλαδή) του παθητικού καπνίσματος.

Και να πούμε ότι με ενδιαφέρον παρακολουθούμε την προσπάθεια να μπει, φέτος, μια τάξη, στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Ο Θεός των καπνιστών βοηθάει ακόμη, ας ελπίσουμε όμως ότι δεν είναι μόνο ο …καλός μας ο καιρός.

Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι στην έρευνα του ΟΟΣΑ που δείχνουν και κάποιες σημαντικές διαφορές που έχουμε εμείς, οι όμοιοι σε πολλά, Ευρωπαίοι. Ας πούμε το ποτό το οποίο καταναλώνουν με μέτρο οι Ιταλοί, 6 λίτρα το χρόνο, ενώ το πίνουν σε διπλάσιες ποσότητες οι γείτονές τους Αυστριακοί, μαζί βέβαια με τους Λιθουανούς και τους Εσθονούς.

Με την υγεία όμως έχει να κάνει και ένας άλλος δείκτης, αυτός της παχυσαρκίας, στον οποίο επίσης δεν πάμε καλά εμείς οι Έλληνες (20% στους ενήλικες) με πρωταθλητές τους Άγγλους (25%) και πιο αδύνατους –μαντέψτε- τους Ρουμάνους, όπου σπανίως συναντάς ενήλικο με μπυροκοιλιά.

Δεν βαριέστε. Με ποτό και με τσιγάρο, με λίγα κιλά παραπάνω… την υγεία μας να έχουμε και τα άλλα θα τα βρούμε.

Όλοι θα ζήσουμε!