141216 ΑΝΑΡΧΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε όλοι Αναρχικοί.

Αν ρωτήσετε τους κοινωνιολόγους, μπορεί να σας πουν ότι είναι στον χαρακτήρα του Έλληνα, του οποίου ο τράχηλος –ως γνωστόν- ζυγόν δεν υπομένει.

Έτσι, γενικά και αόριστα, χωρίς να ξέρουμε τι είναι αναρχία, ούτε σε τι είδους κοινωνία παραπέμπει και ποιες είναι οι αρχές της.

Οι αρχές της αναρχίας. Ωραίο!

Στα φοιτητικά μας χρόνια ήταν της μόδας να είσαι αναρχικός, για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι έπρεπε να ανήκεις κάπου και μάλιστα κάπου στα… αριστερά -για δεξιά ούτε κουβέντα τότε.

Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι έπρεπε να διαφοροποιηθείς από τις κομματικές νεολαίες, ιδιαίτερα από την ΚΝΕ, όπου η πειθαρχία ήταν αυστηρότερη από λόχο νεοσυλλέκτων.

Η Αναρχία μάς ακουγόταν ωραία.

Έτσι ξεκινήσαμε να διαβάζουμε και τα θεωρητικά κείμενα του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, στην αρχή, για να προχωρήσουμε αργότερα σε πιο νέους αναλυτές όπως ο Μάρεϊ Μπούκτσιν και ο Μπομπ Μπλακ.

Εν τω μεταξύ, γοητευόμασταν αφάνταστα από τις ιστορίες των αναρχικών κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου και υποδεχτήκαμε ενθουσιωδώς τις «φάλαγγες της μαύρης τάξης» του αγαπημένου Μπιλάλ.

Τα χρόνια όμως περνούσαν και πολύ νωρίς μπήκαμε στην «παραγωγή», αφού περάσαμε από τον στρατό και «γίναμε άνθρωποι».

Νέες ιδέες κατέφθαναν στη χώρα, ο φεμινισμός, το αντιπυρηνικό κίνημα, η οικολογία, τις οποίες πάντοτε βλέπαμε μέσα από την οπτική του αναρχισμού.

Είχαμε, βλέπετε, «συνειδητοποιήσει» (τρομάρα μας) πως οι παλιές μορφές οργάνωσης των κινημάτων, όπως τα συνδικάτα, αλλά και οι κλασικές μορφές αγώνα, όπως οι απεργίες, είχαν αγγίξει τα όριά τους, αν δεν είχαν ενταχθεί στο σύστημα το οποίο, υποτίθεται, προσπαθούσαν να αλλάξουν.

Επιπλέον καταλάβαμε πως οι κλασικές μαρξιστικές αναλύσεις, περί ταξικής κοινωνίας, παραγωγικών σχέσεων κ.λπ. δεν αρκούσαν για να ερμηνεύσουν τον πολυσύνθετο σύγχρονο κόσμο, πόσω μάλλον να τον αλλάξουν.

Φτάσαμε έτσι να μιλάμε για παράξενα πράγματα, όπως τα δικαιώματα της μειοψηφίας ή την… υποχρέωση στη διαφωνία, όχι μόνο από αυτοσαρκασμό, αλλά επειδή θέλαμε να διαποτίσουμε την καθημερινότητά μας με αυτά που πιστεύαμε.

Το άλλο πουλάκι:

Τι δεν πιστεύαμε;

Δεν πιστεύαμε πως οι πράξεις βίας, οι τρομοκρατικές ενέργειες και γενικά ο βίαιος ατομικός ακτιβισμός θα βοηθήσει τους πολίτες να «συνειδητοποιήσουν την πολιτική κατάσταση» και θα «ριζοσπαστικοποιήσουν» την κοινωνία.

Γι’ αυτό και ποτέ δεν είδαμε με συμπάθεια τους διάφορους τρομοκράτες, ούτε ποτέ πήραμε στα σοβαρά τους κάθε λογής «μπαχαλάκηδες»,

Μας εξέφραζε σε μεγάλο βαθμό ο στίχος του Πορτοκάλογλου «σε είχα δει κι εσένανε σαν τ’ άλλα φοιτητάκια / αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά».

Παρατηρούσαμε με συγκατάβαση, αν όχι θλίψη, τις διάφορες «εξεγέρσεις» από παιδιά που τα είδαμε αργότερα να μετατρέπονται σε ό,τι πιο συντηρητικό έχει να επιδείξει η κοινωνία.

Εκείνο που μας έμεινε από όλη αυτή τη συζήτηση είναι η τεράστια σημασία της προσωπικής ευθύνης:

Μην κρύβεσαι πίσω από τους άλλους, μην πιστεύεις πως για όλα φταίνε εκείνοι. Μην προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν αλλάξεις πρώτα αυτά που είναι γύρω σου. Στο σπίτι σου, στον χώρο εργασίας, στις συναναστροφές σου, στον τρόπο που διασκεδάζεις, στον τρόπο που συμμετέχεις στα κοινά.

Για να είσαι «επαναστάτης» δεν είναι απαραίτητο να είσαι άπλυτος, με βρώμικα ρούχα, με ένα σπίτι αχούρι, με τον χώρο γύρω σου ακατάστατο και ρημαγμένο. Δεν είσαι αντικομφορμιστής όταν κάθεσαι με τα πόδια πάνω στις καρέκλες, όταν πας στη δουλειά κατ’ ευθείαν από το ξενύχτι, όταν μιλάς με αγένεια, όταν συμπεριφέρεσαι απρεπώς, όταν «τους έχεις όλους γραμμένους».

Ένα απλό γαϊδούρι είσαι.

Αναρχικός δεν σημαίνει γκρεμίζω, τουλάχιστον όχι μόνο. Σημαίνει και δημιουργώ, δείχνω στους άλλους, με ένα παράδειγμα από τη ζωή μου, πώς είναι η κοινωνία που ονειρεύομαι.

Θέλω να υπάρχει αλληλοσεβασμός; Αξιοπρέπεια; Δικαιοσύνη; Στήριξη των αδυνάτων; Θέλω να υπάρχει η διαφορετική άποψη; Η ελευθερία στην έκφραση, η αναγνώριση της αξίας της τέχνης;

Αν ονειρεύομαι έναν τέτοιο κόσμο, πρέπει έτσι να κάνω τον δικό μου μικρόκοσμο, στο βαθμό, τουλάχιστον, που περνάει από το χέρι μου.

Ναι, να γίνουν τα Εξάρχεια «χώρος αυτόνομης έκφρασης», όπου δεν θα τολμάει να πατήσει το πόδι του μπάτσος, όμως να είναι και η πιο όμορφη, η πιο καθαρή, η πιο ζωντανή γειτονιά της Αθήνας.

Όχι γκέτο, πεδίο δράσης εμπόρων ναρκωτικών, μπράβων της νύχτας, και «χώρος έκφρασης» του κάθε ανόητου που «δημιουργεί» με ένα σπρέι στους τοίχους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γροθιά στο σύστημα.

Σταμάτησαν οι αναρχικοί, αντιεξουσιαστές ή όπως αλλιώς λέγονται το λεωφορείο, στις 5:30 η ώρα το πρωί, και κατέβασαν κάτω τους ανθρώπους που πήγαιναν στο μεροκάματο, για να το κάψουν!

Αντάρτες της πορδής που, πορφανώς, μόλις είχαν πιει τις μπύρες τους σε κάποιο μπαράκι και αποφάσισαν να κάνουν την επαναστατική πράξη της ημέρας, σαν… κακά προσκοπάκια.

Και μετά να πάνε για ύπνο με ήσυχη τη συνείδησή τους ότι χτύπησαν το σύστημα στην καρδιά του.

Γιατί δεν πάνε μέχρι τη μαρίνα της Ζέας, να βάλουν βόμβα και να βυθίσουν κανένα από τα κότερα που είναι εκεί; Κανένα από εκείνα που οι ιδιοκτήτες τους τα απόκτησαν με μαύρο χρήμα και τώρα τα νοικιάζουν «δήθεν» κάθε καλοκαίρι στις μάνες και τις αδελφές τους, προκειμένου να μην πληρώνουν φόρους και να έχουν ατέλεια στα καύσιμα.

Όχι όμως! Οι «αντάρτες των πόλεων» βαριούνται να πάνε μέχρι τη Γλυφάδα ή το Κεφαλάρι και χτυπούν το σύστημα στη Στουρνάρη, εξάλλου ο συμβολισμός της ενέργειας έχει γι’ αυτούς σημασία.

Το ίδιο όμως και για εμάς. Γι’ αυτό και δεν μας πείθουν ότι είναι αυτά που λένε –άσε που δεν ξέρουν τι λένε. Και γι’ αυτό νευριάζουμε πιο πολύ με τους άλλους, τους σοβαρούς, που τους χαϊδεύουν τα αφτιά και τους δίνουν αξία.

Μη τους χάσουν από πελάτες!

«Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας

με επαναστατική φρασεολογία»!

Ν. Άσιμος