141219 ΤΡΟΧΙΟΔΕΙΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κάπου εδώ ήρθαμε.

Δυστυχώς όμως, δεν μπορούμε να φύγουμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι και καταδικασμένοι να βλέπουμε το ίδιο έργο εσαεί.

Σε τι διαφέρει η παρούσα προεκλογική περίοδος από τις άλλες;

Και μη μου πείτε ότι δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο, διότι θα υποψιαστώ πως από τις ευρωεκλογές και μετά ζείτε σε άλλη χώρα.

Βρισκόμαστε σε μια πολύ ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα προεκλογική περίοδο, τόσο ίδια όμως με όλες τις άλλες.

Καταλαβαίνω ότι αντιφάσκω, θα εξηγηθώ όμως αμέσως.

Μιλώ για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.

Υπάρχει μια έντονη κινητικότητα που δείχνει πως στην τελική ψηφοφορία –γιατί οι δύο πρώτες είναι αναγνωριστικές ή τροχιοδεικτικές- θα κριθούν πολλά.

Σ’ αυτά τα «πολλά» η κάθε πλευρά δίνει ιδιαίτερα γνωρίσματα, τα οποία έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αν δεν γίνει αυτό που επιδιώκουν, η χώρα θα καταστραφεί.

Τεράστιο ενδιαφέρον έχει πώς τοποθετούνται σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο οι υποστηρικτές των δύο απόψεων (τι ευγενικός χαρακτηρισμός!) κυρίως μέσα από το διαδίκτυο και τα μίντια.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν αυτά που θέλουν διακριτικά, άλλοι θέλουν να κρατηθούν, μα η… χαρά δεν τους αφήνει.

Υποτίθεται ότι σ’ αυτές τις «εκλογές» θα ψηφίσουν οι βουλευτές, οι οποίοι, πάλι, υποτίθεται, είναι πάνω από τον μέσο όρο των πολιτών, σε μόρφωση και ικανότητα κατανόησης της πραγματικότητας.

Κακά τα ψέματα. Υποτίθεται (τρίτη φορά) πως δεν στέλνουμε στη βουλή τον πρώτο τυχόντα, στέλνουμε κάποιον που ξέρει να πει πέντε κουβέντες, που διαβάζει δυο εφημερίδες (άρα γνωρίζει ανάγνωση και γραφή) και που μπορεί να αποκωδικοποιήσει κάποια αριθμητικά δεδομένα (άρα γνωρίζει τουλάχιστον τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής) πράγματα για τα οποία δεν είναι ικανοί όλοι οι πολίτες.

Παρ’ όλο, λοιπόν, που οι προεκλογικές «αναλύσεις» απευθύνονται στους βουλευτές, η επιχειρηματολογία είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ρηχή, από εκείνη άλλων προεκλογικών περιόδων, όταν στην κάλπη καλούμαστε οι απλοί πολίτες.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι απλό το θέμα.

Διότι η εκλογή Προέδρου (ή μη εκλογή Προέδρου, για να είμαι δίκαιος) δεν είναι ανεξάρτητο ζήτημα, αφού το Σύνταγμα τη συνδέει και με εθνικές εκλογές.

Οπότε, με δεδομένους και τους συσχετισμούς στη Βουλή, όλο το προεκλογικό κλίμα έχει διπλό στόχο.

Τα λέμε που τα λέμε, ας τα ακούσουν όχι μόνοι οι βουλευτές αλλά και όσοι (πιθανόν) χρειαστεί να ψηφίσουν μετά από έναν μήνα.

Καιρός όμως να δούμε λίγο και τι λένε οι δύο πλευρές, αν και κάτι υπαινιχθήκαμε προηγουμένως.

Η κυβέρνηση, που έχει τον πρώτο λόγο πάντοτε, ισχυρίζεται πως αν διασαλευτεί η σταθερότητα, θα χαθεί ό,τι με κόπο ετών έχουμε κερδίσει.

Το πρώτο ερώτημα που σου έρχεται στο νου είναι «ποια σταθερότητα». Το δεύτερο «τι ακριβώς έχουμε κερδίσει;» Απ’ ό,τι φαίνεται και ομολογούν εμμέσως και οι ίδιοι, τίποτε δεν είναι σταθερό και τίποτα κερδισμένο, όλα είναι στον αέρα.

Δεν είδατε ότι έφθανε να οριστεί η ημερομηνία εκλογής Προέδρου –που ήταν έτσι κι αλλιώς αναμενόμενη- για να ανοίξει η γη και να καταπιεί όλο το σαξές στόρι. (Με ελληνικούς χαρακτήρες, αφού κι αυτό δικό μας είναι.)

Από την άλλη έχουμε την αντιπολίτευση, η οποία ισχυρίζεται πως αν η κυβέρνηση παραμείνει έστω και λίγο ακόμη στη θέση της, θα χαθεί το παν. Εδώ μπορεί να παρατηρήσει κάποιος ότι το ίδιο ακριβώς έλεγε (η αντιπολίτευση, όχι ο κάποιος) και πριν από έξι μήνες, ένα χρόνο κ.λπ. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως χάθηκαν κάποια πράγματα –το παν σίγουρα όχι- ίσως χρειαστεί να σκεφτούμε ότι αυτά δεν χάθηκαν επειδή η κυβέρνηση έκανε κάτι συγκεκριμένο, αλλά επειδή –στην ουσία- δεν έκανε τίποτε απολύτως.

Ή μάλλον, εδώ και μήνες, κάνει ακριβώς ό,τι κάθε ελληνική κυβέρνηση σε προεκλογική περίοδο. Δεν νομοθετεί παρά ευνοϊκές ρυθμίσεις διάφορες κατηγορίες πολιτών, προσπαθεί με κάθε τρόπο να βολέψει δικά της παιδιά, υιοθετεί την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης και πετάει τη μπάλα στην κερκίδα, προσπαθώντας να πείσει τους φιλάθλους ότι βρίσκεται στο γήπεδο και παίρνει μέρος στο παιχνίδι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κανείς δεν κέρδισε έτσι!

Δεν εννοώ μόνο εκλογές, αυτές μπορεί να τις κερδίσεις αν πιάσουν τα διλήμματα που βάζεις στον κόσμο ή βοηθήσει και η συγκυρία. Να, κοιτάξτε, ας πούμε, τι παθαίνουν όσοι αρμενίζουν έξω από το ασφαλές περιβάλλον του Ευρώ, οι οποίοι μάλιστα περιμέναμε πως θα βοηθήσουν και μας, έτσι και πάει κάτι στραβά και οι αγορές δεν μπορέσουν να χορέψουν στο ρυθμό που θα βαράμε το νταούλι.

Τέτοιου είδους «επιχειρήματα» έρχονται σαν βοήθεια από το πουθενά.

Κανείς όμως δεν κέρδισε χωρίς να παίξει μπάλα. Χωρίς να έχει ο ίδιος την πρωτοβουλία των κινήσεων. Χωρίς να θέτει συγκεκριμένους στόχους και δεν εννοώ την επανεκλογή του.

Διότι το επιχείρημα ψηφίστε με για να μην έρθει ο άλλος προϋποθέτει κάτι πολύ σημαντικό. Ότι εσύ δεν είσαι… άλλος, είσαι κάτι διαφορετικό, κάτι ευδιάκριτα ξεχωριστό, που μπορεί ο ψηφοφόρος να επιλέξει για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Όταν όμως ο ψηφοφόρος από τη μια σε βλέπει να ακολουθείς τα βήματα του άλλου και συγχρόνως παύει να φοβάται το χειρότερο με το οποίο προσπαθείς να τον τρομοκρατήσεις, τότε για ποιο λόγο να σε προτιμήσει;

Πάντοτε το αυθεντικό ήταν προτιμότερο από την απομίμηση, ακόμη κι αν πρόκειται για… θρίλερ!

Σας τρόμαξα;

Αστεία το έκανα!

Έχουμε δρόμο ακόμη!