141202 ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Πάλι σε λάθος στόχο εστιάζουμε.

Η δύναμη της εικόνας αναγκάζει ακόμα και «επαναστάτες» να υποταχθούν σ’ αυτήν.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εξεγερμένοι φοιτητές «διαμαρτυρήθηκαν», αδειάζοντας τα σκουπίδια στο γραφείο (όχι το δωμάτιο, το έπιπλο) του αντιπρύτανη, μπροστά στην κάμερα. Και μετά, ο πρωταγωνιστής της εξέγερσης έδωσε συνέντευξη στα κανάλια.

Έτσι είναι, τα όπλα του εχθρού γίνονται πολλές φορές χρήσιμα για να τα στρέψουμε εναντίον του. Καλό το μηντιακό σύστημα και οι «ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι» πολύτιμοι, όταν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για… ευγενικό σκοπό.

Οι εξεγερμένοι φοιτητές (για την ώρα είναι ο πιο βολικός χαρακτηρισμός, ας τον κρατήσουμε), λοιπόν, σκηνοθέτησαν πολύ έξυπνα και αποτελεσματικά την… αντίδρασή τους.

Η κάμερα ήταν στημένη σε τέτοιο σημείο, ώστε το πλάνο να καλύπτει τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους όσο το δυνατόν καλύτερα.

Ο –πώς να τον πω;- επικεφαλής των εξεγερμένων φοιτητών ακουγόταν πεντακάθαρα, αφού και οι κομπάρσοι έπαιξαν σιωπηλοί το ρόλο τους προκειμένου να μην καλύψουν τα λεγόμενά του.

Μίλησαν, φώναξαν για την ακρίβεια, μόλις άκουσαν το «action», όπως ακριβώς είχαν κάνει στις πρόβες, κι έτσι ο τηλεθεατής είχε καθαρή εικόνα και ήχο.

Όχι όπως άλλες φορές που το μόνο που ακούγεται είναι κακός ήχος από… αμοντάριστα πλάνα, τραβηγμένα με κινητό τηλέφωνο.

Είδαμε, λοιπόν, και ακούσαμε πεντακάθαρα, τον λόγο για τον οποίο οι εξεγερμένοι φοιτητές έφεραν και άδειασαν τα σκουπίδια στο γραφείο –είπαμε, το έπιπλο- του αντιπρύτανη.

Βέβαια, όλη η σκηνή είχε στηθεί με… συνομιλητή του επικεφαλής (β΄ αντρικό ρόλο) τον ίδιο τον πρύτανη, όμως, αφού αυτός δεν δέχτηκε τους εξεγερμένους φοιτητές στο γραφείο του (το δωμάτιο, όχι το έπιπλο), η σκηνή γυρίστηκε με… κασκαντέρ τον αντικαταστάτη του.

Πρώτον για να μην πάνε χαμένες τόσες πρόβες και δεύτερον για να κρατηθεί χαμηλά το κόστος της παραγωγής, αφού, στην άλλη περίπτωση, έπρεπε ή να περιμένουν μέρες ή να χρησιμοποιηθούν κι άλλοι κομπάρσοι, ΜΑΤ, σεκιουρητάδες κ.λπ.

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρίσκεται ο λάθος στόχος;

Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι τηλεθεατές και οι κριτικοί εστίασαν στο σημείο του ρεαλισμού.

Δηλαδή πιάστηκαν να μαλώνουν για το αν οι εξεγερμένοι φοιτητές αντέδρασαν με σωστό και πολιτισμένο τρόπο, αδειάζοντας τα σκουπίδια στο γραφείο του αντιπρύτανη. Το είπαμε, στο έπιπλο.

Έτσι ξεκίνησε έναν μεγάλος καβγάς, τον οποίο δεν ξέρω αν αξίζει να αναφέρουμε σε όλη του την έκταση.

Ας σταθούμε στις πιο μετριοπαθείς κριτικές, οι οποίες λένε πως οι φοιτητές, ενώ είχαν ισχυρά επιχειρήματα, έχασαν το δίκιο τους αντιδρώντας «ακραία».

Βέβαια, όλη η κουβέντα στήθηκε ακριβώς γι’ αυτή την «ακραία» χειρονομία, πράγμα που σημαίνει ότι –με όρους πάντοτε τηλεθέασης- αυτή πέτυχε το στόχο της.

Ανέδειξε την υπόθεση και τους πρωταγωνιστές, ακριβώς επειδή περιείχε έντονο το στοιχείο τού… ρεαλισμού. Αν ο σκηνοθέτης περιόριζε τη σκηνή με βάση μια «πολιτικώς ορθή» αντίδραση, ίσως το έργο να μην έφτανε καν στις αίθουσες. Σίγουρα δεν θα είχε την τωρινή επιτυχία.

Πάνω, λοιπόν, στην επίμαχη σκηνή, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Θα ήθελα όμως να σας καλέσω να την προσπεράσουμε και να συζητήσουμε λίγο κάτι παραπέρα.

Πού βρίσκεται ο πραγματικός στόχος στον οποίο πρέπει να εστιάσουμε.

Τα πανεπιστήμια, (τα κτήρια, όχι τα ιδρύματα) σε κάποιες φάσεις της ζωής τους δεν είναι… όσο καθαρά θα θέλαμε. (Αυτό μπορεί να εκληφθεί ως -και είναι- μια εναλλακτική διατύπωση του σκουπιδότοπου.)

Ας δεχτούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι φταίει ο πρύτανης, ο οποίος, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να καθαρίζονται τα κτίρια και μάλιστα αδιαφορεί για το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής του, αφού όχι μόνο δεν τα επισκέπτεται για να δει το χάλι τους, αλλά το δικό του το γραφείο το έχει πεντακάθαρο.

Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που οι εξεγερμένοι φοιτητές πήγαν τα σκουπίδια στον πρύτανη (ή στον αντ’ αυτού), αφού εκείνος, όπως ο Μωάμεθ, δεν πάει στα σκουπίδια, γράφοντας έτσι άλλη μια… τολμηρή, σελίδα στην ιστορία των εξεγέρσεων. Όχι ο πρύτανης, οι φοιτητές!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού βρέθηκαν τόσα σκουπίδια;

Δεν εννοώ αυτά που είδαμε να αδειάζονται μπροστά στον αντιπρύτανη. Αυτά μάλλον τα πήραν οι εξεγερμένοι φοιτητές από κάποιον κάδο της γειτονιάς, αφού, όπως ξέρουμε από άλλες φορές, απαγορεύεται να μαζεύουν σκουπίδια από τις σχολές άλλοι πλην των καθαριστριών, ακόμη και εθελοντικά.

Εκτός αν το έκαναν μόνο για τη συγκεκριμένη περίσταση… επαναστατική αδεία.

Πού βρέθηκαν όμως τόσα σκουπίδια;

Ας δεχτούμε ότι, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, οι καθαρίστριες (γυναικείο το επάγγελμα), με αποκλειστική ευθύνη τού πρύτανη, δεν εργάζονται. Γιατί θα πρέπει τα κτήρια να καταντήσουν σκουπιδότοποι; Να μην είναι σφουγγαρισμένοι, το καταλαβαίνω. Να έχουν λερωμένα τζάμια, επίσης. Όμως… σκουπιδότοποι, γιατί;

Εννοώ πως ένας χώρος, στον οποίο «ζούνε» (ή, αν προτιμάτε, επιβιώνουν) άνθρωποι πολιτισμένοι, μορφωμένοι, νέοι άνθρωποι που ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει κάτω ούτε αποτσίγαρα.

Αφήνω το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά, αφού τελείωσαν το Λύκειο, σημαίνει πως έκαναν επί χρόνια προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Σε τι τους ωφέλησαν; Πώς βρίσκονται δίπλα και γύρω τους τόνοι σκουπιδιών που έχουν παραχθεί από τους ίδιους;

Μάλλον θα φταίει ο καπιταλισμός!

Για τα σκουπίδια!