141212 ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε έτοιμοι!

Όχι εμείς, τα πουλάκια, εμείς είμαστε έτοιμοι από καιρό, σκέτο, χωρίς «σαν». Ως κοινωνία θέλω να πω, είμαστε, πλέον, έτοιμοι να βαδίσουμε μπροστά, σε νέα περιπέτειες.

Γιατί όμως «πλέον»;

Διότι λύσαμε όλα τα μεγάλα θέματα, όπως τη φοίτηση του Ρωμανού με «βραχιόλι» και την εύρεση υποψηφίου για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Θα σας βάλω ένα τεστ, έτσι, για να δω πόσο σαΐνια είστε – πράγμα για το οποίο δεν αμφιβάλλω καθόλου.

Θα σας δώσω δυο κείμενα, χωρίς να πω από πού τα πήρα. Αυτό θα το αποκαλύψω στο τέλος. Εσείς θα προσπαθήσετε όμως να βρείτε μόνοι σας ποιος από τους δυο «συντάκτες» έγραψε το καθένα.

Ξεκινώ με το πρώτο (απόσπασμα):

«Η νίκη του Νίκου Ρωμανού και του τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης στον αγώνα του, εντός κι εκτός Ελλάδος, είναι μια νίκη απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό, είναι μια νίκη απέναντι στο δόγμα “νόμος και Τάξη” που η κυβέρνηση θέλει να επιβάλλει, είναι μια νίκη όσων δεν αντέχουν πια να ζουν στον φόβο, στην τρομοκρατία, όσων έχουν βαρεθεί το σκοτάδι.

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι ο αγώνας σταματάει εδώ κι ότι δεν έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε, ώστε να μη χρειάζεται κανενός η ζωή να φτάνει στην τελευταία ανάσα για τη διεκδίκηση των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων. Ξέρουμε όμως πια, ότι με όπλο την αντίσταση και την αλληλεγγύη μας, μπορούμε να νικάμε ότι καμιά κυβέρνηση –όσο ανάλγητη, όσο απάνθρωπη κι όσο αυταρχική- δεν μπορεί να νικήσει τον αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια».

Αυτό έχει ημερομηνία 10-12-2014. Ακούστε τώρα το δεύτερο κείμενο που είχε γραφεί μία εβδομάδα πριν (απόσπασμα, επίσης):

«Ο Νίκος Ρωμανός αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογενειακή άνεση και βγαίνει στην παρανομία με μια καραμπίνα στρεφόμενος εναντίον ενός κράτους το οποίο θεωρεί διεφθαρμένο και αντίθετο προς τη δική του αξιακή κοσμοθέαση. Συλλαμβάνεται, όμως από την πρώτη στιγμή κράτα περήφανη στάση απέναντι στους κρατικούς διώκτες του  και, προφυλακιζόμενος, δηλώνει εμμονή στις αξιακές του απόψεις.

Δεν πατρονάρεται από κόμμα, όμως είναι εμφανής η λαϊκή συμπάθεια που απολαμβάνει ως εξεγερμένη προσωπικότητα. Παρά τον διωγμό του, δίνει εξετάσεις και κατακτά τη διάκριση εισαγωγής σε μια σχολή. Αρνείται την πρόσκληση να παραλάβει ένα βραβείο, όμως δεν αρνείται να παρακολουθήσει τα μαθήματα κάτι που το ανήθικο κράτος του το απαγορεύει εκδικητικά, κατά παράβαση των νόμων του, που προβλέπουν ανάλογη δυνατότητα».

Το άλλο πουλάκι:

Το ενδιαφέρον είναι παρακάτω!

Όπου αυτό το δεύτερο κείμενο κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στην αλληλεγγύη που έδειξαν οι σύντροφοι του Ρωμανού με την στάση των φίλων και των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής στα φυλακισμένα μέλη της. Διαβάζω το σχετικό απόσπασμα:

«Με εξαίρεση την πρώτη μέρα της σύλληψής τους, που μαζεύτηκαν έξω από την Ασφάλεια περίπου 200 (!) άτομα, δεν φάνηκε κανένα δείγμα συμπαράστασης προς τα πρόσωπά τους από τις 500.000 οπαδών τους που τους ψήφισαν. Καμιά αφίσα και καμιά μαζική εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους ίδιους και το κόμμα τους από κανέναν! Η συντροφικότητα στην ακροδεξιά ήταν πάντα άγνωστη λέξη.

Συγκρίνοντας τις δύο περιπτώσεις καθένας εξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Ο νεαρός αντιεξουσιαστής, μόνος και ακομμάτιστος, Νίκος Ρωμανός, αρνούμενος ακόμη και το φαγητό “φτύνοντας” το ανήθικο κράτος και τιμώντας τις Αρχές του, ενώ οι ώριμοι κομματισμένοι και “βουτηγμένοι” στο δημόσιο χρήμα χρυσαυγίτες συμβιβάζονται ΚΑΙ μέσα στη φυλακή».

Πώς σας φάνηκαν; Είμαι βέβαιος ότι καταλάβατε ήδη από πού προέρχονται. Το ένα κείμενο είναι από την ΑΥΓΗ και το υπογράφει η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Εύκολο να το βρεις.

Το άλλο είναι κάπως πιο… σκοτεινό. Είναι αναρτημένο σε μια ιστοσελίδα που λέγεται «ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ. Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας» και το υπογράφει ο γνωστός (σε όσους τον… γνωρίζουν) Αριστοτέλης Καλέντζης.

Δείτε πώς τελειώνει αυτό το άλλο κείμενο:

«Εμείς οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές, εμμένοντας στην αριστοκρατική θεώρησή μας, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε στον αντιεξουσιαστή Νίκο Ρωμανό την ιδιότητα εναντίον ενός κοινού εχθρού, του σημερινού διεφθαρμένου κοινοβουλευτικού συστήματος και του απορρέοντος κράτους του».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και ένα τρίτο κείμενο.

Έχει τίτλο «με το βραχιόλι στον δάσκαλο», και είναι γραμμένο από τον Πάσχο Μανδραβέλη στην Καθημερινή, ακόμη από τις 2 Δεκεμβρίου, πριν από τα συλλαλητήρια και τα επεισόδια -έχει σημασία.

Διαβάζω ένα απόσπασμα:

«Οι σπουδές του κ. Νίκου Ρωμανού δεν είναι το θέμα. Ο ίδιος, εξάλλου, σε κείμενο που δημοσιοποίησε όταν ξεκίνησε την απεργία πείνας, δεν έδειξε καθόλου φιλομαθής. Αντιθέτως έγραψε ότι “απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσα ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού… με αυτή μου την επιλογή… δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας”.

Βεβαίως –λέει ο αρθρογράφος- μια Δημοκρατία πρέπει να είναι ανεκτική και να δίνει σε όλους τους φυλακισμένους “ανάσες ελευθερίας” και όχι μόνο στον κ. Ρωμανό, ο οποίος να σημειώσουμε εδώ, κάνει “πολιτικό” αγώνα μόνο για πάρτη του. Αλλά, από την άλλη, μια Δημοκρατία, εκτός από ανεκτική πρέπει και να φροντίζει την ασφάλεια και των υπολοίπων, όπως και την τήρηση των νόμων που η πλειοψηφία αποφασίζει».

Για να καταλήξει: «Αν δεν μπορούν να γίνουν μαθήματα εξ αποστάσεως, εκείνα τα “ηλεκτρονικά βραχιόλια” για επιτήρηση των κρατουμένων εκτός φυλακής θα ήταν μια λύση».

Τελικά μια τέτοια λύση βρέθηκε και ευτυχώς όχι αποκλειστικά για τον απεργό πείνας. Έπρεπε όμως να κινδυνεύσει επιπλέον η υγεία του Ρωμανού και, φυσικά, να καεί η μισή Ελλάδα, από την πολλή… αλληλεγγύη.

Κατόπιν «εορτής»!