141215 ΕΠΙΝΙΚΕΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Η πρώτη ανακοίνωση του νεαρού αναρχικού Νίκου Ρωμανού.

Διαβάζω:

«Μετά από 31 μέρες σκληρού και ανυποχώρητου αγώνα σταματάω την απεργία πείνας έχοντας σημειώσει μια σημαντική νίκη.

Η τροπολογία που ψηφίστηκε στην Βουλή με μοναδικό αποδέκτη εμένα, είχε μεγάλες διαφορές από τις αρχικές εξαγγελίες του υπουργού Δικαιοσύνης κάνοντας εν τέλει αποδεκτή την απαίτησή μου ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται να “φοράω βραχιολάκι”.

[…] ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητη ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές.

Ο πολύμορφος επαναστατικός αγώνας και εμείς, ως πολιτικοί κρατούμενοι, βγαίνουμε πιο δυνατοί από αυτή τη μάχη.

Υψώνω τη γροθιά μου στέλνοντας τους πιο θερμούς χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη μου σε όλους εκείνους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα μου ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ.

Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους.

Ζήτω η Αναρχία».

Ας συνεχίσουμε για λίγο την κουβέντα που είχαμε την Παρασκευή, με δεδομένη και αυτή την ανακοίνωση.

Τι βλέπουμε εδώ; Το πρώτο που βλέπουμε είναι πως στο «μεγάλο θέμα των ημερών» δεν συγκρούστηκαν το σκληρό και ανάλγητο κράτος από τη μια και η επιθυμία -το δικαίωμα- ενός νέου ανθρώπου για μόρφωση από την άλλη.

Αυτό δεν το διαπιστώνουμε εμείς, το λέει ο ίδιος ο Ρωμανός, ο οποίος θεωρεί πως νικητής, άρα και ο ένας από τους αντιμαχόμενους, ήταν «ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία» με κεφαλαία παρακαλώ, για να μην γίνει καμιά παρεξήγηση.

Και για μεν τον κόσμο του αγώνα δεν μπορούμε να πούμε τίποτε, αφού αυτός, στην ελληνική κοινωνία, είναι δικαιωμένος εξ ορισμού. Όποιος αγωνίζεται έχει δίκιο!

Ο κόσμος όμως της Μαχητικής Αναρχίας (με κεφαλαία, μη του το χαλάσουμε) δεν αγωνίζεται απλώς για την επιβολή των ιδεών του, αλλά αγωνίζεται ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ (εδώ τα κεφαλαία κάτι επιπλέον τονίζουν) όπως γράφει ο Ρωμανός. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό, ας ξαναδούν τις εικόνες από τα τελευταία, δηλαδή τα πρόσφατα, επεισόδια.

Και μετά ας ρωτήσουν τους συγγενείς των θυμάτων τα οποία θεωρήθηκαν είτε στόχοι, εκπρόσωποι της μισητής κοινωνίας, είτε παράπλευρες απώλειες που πνίγηκαν στο μεγάλο ποτάμι του λαϊκού ξεσηκωμού.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως σε μια αντίφαση.

Τελικά ποιος νίκησε στη συγκεκριμένη διαμάχη; Το κακό κράτος ή η μαχητική αναρχία;

Ας ξαναβάλουμε τα στρατιωτάκια στις αρχικές τους θέσεις. Ένας δεδηλωμένος αναρχικός, όχι απλώς αρνητής αλλά ορκισμένος εχθρός του κράτους, ξεκινάει έναν αγώνα εναντίον του, ζητώντας να καταλυθούν κάποιες αρχές που αυτό έχει θεσπίσει.

Τι πετυχαίνει με τον αγώνα του; Πετυχαίνει να βγει πιο ισχυρό το κράτος!

Προσέξτε, το ότι έγινε πιο ευαίσθητο και πιο ανθρώπινο απέναντι στους έγκλειστούς, του, πράγμα που θα θέλαμε και πολλοί από εμάς, δεν σημαίνει ότι καταλύθηκε. Για έναν αναρχικό αυτό δεν πρέπει να σημαίνει τίποτε απολύτως. Για την αναρχία δεν υπάρχει καλό και κακό κράτος.

Όπως δεν υπάρχουν καλά και κακά κόμματα!

Εδώ όμως είδαμε και το άλλο. Ο αγώνας του Ρωμανού κατάφερε, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, να κάνει τα κόμματα να καθίσουν και να συζητήσουν, συμφωνώντας τελικά πάνω σε ένα ζήτημα.

Είναι αυτό νίκη της μαχόμενης αναρχίας;

Ξέρετε πότε θα μπορούσε να θεωρηθεί νίκη; Όταν ο στόχος του θα ήταν να καταδείξει πως το κράτος έχει την «εξυπνάδα» να δείχνει πως υποχωρεί, ενσωματώνοντας στο σύστημά του ανώδυνες αλλαγές, χωρίς να αλλάζει στην ουσία του, ή να χάνει μέρος της εξουσίας που ασκεί στους πολίτες.

Θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί νίκη, αν στόχος ήταν να καταδειχθεί ο ρόλος των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα. Ότι δηλαδή αυτά αποτελούν κύριο συστατικό του και πως οι όποιες διαφωνίες τους είναι επίπλαστες, πράγμα που φαίνεται όταν υποχρεώνονται να τα βρουν μόλις δουν ότι ο κόσμος τους κινδυνεύει.

Ο αγώνας αυτός θα θεωρούνταν νικηφόρος και αν είχε ως στόχο να ξεσκεπάσει στην κοινωνία και τους πολίτες τον ρόλο των ΜΜΕ. Δυστυχώς, ούτε αυτό το κατάφερε, αφού στα ΜΜΕ βρήκε έναν (ανέλπιστο;) σύμμαχο, γεγονός που βοήθησε πολύ τις δυο εξελίξεις που σημειώσαμε πριν.

Τι έχουμε, λοιπόν, εδώ; Έχουμε έναν αγώνα που χτυπάει, υποτίθεται, το κράτος και το σύστημα και στο τέλος καταφέρνει να αποδείξει πως αυτά έχουν το πάνω χέρι, πως δεν μπορούν να νικηθούν με ατομικές ενέργειες, όσο ηρωικές και γενναίες (όπως του Ρωμανού - σοβαρολογώ) κι αν είναι αυτές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Ανίερες συμμαχίες»!

Το παράδοξο όμως στην υπόθεση είναι και άλλο. Με αφορμή τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού και της Μαχητικής Αναρχίας είδαμε και ένα άλλο φαινόμενο που, λογικά, δεν στέκει. Είδαμε την Αριστερά να αγκαλιάζει όχι μόνο τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο δράσης της Αναρχίας. Και η δεύτερη να το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα.

Αυτό, μόνο στο πλαίσιο της γενικής σύγχυσης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, μπορεί να γίνει αποδεκτό. Κανονικά είναι αδιανόητο. Εδώ όμως στη χώρα του «δήθεν», θεωρείται απολύτως, φυσιολογικό.

Η δήθεν Αριστερά αποδέχεται, για να μην πω καλοβλέπει την… «καλή βία», κλείνοντας το μάτι στους μπαχαλάκηδες.

Και αυτοί, οι δήθεν Αναρχικοί, εκμεταλλεύονται κάθε κινητοποίηση των κομματικών συνδικάτων, προκειμένου να εκδικηθούν το κράτος, σπάζοντας περίπτερα και αυτοκίνητα.

Τελικά, για να αποτιμήσουμε τον αγώνα του Ρωμανού, θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε πως, σε έξι χρόνια λιτότητας και τέσσερα μνημονίων, το μόνο πράγμα στο οποίο συμφώνησαν τα κόμματα ήταν το «βραχιολάκι» του.

Ίσως και… οι βουλευτικές αποζημιώσεις.

Ο αγώνας τώρα… αναμεταδίδεται.

Ζωντανά, που λέμε!