141210 ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θα σας μιλήσω για τις διακοπές.

Όχι, μη φοβόσαστε! Δεν πρόκειται να αναφερθώ στις αείμνηστες διακοπές των χριστουγέννων τότε, τον αείμνηστο επίσης καιρό των διακοποδανείων.

Εμείς τέτοιες διακοπές δεν κάναμε ποτέ. Γι’ αυτό και δεν έχουμε τίποτε να σας πούμε επί του προκειμένου.

Τίποτε εκτός από το γεγονός ότι υπάρχουν –ακόμη και σήμερα- άνθρωποι που ισχυρίζονται πως υπεύθυνες ήταν οι τράπεζες, οι οποίες μας πίεζαν (τους πίεζαν) να πάρουμε (να πάρουν) διακοποδάνεια.

Ακόμη και σήμερα, ακόμη και σ’ αυτό το θέμα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους, σε οποιουσδήποτε άλλους, μόνο να μην το έχουν οι ίδιοι.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις διακοπές. Συγγνώμη. Ας ξαναγυρίσουμε στη συζήτηση για τις διακοπές, τον παλιό καλό καιρό. Και αυτό δεν είναι καθόλου υπονοούμενο για την κρίση. Περιμένετε και θα ακούσετε. Το παλιό καλό καιρό, λοιπόν, δεν υπήρχαν οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Έπρεπε να φωτογραφίζεις με φιλμ και η κάθε πόζα που τραβούσες μετρούσε.

Μετρούσε όχι μόνο οικονομικά, που και αυτό δεν ήταν καθόλου αμελητέο. Τα φιλμ κόστιζαν και, για τους φανατικούς φωτογράφους, αποτελούσαν ένα σημαντικό ποσοστό των εξόδων στις διακοπές.

Η κάθε πόζα όμως μετρούσε ακριβώς γιατί ο αριθμός που μπορούσε να τραβήξεις ήταν πεπερασμένος και, πάντοτε, μικρός.

Αφήστε που κινδύνευες, όσο χουβαρντάδικα εφοδιασμένος κι αν ήσουν, να ξεμείνεις κάποτε, στο μέσο του πουθενά, από φιλμ και, το χειρότερο, μπροστά σε ένα θέμα μοναδικό που θα ήθελες οπωσδήποτε να το φωτογραφίσεις.

Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Έμαθα προσφάτως για ένα «πείραμα» στο οποίο έδωσαν σε κάποιους φωτογράφους της νέας τεχνολογίας από ένα 12άρι φιλμ, να το αξιοποιήσουν όσο μπορούσαν καλύτερα. Και δεν τράβηξαν τίποτε απολύτως!

Θυμόσαστε καθόλου τι γινόταν, όταν γυρίζαμε από διακοπές, με τα φιλμ γεμάτα αναμνήσεις; Τρέχαμε στον φωτογράφο για εμφάνιση και παίρναμε τις φωτογραφίες με δανεικά, αφού τα τελευταία λεφτά μάς τα είχαν φάει τα εισιτήρια της επιστροφής.

Ωστόσο, η εμφάνιση δεν μπορούσε να περιμένει ούτε στιγμή.

Το άλλο πουλάκι:

Οι φωτογραφίες των διακοπών.

Γίνονταν εκείνες κι όχι οι ίδιες οι διακοπές το αντικείμενο συζήτησης. Δεν τις δείχναμε στους άλλους για να παινευτούμε για το ταξίδι μας ή για τις εμπειρίες που αποκομίσαμε, παρά για να συζητήσουμε το θέμα, το καδράρισμα, τον φωτισμό, τις παραμέτρους της κάθε λήψης. Και μετά, ρίχναμε κάθε ατέλεια στην… εμφάνιση.

Έτσι, πολύ γρήγορα, πάψαμε να τραβάμε με αρνητικό και ξεκίνησε η περιπέτεια με τα σλάιτς, που είχαν τη δική τους ξεχωριστή, ιεροτελεστία.

Τέλος καλοκαιριού συνήθως, σε μια ευρύχωρη βεράντα, με μουσική σχετική με το θέμα και κρασί ή εδέσματα από τον τόπο των διακοπών, γινόταν η προβολή των σλάιτς.

Τι σας θυμίζω!

Κι όμως, σήμερα που η τεχνολογία μάς δίνει περισσότερες δυνατότητες για προβολές εικόνων από διακοπές, ποτέ δεν κάνουμε τέτοιου είδους βραδιές.

Οι (χιλιάδες) φωτογραφίες μένουν ξεχασμένες σε κάποιο σκληρό δίσκο, συνήθως της φωτογραφικής μηχανής, αφού, τις περισσότερες φορές, βαριόμαστε, όχι να τις επεξεργαστούμε για να τους δώσουμε μια καλύτερη μορφή, αλλά και να τις δούμε και εμείς οι ίδιοι.

Μόνο εκείνοι που… μοιράζονται μέσω των μοντέρνων τρόπων κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζουν κάποιες φωτογραφίες τις οποίες οι «φίλοι» τους τις προσπερνούν με ένα φευγαλέο «λάικ».

Στην καλύτερη περίπτωση.

Τι μας έπιασε όμως, παραμονές εορτών, και σας τα λέμε όλα αυτά;

Διαβάσαμε ένα ενδιαφέρον άρθρο, μεταφρασμένο στην Καθημερινή από τους Ν.Υ.Τ., στο οποίο αποκαλύπτεται κάτι πολύ παράδοξο: Οι φίλοι μας δεν θέλουν να ακούν πώς περάσαμε στις διακοπές μας, φυσικά, ούτε να βλέπουν φωτογραφίες από εκεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να μην μιλούμε για τις εμπειρίες μας!

Όσο ενδιαφέρουσες κι αν μας φαίνονται, όσο «μοναδικές» κι αν τις θεωρούμε, οι άλλοι δεν θέλουν να τις ακούν.

Προτιμούν –λέει η σχετική έρευνα- να μοιράζονται κάποιες κοινές, με τους συνομιλητές τους, εμπειρίες κι ας είναι πολύ συνηθισμένες.

Η έρευνα φαίνεται σοβαρή, ωστόσο εμάς μας δημιούργησε κάποια ερωτήματα. Ισχύει για όλους τους ανθρώπους ή η τάση αυτή –του να προτιμάς κάτι κοινό κι ας είναι βαρετό, από το εξαιρετικό- υπάρχει μόνο σε κάποιες κατηγορίες του γενικού πληθυσμού.

Γιατί το λέω.

Διότι από τη μια, ίσως να εξηγεί την προτίμηση που δείχνει ο μέσος τηλεθεατής σε σειρές «καθημερινότητας», που του θυμίζουν τη ζωή του, πάντοτε όμως υπάρχουν και οι πιο ψαγμένοι που έλκονται από κάτι πρωτότυπο και άγνωστο γι’ αυτούς.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους αναγνώστες βιβλίων. Αν η έρευνα ίσχυε γενικώς, τότε θα έπρεπε όλοι να προτιμάμε τα ελαφρά αναγνώσματα της σειράς κι όχι την αληθινά ξεχωριστή λογοτεχνία.

Δεν ξέρω. Ίσως η έρευνα να μην έψαξε αρκετά τον τρόπο αφήγησης των εμπειριών και στάθηκε απλώς το περιεχόμενό τους.

Ας μη ξεχνάμε ότι, από έναν εξαιρετικό «παραμυθά» μαγευόμαστε ακόμη κι όταν μας περιγράφει ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα πιάτο φασουλάδα, όχι διακοπές σε μέρη που δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ.

Γι’ αυτό εσείς, φίλοι μου, συνεχίστε να διηγείστε τις εμπειρίες σας, ιδίως όταν είναι ξεχωριστές. Αν σε κάποιους δεν αρέσουν, αφήστε τους να μιλούν για ποδόσφαιρο ή για πολιτική.

Παραμύθια!