141218 ΠΡΟΣΠΟΙΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Μύθος και πραγματικότητα.

Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη, η οποία θέλει να πιστεύει πως ο κόσμος, με κέντρο πάντοτε την Ελλάδα, είναι χωρισμένος σε Ανατολή και Δύση. Εννοείται πως μόνο εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να ανήκουμε και στα δυο. (Παίρνοντας ίσως ό,τι χειρότερο έχει η καθεμιά, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία.)

Οι δυο αυτοί κόσμοι είναι διαφορετικοί. Ο ένας, η Δύση, είναι ο κόσμος του ορθολογισμού και ο άλλος, η Ανατολή, ο κόσμος των συναισθημάτων. Ο πρώτος προσέφερε στην ανθρωπότητα την επιστήμη και ο δεύτερος τη μαγεία, αλλά και μια αποκρυφιστική σοφία, αφού είναι ο χώρος καταγωγής όλων των μεγάλων θρησκειών.

Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Δύση, πριν γίνει ο χώρος του ορθολογισμού και της επιστήμης, ήταν η έδρα του σκοταδισμού και της δεισιδαιμονίας. Έπρεπε να φτάσουν εκεί τα Μαθηματικά και ο Αριστοτέλης, για να ξεκινήσει η στροφή της Μεσαιωνικής κοινωνίας προς τη νέα εποχή.

Και τα δύο έφτασαν στην Ευρώπη κυρίως μέσω των Αράβων. Την εποχή που στην Ευρώπη σε περνούσαν από Ιερά Εξέταση, αν η γάτα σου γεννούσε μαύρα γατάκια, στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, στο Κάιρο και στη Σαμαρκάνδη οι επιστήμονες μελετούσαν τις κινήσεις των αστέρων, έλυναν δύσκολα μαθηματικά προβλήματα και προόδευαν στην «αλ κιμιά», στη χημεία.

Σπουδαίο πνευματικό κέντρο όλου αυτού του κόσμου ήταν η Βαγδάτη (η βομβαρδισμένη και πλήρως κατεστραμμένη από τον πολιτισμό δυτικό κόσμο Βαγδάτη) στα χρόνια του χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ (786-809), ενός μυθικού προσώπου που έφτασε σ’ εμάς κυρίως μέσα από τα παραμύθια.

Ο χαλίφης αυτός λένε πως είχε μια παράξενη συνήθεια. Τα βράδια, έβγαινε κρυφά από το σαράι, μεταμορφωμένος άλλοτε σε ζητιάνο, άλλοτε σε μικροπωλητή κι άλλοτε σε ξένο. Ανακατεύονταν με τον απλό κόσμο στα σοκάκια της Βαγδάτης, συνομιλούσε μαζί τους, μάθαινε τα προβλήματα τους, ζούσε την καθημερινότητα, ώστε να έχει μια εικόνα για το χαλιφάτο του χωρίς διαμεσολαβητές.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι λένε τα παραμύθια.

Τα οποία, όλοι ξέρουμε ότι κρύβουν μεγάλες αλήθειες.

Εμείς σας έχουμε μιλήσει για το τεράστιο αυτό θέμα. Την απόσταση από την πραγματικότητα την οποία έχει ο καθημερινός βίος ενός υπουργού ή ενός βουλευτή.

Λέγαμε τότε πως είναι αδύνατον να καταλάβει κάποιος τον απλό πολίτη, όταν έχει χρόνια να μπει σε λεωφορείο, να ψάξει να βρει μέρος να παρκάρει, να σταθεί στην ουρά στην τράπεζα, να περάσει από μια δημόσια υπηρεσία, όπως όλος ο κόσμος.

Από τέτοια απλά καθημερινά πράγματα μπορείς να σχηματίσεις αληθινή εικόνα για τη ζωή των πολιτών.

Πόσω μάλλον να πρέπει να πας σε δημόσιο νοσοκομείο σαν απλός ασθενής ή να στείλεις το παιδί σου σε δημόσιο σχολείο όπως όλοι οι γονείς. Πράγμα που σχεδόν κανείς από τους πολιτικούς μας δεν κάνει.

Το φαινόμενο αυτό υπάρχει και σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία μάλιστα σκέφτηκαν να το εκμεταλλευτούν… τηλεοπτικά.

Σε κάποιο ριάλιτι σόου ζήτησαν από βουλευτές να ζήσουν για μια μέρα σαν απλοί πολίτες. Κάνοντας την ταμία σε σούπερ μάρκετ ή μετακινούμενοι με αναπηρικό καροτσάκι μέσα στην πόλη.

Οι ίδιοι δήλωσαν –μαντέψτε- ενθουσιασμένοι. Μίλησαν για «μοναδικές εμπειρίες», οι οποίες τους έκαναν να αντιληφθούν, από πρώτο χέρι, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, για λογαριασμό των οποίων –και ελαφρά τη καρδία, θα συμπλήρωνα εγώ- νομοθετούν.

Φυσικά, περισσότερο ενθουσιασμένοι αισθάνθηκαν για άλλους λόγους, που δεν μπορούν να τους πουν δημοσίως. Δεν είναι μικρό πράγμα να παίρνεις μέρος σε τηλεπαιχνίδι μεγάλης θεαματικότητας και να υποδύεσαι έναν από τους τηλεθεατές στην καθημερινότητά του.

Αυτά μετράνε πολύ, με τη μόνη μονάδα μέτρησης που αναγνωρίζουν όσοι ανακατεύονται με τα πολιτικά, την ψήφο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Απλός πολίτης για… μια μέρα.

Θυμάμαι πάντοτε τον τρόπο με τον οποίο σχολίαζε τις αντιδράσεις μας ένας παλιός ορειβάτης. Τρέχουμε, έλεγε, πανικόβλητοι, με την παραμικρή ψιχάλα, ιδίως αν φυσά ή αν δεν έχουμε ομπρέλα, για να πάμε… στο σπίτι μας, στη ζέστη μας, στο καυτό μας μπάνιο και τα καθαρά μας ρούχα.

Το κάνουμε όλοι, ακόμη και οι ορειβάτες. Αυτοί που έχουν βρεθεί τόσες φορές να βαδίζουν αργά, φορτωμένοι, μέσα στη βροχή, για να φτάσουν σε ένα «καταφύγιο», όπου η θερμάστρα θα είναι χαλασμένη, τα ξύλα για το τζάκι βρεγμένα και τα ρούχα για να αλλάξουν μούσκεμα κι εκείνα μέσα στο σακίδιο.

Κι όμως, στην πόλη τα ξεχνούν όλα αυτά και τρέμουν μη τυχόν και περπατήσουν για λίγο στην ψιχάλα.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους βουλευτές που ζουν την καθημερινότητα των πολιτών για… μια μέρα.

Όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή ξέρουν ότι την επομένη θα βρίσκονται κάπου αλλού, στον δικό τους κόσμο, που ελάχιστη σχέση έχει με τον πραγματικό.

Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Δεν ξέρω. Ίσως αν κάποια από τα «προνόμια» δεν υπήρχαν. Ίσως αν εμείς, οι ψηφοφόρου, εκλέγαμε ανθρώπους που γνωρίζουν την καθημερινότητα, που την έχουν βιώσει, τουλάχιστον, πριν πάρουν θέσεις και αξιώματα.

Ίσως, ακόμη, αν δεν στέλναμε στη βουλή «ισόβιους» βουλευτές, αν ο καθένας ήξερε πως μετά το πέρας της θητείας του να ξαναγυρίσει στην πραγματική του εργασία και την αληθινή ζωή…

Διότι, «ξεχνάει ο άνθρωπος, παιδί μου», όπως έλεγε μια γιαγιά πρόσφυγας.

Κι αν ξεχνάει, τον πόλεμο, την πείνα, την προσφυγιά, καθώς η ζωή του καλυτερεύει, σκεφθείτε τι συμβαίνει με την καθημερινότητα, όταν μπαίνει στο γυάλινο παλάτι των προνομίων.

Μετα-μόρφωση!