141209 ΑΔΙΑΦΟΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Άγνοια και αδιαφορία.

Πόσες φορές δεν έχετε την εντύπωση ότι αυτοί που νομοθετούν –για οποιοδήποτε θέμα- στη χώρα μας το κάνουν δείχνοντας άγνοια και αδιαφορία;

Και τότε αναρωτιέστε τι από τα δύο είναι χειρότερο. Ποιο βλάπτει περισσότερο τη χώρα.

Κι έχετε λάθος.

Λάθος, διότι αυτά τα δύο πάνε συνήθως μαζί, οπότε δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε ποιο κάνει μεγαλύτερη ζημιά.

Η αδιαφορία σε κάνει να μη θέλεις να γνωρίσεις ένα αντικείμενο, ώστε να το αντιμετωπίσεις με τη δέουσα προσοχή.

Άρα, από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε;

Ίσως, θα έλεγε κάποιος, αφού η άγνοια –γενικώς- συγχωρείται. Δεν είναι δυνατόν να τα ξέρει κάποιος όλα, φοβάμαι πως ούτε εμείς, που είμαστε τρία πουλάκια, το καταφέρνουμε.

Γι αυτό όμως υπάρχουν οι σύμβουλοι. Για να ακριβολογώ, ο στρατός από ακριβοπληρωμένους συμβούλους.

Τους οποίους, εκείνοι που νομοθετούν μπορούν να συμβουλεύονται –γι’ αυτό άλλωστε τους αποκαλούμε και συμβούλους, διαφορετικά θα τους λέγαμε –ξέρω εγώ;- κηφήνες.

Επιπλέον τούτων –όχι των κηφήνων, των συμβούλων που ακριβοπληρώνονται- υπάρχουν και άλλοι, γνώστες του θέματος, οι οποίοι μάλιστα παρέχουν δωρεάν τη γνώση και την εμπειρία τους.

Αν τους τη ζητήσουν.

Γιατί; Διότι αυτοί δεν είναι αδιάφοροι. Είναι συνήθως άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το θέμα με το οποίο ασχολούνται, κυρίως όμως το πονάνε και θέλουν να πάει μπροστά.

Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να πάρει τη γνώμη τους.

Δεν ενδιαφέρεται καν να τους αναζητήσει, έτσι, βρε παιδί μου, για τα μάτια του κόσμου, για να δικαιωθεί κι αυτή η εφεύρεση που λέγεται κοινωνικός διάλογος

Διότι, διάλογος πάντοτε γίνεται και μάλιστα κοινωνικός, με τους λεγόμενους «εμπλεκόμενους φορείς» ή «κοινωνικούς εταίρους».

Μόνο που εκεί υπάρχει άλλη μεγάλη παγίδα.

Το άλλο πουλάκι:

Οι εκπρόσωποι!

Λογικό είναι ο ευρισκόμενος σε άγνοια νομοθέτης να ρωτά και τους άμεσα ενδιαφερόμενους για το θέμα που πρόκειται να νομοθετήσει. Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να συνομιλεί με τον καθένα χωριστά, επιλέγει να το κάνει με τους εκπροσώπους τους.

Και πέφτει στην παγίδα του συνδικαλισμού.

Διότι οι εκπρόσωποι –στη συντριπτική τους πλειονότητα- δεν αποτελούν τυχαίο δείγμα εκείνων που εκπροσωπούν.

Είναι συνδικαλιστές, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει στη χώρα μας. Συνήθως σημαίνει ότι εκπροσωπούν -πρωτίστως αν όχι αποκλειστικά- τα συμφέροντα του κόμματος με την παράταξη του οποίου κατεβαίνουν στις εκλογές και εκλέγονται.

Εξίσου σύνηθες είναι όμως να έχουν αποκοπεί τελείς από την καθημερινότητα και την πραγματικότητα στην οποία ζουν εκείνοι τους οποίους εκπροσωπούν. Δεν εργάζονται ή το κάνουν κάτω από ειδικές –προνομιακές, εννοείται- συνθήκες. Σε εξέχουσες θέσεις, με ειδικό μισθολόγιο, με άδειες για συμμετοχή σε συνέδρια ή για να ενημερώσουν «τη βάση».

Επομένως, για να επανέλθουμε, ο «νομοθέτης» που βρίσκεται σε άγνοια, ακόμη κι αν δεν είναι αδιάφορος, έχει να επιλέξει να ενημερωθεί για το θέμα για το οποίο θα νομοθετήσει από συμβούλους ή εκπροσώπους του –στην καλύτερη περίπτωση- δεν γνωρίζουν τα πράγματα από πρώτο χέρι.

Αν δεν έχουν λόγους να… συμβουλεύουν προς το συμφέρον τους.

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά, ρίξτε μια ματιά γύρω σας ή σκεφθείτε τι αποφασίζει ο «νομοθέτης» για θέματα για τα οποία εσείς έχετε άμεση γνώση. Ας πούμε του επαγγέλματός σας.

Και μετά αναρωτηθείτε ποιος διάολος του έβαλε στο κεφάλι όλες εκείνες τις ιδέες που δείχνουν… άγνοια και αδιαφορία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γνωρίζετε τα χωριά SOS;

Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι ο υφυπουργός Πρόνοιας, Βασίλης Κεγκέρογλου, δημοσίευσε μια νέα υπουργική απόφαση γι’ αυτά που –ούτε λίγο, ούτε πολύ, τα μετατρέπει σε …ορφανοτροφεία, παλαιού τύπου.

Προσέξτε, δεν το λέμε εμείς, το λέει ο πλέον αρμόδιος, ο γενικός διευθυντής στα χωριά SOS, Γιώργος Πρωτόπαπας.

Διαβάζω:

Σε γενικές γραμμές, η υπουργική απόφαση καθορίζει ότι τα παιδιά θα πρέπει να χωρίζονται ανά ηλικίες, να κοιμούνται σε χωριστές αίθουσες, τα αγόρια από τα κορίτσια, που θα αποκαλούνται «θάλαμοι» (όχι τα κορίτσια, οι αίθουσες), να έχουν πόρτες μπάνιου που ανοίγουν ανάποδα, ενώ τα παράθυρα να μην ανοίγουν καθόλου. Να ονομάζονται «Μονάδες Προστασίας Παιδιού», να βρίσκονται σε περιφραγμένο οικόπεδο με φύλακες κ.λπ., κ.λπ.

Για να καταλάβετε, στα χωριά SOS, τα αδελφάκια, αγόρια και κορίτσια που, προφανώς, έχουν διαφορετικές ηλικίες (εκτός αν είναι δίδυμα) κοιμούνται στο ίδιο σπίτι και μεγαλώνουν μαζί. Έχουν έτσι τουλάχιστον την αίσθηση της οικογένειας που στερούνται. Μέχρι τώρα, που ο υφυπουργός σκέφτηκε, και αυτός, να κάνει μια επανάσταση στον τομέα ευθύνης του.

Υπάρχει, λοιπόν, μια αντίδραση από τα χωριά SOS, την οποία, αν την παρακολουθήσεις και διαβάσεις το σκεπτικό της, αναρωτιέσαι το αυτονόητο: Ποιοι τον συμβούλεψαν; Ποιοι τον πρότειναν τις συγκεκριμένες αλλαγές και με ποιο σκεπτικό;

Το χειρότερο. Γιατί δεν απευθύνθηκε σε ανθρώπους που ζουν καθημερινά τις καταστάσεις για τις οποίες νομοθέτησε και έχουν μακροχρόνια εμπειρία από αντίστοιχες στο εξωτερικό;

«Η φιλοσοφία που αποπνέει το εν λόγω νομοθέτημα δείχνει άγνοια και αδιαφορία», διαβάσαμε και γι’ αυτό σας είπαμε όσα σας είπαμε σήμερα.

Γνώση και ενδιαφέρον!