141223 ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ήρθαν τα Χριστούγεννα…

Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσουμε κι εμείς, να σας αφήσουμε στη συντροφιά ανθρώπων που έχουν να σας πουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα για τις Άγιες Ημέρες των εορτών.

Αν είμαστε καλά, θα τα πούμε με το νέο έτος και είμαστε βέβαιοι ότι θα έχουμε πάρα πολλά να πούμε.

Θυμόσαστε άλλα τέτοια Χριστούγεννα; Πρώτα πρώτα, αν δεν υπήρχαν κάποια, ελάχιστα, εξωτερικά «στολίδια», αποτέλεσμα μεγάλης συνήθειας και… κεκτημένης ταχύτητας, ίσως και να μην παίρναμε είδηση ότι έφτασαν οι γιορτές.

Οι βιτρίνες που ΠΡΕΠΕΙ να στολιστούν, η αγορά που ΠΡΕΠΕΙ να ανοίξει, η Ονειρούπολη που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μη λειτουργήσει, οι ευχές που θα ανταλλάξουμε ούτως ή άλλως τα δώρα, τα απολύτως απαραίτητα, που σχεδιάζει να φέρει ο Άγιος Βασίλης…

Όλα αυτά μοιάζουν να γίνονται φέτος γιατί έτσι το θέλει η παράδοση, έτσι έχουμε μάθει ή έτσι λέει το… ημερολόγιο!

Πόσοι από εμάς αισθάνονται Χριστούγεννα; Πόσοι γιορτάζουν πραγματικά. Πόσοι χαίρονται χαρά μεγάλη;

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Τα προηγούμενα, τα «καλά χρόνια», γιορτάζαμε γιατί έπρεπε να είμαστε «ιν». Και τότε γιορτάζω σήμαινε ξοδεύω, ξοδεύω ακόμη κι αν δεν έχω, φορτώνω τις κάρτες μου, παίρνω δάνεια, πληρώνω με διακόσιες άτοκες δόσεις και ξοδεύω.

Ξοδεύω, άρα γιορτάζω.

Ντρεπόσουν να πεις ότι δεν έκλεισες «ρεβεγιόν» σε πανάκριβο μαγαζί. Ότι δεν ψώνισες τρόφιμα για έναν λόχο για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ότι θα περάσεις το δωδεκαήμερο στην πόλη σου ή στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και δεν θα πας σε εξωτικούς ή πανάκριβους χειμερινούς προορισμούς.

Ντρεπόσουν να είσαι ο Αγιοβασίλης που φέρνει ξύλινα παιχνίδια και όχι ηλεκτρονικά. Ντρεπόσουν να ψωνίσεις ελληνική σαμπάνια, πούρα δεύτερης διαλογής, ουίσκι νεότερο των δώδεκα ετών –για γαλοπούλα κατεψυγμένη ούτε λόγος…

Το άλλο πουλάκι:

Ήρθαν τα πάνω κάτω.

Τώρα ντρέπεσαι να πεις ότι γιορτάζεις. Όχι ότι ξοδεύεις, ότι γιορτάζεις, ότι τα Χριστούγεννα σημαίνουν κάτι για σένα και την οικογένειά σου. Πρέπει, οφείλεις να είσαι μίζερος, να γκρινιάζεις, να βρίζεις όλους εκείνους που πιστεύεις ότι σου φταίνε.

Από το ένα άκρο στο άλλο; Ή Χριστούγεννα στο Ντουπάι, στο Μοντ Μπλαν, ή τίποτα; Δεν γίνεται γιορτή με τσίπουρο από το χωριό, χωρίς γαλλική σαμπάνια, με τηγανιά αντί για τρούφα;

Πόσα τελοσπάντων πρέπει να ξοδέψει κανείς, για να χαρεί αυτός και η οικογένειά του;

Ακόμα και ο Άγιος Βασίλης! Θα μπορούσε να εξηγήσει στα παιδάκια πως δεν μπορεί να φέρει σε όλους τάμπλετ ή το καινούριο πλέι στέισον. Πώς, αν το κάνει, όλα τα άλλα, τα χιλιάδες δωράκια του πρέπει να τα πετάξει στα σκουπίδια ή να τα αφήσει να σκουριάσουν.

Να τους πει να του γράψουν γράμμα δίνοντάς του εναλλακτικές προτιμήσεις, για να μη βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να τα απογοητεύσει, φέρνοντας κάτι του κεφαλιού του.

Όλα γίνονται. Μπορούμε να τα χειριστούμε, αρκεί να ξέρουμε τι θέλουμε, τι σημαίνει για μας γιορτή, τι σημαίνει Χριστούγεννα. Πως μια μικρή χαρά αρκεί να τη μοιραστείς για να πολλαπλασιαστεί, να γίνει μεγάλη.

Δείτε λίγο τα παιδιά. Μπορούν να χαρούν και με ένα μπαλόνι, αρκεί να καθίσεις να παίξεις μαζί τους, να αφιερώσεις χρόνο γι’ αυτά, να γίνεις κι εσύ λίγο παιδί.

Όταν ρωτούσαμε όμως αν θυμόσαστε άλλα τέτοια Χριστούγεννα, δεν εννοούσαμε μόνο την ανατροπή που έφερε η οικονομική πραγματικότητα. Θέλαμε να αναφερθούμε και στην πολιτική συγκυρία, η οποία μας απομακρύνει τελείως από το πνεύμα των εορτών.

Δεν είναι μόνοι οι πολιτικές εξελίξεις, είναι όλη η κατάσταση των τελευταίων ετών που κορυφώνεται σ’ αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις στη βουλή και στις πιθανές εκλογές που θα έρθουν.

Είναι ο τρόπος που πλέον δρούμε πολιτικά, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την διαφορετική άποψη, ο τρόπος που βλέπουμε όσους διαφωνούν μαζί μας…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού κρυβόταν;

Πού το είχαμε θάψει όλο αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και το ξεθάψαμε στην πρώτη δυσκολία;

Έφτανε η τεχνητή ευμάρεια, να το κουκουλώσει; Μήπως, το κρύβαμε κι αυτό πίσω από την καταναλωτική δυνατότητα, όπως ακριβώς σκεπάζαμε με χυσόσκονη τη χριστουγεννιάτικη μοναξιά μας;

Σε ποιο ντουλάπι κρύβαμε αυτά τα απίστευτης οξύτητας συνθήματα, από πού ξεφύτρωσαν οι άνθρωποι που μας έκαναν να τα θυμηθούμε, πώς ξαναφέραμε στο προσκήνιο τόσο μίσος, τόση βία, τόσο φόβο; Και ήταν ανάγκη να έρθουν όλα αυτά και να κορυφωθούν χρονιάρες μέρες; Πώς να σταθείς μακριά τους; Πού να ακουμπήσεις ώστε να μολυνθείς όσο το δυνατόν λιγότερο;

Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις, φίλοι μου. Για άλλη μια φορά θα πρέπει να δοκιμάσουμε, να κάνουμε λάθη για να βρούμε το σωστό. Αρκεί να το ψάξουμε. Αρκεί να μην αφεθούμε στο πρώτο που θα μας δοθεί έτοιμο.

Και κάτι άλλο. Θαρρώ πως έχουμε δίπλα μας εκείνους οι οποίοι μπορούν να μας φωτίσουν, άνθρωποι που –τέτοιες μέρες- έχουμε κάθε λόγο να βρεθούμε κοντά τους.

Μιλώ για τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έζησαν τον πόλεμο και τον εμφύλιο, που έζησαν την αληθινή πείνα, την κατοχή, τις διώξεις, τον θάνατο.

Που συγχρόνως όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος τούς χάρισε τη σοφία και τη νηφαλιότητα, τη γνώση των πραγματικών αξιών της ζωής. Όλοι έχουμε γύρω μας τέτοιους ανθρώπους. Ας γιορτάσουμε μαζί τους.

Καλές γιορτές!

Ας γιορτάσουμε, παιδιά!