141204 ΙΝΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Σας αρέσει το χόκεϊ;

Όχι εκείνο στον πάγο, το άλλο, στο χόρτο, που είναι περισσότερο κοντά στα δικά μας μέτρα, καθότι πάγο μπορεί να μην έχουμε παρά μόνο στην Ονειρούπολη, αλλά από χόρτο να φάνε και τα… μοσχάρια.

Δεν μου απαντήσατε όμως, σας αρέσει το χόκεϊ;

Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι, σε κάποιες περιοχές της χώρας, το χόκεϊ αποτελεί «εθνικό σπορ»;

Ποιος θα το φανταζόταν, ας πούμε, πως ένα χωριό, που στην τελευταία απογραφή είχε μόλις 182 κατοίκους, διαθέτει δική του ομάδα χόκεϊ; Δεν είναι όμως τυχαίο χωριό. Βρίσκεται στο νομό Αργολίδας, η οποία θεωρείται –να δεις πώς το είπανε- «χοκεομάνα».

Εκεί τα παιδάκια φαίνεται πως γεννιούνται με ένα μπαστούνι στο χέρι, μπαστούνι, όχι γκλίτσα, και, όταν οι συνομήλικοί τους στην υπόλοιπη χώρια παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ακόμα και χάντμπολ ή βόλεϊ, αυτοί παίζουν χόκεϊ επί χόρτου.

Γιατί όχι, θα μου πείτε.

Εδώ παίζουν χόκεϊ οι Ινδοί και οι Πακιστανοί, εμείς δεν θα παίξουμε; Ίσως σκεφτείτε πως οι Ινδοί έχουν οκτώ χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς και οι Πακιστανοί τρία, όμως εμείς, όπως όλα δείχνουν, είμαστε ανερχόμενη δύναμη.

Διότι, στη χώρα μας, όπως το συνηθίζουμε, γίνεται δουλειά σε βάθος και όχι επιφανειακά.

Εμείς δουλεύουμε με τις παιδικές και τις εφηβικές ομάδες, δουλειά που, αν συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, θα μας φέρει στην κορυφή του αθλήματος. Αν συνεχιστεί…

Υπάρχουν φόβοι όμως πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

Βάσιμοι φόβοι, οι οποίοι προέρχονται από τη συνηθισμένη πορεία των αθλητών και των ομάδων τους, στη χώρα μας.

Οι οποίες στέφονται πρωταθλήτριες ίσα ίσα για να χαρίσουν λίγη χαρά στους νέους και τους γονείς τους και –το σημαντικό- κάποια μόρια προκειμένου να περάσουν στο Πανεπιστήμιο.

Να περάσου οι νέοι, κυρίως όμως οι γονείς, όπως επίσης συμβαίνει στη χώρα μας.

Αφού επιτευχθεί ο στόχος (πρωτάθλημα εφήβων και μόρια για το Πανεπιστήμιο) ξεχνιούνται όλα, κυρίως η αγάπη για το… εξωτικό άθλημα του χόκεϊ.

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε το θέμα;

Κάποιοι εκεί κάτω, που χτυπάει η καρδιά και το μυαλό της Ελλάδος, έχουνε στήσει μια καλή μηχανή.

Δημιούργησαν ομάδες και πρωταθλήματα, στα οποία συμμετέχουν αθλητές μαθητές λυκείων, προκειμένου αυτοί να μοριοδοτούνται και να εισάγονται σε καλύτερες σχολές.

Σκεφθείτε ότι μόνο από τον νομό Αργολίδας, για την περίοδο 2009-2010, είχαν δηλωθεί 12 ομάδες για το εφηβικό πρωτάθλημα χόκεϊ.

Αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των παικτών που απαιτούνται για να είναι πλήρης μια ομάδα, φαίνεται πως όλοι οι νέοι στο Άργος παίζουν χόκεϊ.

Δεν ήταν όμως έτσι. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως οι περισσότερες ομάδες ήταν… φαντάσματα, αφού είχαν δημιουργηθεί μόνο και μόνο για να υπάρχει ο απαιτούμενος αριθμός, ώστε να διοργανωθεί πρωτάθλημα.

Διότι, χωρίς πρωτάθλημα δεν υπάρχει πρωταθλητής και χωρίς πρωταθλητή δεν υπάρχουν μόρια.

Βεβαίως, όπως όλα έχει κι αυτό κάποιο τίμημα, αφού η εγγραφή σε κάποιο σωματείο, ακόμη κι αν αυτό είναι φάντασμα, κόστιζε περί τα 800 ευρώ. Έτσι πρέπει να γίνεται σε μια συμφωνία, λένε οι ειδικοί. Όλα τα μέρη πρέπει να παίρνουν κάτι, ώστε να φεύγουν με την αίσθηση πως είναι κερδισμένοι.

Οι γονείς, οι μαθητές-παίκτες των ομάδων, οι παράγοντες του αθλήματος, όλοι κάτι κερδίζουν, αφήστε που τις περισσότερες φορές σε τέτοιου είδους «δουλειές», υπάρχει αυτό που ονομάζουμε διαπλοκή, αφού οι γονείς (κάποιοι γονείς) μπορεί να είναι και παράγοντες, προπονητές κ.λπ. των ομάδων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η δουλειά όμως χάλασε.

Έτσι είναι. Ως πότε κάποιοι θα κερδίζουν στις πλάτες άλλων; Και, καλά, αν είναι δυο, τρεις, πέντε, το μυστικό μπορεί να κρατηθεί και η «μηχανή» να εξακολουθήσει να δουλεύει.

Όταν όμως ένα κόλπο το «αξιοποιούν» τόσοι πολλοί, και όταν από αυτό θίγονται ακόμη περισσότεροι, τότε βγαίνει βρώμα, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Έτσι «με απόφαση του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Γιάννη Ανδριανού, ανακαλείται η ειδική αθλητική αναγνώριση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χόκεϊ».

Είναι σύμπτωση το ότι ο υφυπουργός εκλέγεται βουλευτής στον νομό Αργολίδας; Όταν αυτοί που θίγονται είναι περισσότεροι από εκείνους που κερδίζουν, τότε το πολιτικό κόστος πρέπει να μπει στη σωστή ζυγαριά.

Ίσως βέβαια να βοήθησε και το γεγονός ότι έχει διαταχθεί και κάποια έρευνα από τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και η υπόθεση οδεύει προς τη Δικαιοσύνη.

Θα σταματούσε εδώ το σχόλιο, αν δεν υπήρχε η κατακλείδα στο σχετικό ρεπορτάζ. Σας τη διαβάζω: «Κάποιοι κερδίζουν με παράνομα μέσα, παίζοντας και με τα όνειρα των παιδιών. Οι γονείς όμως, πόσο ικανοποιημένοι είναι καθώς τα όνειρα των παιδιών τους έγιναν πράξη με απάτη;»

Τι ρωτάει ο άνθρωπος!

Σε άλλους καιρούς ένα τέτοιο σχόλιο θα ήταν λόγος να απολυθεί ο δημοσιογράφος από το Μέσο στο οποίο εργάζεται, αφού αποτελεί απόδειξη πως ζει εκτός πραγματικότητας και δεν έχει την παραμικρή επίγνωση της κοινωνίας την οποία καλείται να καταγράψει και να σχολιάσει.

Άκου «πόσο ικανοποιημένοι είναι…»

Εδώ πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο για μια θέση στο Πανεπιστήμιο, το μαϊμού πρωτάθλημα θα τους προσβάλλει;

Στο κάτω κάτω, δεν τους τα χάριζαν τα μόρια, τα πλήρωναν οι άνθρωποι 800 ευρώ. Πες ότι έκαναν φροντιστήριο στα παιδιά τους.

Πρωταθλητής Ελλάδος Εφήβων στο… χόκεϊ!