141203 ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟ

Το ένα πουλάκι:

Εγώ έχω μπερδευτεί.

Φαίνεται πως συμβαίνουν αλλαγές που δεν τις έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Με την ευκαιρία όμως, θα ήθελα να σας πω πόσο απογοητευμένος είμαι από την πορεία των συνομιλιών με την Τρόικα.

Άσχετο; Όπως θα δείτε όχι.

Είναι αλήθεια πως, όταν μία διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι σωστό να βγαίνεις και να ανακοινώνεις τις θέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς. Κρατάς τα χαρτιά σου κλειστά.

Όταν όμως ξέρεις ότι θα πας σε διαπραγμάτευση και αυτά που θα… παζαρέψεις αφορούν όλο τον λαό της χώρας σου, τότε τον προετοιμάζεις.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, ζούμε μια κακή παράσταση με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς της χώρας.

Όχι ότι το θέμα δεν αφορά και την αντιπολίτευση, θα μιλήσω όμως κυρίως για την κυβερνητική πλευρά και τις ευθύνες της.

Καλώς ή κακώς μπήκε στη λογική να ζητήσει δανεικά από την Τρόικα. Καλώς ή κακώς, προκειμένου να πάρει τα δανεικά, δέχτηκε να υπογράψει κάποιες δεσμεύσεις, γνωστές και ως μνημόνια.

Κακώς και μόνο κακώς δεν βγήκε ποτέ να εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς ζητούσαν οι δανειστές και τι ήθελε η ίδια.

Τι εννοώ. Τα περισσότερα από τα μέλη της κυβέρνησης με το ένα χέρι υπέγραφαν και με το άλλο μούντζωναν. Το χειρότερο; Το πρωί συμφωνούσαν με τους συνομιλητές για λήψη μέτρων και το βράδυ έβγαιναν στα κανάλια και τους καταραστούν.

Ποτέ δεν μας είπαν ποια από αυτά τα μέτρα τα θεωρούν και οι ίδιοι αναγκαία και ποια είναι αποτέλεσμα… εκβιασμού της Τρόικας.

Πιο απλά. Αν η Τρόικα μας έδινε τα χρήματα που ζητούσαμε, χωρίς καμιά απαίτηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, εμείς, από μόνοι μας, δεν θα προχωρούσαμε σε καμιά αλλαγή;

Αν η απάντηση είναι όχι, η συζήτηση σταματάει εδώ. Αν όμως είναι ναι, τότε ο πολιτικός κόσμος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν ποιες είναι οι αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, με δεδομένο ότι η κρίση και ο κίνδυνος χρεοκοπίας είναι πράγματα υπαρκτά και όχι φανταστικά σενάρια.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτές τις αλλαγές να μη τις χρεώσουν στην Τρόικα.

Δηλαδή να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη για την υλοποίησή τους.

Μετά να συζητήσουμε για τις άλλες, εκείνες που μας υποχρεώνουν να κάνουμε. Κι εκεί να γίνει ένας ανοιχτός διάλογος. Σε ποιο βαθμό αποτελούν μονόδρομο; Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;

Στο σημείο αυτό σημαντικό ρόλο μπορούσε να παίξει ένας σοβαρός δημόσιος διάλογος, όχι για να φαγωθούμε μεταξύ μας, αλλά για να αξιοποιήσουμε τις καλύτερες ιδέες, κυρίως όμως για να καταλήξουμε σε πιο δίκαιη κατανομή των βαρών.

Στο πλαίσιο αυτό νομίζω ότι θα μπορούσαμε να πείσουμε και τους συνομιλητές μας για τα εναλλακτικά σενάρια που προτείνουμε.

Να τους δείξουμε, και να το δεχτούν, πού έχουν κάνει λάθος στους υπολογισμούς τους και γιατί δεν είχαμε τα αποτελέσματα που περιμέναμε.

Τώρα, δυστυχώς, μας έχουν πάρει είδηση. Ξέρουν πως η κυβέρνηση προσπαθεί να διαπραγματευτεί με το βλέμμα στις εκλογές και πως, πίσω της, καραδοκεί η αντιπολίτευση για να τα τινάξει όλα στον αέρα, την επομένη των εκλογών.

Με λίγα λόγια, κατάλαβαν πού το πάμε. Ξέρουν πως, μόλις κλείσουν την πόρτα πίσω τους, είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε στο ένδοξο πρόσφατο παρελθόν. (Θυμόσαστε, τέτοιες μέρες, τι γινόταν με τα δωροδάνεια για χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Μπαλί;)

Ακόμη και τώρα, λοιπόν, κανείς δεν βγαίνει να εξηγήσει την αναγκαιότητα κάποιων μέτρων, ή την δυνατότητα λήψης εναλλακτικών τέτοιων.

Τι σκεφτόμαστε, ας πούμε, για το ασφαλιστικό; Αύξηση των ορίων ηλικίας; Αύξηση των εισφορών; Χρηματοδότηση των ταμείων από τον προϋπολογισμό –με τι λεφτά; Μείωση των συντάξεων; Αποδεκατισμό των συνταξιούχων; Τι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για τις αλλαγές που λέγαμε στην αρχή…

Δυο πραγματικές ιστορίες.

Ιστορία πρώτη:

Ο άνθρωπος έχει πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ. Έτυχε κάτι σοβαρό στη σύζυγό του, την έτρεξε στο νοσοκομείο και άφησε στο πόδι του τη συνταξιούχο μητέρα του να «χτυπάει» τα δελτία. Για κακή του τύχη (που λένε και τα παραμύθια) μπήκε το ΣΔΟΕ για έλεγχο. Πρόστιμο 11.000 ευρώ!

Ιστορία δεύτερη.

Ο επαγγελματίας είναι ευσυνείδητος. Πληρώνει όλες τις υποχρεώσεις του, δεν, χρωστάει στο κράτος, κόβει κανονικά τις αποδείξεις…

Πάει κάποιος να του ζητήσει δουλειά, όντας σε μεγάλη ανάγκη. Τον λυπάται και του λέει να πάει την άλλη μέρα το πρωί να καθαρίσει τα τζάμια του μαγαζιού, πριν εκείνο ανοίξει.

Ο άλλος πάει με την γυναίκα του και το παιδί του. Συμπτωματικά, πάει και το ΣΔΟΕ. Πρόστιμο 3Χ8=24.000 ευρώ!

Τα πρόστιμα αυτά δεν παραγράφονται πλέον, είναι κι αυτή μια από τις αλλαγές που σας λέγαμε. Και ρωτάω. Είναι καλή αυτή η εξέλιξη ή όχι; Μήπως ο νόμος είναι σκληρός ή/και άδικος κάποιες φορές;

Δεν είναι θετικό το γεγονός ότι το να χρησιμοποιείς ανασφάλιστους εργαζομένους συνεπάγεται υψηλά πρόστιμα; Πώς θα λειτουργήσει όταν κυκλοφορήσουν στην πιάτσα μερικές ακόμη τέτοιες ιστορίες; Υπέρ ποιών είναι αυτές οι ρυθμίσεις και τι μπορεί να γίνει με κάποιες εξαιρέσεις;

Αυτά είναι θέματα που έπρεπε να συζητιούνται στην ελληνική κοινωνία. Νόμοι που αλλάζουν τις συνήθειες, την πρακτική και τη συμπεριφορά μας. Εμείς, με μεγάλη ευκολία, τους κολλάμε το επίθετο «μνημονιακός» ή τους χαρακτηρίζουμε «επιταγή της Τρόικας» και τους πετάμε στο καλάθι των αχρήστων.

Για να φέρουμε τι; Για να ζήσουμε πώς;

Ονειρεμένα;

Πολεμάμε τον… εαυτό μας!