150213 ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί δεν πάω σε αυθόρμητες συγκεντρώσεις.

Η αλήθεια είναι ότι κλήθηκα κι εγώ να πάρω μέρος στην αυθόρμητη συγκέντρωση της Τετάρτης, όμως το σκέφτηκα σοβαρά και αποφάσισα να μην το κάνω. Ο λόγος είναι απλός και δεν θέλει πολλή συζήτηση, επειδή όμως κάπως πρέπει κι εμείς να γεμίζουμε το χρόνο μας, λέω να το κουβεντιάσουμε με το πάσο μας.

Θέλετε λίγη ιστορία;

Αυτά τα αυθόρμητα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τότε που εκατοντάδες χιλιάδες λαού βροντοφώναζαν (για να το ακούσουν οι ίδιοι) πως «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Ήταν έτσι το έναυσμα αλλά και το πρώτο μάθημα τού τι σημαίνει κάνω εξωτερική πολιτική με λαϊκές συγκεντρώσεις.

Το φαινόμενο συνεχίστηκε με τα συλλαλητήρια συμπαράστασης στους «αδελφούς Σέρβους» και τα λαϊκά δικαστήρια με τις κρεμάλες που τα συνόδεψαν, όταν για άλλη μια φορά εμείς οι Έλληνες βλέπαμε κάτι που δεν μπορούσε να δει όλος ο κόσμος. Ή δεν βλέπαμε κάτι που έβλεπαν αυτοί και που φάνηκε αργότερα στα, διόλου λαϊκά, δικαστήρια πάντως, για εγκλήματα πολέμου.

Εκτός όμως από εξωτερική πολιτική, αποδείξαμε ότι με αυθόρμητες συγκεντρώσεις μπορεί να γίνει και πολιτική στο εσωτερικό της χώρας κι έτσι μαζευτήκαμε πάλι με τα λάβαρα της ορθοδοξίας για να διαδηλώσουμε για τις ταυτότητες και το θρήσκευμα που πρέπει να αναγράφεται σ’ αυτές, λες και ο σεβασμός των δικαιωμάτων είναι θέμα… μαζικότητας.

Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, εμείς ΔΕΝ ήμασταν εκεί, όπως δεν ήταν και πολλοί από αυτούς που έτρεξαν την Τετάρτη αυθορμήτως να πουν κάτι σε κάποιους, κυρίως όμως να επαναλάβουν το γνωστό μότο του Έλληνα που είναι ανάδελφος λαός και οι κακοί Αμερικάνοι ή Ευρωπαίοι, ανάλογα την περίσταση, θέλουν να τον συνθλίψουν στις μυλόπετρες της παγκοσμιοποίησης.

Φυσικά, αυτοί οι πρόσφατοι αυθόρμητοι δεν εμφανίστηκαν προχθές. Έχουν θητεύσει στις πλατείες των αγανακτισμένων, όπου επίσης το συμπέρασμα ήταν πως φταίνε κάποιοι άλλοι, πάντοτε άλλοι, που οδήγησαν τον πιο έξυπνο και φιλότιμο λαό του κόσμου στη χρεοκοπία.

Το άλλο πουλάκι:

Το στοιχείο, λοιπόν, της ανωτερότητας.

Αυτό είναι το πρώτο που μπορεί να εντοπίσει κανείς σε τέτοιου είδους συναθροίσεις. Μπορεί να έχει τη μορφή του ανάδελφου, μπορεί τη μορφή του αδικημένου, πάντοτε όμως εκείνη του ιδιαίτερου, του διαφορετικού.

Ο οποίος δικαιούται (νομοτελειακά) μια ξεχωριστή μεταχείρισης, την οποία όμως οι άλλοι του την αρνούνται.

Τότε, αυτή η διαφορετικότητα παίρνει τη μορφή της ανωτερότητας, αφού οι άλλοι είναι «φονιάδες των λαών» ή «ναζιστές», ανάλογα με την περίσταση, πάντοτε όμως ανθρωποειδή που… όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βαλανίδια.

Ξέρω τι θα μου πείτε.

Κάποιες φορές, από τους υποτίθεται ψυχραιμότερους, ακούγονται φωνές πως εμείς δεν μιλάμε για τους λαούς, αλλά για τις ηγεσίες τους, ξεχνώντας όμως πως πρόκειται για εκλεγμένους ηγέτες σε δημοκρατικά καθεστώτα.

Επίσης δεν κάνουμε τον διαχωρισμό όταν μιλάμε για τον εαυτό μας (δεν λέμε «ο Περικλής έχτιζε Παρθενώνες», αλλά «εμείς»), πράγμα που δηλώνει μια ασυνέπεια –οι άλλοι να ταυτίζονται με τους ηγέτες τους, ενώ εμείς με τον λαό μας. Τον «υπέροχο ελληνικό λαό» όπως ακούσαμε και μέσα στη Βουλή.

Αυτό όμως είναι το ένα μόνο στοιχείο, της εθνικής και φυλετικής ανωτερότητας. Το άλλο, εξίσου σημαντικό και επικίνδυνο, έχει να κάνει με τα πολιτικά μηνύματα που στέλνουν αυτού του είδους οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις. Το είδαμε καλά στο «κίνημα της πλατείας», από το οποίο ξεπήδησε ο θαυμαστός καινούριος κόσμος της πολιτικής μας ζωής.

Ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται ήδη στις φυλακές.

Τι ακριβώς ζητά ο κόσμος που συγκεντρώνεται με σύνθημα «ανάσα αξιοπρέπειας»; Τι είναι αυτό που θέλει να πει και σε ποιους ακριβώς; Στην κυβέρνηση; Στους ξένους ηγέτες;

Πώς γίνεται να αποκρυπτογραφηθεί ένα «μήνυμα» που ο καθένας το διαβάζει με τους δικούς του όρους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το περίφημο chicken game!

Θα το έχετε δει στους κινηματογράφους. Δυο αυτοκίνητα τρέχουν το ένα προς το άλλο, ή, σε άλλη εκδοχή, κινούνται παράλληλα προς τον γκρεμό. Όποιος οδηγός κωλώσει πρώτος και στρίψει το τιμόνι ή πατήσει φρένο, έχασε. Το πλήθος των νεαρών, πίνοντας μπίρες, ζητωκραυγάζει, καλώντας τους οδηγούς να μη δειλιάσουν, να μην… κωλώσουν.

Μόνο που αυτοί δεν βρίσκονται πάνω σε κανένα από τα δύο οχήματα. Αν σκοτωθεί ο οδηγός θα είναι μόνος του και οι υπόλοιποι θα έχουν απολαύσει ένα συγκλονιστικό θέαμα.

Εδώ όμως μιλάμε για μια ακόμη πιο εντυπωσιακή παραλλαγή. Το συγκεντρωμένο στις πλατείες πλήθος δεν αποτελείται από θεατές, αλλά από επιβάτες του οχήματος, τον οδηγό του οποίου εμψυχώνουν.

Τι του λένε; Τι λένε στην κυβέρνηση; Να τηρήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις και να «πέσει» με το κεφάλι ψηλά, αφού οι άλλοι δεν κάνουν πίσω; Ή μήπως προσπαθεί να της πει πως δεν είναι ντροπή να βάλει νερό στο κρασί της και να προχωρήσει σε μια νέου είδους συμφωνία, που θα ονομαστεί έτσι που να καλύπτει και την… αισθητική μας;

Ποια από τις δύο επιλογές είναι έτοιμο να στηρίξει το πλήθος που αυθόρμητα συγκεντρώθηκε στις πλατείες;

Να σας πω τι θα στήριζα εγώ που δεν ήμουν εκεί. Θα στήριζα μια ξεκάθαρη έντιμη και ειλικρινή στάση της κυβέρνησης που θα έλεγε για ποιους λόγους απαιτείται να ρίξουμε και (αρκετό) νερό στο «καθαρό» κρασί των διαπραγματευτικών μας θέσεων.

Και δεν θα το θεωρούσα καθόλου ήττα ή ντροπή, ούτε θα μιλούσα για δωσίλογους και προδότες.

H πλατεία ήταν γεμάτη…