160108 ΝΕΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Ας συνεχίσουμε την κουβέντα μας.

Λέγαμε χθες ότι πολλοί από τους απολογισμούς που διαβάσαμε αυτές τις μέρες θεωρούν πως το «κακό, ψυχρό και ανάποδο» 2015, μέσα στα τόσα δεινά που έφερε στη χώρα μας, έκανε και ένα καλό: Έδειξε στους πολίτες ποια είναι στην πραγματικότητα η Αριστερά.

Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους (σύμφωνα με τη δική μας… θέση) και ξεκινήσαμε να λέμε για ποιους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά τη χώρα ΔΕΝ είναι Αριστερά. Έτσι τουλάχιστον που την έχουμε στο νου μας εμείς.

Μιλήσαμε λοιπόν για την ελπίδα και όχι τις ψευδαισθήσεις που πρέπει να καλλιεργεί η Αριστερά. Για την ανάληψη ευθυνών και όχι την απόδοση κάθε δεινού στους «άλλους». Τέλος για τη διάκριση υπέρ των αδυνάτων και όχι την υπεράσπιση κάθε «πικραμένου», που καταλήγει άδικη υπέρ των προνομιούχων.

Μπορούμε τώρα να περάσουμε σε πιο συγκεκριμένες ενέργειες και να τις κρίνουμε, με βάση πάντοτε το τι θεωρούμε «αριστερό», τι θα περιμέναμε δηλαδή από μια κυβέρνηση η οποία ευαγγελίζεται ότι θα αλλάξει τον τρόπο άσκησης εξουσίας, έτσι όπως τον ξέραμε από τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν το… «παλιό».

Πρώτα πρώτα, επειδή στην κουλτούρα της Αριστεράς είναι οι συνεργασίες –όχι καιροσκοπικά, αλλά στο πλαίσιο συμφωνιών και δεσμεύσεων- θα περίμενε κανείς την προσπάθεια για μια τέτοιου είδους συνεργασία και όχι αυτή που παρακολουθούμε με τους ΑΝΕΛ.

Ακόμη κι αν δεχτούμε πως την «πρώτη φορά» το απαιτούσε η… αντιμνημονιακή σύμπραξη, κανείς δεν θα ξεχάσει τους αδελφικούς (δεν λέω συντροφικούς) εναγκαλισμούς του Τσίπρα με τον Καμμένο το βράδυ της εκλογικής νίκης του Σεπτεμβρίου. Κάθε ένας που τοποθετεί τον εαυτό του στο «αριστερό χώρο» πρέπει να αισθάνθηκε ντροπή, αν όχι αηδία.

Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος είναι και η επιλογή για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Προκόπη Παυλόπουλου. Έστω και καθαρά σημειολογικά, ένα Αριστερό και μάλιστα Ριζοσπαστικό κόμμα θα έπρεπε να δώσει το στίγμα του, προτείνοντας κάποιον άνθρωπο που δεν τον βαρύνουν αμαρτίες του… δεξιού παρελθόντος.

Το άλλο πουλάκι:

Φάνηκε όμως στη συνέχεια πως δεν ήταν τυχαία επιλογή.

Απεναντίας, άλλες επιλογές προσώπων σε κρίσιμες θέσεις, που αποδείχθηκαν ατυχέστατες, έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς να πούνε χαιρέκακα «να ποιοι είναι οι Αριστεροί στην Ελλάδα». Ασφαλώς και η Αριστερά δεν είναι μια… πολιτεία αγίων, όμως όλους αυτούς, με την πρώτη αφορμή που έδωσαν, έπρεπε να τους θέσει στο περιθώριο.

Έτσι θα έδειχνε σε όλους ότι διαφέρει από τα κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα. Αντ’ αυτού, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά συνέχισαν να «καλύπτουν» ακόμη και εξόφθαλμες περιπτώσεις στελεχών που… παραστράτησαν.

Ένας άλλος τομέας στον οποίο δεν είδαμε αυτά που θα περιμέναμε από μια Αριστερά είναι αυτός της αξιοκρατίας. Παρακολουθούμε καθημερινά το ξήλωμα ανθρώπων από θέσεις οι οποίες προορίζονται για «δικά μας παιδιά», ενώ παράλληλα δημιουργούνται και νέες θέσεις, προκειμένου να «τακτοποιηθούν» όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Το κακό είναι ότι, μέσα στην πρεμούρα να αντικατασταθούν όλοι από ημέτερους, απομακρύνονται και αποδεδειγμένα άξιοι, των οποίων το έργο αναγνωρίζεται από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος. Αυτό όμως φαίνεται να μην ενδιαφέρει το κόμμα που ευαγγελίζονταν την αξιοκρατία και κατήγγειλλε το κομματικό κράτος.

Μέχρι εδώ αξίζει να αναρωτηθούμε ποια από όλα αυτά είναι στοιχεία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν είναι όμως τα μόνα, ίσως όχι και τα πιο σοβαρά. Σκεφθείτε, ας πούμε, τη σχέση αυτού του κόμματος και της κυβέρνησής του με την Ευρώπη.

Αναλογιστείτε τη στάση του απέναντι στους εταίρους, καθώς και την έχθρα γι’ αυτούς που καλλιέργησε στους πολίτες, με τη ρητορική αλλά και την διαπραγματευτική τακτική του. Χωρίς να το θέλει (;) ταυτίστηκε όχι απλώς με τους ευρωσκεπτικιστές, αλλά με τους αντιευρωπαϊστές και τους εθνικιστές.

Σκεφθείτε ακόμη τα διάφορα αλλοπρόσαλλα «ανοίγματα» που επιχείρησε στην εξωτερική πολιτική και την εικόνα που τελικώς διαμόρφωσε για τη χώρα μας στον σύγχρονο κόσμο. Εικόνα ενός ανερμάτιστου, αγοραφοβικού και αυτιστικού κράτους, που βλέπει γύρω του μόνο εχθρούς, ενώ επιδιώκει να το… παίξουν εκείνοι που του γυρίζουν την πλάτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν πολλά ακόμη, όμως καταλάβατε…

Το ερώτημα που παραμένει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εκείνο της ταυτότητας ή, αν προτιμάτε, της αυθεντικότητας ενός κόμματος της Αριστεράς.

Ήταν τελικά αριστερή πολιτική αυτό που είδαμε από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή απλώς αυτός ιδιοποιήθηκε έναν χαρακτηρισμό που δεν του ανήκε.

Αν απαντήσουμε αρνητικά, όπως φαίνεται από τη δική μας προσπάθεια, τότε μπορούμε να αναρωτηθούμε για την ύπαρξη μιας άλλης, αυθεντικής Αριστεράς; Και πού βρίσκεται αυτή; Για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε. Μήπως σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξαν τη Λαϊκή Ενότητα;

Μα αυτοί υπήρξαν συνοδοιπόροι και πρωταγωνιστές σε όλη την προεκλογική περίοδο, αλλά και την πρώτη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν τις ίδιες ευθύνες στα περισσότερα από όσα παρουσιάσαμε χθες και σήμερα.

Μήπως λοιπόν… «αυτό ήταν όλο»; Μήπως η Αριστερά, όπως θα την θέλαμε εμείς, αφού απέχει πολύ από ό,τι είδαμε στην πράξη, υπάρχει μόνο στο μυαλό μας;

Ποιος ξέρει…

Όνειρο (δεν) ήταν και (δεν) πάει!

Για το 2015 λέω.