160115 ΔΑΠΑΝΗΡΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Είδατε τι ωραία που συζητάμε;

Ενώ σε άλλες κουβέντες έγινε χαμός για το σχετικό θέμα. Ο εισηγητής της πρότασης εξεμάνη, διότι παραποιήθηκαν, λέει, οι θέσεις του. Ευτυχώς εμείς το συγκεκριμένο σημείο το παρουσιάσαμε αυτολεξεί. Ας συνεχίσουμε όμως και τα λέμε αυτά στο τέλος.

Σε ποιο Σχολείο θα πηγαίνει το παιδί μας; Εξαρτάται. Αν είναι στο Δημοτικό σε όποιο επιλέγουμε εμείς. Αν είναι μεγαλύτερο σε όποιο επιλέγει εκείνο.

Με ποια κριτήρια όμως θα γίνεται η επιλογή αυτή; Θέλει και ρώτημα; Με τα κριτήρια τού καλύτερου για τη φοίτηση και την πρόοδό του.

Παρακολουθήστε το πλήρες σκεπτικό:

«Μαθητική κάρτα.

Η συγκεκριμένη κάρτα - ταυτότητα δείχνει την τάξη, τη βαθμίδα και το είδος του Λυκείου του μαθητή (αν μιλάμε για μαθητή Λυκείου). Με τη συγκεκριμένη κάρτα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει σχολική μονάδα της εκπαιδευτικής περιοχής στην οποία ανήκει.

Η διαδικασία αυτή θα αποτελέσει την έμμεση μορφή λειτουργικής αξιολόγησης της κάθε σχολικής μονάδας, τόσο από τη μεριά των γονιών των μαθητών Νηπιαγωγείου και Δημοτικού, όσο και των ίδιων των μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου.

Σε περιπτώσεις που μια σχολική μονάδα σημειώνει πολύ περιορισμένη ζήτηση, δεν είναι δηλαδή ελκυστική, αναζητούνται συλλογικά τα αίτια που προκαλούν αυτή την κατάσταση και ακολούθως προσδιορίζονται οι τρόποι αντιμετώπισης και υπέρβασής της».

Αυτό ήταν, ολοκληρώσαμε με τα πιο σημαντικά σημεία της πρότασης. Δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μπούμε σε διάλογο μαζί της. Εμείς για άλλο ξεκινήσαμε. Είπαμε ότι μας ενδιαφέρει κυρίως ποιος είναι αυτός που κάνει τη συγκεκριμένη πρόταση και από ποιο Μέσο.

Πρόκειται λοιπόν για τον κύριο Αλέξανδρο Τριανταφυλλίδη, γνωστό σε όλους από τη δημοσιογραφική του δουλειά στην ΕΡΤ3, φιλόλογο, κυρίως όμως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξε μάλιστα και παρουσίασε την πρότασή του μέσα από τις σελίδες της ΑΥΓΗΣ.

Δυο αδιαμφισβήτητα θετικά. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούν οι βουλευτές να έχουν και να παρουσιάζουν θέσεις που… (πώς να το πω;) δεν ταυτίζονται με την επίσημη γραμμή του κόμματος στο οποίο ανήκουν.

Είναι επίσης σημαντικό να μπορούν να φιλοξενούνται σε έντυπα που εκφράζουν την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Το άλλο πουλάκι:

Επομένως, πού βρίσκεται το παράξενο;

Ανέκαθεν ο χώρος αυτός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπερηφανευόταν ότι είναι ανοικτός στις τάσεις και τις διαφορετικές απόψεις. Να που, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται αυτή η εσωκομματική δημοκρατία.

Όλα καλά, με μια μικρή ένσταση. Περιμένουμε και την αντίδραση, τη διαφοτερική άποψη, τον εσωκομματικό διάλογο, τη σύγκρουση απόψεων και προτάσεων πάνω στο θέμα. Διότι, εδώ ήμασταν και εδώ ήσασταν όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν γινόταν η συζήτηση για την αξιολόγηση στο Σχολείο.

Μάλιστα, όχι ακριβώς για την αξιολόγηση, αλλά για την «αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας». Και είδαμε τι αντίδραση υπήρχε από το κόμμα του κυρίου Τριανταφυλλίδη, ακόμη και γι’ αυτή την φυσική και αυτονόητη διαδικασία.

Εκτός όμως από το ποιος λέει κάτι, σημασία έχει και το πότε το λέει. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο το κάνει. Επίσης, μασάει τα λόγια του; Λέει και ξελέει; Δείτε ας πούμε την αντίδραση του βουλευτή στην κριτική που δέχτηκε η πρότασή του:

«Πουθενά στο κείμενο των δύο άρθρων μου δεν υπάρχει ο όρος δίδακτρα. Χρησιμοποιώ τη φράση “συνδρομή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, με αναφορά σε συγκεκριμένο παράδειγμα”. […] Με ένα  κείμενο 2400 λέξεων και μια δέσμη συγκεκριμένων προτάσεων, που εκφράζουν την αγωνία μου να ξεφύγουμε από το σημερινό τέλμα μιας γενικευμένης και επιβαλλόμενης μετριοκρατίας στο χώρο της Παιδείας, ζητώ, διεκδικώ και μάχομαι, με πρακτικές και εφαρμόσιμες προτάσεις, για μια ελκτική Δημόσια Δωρεάν Παιδεία».

Να είστε σίγουροι πως τι επόμενες μέρες θα τα μαζέψει κι άλλο. Θέλετε όμως να μιλήσουμε και για τις… πρακτικές και εφαρμόσιμες προτάσεις; Κατά τη γνώμη μου δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική.

Από πού να το πιάσεις; Από τους «μαθητές που θα αξιολογούν τους καθηγητές»; Με ποιες γνώσεις και με τι κριτήρια; Εδώ η κυβέρνηση πήγε να δοκιμάσει την «αξιολόγηση» (βλ. ψηφοφορία) των διευθυντών από τους εκπαιδευτικούς και αμέσως άρχισε την αναδίπλωση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να μιλήσουμε για τις περιφερειακές σχολές «δημιουργίας και ανάδειξης εκπαιδευτικών»;

Αφήνω το ότι θα χρηματοδοτούνται «από τους ίδιους τους υποψήφιους εκπαιδευτικούς». Τι ακριβώς θα κάνουν; Θα είναι παραγωγικές σχολές, σχολές επιμόρφωσης ή θα δημιουργούν τους «αριστείς του κλάδου τους»; Για να κάνουν μετά αυτοί, τι;

Να τοποθετούνται αριστίνδην ανά δύο σε κάθε σχολειό και να «διεκπεραιώνουν τις 40 [επιπλέον] ώρες [και να] λαμβάνουν το bonus των 600 ευρώ τον μήνα ο καθένας»; Έτσι θα αξιοποιείται η αριστεία τους; Ή θα αναλαμβάνουν «την υλοποίηση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων», όπως προτείνεται αλλού;

Πλήρης άγνοια και σύγχυση. Να μη μιλήσουμε και για τα δικαίωμα επιλογής τού (καλύτερου) Σχολείου. Μας λέει στο περίπου τι θα γίνεται όταν «μια σχολική μονάδα σημειώνει πολύ περιορισμένη ζήτηση, δεν είναι δηλαδή ελκυστική». Πώς θα αντιμετωπίζεται όμως η πολύ πιθανή περίπτωση να επιθυμούν όλοι ένα ή δυο Σχολεία που, προφανώς δεν θα μπορούν να τους δεχτούν;

Θα γίνεται επιλογή; Με ποια κριτήρια; Θα έχουμε κλήρωση, που θα ρίχνει πιθανώς το επίπεδο του περιζήτητου σχολείου, ή εισαγωγικές εξετάσεις; Είπαμε. Πλήρης άγνοια και σύγχυση.

Μετεκλογική!

Πρόταση πλήρης.

Ασυναρτησίας!