160114 ΔΑΠΑΝΗΡΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Επιστροφή στην τρέχουσα καθημερινότητα

Ένα από τα στοιχεία της δημοκρατίας το οποίο χαιρόμαστε να απολαμβάνουμε είναι η δυνατότητα του καθενός να λέει ελεύθερα την άποψή του.

Ακόμη και αν μερικές φορές γίνεται κατάχρηση αυτού του δικαιώματος, είναι προτιμότερο από τις κάθε είδους λογοκρισίες που… απολαμβάνουν άλλοι και γνωρίσαμε κι εμείς στο παρελθόν.

Αυτό για εισαγωγή.

Διότι θα σας παρουσιάσουμε την άποψη ενός (δημόσιου) προσώπου και θέλουμε να δηλώσουμε προκαταβολικά ότι χαιρόμαστε τόσο γι’ αυτόν που την έχει όσο και για το Μέσο που την δημοσιοποιεί.

Τότε γιατί κουβεντιάζουμε; Μήπως επειδή είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη; Μήπως επειδή είναι κάπως αιρετική για τους καιρούς που ζούμε, κυρίως για κείνους που ζούσαμε μέχρι πριν από έναν χρόνο; Μήπως επειδή δεν έχουν όλοι μα όλοι το δικαίωμα να λένε αυτό που σκέφτονται;

Καθόλου!

Ας ξεκινήσουμε να την παρουσιάζουμε και μετά θα σας πούμε τις σκέψεις μας επ’ αυτού.

Το θέμα είναι η Εκπαίδευση (μερικοί την μπερδεύουν με την Παιδεία) και, προφανώς, ο διάλογος που πραγματοποιείται γι’ αυτήν. 

Πρόκειται για συνολική πρόταση, όμως λόγω κυρίως του περιορισμένου χρόνου που έχουμε στη διάθεσή μας, θα σας παρουσιάσουμε τα πιο ενδιαφέροντα σημεία.

Ξεκινάμε με τον σκοπό ο οποίος είναι «το δημόσιο σχολείο [να] απορροφά και [να] υπερβαίνει τις ανάγκες για εξωσχολική φροντιστηριακή υποστήριξη του μαθητή με εξοικονόμηση πόρων για τη μέση ελληνική οικογένεια, η οποία πλέον δεν αιμορραγεί οικονομικά πληρώνοντας φροντιστήρια σε γλώσσες, σε ιδιαίτερα κ.λπ.»

Πώς θα γίνει αυτή η απαλλαγή του γονέα από τα επιπλέον βάρη και την οικονομική αιμορραγία; Με έναν πολύ απλό τρόπο, λέει ο υποστηρικτής αυτής της πρότασης. Θα πληρώνει όχι για το φροντιστήριο, αλλά για… το Σχολείο του παιδιού του.

Έχει υπολογίσει μάλιστα και το κόστος που θα είναι 60 ευρώ τον μήνα, «κατά μέσο όρο», για κάθε μαθητή. Ο μέσος αυτός όρος θα προκύπτει από την μηδενική πληρωμή «για την άνεργη - άπορη οικογένεια μέχρι 120 ευρώ για την εύπορη οικογένεια».

Το άλλο πουλάκι:

Μη βιάζεστε να κρίνετε.

Σας είπαμε ότι πρόκειται για ολοκληρωμένη πρόταση.

Προφανώς κανείς γονιός δεν είναι πρόθυμος να πληρώνει για το Σχολείο όπως το γνωρίζουμε σήμερα. (Και προφανώς κανείς δεν θα διανοούνταν να ζητήσει χρήματα για το συγκεκριμένο Σχολείο.)

Γι’ αυτό η πρόταση προβλέπει μια αναβάθμισή του, μέσω μιας διαδικασίας αξιολόγησης με κίνητρα. «Συνεχής, διαρκής, συνολική αξιολόγηση με αντικειμενικά κριτήρια από όλους, με όλους, για όλους ανά έτος. Οι καθηγητές αξιολογούν τους μαθητές, οι μαθητές τους καθηγητές, όλοι σε όλη την ιεραρχική πυραμίδα του υπουργείου Παιδείας αξιολογούν και αξιολογούνται, χωρίς εξαίρεση».

Φυσικά, μόνο με αξιολόγηση δεν προκύπτουν καλύτεροι καθηγητές. Χρειάζεται και σωστή εκπαίδευση με παράλληλη επιμόρφωση. Ακούστε τι προβλέπει η πρόταση:

«Ίδρυση και λειτουργία 13 περιφερειακών σχολών (Π.Σ.) δημιουργίας και ανάδειξης εκπαιδευτικών, με συμμετοχή στα έξοδα λειτουργίας τους από τους ίδιους τους υποψήφιους εκπαιδευτικούς.

Το διδακτικό προσωπικό των 13 περιφερειακών σχολών ανάδειξης εκπαιδευτικών θα προέλθει από έμπειρους εν ενεργεία ή συνταξιούχους εκπαιδευτικούς, εγνωσμένου κύρους των αντίστοιχων κλάδων και ειδικοτήτων, οι οποίοι στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας χαίρουν πλατιάς αποδοχής και αναγνώρισης και είναι ικανοί να εμπνεύσουν τους νέους συναδέλφους».

Θα πληρώνουν, λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί για την κατάρτισή τους, όμως θα τους δίνεται και η δυνατότητα να παίρνουν κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά τους.

Διότι εκείνα τα 60 ευρώ (κατά μέσο όρο) τον μήνα δεν θα τα παίρνουν όλοι ανεξαιρέτως, αλλά όσοι αποφοιτούν από αυτές τις σχολές:

«Με άξονα λοιπόν την ενίσχυση του κύρους του φιλόδοξου εκπαιδευτικού, εντός και εκτός σχολικής μονάδας, οι εκπαιδευτικοί αυτοί που ξεχώρισαν και αποφοίτησαν επιτυχώς από τις 13 Π.Σ. και επομένως διορίζονται στα σχολεία, ως αριστείς του κλάδου τους, θα αναλάβουν την υλοποίηση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων».

Όχι όμως έτσι στα καλά καθούμενα. Θα εργάζονται περισσότερο (δηλαδή καλύτερα) και θα αμείβονται ανάλογα: «Αναλυτικότερα τα ωρολόγια προγράμματα του σχολείου διευρύνονται στις 40 διδακτικές ώρες (5 μέρες Χ 8 ώρες για τους μαθητές) και οι εκπαιδευτικοί που τα υλοποιούν, χωρίς καμία αύξηση του ωραρίου τους, θα έχουν πλεονάζουσες αποδοχές από τη συνδρομή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων μέσα από μια διαδικασία δίκαιης - αναλογικής επιβάρυνσης με βάση τη φορολογική τους δήλωση».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσο δίκαιο είναι αυτό;

Ξέρουμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να κατηγοριοποιούμε (οικονομικά) τους πολίτες με βάση τη φορολογική τους δήλωση. Ας το προσπεράσουμε όμως, δεχόμενοι, για την οικονομία της συζήτησης, ότι στο άμεσο μέλλον θα προκύψει πιο δίκαιο σύστημα.

Ερχόμαστε τώρα στο… παράδειγμα τον πίνακα, όπως λέγανε και παλαιότερα:

«Κάθε τμήμα των 25 μαθητών Χ 60 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο αποδίδει 15.000 ευρώ τον χρόνο. Επιβάρυνση για κάθε μαθητή /οικογένεια η μέση καταβολή των 60 ευρώ Χ 10 μήνες = 600 ευρώ τον χρόνο. 

Οι δύο καθηγητές αριστείς που αναλαμβάνουν και διεκπεραιώνουν τις 40 ώρες λαμβάνουν το bonus των 600 ευρώ τον μήνα ο καθένας, ήτοι 6.000 ευρώ τον χρόνο. Τα εναπομείναντα 3.000 ευρώ αξιοποιούνται για τη φροντίδα υλικοτεχνικής υποδομής, εποπτικού υλικού, βιβλιογραφίας κ.λπ.»

Είδατε που δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε; Αύριο.

Το Σχολείο των ονείρων (του)!