160125 ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μήπως κάνουμε κανένα λάθος;

Μην απορείτε, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, όταν σκέφτηκα πως πρέπει να σχολιάσω την επέτειο ενός χρόνου από την έλευση στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

(Μαζί με τους ΑΝΕΛ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το δεύτερο έχω την τάση να το ξεχνάω.)

Δεν το πίστευα. Αφού, να σκεφτείτε, ανέτρεξα στο αρχείο για να δω αν πράγματι ήταν πέρσι εκείνες οι εκλογές ή έχουν περάσει περισσότερα χρόνια. Τελικά δεν ήταν λάθος. Το κεράκι στην τούρτα (μοιάζει με το κερασάκι στην τούρτα) ήταν «ένα και μοναχικό», που θα έλεγε και ο Ζίκος.

Κι όμως! Έγιναν τόσα πολλά αυτόν τον χρόνο που λες και ζήσαμε σε… γρήγορη ταχύτητα. Εκεί που η ζωή μας κυλούσε με ρυθμούς ποδοσφαιρικού αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος, ξαφνικά απέκτησε ρυθμό τελικού τσάμπιονς λιγκ. Και μάλιστα σε προβολή με πολλαπλάσια ταχύτητα.

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο.

Ξεκινάω όπως βλέπετε από τα θετικά. Κάπου άκουσα πως υπάρχει μια ευχή στα κινέζικα που λέει «είθε να ζήσεις σε καιρούς ενδιαφέροντες, συναρπαστικούς». (Κατ’ άλλους δεν πρόκειται για ευχή, αλλά για κατάρα.)

Ε, λοιπόν, την πολιτική χρονιά που ολοκληρώθηκε, πράγματι ζήσαμε συναρπαστικές στιγμές. Όχι απαραίτητα θετικές και όχι φυσικά ίδιες για όλους. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνουμε απολογισμούς, να ανατρέξουμε στα καλά και τα άσχημα που μας έφεραν εκείνες οι εκλογές ή αν είναι προτιμότερο να σκεφτούμε «ό,τι έγινε έγινε» και να κοιτάξουμε μπροστά.

Για έναν συνοπτικό και συνολικό απολογισμό θα αρκούσε να ρίξει κανείς μια ματιά αυτές τις μέρες στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, όπου θα συναντήσει κάθε λογής πολίτες, ακόμη και εκείνους που τώρα κάνουν την πρώτη… αγωνιστική τους εμφάνιση.

Θα μου πείτε «Εσύ τα λες αυτά; Από πότε όποιοι αγωνίζονται και με οποιοδήποτε αίτημα έχουν εξ ορισμού δίκαιο;»

Δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Το λέω επειδή η λαϊκή δυσαρέσκεια θεωρείται δείκτης για κάθε κυβέρνηση. Δείκτης, αν θέλετε, αυτοαξιολόγησης.

Προφανώς κανείς δεν έχει κατά νου, αναλαμβάνοντας την εξουσία, να βγάλει στο δρόμο όλους τους πολίτες, και μάλιστα σε έναν μόλις χρόνο από τις εκλογές. Πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που έχει έρθει, υποτίθεται, για να δικαιώσει όλους τους προηγούμενους αγώνες.

Το άλλο πουλάκι:

Τα πράγματα είναι δύσκολα!

Αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας και, ακόμη κι αν δεν ανήκει στους υποστηρικτές της κυβέρνησης, μπορεί να σκεφτεί μια κουβέντα συμπαράστασης για τη δύσκολη περίοδο που αυτή διανύει. Σε κανέναν δεν αξίζει να περνάει τέτοια ζόρια.

Ναι, δεν αστειεύομαι. Μπορεί να σκεφτεί κάποιος, και το κάνουν πάρα πολλοί, πως ο ΣΥΡΙΖΑ όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Πως τώρα πληρώνει την αμετροέπεια στις προεκλογικές του εξαγγελίες και πως αυτό του αξίζει.

Θυμίζω όμως ότι αυτή ειδικά η κυβέρνηση έχει και μια πολύ καλή απάντηση σε όλους εκείνους που διαμαρτύρονται και ζητούν το δίκιο τους.

Μη βιάζεστε, η απάντηση δεν είναι «και οι άλλοι τα ίδια κάνανε»! Αυτό είναι ένα επιχείρημα που το χρησιμοποιούν μόνο όσοι δεν διαθέτουν στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο.

Ανάμεσά τους, δυστυχώς, βρίσκονται όχι μόνο απλοί υποστηρικτές της κυβέρνησης, αλλά και στελέχη της. Δείγμα απουσίας πολιτικού πολιτισμού. Ή έντονης παρουσίας ελληνικού πολιτικού πολιτισμού!

Η απάντηση που διαθέτει η κυβέρνηση και θα έπρεπε να την δίνει σε όσους της καταλογίζουν την ψήφιση σκληρών μέτρων είναι «Δηλαδή, εσείς τι περιμένατε;»

Εδώ ας κάνουμε έναν διαχωρισμό. Μπορεί να «γιορτάζουμε» έναν χρόνο από τις εκλογές που έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ (είπαμε μαζί με τους ΑΝΕΛ), όμως οι πρώτοι επτά μήνες δεν «πιάνονται».

Πώς λέγαμε όταν παίζαμε μικροί «Φτου δεν έχει;» Δηλαδή δεν μπορείς να σβήσεις μια πράξη, να πάρεις πίσω κάτι που έκανες και να ξαναπαίξεις από την αρχή. Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση έκανε ό,τι έκανε μέχρι τις 14 Αυγούστου και μετά είπε «φτου».

Τότε ψήφισε το τρίτο (και μακρύτερο) μνημόνιο. Όχι όμως μόνο. Τότε ξεκίνησε ουσιαστικά και η προεκλογική περίοδος η οποία κατέληξε με τη νίκη των κομμάτων που την αποτελούσαν και την πανηγυρική (θυμίζω τις αγκαλιές στο Σύνταγμα) επανεκλογή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι περιμένατε, λοιπόν;

Τι θα περιλάμβανε αυτό το νέο Μνημόνιο που ψηφίστηκε και επικροτήθηκε από τους ψηφοφόρους; Θα μοίραζε… λουκούμια; Φόρους θα μοίραζε, περικοπές, αυξήσεις ορίων και εισφορών…

Αυτό ψήφισε η Βουλή τον Αύγουστο και αυτό ψηφίσαμε (που λέει ο λόγος) όλοι μαζί τον Σεπτέμβριο.

Να ποια απάντηση θα έπρεπε να δίνουν τα στελέχη της κυβέρνησης στους διαμαρτυρόμενους πολίτες. «Εμάς επιλέξατε να διαπραγματευτούμε και να υλοποιήσουμε τους όρους αυτού του μνημονίου, επειδή πιστέψατε ότι μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα από τον καθένα».

Δεν το λένε όμως. Πιθανότατα γιατί πολλοί από αυτούς πιστεύουν πως οι διαμαρτυρίες είναι μια «μαγική εικόνα» που παρουσιάζεται από τα συστημικά Μέσα και πως, στην πραγματικότητα, οι πολίτες εγκρίνουν τις κινήσεις της κυβέρνησης.

Άλλωστε, αν διαβάσατε την έρευνα που δημοσιεύτηκε αποκλειστικά στην ΑΥΓΗ, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στην πρόθεση ψήφου της νέας Δημοκρατίας κατά 8,1 ποσοστιαίες μονάδες.

Όπερ έδει δείξαι!

Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν. Περάσαμε έναν χρόνο συναρπαστικό, κυρίως όμως… διδακτικό. Βέβαια, με τη διδακτική ισχύει εκείνο που δέχονται οι μεγαλύτεροι παιδαγωγοί. Όποια μέθοδο κι αν ακολουθήσεις, μόνο εκείνος που θέλει να μάθει έχει ελπίδες να τα καταφέρει!

 

Και του χρόνου!