160118 ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι βέβαια ακριβώς το ίδιο.

Έχει μια μικρή διαφορά, άλλο πράγμα η Ευρώπη και άλλο η Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως που στη ζωή ξεκινάμε με όνειρα χίλια, αλλά τα γκρεμίζει ο πόνος, η φτώχεια, η ζήλεια. Ωστόσο, μια επιτυχία, η παραμικρή, είναι και παραμένει πάντοτε επιτυχία. Και ως τέτοια καταγράφεται.

Μπορεί να μην κατάφερε να αλλάξει την Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελε, με τη Νέα Δημοκρατία όμως τα πάει μια χαρά. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος οφείλεται σίγουρα σε μεγάλο βαθμό και στον ίδιο.

Είδατε πώς ξεκίνησε η κούρσα της προεδρίας, σε ποια θέση και με τι προγνωστικά βρισκόταν ο Κυριάκος, και πώς κατέληξε με μια μεγάλη ανατροπή. Αυτό βέβαια είναι μόνο η αρχή. Τίποτε δεν προεξοφλεί ότι η συνέχεια θα είναι όπως την περιμένουν όσοι πίστεψαν στον Κυριάκο.

Ακόμη και αυτό όμως, το πρώτο σκαλί, λίγο δεν είναι. Και σίγουρα έβαλε το χεράκι του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μαζί εννοείται, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από πού το συμπεραίνουμε αυτό; Δεν είναι και λίγες οι ενδείξεις.

Αφήνω το γεγονός ότι το κυβερνών κόμμα υποστήριξε σχεδόν απροκάλυπτα τον αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν μπορούμε όμως να μην υποψιαστούμε ότι η υποστήριξη αυτή, που κανονικά θα λειτουργούσε υπέρ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, συσπείρωσε πολύ κόσμο εναντίον του.

Έπειτα είναι η αίσθηση (για μας επιβεβαιωμένη, αφού γνωρίζουμε αρκετούς που το έκαναν) ότι πολίτες που δεν ανήκαν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πήγαν και γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους μόνο και μόνο για να ψηφίσουν τον Κυριάκο. Μάλιστα, αν στη δεύτερη ψηφοφορία μπορούσαν να ψηφίσουν και νέοι ψηφοφόροι, τότε η διαφορά θα ήταν εντυπωσιακά μεγαλύτερη.

Εδώ όμως, πού εμπλέκεται ο Αλέξης Τσίπρας; Γιατί να υποθέσουμε ότι η δική του πολιτική ήταν εκείνη που οδήγησε τους ψηφοφόρους να πάνε να στηρίξουν τον Κυριάκο;

Πρώτον γιατί το είπαν οι ίδιοι. «Είναι η μόνη ελπίδα να φύγει αυτή η κυβέρνηση», άκουσα να υποστηρίζουν πολλοί τέτοιοι ψηφοφόροι.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι όμως μόνο αυτό;

Καλώς ή κακώς ο Κυριάκος προβλήθηκε ως πολέμιος κάθε είδους λαϊκισμού. Και μπορεί ο προφανής στόχος του να ήταν ο ενδοκομματικός λαϊκισμός, που εκπροσωπήθηκε από τον Βαγγέλη Μαϊμαράκη, όμως, δευτερευόντως σ’ αυτή τη φάση, η μπάλα πήρε και τον λαϊκισμό της κυβέρνησης.

Μα, υπάρχει λαϊκισμός στο κυβερνών κόμμα;

Για να αποφύγουμε τις δυσκολίες με τους ορισμούς, θα σας μιλήσω για ένα σημαντικό κατά την άποψή μου περιστατικό. Σημαντικό για μένα, επειδή μου έδωσε τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσω πολλά πράγματα.

Προεκλογικά, δηλαδή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση, είχα την ευκαιρία να μιλήσω τετ α τετ με έναν φίλο, αρκετά υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος. Στις παρατηρήσεις μου για την (λάθος) αντιπολιτευτική τακτική που ακολουθούσαν, μόνιμη επωδός ήταν: «Ας τα αφήσουμε αυτά τώρα. Τώρα προέχει να φύγουν τα μνημόνια. Μετά θα τα βρούμε όλα».

Του δήλωσα ευθαρσώς ότι το μόνο που θα βρούμε (που θα έβρισκαν εκείνοι μπροστά τους) ήταν οι επιπτώσεις της λαϊκιστικής αντιπολίτευσης. Απόρησε, μη καταλαβαίνοντας πού εντοπίζω τον λαϊκισμό. Τον ρώτησα ευθέως: «Πες μου μία, έστω μία περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια, που ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε όχι αρνητικός, έστω επιφυλακτικός σε κάποιο από τα αιτήματα που προβλήθηκαν από πολίτες».

Του θύμισα πως για την (τότε) αντιπολίτευση, όποιος «αγωνίζεται» έχει εξ ορισμού δίκαιο. Ακόμη και αν το κάνει για καθαρά λόγους μικροσυμφέροντος ή για να υπερασπιστεί προκλητικά προνόμια. Του επεσήμανα πως δεν δίστασαν να υποστηρίξουν ακόμη και τον «αγώνα» των εργαζομένων στη Βουλή.

Η απάντησή του ήταν και πάλι πως «προέχει να φύγουν τα μνημόνια» και εννοούσε φυσικά να έρθει το κόμμα του στην κυβέρνηση το οποίο (υποτίθεται ότι) θα τα έδιωχνε. Σ’ εκείνη την προσπάθεια, τη μάχη για να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, επιτρέπονταν και κάποιες παρασπονδίες.

Δεν μπορούσε να δει το στοιχειώδες, την γενική ισχύ που έχει η λαϊκή παροιμία «όλα εδώ πληρώνονται» και «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς». Το βλέπει ίσως τώρα, όμως τώρα είναι αργά. Το κόμμα του και ο αρχηγός του βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την προεκλογική τους τακτική.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν φάνηκε αυτό όμως στην κάλπη.

Οι πολίτες έδωσαν και δεύτερη νίκη στην «πρώτη φορά Αριστερά», γεγονός που εμφύσησε σε κάποιους την ιδέα ότι όλα βαίνουν καλώς και πως δεν έχουν παρά να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Κούνια που τους κούναγε…

Διότι, κάπου εδώ μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας -όχι της μεγάλης, αυτής που σας λέμε εμείς- η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως του πολιτικού που θα παρακάμψει τον λαϊκισμό. Και τόσο η συμμετοχή των πολιτών στις εσωκομματικές εκλογές, όσο και τα γκάλοπ που ακολούθησαν την εκλογή του δείχνουν ότι αυτό «πιάνει».

Ως διακήρυξη τουλάχιστον, διότι για να το δούμε στην πράξη έχουμε πολύ μπροστά μας και καλύτερα να κρατάμε μικρό καλαθάκι. Αν ήταν εύκολο να αλλάξει έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη ένα ολόκληρο κόμμα (εννοώ κυρίως τη νοοτροπία των στελεχών, αλλά και των οπαδών του) τότε θα άλλαζε και η κοινωνία μας με την κρίση

Είδατε εσείς καμιά σημαντική αλλαγή;

Ένα μικρό βήμα!