160122 ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αν δεν θέλεις να αγιάσεις;

Είναι γνωστή η φράση «θέλω να αγιάσω και δεν μ’ αφήνουν (οι διαβόλοι)». Τι γίνεται όμως όταν κάποιος δεν θέλει να αγιάσει, όταν αυτό το αποφασίζει τελείως συνειδητά; Πρέπει να γίνεται σεβαστή η απόφασή του ή μπορούμε και να την παραβλέπουμε;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό.

Για να το πιάσουμε κάπως από την αρχή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η αγιοσύνη εμπίπτει αποκλειστικά στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας. Όσο καλός άνθρωπος και αν υπήρξε κάποιος, όσο κι αν αναγνωρίστηκε η ανιδιοτελής προσφορά του προς τους συνανθρώπους του, άγιος δεν γίνεται, αν δεν το πει η Εκκλησία.

Εννοείται, μέσα από τις δικές της διαδικασίες, την Παράδοση και το τυπικό, καθώς και τους Ιερούς Κανόνες που έχουν θεσπιστεί εδώ και αιώνες. Φυσικά, όταν λέμε Εκκλησία, εννοούμε τον κλήρο αλλά και τον λαό, ο οποίος έχει κι αυτός ιδιαίτερο λόγο και ρόλο στην αγιοποίηση κάποιου.

Έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν και πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα μέχρι χθες, σήμερα αμφισβητούνται και παραμερίζονται, όχι από το σύνολο της κοινωνίας, πάντως από ένα τμήμα της που πρέπει να γίνεται και αυτό σεβαστό.

Έτσι η πολιτεία έρχεται να δώσει το δικαίωμα, σε όσους το επιθυμούν, να μην ταφούν μετά τον θάνατό τους, αλλά να καούν και να αποτεφρωθούν.

Όσοι το δηλώσουν αυτό εγκαίρως είναι σαν να δηλώνουν επίσης ότι δεν… επιθυμούν να γίνουν άγιοι!

Θυμίζω εδώ ότι το ζήτημα αυτό το αντιμετώπισε η Εκκλησία και με πολλούς… αγίους! Απορείτε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Σας πληροφορώ ότι υπήρξαν μοναχοί «τόσο ταπεινοί, που μισούσαν και απέφευγαν τη δόξα των ανθρώπων και τη διάκριση υπ’ αλλήλων».

Αυτοί, όταν πλησίασε το τέλος τους θέλησαν, να ταφούν κάπου ανώνυμα, ακόμη και κρυφά μέσα στο δάσος ή στην ερημιά του βουνού, ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή δυνατότητα «αναγνώρισής» τους μετά θάνατον.

Ε, λοιπόν κάποιοι από αυτούς αγίασαν και τα λείψανά τους, που βρέθηκαν συνήθως με θαυματουργικό τρόπο, τιμώνται μαζί με τα υπόλοιπα ιερά λείψανα που φυλάγονται στις μονές.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι η αποτέφρωση κακό πράγμα;

Για την Εκκλησία ναι. Γι’ αυτό και σου λέει, αν το επιλέξεις, Εγώ δεν σου ψάλλω εξόδιο ακολουθία, ούτε σου κάνω μνημόσυνα. «Παρά ταύτα, επαφίεται στην ποιμαντική σύνεση και την διακριτική ευχέρεια του οικείου Μητροπολίτου η τέλεση απλώς Τρισαγίου».

Και ευχαριστημένος να είσαι δηλαδή, έτσι και πέσεις σε βολικό Δεσπότη.

Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Ο καθένας παραμένει στα χωράφια του και η Εκκλησία λέει καθαρές κουβέντες, αφήνοντας τον πιστό να αποφασίσει αφού του γνωρίσει τις συνέπειες της απόφασής του. Και ο πιστός όμως δεν πρέπει να τα θέλει όλα δικά του. Και καύση και χριστιανική «ταφή», δηλαδή νεκρώσιμη ακολουθία. Ας διαλέξει.

Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται από τη στιγμή που… μπερδεύονται και οι αρμοδιότητες. Οι οποίες είναι μπερδεμένες, από τη στιγμή που εξακολουθεί να μην υφίσταται ο διαχωρισμός του κράτους από την Εκκλησία.

Δείτε, ας πούμε, τι προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο: «Καθένας μπορεί να επιλέξει τον τύπο τελετής της κηδείας του, και η δήλωση αυτή είναι υποχρεωτική για τα όργανα ή τις υπηρεσίες που επιμελούνται της ταφής του νεκρού, αρκεί να μην προσκρούει σε κανόνες δημόσιας τάξης, υγιεινής ή στα χρηστά ήθη».

Τι ακριβώς σημαίνει επιλέγω; Το διατυπώνω ξεκάθαρα στους οικείους μου; Το αφήνω να εννοηθεί από τη στάση της ζωής μου ή από κουβέντες στις οποίες κατά καιρούς συμμετείχα; Ή το δηλώνω γραπτώς, ώστε να μην υπάρχουν παρερμηνείες;

Η Εκκλησία υποστηρίζει «προς αποφυγήν οιασδήποτε θεολογικής, κανονικής και ανθρωπολογικής εκτροπής, απαραίτητος είναι ο σεβασμός των θρησκευτικών πεποιθήσεων και η διακρίβωση της οικείας βουλήσεως του κεκοιμημένου και όχι η βούληση ή η δήλωση των οικείων του». 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτή η «διακρίβωση»;

Και, αν το πάμε παρακάτω, τι σημαίνει «υποχρεωτική για τα όργανα ή τις υπηρεσίες που επιμελούνται της ταφής του νεκρού»; Αν δηλαδή κάποιος (ο ίδιος όχι οι συγγενείς του) δηλώσει ότι επιθυμεί… και το ένα και το άλλο, και καύση και κηδεία, τότε αυτό είναι υποχρεωτικό για την Εκκλησία; Ανήκει και αυτή στα «όργανα ή τις υπηρεσίες που επιμελούνται της ταφής του νεκρού»;

Καταλάβατε το μπλέξιμο. Διότι, σου λέει ο άλλος (μέσω του νομοσχεδίου που εισηγούνται οι βουλευτές), εγώ σε πληρώνω με τους φόρους μου και δεν μπορείς να αρνηθείς να μου… τα ψάλεις, αν σου το ζητήσω, ασχέτως αν εγώ μετά θα… γίνω στάχτη.

Έτσι, η Εκκλησία, δηλαδή η Ιεραρχία της, κάνει ύστατες προσπάθειες με ανακοινώσεις όπως: «Κατά τη σύγχρονη διαδικασία της κατ’ ευφημισμόν “αποτεφρώσεως” μετά την καύση της σoρού σε κλίβανο, ο ανθρώπινος σκελετός ρίχνεται σε ηλεκτρικό σπαστήρα (μίξερ, cremulator), θρυμματίζεται και μετατρέπεται σε σκόνη».

Αυτό συμβαίνει πράγματι, το είδαμε και σε σχετικά βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Και με κάτι τέτοιες ανακοινώσεις προσπαθούν οι ιεράρχες να αποθαρρύνουν όσους σκέφτονται την καύση. Έχουν, οφείλω να ομολογήσω, έναν ισχυρό σύμμαχο. Το γεγονός πως δεν υπάρχουν αντίστοιχα βίντεο που να δείχνουν τι γίνεται όταν πιάνουν δουλειά οι γεωσκώληκες.

Μακάβριο, έτσι;

Δεν φταίω εγώ, ρε παιδιά, τέτοιο είναι το θέμα από μόνο του.

Αποφασίστε πριν είναι αργά!