160119 ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

«Εσύ γιατί χαίρεσαι;»

Αυτή ήταν η ερώτηση φίλου που, φυσικά, είχε να κάνει με την εκλογή Μητσοτάκη. Όχι ο φίλος, η ερώτηση. Τι να του απαντούσα; Ότι δεν κατάλαβε; Ότι αυτό που εκείνος λέει χαρά εγώ το λέω απλώς ικανοποίηση ή συγκρατημένη αισιοδοξία;

Πρώτα πρώτα, έχω να χαρώ με την πολιτική πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Να μη σας πω ότι δεν χάρηκα ποτέ. Το θεωρώ περισσότερο ποδοσφαιρικό και λιγότερο πολιτικό. Μια όμως και το έφερα η κουβέντα, νομίζω ότι ταιριάζει ένας ακόμη παραλληλισμός.

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι διάφοροι οπαδοί των ομάδων. Τους βλέπεις όμως ότι, όταν δεν αγωνίζεται η δική τους ομάδα, πάλι υποστηρίζουν κάποια από εκείνες που βρίσκονται στο γήπεδο. Ειδικά όταν παίζει μια ελληνική ομάδα με κάποια ξένη.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ακόμη κι εμείς που δεν είμαστε οπαδοί κάποιας ομάδας αλλά μας αρέσει να βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, υποστηρίζουμε την ελληνική συμμετοχή.

Εκτός αν αγωνίζεται ο Ολυμπιακός, όμως αυτά είναι κολλήματα –και ποιος δεν έχει τέτοια.

Κατ’ αντιστοιχία, λοιπόν, όσοι ενδιαφέρονται για την πολιτική και δεν είναι φανατικοί οπαδοί κάποιου κόμματος, (πρέπει να) χαίρονται να βλέπουν σημαντικές και κρίσιμες αναμετρήσεις. Και, ακόμη και χωρίς να το θέλουν, (πρέπει να) παίρνουν θέση με κάποια από τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Εμείς το έχουμε δηλώσει κατ’ επανάληψη. Μας ενδιαφέρει ο κάθε χώρος να καταθέτει ό,τι πιο ικανό και υγειές διαθέτει. Εκτός εάν ο χώρος αυτός είναι ο αντίστοιχος… Ολυμπιακός της πολιτικής, που θέλει ένα δικό του πρωτάθλημα για να παίζει μόνος του, καταστρατηγώντας όλους τους κανονισμούς. Αν με εννοείτε.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μας ικανοποίησε η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, για πολλούς λόγους. Ένας σημαντικός είναι πως έχασε ο λεγόμενος (νεο)Καραμανλισμός. Συμβαίνει τα τελευταία χρόνια συχνά. Υποστηρίζεις κάποιον όχι γιατί τον συμπαθείς ιδιαίτερα, αλλά γιατί απεχθάνεσαι τον αντίπαλό του.

Το άλλο πουλάκι:

Διά της εις άτοπον απαγωγής!

Που έλεγαν και οι μαθηματικοί μας παλιά.

Καλώς ή κακώς, απέναντι από τον Μητσοτάκη συσπειρώθηκε όλη εκείνη η «ομάδα» της Νέας Δημοκρατίας που φέρει τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας. (Και οι οποίες, κατά έναν παράξενο τρόπο, δεν τους αποδίδονται ποτέ, ούτε καν από τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους.)

Και μόνο που βλέπεις δηλαδή να πηγαίνει από τη μια μεριά ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, εσύ, αν αγαπάς στοιχειωδώς τον τόπο σου και σέβεσαι τον κόπο των φορολογουμένων, πρέπει να πηγαίνεις από την άλλη. Και δεν είναι ο μόνος, μιλάμε για ολόκληρη, καλά οργανωμένη ομάδα.

Βέβαια, πολλοί από αυτούς, με πρόσχημα την «ενότητα της παράταξης», επέλεξαν απλώς να υποστηρίξουν τον επικρατέστερο, ώστε να βρεθούν μετεκλογικά δίπλα του. (Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.) Γεγονός που τους κάνει στα μάτια μας απεχθέστερους.

Εντελώς συμπτωματικά, αυτή την πλευρά υποστήριξε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, όπως έδειξαν πιο έμπειροι από εμάς σχολιαστές, υπήρξε μια υπόγεια… συμπόρευση. Τα επιχειρήματα, λένε, που χρησιμοποίησαν οι αντίπαλοι του Μητσοτάκη εναντίον του είναι ακριβώς εκείνα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στη Νέα Δημοκρατία.

Γι’ αυτά όμως μιλήσαμε χθες και είναι από τους λόγους για τους οποίους υποστηρίξαμε πως η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλεται σε ένα βαθμό και στην κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και το κόμμα του.

Από την άλλη βέβαια, με τον Μητσοτάκη πήγαν, μετά τον πρώτο γύρο, ο Άδωνις Γεωργιάδης και οι υποστηρικτές του, δηλαδή, ξαναλένε οι αναλυτές, ό,τι πιο δεξιό έχει απομείνει στο κόμμα μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ.

Έτσι είναι. Γι’ αυτό υποστηρίξαμε επίσης ότι οι αισιόδοξοι πρέπει να κρατάνε μικρό καλαθάκι.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί υποστηρικτές του Μητσοτάκη (τουλάχιστον της πολιτικής που υποτίθεται ότι εκφράζει) τόνισαν σε αναλύσεις τους πως είναι προτιμότερο να είχε χάσει την εκλογή για την αρχηγία.

Η ίδια η Νέα Δημοκρατία, είπαν, και οι οπαδοί της είναι βαθιά συντηρητικοί και είναι αδύνατον σε έναν αρχηγό, όσες ικανότητες και να διαθέτει, να τους αλλάξει. Γι’ αυτό, είπαν επίσης, η καλύτερη λύση θα ήταν να χάσει ο Μητσοτάκης και να φύγει από την παράταξη παίρνοντας μαζί του όσους ήταν πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν σε μια πιο φιλοευρωπαϊκή και εκσυγχρονιστική πολιτική.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού ήλπιζε αυτή η προοπτική;

Στη απελευθέρωση δυνάμεων προς το κέντρο και την πιθανή συσπείρωσή τους σε έναν νέο μεγάλο κεντρώο συνασπισμό.

Η λέξη κλειδί είναι «πιθανή». Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι όλοι εκείνοι που τοποθετούν τον εαυτό τους στο κέντρο έχουν ή θα αποκτήσουν τη διάθεση να συνεργαστούν και να συγκροτήσουν έναν ενιαίο σχηματισμό.

Εξίσου πιθανόν τώρα είναι να αποχωρήσουν από το μητσοτακικό κόμμα κάποιοι παλαιοκομματικοί που δεν βλέπουν να έχουν λόγο και ρόλο μέσα στη νέα πραγματικότητα. Αν συμβεί αυτό, και αν μπορέσει ο Μητσοτάκης να ελέγξει τα «βαρίδια» που βοήθησαν στην εκλογή του, τότε κάτι μπορεί να αλλάξει.

Η λέξη κλειδί είναι το «αν».

Προσέξτε ότι το δεύτερο αν έχει περισσότερες πιθανότητες να ισχύσει, αν (πάλι) πραγματοποιηθεί το πρώτο. Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση είναι ρευστή και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε.

Δείτε, ας πούμε, και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν ήδη στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Γεροί να είμαστε. Οικονομικά εννοώ!

Σε ξένον αχυρώνα!