160128 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είμαστε και χθεσινοί…

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών, για το πώς αυτές αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις αντίστοιχες αντιπολιτεύσεις.

Φέτος, ας πούμε, εντελώς ξαφνικά, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχουν «αγροτοπατέρες που κάνουν πάρτι», ότι υπάρχουν αγρότες που δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα, αγρότες που παίρνουν την επιδότηση και αφήνουν την παραγωγή στα δέντρα να σαπίζει, αγρότες που «ζύγιζαν πέτρες για να παίρνουν επιδοτήσεις»…

Αντίστοιχα, μέλη της αντιπολίτευσης, αλλά και γνωστοί δημοσιογράφοι, ανακάλυψαν το δίκιο των αγροτών και τρέχουν στα μπλόκα για να κάνουν ή να πάρουν μια δήλωση που θα τους εντάξει στο… αγωνιστικό στρατόπεδο.

Εμείς ήμασταν εδώ και σε προηγούμενες κινητοποιήσεις. Με τη βοήθεια του αρχείου μας, και για να μην ψάχνετε εσείς, θα ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς λέγαμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις πριν από χρόνια.

Ας πάμε πρώτα στο μακρινό (αλήθεια, πόσο μακρινό!) 2009, όταν τα μπλόκα των αγροτών έκλειναν και πάλι τους δρόμους. Μια μέρα ακριβώς σαν τη σημερινή, στις 28 Ιανουαρίου, λέγαμε:

«Ποιον αγώνα, ρε παιδιά;

Αγωνίζομαι σημαίνει χάνω κάτι – ρισκάρω, έστω – διακινδυνεύω πράγματα, προκειμένου να κερδίσω κάτι περισσότερο. Ρωτάω, λοιπόν, ευθέως: Οι αγρότες τι από όλα αυτά κάνουν… “αγωνιζόμενοι”;

Κατεβαίνουν σε μια διεκδίκηση και ό,τι πάρουν είναι κέρδος, αφού ο “αγώνας” τους γίνεται χωρίς να διακινδυνεύουν τίποτε. Ούτε το μεροκάματό τους, ούτε τη θέση τους, ούτε καν το να δεχθούν επίθεση με δακρυγόνα!

Μόνη “δυσκολία” σ’ αυτή τους τη διεκδίκηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ο καιρός, όμως αυτόν τον διαλέγουν οι ίδιοι, όταν δεν έχουν εργασίες στα χωράφια τους».

Το άλλο πουλάκι:

Και παρακάτω συμπληρώναμε:

«Η ιστορία των αγροτικών κινητοποιήσεων είναι πλούσια, βασική όμως προϋπόθεση θεωρώ πως είναι η ουσιαστική οργάνωση των αγροτών σε συνεταιριστικούς και συνδικαλιστικούς φορείς.

Αυτή δηλαδή η ομοψυχία που βλέπουμε στις καταλήψεις των δρόμων, με τα χιλιάδες τρακτέρ παρατεταγμένα, θα είχε νόημα αν εκφραζόταν και από πιο ουσιαστικές “συμπράξεις”.

Δυστυχώς οι αγρότες κατάφεραν οι ίδιοι, όχι μόνο να διαλύσουν αλλά και να κατασυκοφαντήσουν τους συνεταιρισμούς τους, φορτώνοντάς τους με τεράστια οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα. Με τις ευλογίες και της εκάστοτε πολιτείας.

Η οποία κάθε φορά χαϊδεύει όχι μόνο τα αφτιά αλλά και τις τσέπες των αγροτών, κάνοντας τα στραβά μάτια, ή συμμετέχοντας σε… απατεωνίες, εις βάρος των κουτόφραγκων.

Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στο ότι ο χώρος των αγροτών είναι τόσο ανομοιογενής που, για χάρη του βασιλικού ποτίζονται και οι γλάστρες, συνήθως μόνο αυτές.

Διότι, αγρότης είναι και ο μικροκαλλιεργητής, αγρότης και ο άλλος με μια τρακτεράρα που κοστίζει όσο δυο μαγαζιά σε κεντρικό εμπορικό δρόμο (αγορασμένη με δανεικά κι αγύριστα). Αγρότης είναι και ο κάτοικος της υπαίθρου, αγρότης και ο αστός που καλλιεργεί δι’ αντιπροσώπων τα στρέμματα που του άφησε ο πατέρας του.

Αγρότης εκείνος που ασχολείται αποκλειστικά με τη γη, αγρότης και ο δημόσιος υπάλληλος που την κοπανάει από το γραφείο με αναρρωτική για να μαζέψει τις ελιές.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί;

Την επί χρόνια τακτική της πολιτείας να επιδοτεί υπαρκτές και ανύπαρκτες καλλιέργειες, να αποζημιώνει υπαρκτές και ανύπαρκτες καταστροφές, να χαρίζει υπαρκτά και ανύπαρκτα δάνεια».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μερικά χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2013, λέγαμε:

«Το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας εμφανίστηκε ως ύστατη μορφή αγώνα των εργαζομένων εναντίον του εργοδότη.

Για να είμαστε ακριβείς, των εργατών εναντίον των αφεντικών!

Οι εργάτες πιέζουν με την απεργία τους τα αφεντικά, τα οποία χάνουν παραγγελίες, χάνουν μερίδιο στην αγορά, χάνουν κέρδη και έτσι υποχρεώνονται να τα βάλουν κάτω, να τα ζυγιάσουν και να ικανοποιήσουν όλα ή μέρος των αιτημάτων των εργατών. […]

Αυτά τις βιομηχανικές κοινωνίες. […]

Το πράγμα όμως γίνεται περίπλοκο, αν ο εργοδότης είναι το κράτος, η κυβέρνηση, που με τη δική μου απεργία μπορεί να μη χάνει λεφτά ή να μην την ενδιαφέρει, όπως θα ενδιέφερε το αφεντικό ενός εργοστασίου, επειδή δεν χάνονται από την τσέπη της.

Επομένως, για να τον «πονέσει» η απεργία μου, θα πρέπει να χάσει κάτι άλλο, εξίσου πολύτιμο, αν όχι περισσότερο. Να χάσει ψήφους!

Κάπου εδώ αρχίζει και χαλάει το πράγμα.

Διότι εγώ, προκειμένου να πιέσω τον εργοδότη, τον φέρνω αντιμέτωπο με τους ψηφοφόρους. Τους ταλαιπωρώ, προσπαθώντας συγχρόνως να καταδείξω ότι για την ταλαιπωρία τους υπεύθυνος είναι αυτός, δηλαδή η κυβέρνηση, και να προκαλέσω έτσι “κυβερνητική φθορά”.

[…] Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο εκατό άνθρωποι να αποκλείουν την Αθήνα, αντί, ας πούμε, να αποκλείουν το σπίτι του υπουργού!

Γι’ αυτό, κάθε φορά, έχουμε «συγκέντρωση και πορεία» κι όχι σκέτη συγκέντρωση, σε μια πλατεία, που δεν θα εμπόδιζε την ομαλή ζωή στην πόλη.

(Το Υπουργείο Παιδείας πήγε στο Μαρούσι, οι εκπαιδευτικοί όμως εξακολουθούν να κάνουν πορείες στο κέντρο της Αθήνας, όπως όταν ήταν στο Σύνταγμα.)

Τώρα βλέπω ότι, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, οι αγρότες πιέζουν την κυβέρνηση… πιέζοντας τους απλούς πολίτες. Κλείνουν τις εθνικές οδούς κι όχι το δρόμο που μένει ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός».

Αυτά λέγαμε, προσπαθώντας να απαντήσουμε σε κάποιον που ρωτούσε «τι θα κερδίσουν οι αγρότες, αν αργήσω εγώ να πάω στη δουλειά μου». Ε, τα ίδια λέμε και σήμερα.

Μια από τα ίδια!