160107 ΝΕΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Καλή χρονιά, αδέλφια!

Αλλάξαμε παραστάσεις, «ξεκουραστήκαμε», φάγαμε μέχρι σκασμού, φορτωθήκαμε έναν χρόνο στην πλάτη, φωτιστήκαμε και να 'μαστε πάλι εδώ, στην αρχή ενός νέου έτους.

Όλες αυτές τις μέρες βαρεθήκαμε να διαβάζουμε απολογισμούς του 2015 –αλήθεια, πόσο μακρινό φαίνεται ήδη!- και προβλέψεις ή προσδοκίες για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε. Οι περισσότεροι απολογισμοί κινούνταν γύρω από τον όρο «διάψευση». Το 2015 ήταν η χρονιά της μεγάλης διάψευσης και, ως εκ τούτου, της απογοήτευσης.

Ταυτολογία, θα σκεφτεί κάποιος, αφού απογοητεύω σημαίνει «διαψεύδω τις ελπίδες ή τις προσδοκίες κάποιου, του δημιουργώ την αίσθηση ή την βεβαιότητα ότι κάτι ευχάριστο που περιμένει δεν πρόκειται να συμβεί» (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής).

Έτσι είναι. Εγώ θέλω όμως να χρησιμοποιήσω το «απογοητεύω» με την κυριολεκτική του σημασία, εκείνη τού παύω να ασκώ γοητεία σε κάποιον. Για να μείνουμε στο ίδιο λεξικό, «παύω να ασκώ πάνω στους άλλους ακατανίκητη έλξη ή να προκαλώ ξεχωριστή ευχαρίστηση - ενθουσιασμό».

Διότι, εκείνοι που πίστεψαν πως το 2015 θα είναι η χρονιά που θα επιστρέψουν πίσω στις ξένοιαστες μέρες της αστακομακαρονάδας, να με συγχωρείτε αλλά… καλά να πάθουν. Όπως έχουμε ξαναπεί, το ζήτημα δεν είναι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι (δεν) μπορεί να κάνει και έλεγε ψέματα ή απλώς ζούσε εκτός πραγματικότητας.

Αυτό, στο τέλος τέλος δεν κάνει καμιά διαφορά. Σημασία έχει πως πολλοί πίστεψαν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Πίστεψαν δηλαδή ότι θα επαναπροσληφθούν στις δουλειές τους και μάλιστα με τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Ότι θα ξαναπάρουν δώρο χριστουγέννων, ότι θα βγουν στη σύνταξη στην ηλικία που είχαν σχεδιάσει όταν μπήκαν στη δουλειά, ότι δεν θα μειωθούν άλλο οι συντάξεις τους, ότι δεν θα ξαναπληρώσουν ΕΝΦΙΑ…  

Όλοι αυτοί απογοητεύτηκαν, είδαν δηλαδή τις ελπίδες τους να διαψεύδονται, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Δεν θέλω όμως να μιλήσουμε γι’ αυτούς. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει να σταθούμε στους άλλους, εκείνους που πίστεψαν στην Αριστερά και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε. Σε όσους έπαψαν –αν έπαψαν- να γοητεύονται από την… «αριστερή αφήγηση».

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί αναφέρονταν πολλοί απολογισμοί.

Υποστήριζαν πως, μέσα στα τόσα δεινά που μας έφερε το 2015, μας έκανε και ένα καλό: Έδειξε σε όλους ποια ήταν στην πραγματικότητα η Αριστερά την οποία πίστευε και στην οποία ήλπιζε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία.

Διότι, όπως συνήθιζαν να λένε και οι ίδιοι οι αριστεροί, ο «χώρος» αυτός ασκούσε πάντοτε γοητεία σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια από όση ήταν η εκλογική τους δύναμη. Θέλετε το ηρωικό παρελθόν της αντίστασης στους κατακτητές, θέλετε το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» χάρη τις άδικες διώξεις εις βάρος τους, θέλετε κάποιοι χαρισματικοί ηγέτες της, θέλετε η παρουσία της στους κοινωνικούς αγώνες, πάντως η Αριστερά γοήτευε πολλούς.

Η απομάγευση,  λοιπόν, όλου αυτού του πράγματος ήταν το «δώρο» που μας έκανε το καταστροφικό 2015. Έτσι υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές, κάποιοι από τους οποίους δεν ανήκουν καν στην «μεγάλη συντηρητική παράταξη», μέλη της οποίας θα είχαν κάθε λόγο να επιχαίρουν, λέγοντας «την είδαμε και την περίφημη Αριστερά».

Υπάρχουν και αναλυτές οι οποίοι τοποθετούσαν τον εαυτό τους… «κάπου εκεί». Που πραγματικά λυπήθηκαν που ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά και όμως, παρ’ όλα αυτά, καταχωρούν την αποκαθήλωση της «πρώτης φοράς» στα θετικά της χρονιάς που μας άφησε.

Γιατί;

Είναι δύσκολο να απαντηθεί. Το πιο απλό είναι να πούμε πως η αποτυχία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια ολόκληρη κοινωνία να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και αυτό ισοσκελίζει πολλές από τις ζημιές που η διακυβέρνησή του προκάλεσε. Διότι είναι προτιμότερο να προσγειώνεσαι, ακόμη και πάνω σε συντρίμμια που εσύ δημιούργησες, παρά να αιθεροβατείς μονίμως με ψεύτικες προσδοκίες.

Κάπου εδώ όμως αρχίζουν να διαφαίνονται και οι πρώτες αντιφάσεις αυτής της προσέγγισης. Διότι, πριν καταλήξουμε σε τέτοιου είδους βιαστικά συμπεράσματα, θα πρέπει να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: Ήταν αυτή μια αριστερή πολιτική; Δεν μιλώ για διακυβέρνηση, μιλώ για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ από τον καιρό ακόμη που ασκούσε αντιπολίτευση.

Όπως γνωρίζετε πολύ καλά όσοι παρακολουθείτε τις κουβέντες μας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, η δική μας άποψη είναι πως η πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει πολύ από το να μπορούμε να της δώσουμε αριστερό πρόσημο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα σας δώσω μερικούς λόγους…

Πρώτα πρώτα η Αριστερά δίνει ελπίδα στους ανθρώπους, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στο οποίο θα πρωταγωνιστεί η ίδια, όμως δεν καλλιεργεί ψευδαισθήσεις. Δεν υπόσχεται πράγματα που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν, δεν κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα.

Έπειτα «αριστερό» είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν. Για να μην πω ότι η Αριστερά συχνά αίρει και αμαρτίες που ανήκουν σε άλλους. Δεν προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες της, δεν ρίχνει (όλο) το φταίξιμο στους κακούς ξένους.

Η Αριστερά είναι υπέρ των αδυνάτων. Κάνει διακρίσεις, ακόμη και «αδικίες», προκειμένου να ωφεληθούν εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Όταν όμως προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες, όταν υπερασπίζεσαι τα (αδίκως) κεκτημένα προνομιούχων ομάδων, όταν καλείς (και) τους έχοντες να πουν «δεν πληρώνω», τότε εκείνοι που αδικούνται είναι οι αδύναμοι.

Δεν τελειώσαμε όμως…

Δυο πράγματα σας εύχομαι

για τον καινούριο χρόνο.

Πάμπλουτοι να 'στε στη χαρά

και πάμφτωχοι στον πόνο!