160127 ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Απολογισμοί, απολογισμοί, απολογισμοί...

Τελικά είναι πολύ εύκολο σήμερα να ανατρέχεις στο παρελθόν, ιδιαίτερα στο πρόσφατο, να ξαναθυμάσαι και να ξαναθυμίζεις γεγονότα που το σημάδεψαν. Μια βόλτα στο διαδίκτυο να κάνεις, βρίσκεις όλα εκείνα που σε ενδιαφέρουν.

Έτσι, γεμίσαμε αυτές τις μέρες «απολογισμούς» για τον ένα χρόνο που πέρασε από τις εκλογές που έφεραν στην εξουσία τη ριζοσπαστική Αριστερά, παρέα με μια εκδοχή της Ακροδεξιάς. Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι η αξιολόγηση.

Είδατε; Οι λέξεις απέκτησαν και διαφορετική βαρύτητα εξαιτίας της διαπραγμάτευσης και των μνημονίων. Άλλη αξιολόγησε εννοώ εγώ, την κανονική. Να σου πουν να βάλεις τα σημαντικά γεγονότα σε μια σειρά και να τα κατατάξεις ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους.

Να πεις ποιο κατά τη γνώμη σου είναι εκείνο που έδρασε περισσότερο καταλυτικά, που είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ζωή και την κοινωνία…

Άντε, για να μην είναι πολύ δύσκολο να σου πουν να σκεφτείς όχι μόνον ένα, αλλά δυο τρία. Τι θα λέγατε εσείς σε μια τέτοια περίσταση;

Τι θυμήθηκα τώρα! Τον παλιό καλό καιρό, όταν ήμασταν φοιτητές, συνηθίζαμε να ρωτάμε με πειρακτική διάθεση τους άλλους: Αν βρεις ένα Τζίνι και σου πει έχεις να κάνεις μια ευχή που θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε, τι θα ευχόσουν;

Όπως καταλαβαίνετε είναι μια δύσκολη απάντηση, ακόμα και σε επίπεδο αστείου. Οι ερωτώμενοι σκέφτονταν πολύ προκειμένου να απαντήσουν και συχνά το απέφευγαν εντελώς. Αν δοκιμάσετε να μπείτε στη θέση τους πιθανότατα θα καταλάβετε. Ποια ευχή θα διαλέγατε, ξέροντας ότι θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε;

Τότε ερχόμασταν εμείς, όλο καμάρι, και δίναμε την καταπληκτική, γεμάτη σοφιστεία, δική μας απάντηση: Εμένα, αν με ρωτούσε, θα του έλεγα «εκείνο που θέλω να πραγματοποιηθεί είναι να έχω… χίλιες ευχές! Και φυσικά, όταν θα κόντευαν να τελειώσουν, θα ανανέωνα την ευχή (των ευχών)».

Το άλλο πουλάκι:

Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην περίπτωση του «απολογισμού»;

Προφανώς, το σημαντικότερο γεγονός είναι οι ίδιες οι εκλογές, εξαιτίας των οποίων κάνουμε σήμερα τους απολογισμούς του ενός έτους. Αυτές ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα και από το δικό τους αποτέλεσμα προήλθαν όλα τα γεγονότα που καταγράφονται ως σημαντικά.

Μια τέτοια απάντηση όμως δεν μετράει. Είναι κουτοπονηριά και αποφυγή της πραγματικότητας, επομένως θα ταίριαζε μόνο σε… κυβερνητικά χείλη.

Κατά τη δική μου άποψη το γεγονός που σημάδεψε την πρώτη χρονιά αριστερής (με μια γεύση ακροδεξιάς) κυβέρνησης ήταν η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για το δημοψήφισμα.

Προσέξτε! Όχι το ίδιο το δημοψήφισμα, αλλά η απόφαση να πραγματοποιηθεί αυτό. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τους λόγους, πολλοί από τους οποίους φάνηκαν με τις εξελίξεις που ακολούθησαν, καθώς και με κάποιες αποκαλύψεις που έγιναν πρόσφατα.

Πρώτα πρώτα η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία έδειξε την αδυναμία ενός πρόσφατα εκλεγμένου πρωθυπουργού να αναλάβει την ευθύνη μιας απόφασης, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν μονόδρομος. Θέλησε να ρίξει το μπαλάκι στους πολίτες, πιστεύοντας προφανώς πως θα πουν ΝΑΙ, αλλά έκανε για άλλη μια φορά λάθος εκτίμηση.

Η απόφαση εκείνη άνοιξε τον δρόμο για τον τραπεζικό έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων, με όλες τις δυσμενείς επιπτώσεις που ξέρουμε. Εμείς οι μικροκαταθέτες υποστήκαμε τεράστια ταλαιπωρία, όμως οι επιχειρήσεις και γενικότερα η οικονομία είδανε μαύρες μέρες εξαιτίας των ελέγχων που θα συνεχίζονται ποιος ξέρει για πόσο. (Και οι έλεγχοι και οι μαύρες μέρες!)

Η απόφαση για δημοψήφισμα έφερε και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις στις εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο το ΟΧΙ που σε λίγες στιγμές έγινε ΝΑΙ ήταν η αφορμή να αποκαλυφθούν οι εντελώς (;) διαφορετικοί κόσμοι που συνυπήρχαν εντός του πολυσυλλεκτικού κομματικού σχηματισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ένα μικρό, όπως αποδείχτηκε, τμήμα της θεώρησαν εαυτούς κληρονόμους και εκφραστές του ΟΧΙ κι έτσι προέκυψε η Λαϊκή Συμμαχία, το κόμμα του Λαφαζάνη, που δεν κατόρθωσε να μπει στη Βουλή κατά την εκλογική αναμέτρηση που ακολούθησε.

Η οποία αναμέτρηση, αν το καλοσκεφτούμε, ήταν κι αυτή αποτέλεσμα της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα. Η υπογραφή ενός τρίτου Μνημονίου (όχι του μακρύτερου) θα μπορούσε να είχε γίνει υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή ως αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αν αυτή δεν ήθελε σώνει και καλά να είναι υπερήφανη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί τη θεωρούμε τόσο σημαντική απόφασή;

Πέρα όμως από όλα τα προηγούμενα, εκείνο που κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας οδηγώντας τη χώρα στο δημοψήφισμα ήταν να επέλθει ένας ακόμη διχασμός. Για άλλη μια φορά, χωρίς να είναι καθόλου απαραίτητο, οι πολίτες χωριστήκαμε σε δυο παρατάξεις.

Οι καλοί και οι κακοί πατριώτες, οι αγωνιστές και οι πουλημένοι, οι φιλοευρωπαίοι και οι αντιευρωπαϊστές, οι λάτρεις της δραχμής και οι υποταγμένοι στο ευρώ γίναμε μαλλιά κουβάρια, ξαναλέω χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.

Όπως φάνηκε δηλαδή και εκ του αποτελέσματος. Όταν το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ και η μεταστροφή αυτή επικροτήθηκε από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι, παρά την αρχική τους απογοήτευση, έδωσαν λίγο αργότερα στον Αλέξη Τσίπρα μια δεύτερη ευκαιρία.

Γι’ αυτούς τους λόγους, και για έναν σωρό άλλους δευτερεύοντες (όπως π. χ. ο εκφυλισμός και η συκοφάντηση της δημοκρατικής διαδικασίας του δημοψηφίσματος), πιστεύουμε πως η απόφαση εκείνη του πρωθυπουργού ήταν το γεγονός της χρονιάς.

Έχουμε άδικο;

 

Μια μικρή απόφαση, ένα μεγάλο μπάχαλο!