160201 ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή κάποιες μολότοφ…

Παρακολούθησα τον «διάλογο» μέσω ανακοινώσεων που πραγματοποίησαν τα δυο κόμματα και θέλω να σταθώ στις γνωστές… υποσημειώσεις. Αναφέρομαι, όπως καταλαβαίνετε, στην (δεύτερη) επίθεση με 10 βόμβες μολότοφ στο σπίτι του υπουργού Αλέκου Φλαμπουράρη στα Εξάρχεια.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε να καταδικάσει: «Όπως και σε κάθε πράξη βίας και τρομοκρατίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται, η Νέα Δημοκρατία καταδικάζει την επίθεση».

Αν σταματούσε εδώ, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θεώρησε όμως σωστό να… την πει –κατά το κοινώς λεγόμενον- στο κυβερνών κόμμα, γι’ αυτό η ανακοίνωση είχε και συνέχεια:

«Κάποιοι όμως, με επιλεκτικές “ευαισθησίες” και αντιδράσεις στα φαινόμενα βίας, θερίζουν σήμερα τις θύελλες που φέρνουν οι άνεμοι που οι ίδιοι έσπερναν επί χρόνια».

Χωρίς να χάσει χρόνο η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασιλη έσπευσε να δώσει την ανταπάντηση:

«Η Νέα Δημοκρατία και ο εκπρόσωπός της κος Κουμουτσάκος, αφού επί επτά μήνες στοχοποίησαν αναίτια και δίχως κανένα στοιχείο τον Αλέκο Φλαμπουράρη, σήμερα, μετά την δεύτερη στη σειρά εγκληματική επίθεση εναντίον του, προβαίνουν σε μια ακόμη απίστευτη αθλιότητα.

Αντί να  καταδικάσουν απερίφραστα, επιχαίρουν και δικαιολογούν τις επιθέσεις μιλώντας για “θύελλες που θερίζουν όσοι σπέρνουν ανέμους”.

Το ελάχιστο που αναμένουμε από τον κ. Κουμουτσάκο είναι να ανακαλέσει την απαράδεκτη δήλωσή του και να ζητήσει συγνώμη από τον Υπουργό Επικρατείας».

Όπως καταλαβαίνετε το πράγμα σηκώνει συζήτηση. Ας προσπεράσουμε, για οικονομία χρόνου, το σημείο της… στοχοποίησης «αναίτια και χωρίς κανένα στοιχείο» (όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα) του κυρίου Φλαμπουράρη από τη Νέα Δημοκρατία, θα συμπλήρωνα και όχι μόνο από αυτήν.

Σας δίνει κι εσάς την εντύπωση ότι οι συντάκτες της πρώτης ανακοίνωσης «επιχαίρουν και δικαιολογούν τις επιθέσεις»; Και, ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό, μπορούν τέτοιου είδους συμπεριφορές να ενθαρρύνουν παρόμοιες επιθέσεις και δράσεις στο μέλλον;

Το άλλο πουλάκι:

Εμένα μου φαίνεται ότι δικαιολογούν.

Για να είμαι όμως πιο ακριβής, δεν τις δικαιολογούν, αλλά τις ερμηνεύουν. Που είναι, βεβαίως, τελείως διαφορετικά πράγματα. Θα δούμε στη συνέχεια και αν τις ενθαρρύνουν, γιατί κι εδώ μου φαίνεται πως υπάρχει κάποια παρεξήγηση.

Πού ακριβώς πήγαινε η σπόντα της Νέας Δημοκρατίας περί σποράς και θέρους; Νομίζω πως όλοι το καταλαβαίνουμε. Το διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση, το μεγάλο διάστημα, κυρίως όμως στα χρόνια της κρίσης, επέδειξε μια αξιοσημείωτη συμπεριφορά απέναντι σε πράξεις βίας.

Η συμπεριφορά αυτή ξεκινούσε από το σημείο της «νόμιμης άμυνας», δεν σταματούσε όμως εκεί. Τι εννοώ. Κάθε φορά που είχαμε μια βίαιη επίθεση εναντίον κάποιου «μνημονιακού στόχου», το πνεύμα της αντίδρασης ήταν «ναι, αλλά δεν είναι μεγαλύτερη βία να σου κλέβουν τη ζωή;» ή κάτι παρόμοιο.

Δηλαδή, όσοι προέβαιναν σε πράξεις βίας είχαν το νόμιμο (νομιμοποιημένο) άλλοθι ότι… ανταποδίδουν τα ίσα και μάλιστα ούτε καν τα ίσα, αφού πάντοτε η «βία των μνημονίων» ήταν μεγαλύτερη, προκλητικότερη, πιο άδικη κ.λπ.

Μάταια επέμεναν πολλοί (μεταξύ τους κι εμείς, όμως εμάς ποιος μας ακούει;) ότι η βία δεν είναι λύση σε καμιά περίπτωση και πως στις δημοκρατικές χώρες, όπως η δικιά μας, με όλες τις αδυναμίες της δημοκρατίας μας, ο τρόπος που έχουν οι πολίτες να αντιδράσουν δεν είναι ποτέ η βία.

Οι απόψεις αυτές έπεφταν στο κενό, αρχικά με αφελή επιχειρήματα συνθηματολογικού τύπου όπως «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» ή «κάτω η χούντα των μνημονίων». Έπειτα έγινε λόγος για «κατοχή», οπότε οι πράξεις βίας θεωρούνταν περίπου… εθνική αντίσταση.

Να δεις, λέγαμε τότε αστειευόμενοι, που κάποιοι θα διεκδικήσουν και σύνταξη, ως αντιστασιακοί, όπως ακριβώς συνέβη με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τους χιλιάδες συνταξιούχους που προέκυψαν τότε.

Αν το καλοσκεφτείς, δεν πέσαμε και πολύ έξω, αφού πολλοί από τους «αντιστασιακούς» εκείνης της αντιπολιτευτικής περιόδου είδαν τον αγώνα τους να δικαιώνεται… προσωπικά. Βρέθηκαν έτσι σε θέσεις που ούτε τις είχαν ονειρευτεί, έχοντας συχνά ως μόνο προσόν εκείνο τον αντιμνημονιακό αγώνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το πράγμα όμως δεν έμεινε ούτε εκεί!

Ήρθαν οι θεωρητικοί, με πρωτεργάτες καθηγητές πανεπιστημίου όπως ο κύριος Κατρούγκαλος, να επιχειρηματολογήσουν και να… αποδείξουν ότι η βία ήταν όχι μόνο νόμιμη, αλλά υποχρέωση των πολιτών!

«Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα μαζί και υποχρέωση», έλεγε τότε και εμείς το είχαμε επισημάνει στις 19-11-2013:

«Στην παρούσα συγκυρία έχει έδαφος εφαρμογής όχι τόσο η παράγραφος 4, όσο η παράγραφος 2 του άρθρου 120, η οποία έχει ως εξής: “Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων”.

Συνεπώς οφείλουμε σεβασμό μόνο στους νόμους που είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα και όχι σε όλους τους νόμους. Τα μνημόνια, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την “εκτελεστική” τους νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο “παρασύνταγμα”, ανάλογο μ’ αυτό της μετεμφυλιακής περιόδου, γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού –και όχι μόνο- συντάγματος».

Αυτά έλεγε και εμείς τα σχολιάζαμε τότε και τώρα το πράγμα γύρισε. Θα συνεχίσουμε όμως αύριο.

 

Όχι στη βία, πόσες φορές θα το πούμε!