160210 ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχει και άλλος τρόπος!

Λέγαμε προχθές για την «ευχή» πως η λύση για το (δίκαιο και βιώσιμο) ασφαλιστικό βρίσκεται στην ανάπτυξη.

Συγκεκριμένα λέγαμε πως ΔΕΝ βρίσκεται ΜΟΝΟ στην ανάπτυξη, διότι από αυτή είχαμε, έστω και στρεβλή, όμως ούτε δίκαιο ούτε βιώσιμο ασφαλιστικό είχαμε.

Για σήμερα, δεν το συζητώ!

Επομένως χρειάζονται και αλλαγές, οι οποίες δεν μπορεί να είναι… αναίμακτες. Κάποιοι θα ματώσουν και είναι στο χέρι της κυβέρνησης (και αποτέλεσμα κοινωνικών και –μη φοβάστε τη λέξη- ταξικών συγκρούσεων) να αποφασίσει ποιοι και πόσο ο καθένας θα το πάθουν.

Υπάρχει βεβαίως και ένα άλλο αίτημα και γι’ αυτό θέλουμε να σας μιλήσουμε σήμερα: «Την κρίση (και το ασφαλιστικό) να πληρώσει η πλουτοκρατία». Ακούγεται λογικό, δίκαιο και, κυρίως, ευχάριστο. Ευχάριστο όμως και για εκείνον που το φωνάζει!

Όταν υποδεικνύεις την «πλουτοκρατία» ως εκείνον που πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό, αυτομάτως γίνεσαι συμπαθείς σε όλους, πλην ελαχίστων, μα ελαχίστων, εξαιρέσεων. Διότι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι πραγματικά ελάχιστοι εκείνοι που τοποθετούνται (τοποθετούν εαυτούς ή τους τοποθετούν οι άλλοι) στην… καταραμένη πλουτοκρατία.

Άσε που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πληρώνουν ήδη και με το παραπάνω, οπότε θεωρούν ότι έχουν κάνει το καθήκον τους και/άρα το σύνθημα δεν τους αφορά.

Αφορά όμως όλους εμάς τους υπόλοιπους και γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει. Να πληρώσουν «οι άλλοι», έστω και αν δεν ξέρουμε ποιοι ακριβώς είναι αυτοί, ή από πού προκύπτουν.

Διότι, αν δούμε τα στοιχεία, και μάλιστα, όπως θα δούμε, όπως και να τα δούμε, η «πλουτοκρατία» είναι κάτι που είτε απουσιάζει τελείως από την ελληνική κοινωνία, είτε την αποτελούν εντελώς άλλοι από εκείνους που ο καθένας φαντάζεται.

Πιθανότατα και εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της. Μη χαίρεστε, εννοώ κι εσάς μαζί.

Μια απλή ανάγνωση του πίνακα με τα ποσά που έχει δηλώσει κάθε ομάδα φορολογουμένων είναι αποκαλυπτική. Για να μη σας μπερδεύουμε με πολλά δεκαδικά, θα απλοποιήσουμε κάπως τα νούμερα, όμως θα είμαστε πολύ κοντά στους πραγματικούς αριθμούς.

Το άλλο πουλάκι:

Φανταστείτε ότι στη χώρα ζούμε εκατό άνθρωποι…

Μάλλον, εκατό οικογένειες που κάθε χρόνο υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις με τα ετήσια εισοδήματά τους. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, από τις 100 (καλύτερα φαίνεται με νούμερα) οικογένειες οι 62 δηλώνουν ότι βγάζουν λιγότερα από 12.000 ευρώ το χρόνο.

Μάλιστα ο μέσος όρος είναι πολύ χαμηλός, μόλις 4.300 ευρώ, οπότε φαντάζεστε ότι υπάρχουν κάποιοι που δηλώνουν κυριολεκτικά ότι… δεν ζουν. Για να μην είμαστε απόλυτοι, ας πούμε πως ζουν… από θαύμα! Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, το θαύμα είναι… αξιοθαύμαστο επειδή μόνον εκείνος που το δέχεται μπορεί να το αναγνωρίσει ως τέτοιο.

Από τις υπόλοιπες οικογένειες, οι 19 δηλώνουν ότι ζουν με ετήσια εισοδήματα από 12.000 μέχρι 20.000 ευρώ. Και εδώ ο μέσος όρος είναι πολύ χαμηλότερα, περίπου στις 15.000 ευρώ. Στην επόμενη κατηγορία, με εισόδημα από 20.000 μέχρι 30.000 ευρώ το χρόνο δηλώνουν ότι ανήκουν άλλες 10 οικογένειες.

Δεν ξέρω αν κάνατε την πρόσθεση, αλλά έχουμε φτάσει ήδη στον αριθμό 91! Δηλαδή, από τις 100 οικογένειες που έχει ο τόπος, οι 91 έχουν εισόδημα κάτω από 30.000 ευρώ το χρόνο. Πλούσιους δεν τους λες, σε καμιά περίπτωση.

Ας συνεχίσουμε όμως. Από τις 9 οικογένειες που μας έμειναν, οι 7 ζουν κι αυτές με εισόδημα από 30.000, μέχρι 50.000 ευρώ το χρόνο, με τον μέσο όρο εδώ να είναι πράγματι πολύ χαμηλά, στις 35.000 ευρώ. Οπότε μάλλον πρέπει και αυτούς να τους εξαιρέσουμε από την πλουτοκρατία.

Διότι, αν θυμόσαστε καλά, αυτήν αναζητάμε.

Για να καταλάβετε καλύτερα για ποιο πράγμα μιλάμε, φανταστείτε μια οικογένεια με δύο δημόσιους υπαλλήλους που παίρνουν από 1300 ευρώ το μήνα. Ε, αυτή η οικογένεια εντάσσεται στην παραπάνω κατηγορία.

Λέτε, όσοι φωνάζουν την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία να εννοούν αυτή την οικογένεια ή άλλες παρόμοιες; Δεν φαντάζομαι. Μάλλον θα πρέπει να ανέβουμε κι άλλο ψηλά για να βρούμε αυτούς που ψάχνουμε.

Τι μας έμεινε όμως; Μας έμειναν 2 όλες κι όλες οικογένειες που δηλώνουν ότι κερδίζουν πάνω από 50.000 ευρώ το χρόνο. Για να αντιληφθείτε πάλι το μέγεθος, θα υποθέσουμε ότι η μία από τις δύο είναι η οικογένεια κάποιου γιατρού, ο οποίος εξετάζει όλους κι όλους επτά ασθενείς την ημέρα και εργάζεται μόνο είκοσι μέρες την εβδομάδα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πληρώσει αυτός για όλους μας;

Ή να πληρώσει η άλλη οικογένεια που έχει το σούπερ μάρκετ της πόλης και δίνει δουλειά σε κάποιους από τους προαναφερθέντες, ενώ από το ταμείο της δεν περνά ούτε καρφίτσα χωρίς να χτυπηθεί στην ταμειακή;

Ακόμη όμως κι αν οι δυο πλούσιοι (η «πλουτοκρατία») της χώρας δεν είναι αυτοί, αλλά κάποιοι άλλοι, πόσα νομίζετε ότι μπορούν και πρέπει να πληρώνουν, ώστε να απαλλαγούμε όλοι οι υπόλοιποι, αφού κάτι τέτοιο ζητάμε με το σύνθημά μας;

Καταλαβαίνετε, φίλοι μου, ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο από την αφελή απλούστευση που θέλουν να μας παρουσιάζουν κάποιοι, ρίχνοντας το ανάθεμα στην… αναθεματισμένη την πλουτοκρατία.

Αφελής, συγχρόνως όμως πονηρή, αφού χαϊδεύει τα αφτιά των 98 από τις 100 οικογένειες που έχει ο τόπος του παραδείγματός μας.

Παραμύθι χωρίς δράκο!