160218 ΑΔΕΙΟΥΧΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Τι γίνεται με τα κανάλια και τις άδειες;

Το θέμα έχει βάθος και από εκεί θα ξεκινήσουμε κι εμείς. Τα κανάλια έχουν «ψωμί», διότι, πράγματι μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Είναι όμως αυτή η πραγματική δύναμη των καναλιών; Εννοώ είναι τα δελτία ειδήσεων εκείνα που, κυρίως, διαμορφώνουν τους τηλεθεατές;

Όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο, φοβάμαι πως δεν ξέρει τι είναι… διαδίκτυο. Ζει ακόμη στην εποχή που η οικογένεια στήνονταν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες κάθε βράδυ για να μάθει τα «γεγονότα».

Αν είναι έτσι. Τότε εμείς γιατί εξακολουθούμε να είμαστε υπέρμαχοι των κρατικών καναλιών; Αφού, ως γνωστόν, αν υπάρχουν τηλεοπτικοί σταθμοί που παρουσιάζουν τις ειδήσεις και την ενημέρωση με συγκεκριμένους παραμορφωτικούς φακούς, κυβερνητικούς, είναι τα κρατικά κανάλια. Κάθε φορά και με κάθε κυβέρνηση!.

Αυτό όμως, τα τελευταία χρόνια, ενοχλεί όλο και λιγότερο και, σε λίγο διάστημα, κανείς δεν θα του δίνει σημασία. Είναι τόσες πολλές σήμερα οι πηγές ενημέρωσης που είναι αστείο ή αφελές να υποστηρίζει κάποιος ότι δεν μπορεί να ενημερωθεί όπως θα ήθελε, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα κανάλια.

Υπάρχει, δηλαδή στην κοινωνία μας «αντικειμενική ενημέρωση»; Προφανώς όχι! Άλλωστε αυτό το φρούτο δεν ευδοκιμεί πουθενά στον κόσμο. Είναι μάταιο να το αναζητά κανείς σε ένα Μέσο ή σε κάποιον δημοσιογράφο. Όχι απλώς μάταιο, αλλά, θα το ξαναπώ, και αφελές.

Εκείνο όμως που μπορεί και πρέπει να ζητά (να αναζητά) ο αναγνώστης ή ο τηλεθεατής είναι μια στοιχειώδης συνέπεια σε θέσεις και αρχές. Όταν βλέπεις ένα Μέσο ή έναν δημοσιογράφο να υποστηρίζει σήμερα αυτό και αύριο το αντίθετό του, τότε παράτα τον και πήγαινε αλλού.

Κάτι πέρα από τη συνέπεια; Ειλικρινή στάση, δηλαδή ξεκάθαρο και ευανάγνωστο στίγμα τού πού ακριβώς τοποθετείται το Μέσο ή ο δημοσιογράφος. Βλέπετε, ας πούμε, ο άλλος να αναγράφει «αδέσμευτος», «ανεξάρτητος», «ακηδεμόνευτος» και κρατάτε μικρό καλάθι, με το δίκιο σας.

Και ο άλλος αναγράφει τίμια και ξάστερα «Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας», που σου λέει αμέσως τι πρεσβεύει και τι να περιμένεις διαβάζοντας τη συγκεκριμένη εφημερίδα.

Το άλλο πουλάκι:

Τι άλλο όμως μπορεί να ζητά ο πολίτης από ένα ενημερωτικό Μέσο;

Μπορεί να ζητά νηφαλιότητα και ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των γεγονότων, χαμηλούς τόνους και πολιτισμένο πνεύμα στις αναλύσεις. Μπορεί να ζητά –μη σας φαίνεται παράλογο- και σωστά ελληνικά. («Πενήντα ένας χιλιάδες άνθρωποι», είπε προχθές ρεπόρτερ της ΕΡΑ, τον οποίο πληρώνουμε εσείς κι εγώ.)

Ας επανέλθουμε όμως στην αντικειμενικότητα, διότι αυτήν, υποτίθεται, ψάχνουν όλοι και για την έλλειψή της κατηγορούν τα Μέσα.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη αντικειμενικότητα είναι η πολυφωνία.

Όσο «όμοιες» και αν είναι οι πολλές φωνές, όσο «ενορχηστρωμένες» από κάποιους σκοτεινούς κύκλους που κρύβουν την αλήθεια από τον κόσμο, πάντα κάτι θα ξεφεύγει, κάποια ψήγματα αντικειμενικότητας θα υπάρχουν που θα προσφέρονται, αρκεί να τα αναζητήσει κανείς.

Εξάλλου, δεν βλέπετε κι εσείς τη βλακώδη αντίφαση που υπάρχει σε όσους πιστεύουν σε συνομωσίες τέτοιου είδους; Η «παγκόσμια τάξη» επιβάλλει να κρατηθούν κρυφά στοιχεία, τα οποία όμως γνωρίζουν μόνο οι οπαδοί των συνομωσιολογιών, ενημερωμένοι από ειδικά και αποκαλυπτικά Μέσα, που τολμούν, μόνα αυτά, να πουν την αλήθεια.

Ας επανέλθουμε όμως στα ερωτήματά μας. Αφού τα κανάλια παίζουν, τελικά πολύ μικρότερο ρόλο στην ενημέρωση από εκείνον που πιστεύουν κάποιοι, τότε γιατί γίνεται τόσος ντόρος για την υπερεξουσία που διαθέτουν απέναντι στις κυβερνήσεις; Προφανώς, θα μου πείτε, επειδή… αυτό πιστεύουν κάποιοι.

Από την άλλη, αν η λύση για την αντικειμενικότητα, την όποια αντικειμενικότητα, είναι η πολυφωνία, πώς γίνεται να λες ότι περιορίζεις των αριθμό των αδειών στο ελάχιστο, ακριβώς στο όνομα της αντικειμενικότητας;

Τι είναι εκείνο που μπορεί να εγγυηθεί ότι τα τέσσερα (4) κανάλια θα είναι πιο αντικειμενικά από τα δέκα ή από τα δεκατέσσερα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξέρω, το γεγονός ότι θα είναι οικονομικά ανεξάρτητα.

Διότι υπάρχει και αυτός ο φόβος. Υποτίθεται ότι τα κανάλια ζουν από την περίφημη διαφημιστική πίτα. Αν η πίτα δεν φτάνει για να τους «χορτάσει» όλους, τότε πιθανότατα θα αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, άρα θα δημιουργηθούν σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης.

Δείτε, ας πούμε, τι γίνεται και με τα υπερβολικά πολλά τοπικά Μέσα, κάποια από τα οποία ζουν με τις… «χρηματοδοτήσεις» που λαμβάνουν σε προεκλογικές περιόδους από διάφορους υποψήφιους, άτομα ή και παρατάξεις. Είναι ένα κοινό μυστικό στην κάθε τοπική «πιάτσα», που όμως το ανέχονται και το αφήνουν να εξελίσσεται όλοι.

Κι όμως, αυτό είναι κάτι που μπορεί εύκολα να ελεγχθεί, αν υπάρχει η πολιτική βούληση. Να δοθεί μεγάλη έμφαση στην «υγεία» των οικονομικών στοιχείων κάθε καναλιού που θα εκπέμπει, να μπουν και συγκεκριμένοι περιορισμοί στις δανειοδοτήσεις και, όποια δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, να κλείνουν, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε επιχείρηση.

Επομένως, το να στήνεις εκ των προτέρων ένα –πώς το λένε στη μαρξιστική διάλεκτο;- ένα… ολιγοπώλιο, με την πρόφαση ότι «τόσους σηκώνει η αγορά» είναι τουλάχιστον ύποπτο. Είπαμε όμως, μπορεί να μην είναι κακή πρόθεση, μπορεί απλώς να είναι αγνή, άδολη αφέλεια, δηλαδή… ιδεοληψία.

Δεν τελειώσαμε. Αύριο τα υπόλοιπα.

Μικρό και ευέλικτο σχήμα!