160229 ΕΝΤΡΟΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Φοβάμαι τις δημοσκοπήσεις.

Το ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Τις δημοσκοπήσεις τις φοβούνται όλοι κατά καιρούς, αναλόγως από τα αποτελέσματα των μετρήσεων. Δεν είναι όμως ίδιοι οι λόγοι για τους οποίους τις φοβάμαι κι εγώ.

Θα έχετε προσέξει ότι, τις τελευταίες μέρες, βλέπουν το φως αρκετές τέτοιες μετρήσεις, που δείχνουν μια διαφοροποίηση στις επιλογές του εκλογικού σώματος. Θα έχετε προσέξει επίσης ότι οι μετρήσεις αυτές προβάλλονται από τα συστημικά Μέσα και μόνον από αυτά.

Όταν τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά, παρακολουθούσαμε πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις και από τα υπόλοιπα Μέσα, εκείνα που δεν θεωρούνται συστημικά και διαπλεκόμενα. Βεβαίως, και τα συστημικά Μέσα πάλι τότε παρουσίαζαν τις δημοσκοπήσεις, αυτό όμως έχει την εξήγησή του.

Διότι, όπως μάθαμε μελετώντας τη συμπεριφορά πολλών αριστερών υπουργών, σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά το… mood, πώς το λέτε εδώ στην Ελλάδα, η διάθεση με την οποία το κάνεις. Μπορεί δυο υπουργοί να ψηφίζουν ακριβώς τον ίδιο νόμο, όμως για τους πολίτες μετράει το γεγονός ότι ο ένας το κάνει με χαρά, ενώ ο άλλος με πόνο ψυχής.

Έτσι και τα συστημικά Μέσα. Παρουσίαζαν μεν τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, όμως το έκαναν με βαριά καρδιά, όπως ένας αριστερός υπουργός ψηφίζει κάποιο προαπαιτούμενο Μνημονίου.

Τώρα που παρουσιάζουν τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν να προηγείται η Νέα Δημοκρατία, το κάνουν με τον τρόπο που τον ίδιο νόμο θα τον ψήφιζε ένας μνημονιακός υπουργός.

Δεν έχει σημασία. Εμάς, είτε έτσι είναι είτε αλλιώς, οι δημοσκοπήσεις μάς τρομάζουν.

Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, εξηγείται, αν σας πούμε ότι εκείνο που μας τρομάζει δεν είναι αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης, αλλά το πώς θα επηρεάσει την πολιτική των κομμάτων, κυρίως της κυβέρνησης.

Πώς; Δεν ξέρατε ότι οι κυβερνήσεις κάνουν πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις; Σας ζηλεύω, διότι είναι πολύ ευχάριστο να μαθαίνει κανείς πράγματα στη ζωή του. Βλέπετε, υπάρχουν πολλοί που τα ξέρουν όλα και δεν… απολαμβάνουμε πλέον αυτή τη χαρά.

Το άλλο πουλάκι:

Τι φοβόμαστε στις δημοσκοπήσεις;

Σκεφθείτε λίγο πώς αντέδρασε η προηγούμενη κυβέρνηση (τι σας θύμισα τώρα;) σ’ αυτές. Όταν είδε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει κεφάλι, ξέχασε αμέσως οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και προσπάθησε να γίνει αρεστή στους ψηφοφόρους. 

Θυμίζω ακόμη ότι έκανε το λάθος να προσπαθήσει να χτυπήσει το ανερχόμενο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα εκεί ακριβώς που υπερείχε, στον λαϊκισμό. Έτσι, τοποθέτησε ο Αντώνης Σαμαράς σε κρίσιμα υπουργεία ό,τι πιο λαϊκίστικο διέθετε, πιστεύοντας πως θα πάρει πίσω τα χαμένα ποσοστά.

Είδαμε τι πήρε, όμως η ζημιά είχε ήδη συντελεστεί. Ενώ το πράγμα έμοιαζε να μπαίνει σε κάποια τροχιά, άρχισαν τα success stories και διάφορες κουτοπονηριές που ακύρωναν στην ουσία τις όποιες μεταρρυθμίσεις, για να χαθούν εν τέλει και οι εκλογές και ό,τι είχε γίνει πριν από αυτές.

Στην παρούσα φάση, θεωρώ ότι ο κίνδυνος από τις δημοσκοπήσεις είναι ακόμη μεγαλύτερος. Διότι η κυβέρνηση έχει να καλύψει δύο μέτωπα, πράγμα καθόλου εύκολο. Το πρώτο είναι το εσωκομματικό κοινό της. Και το δεύτερο το γενικό σώμα των ψηφοφόρων.

Για το πρώτο θα χρειαστεί διάφορους –συγχωρήστε μου την έκφραση- Σκουρέτηδες. Οι οποίοι θα τα βάλουν με τον διεθνή καπιταλισμό, θα μιλήσουν για ταξικές συνειδήσεις και θα αποτρέψουν κάθε προσπάθεια να πέσει ένα επενδυτικό ευρώ στο άνυδρο τοπίο της ελληνικής οικονομίας.

Συγχρόνως –είπαμε… Σκουρλέτηδες, δεν είναι ένας και δύο- θα ξαναθυμηθούν διάφορα κινηματικά, θα ανασύρουν τη ριζοσπαστική φρασεολογία, θα αναστήσουν τον ετοιμοθάνατο αντιευρωπαϊσμό, θα κλείσουν το μάτι στους αντιεξουσιαστές, θα προσπαθήσουν γενικώς να τονίσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα συγκρατήσουν το εσωκομματικό ακροατήριο και θα τονώσουν το ηθικό του.

Από την άλλη πλευρά, τα περιθώρια είναι πολύ στενά. Διότι εκεί δεν αρκεί η φρασεολογία για να συγκρατήσει ή και να επαναφέρει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους που βρέθηκαν περιστασιακά, όπως αποδεικνύεται, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί πήγαν εκεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους και, αφού οι λόγοι εκλείπουν, την κάνουν για αλλού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτούς πώς να τους κρατήσεις;

Εδώ βρίσκεται το λάθος τακτικής που επισημάναμε και άλλη φορά. Αντί να σπεύσει να κλείσει την αξιολόγηση η κυβέρνηση, προτίμησε να παίξει και πάλι το χαρτί της «σκληρής διαπραγμάτευσης», το οποίο φαίνεται ότι την πρώτη φορά της βγήκε.

Με την αξιολόγηση τελειωμένη, τώρα θα είχε και τις απαραίτητες οικονομικές ανάσες προκειμένου να δώσει κάποιο «έναντι» στους πολίτες, αλλά και κάτι σε… επαναδιαπραγμάτευση του χρέους να παρουσιάσει.

Με τη «σκληρή διαπραγμάτευση» για το ασφαλιστικό να σέρνεται, το μόνο στο οποίο μπορεί να ποντάρει είναι διάφορα οράματα και θάματα περί παράλληλου προγράμματος, στο οποίο δεν πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι, αφού ξέρουν καλά πως θα μείνει στους σχεδιασμούς.

Ωστόσο, οι καταραμένες οι δημοσκοπήσεις, αυτές που τόσο φοβόμαστε, δείχνουν ότι κάτι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση. Κάποια κίνηση που να αναστρέφει το κλίμα φυγής. Έχω κάτι κατά νου, όμως δεν το λέω, γιατί θα κατηγορηθώ ότι δίνω ιδέες.

Βέβαια, το σωστό θα ήταν να αγνοήσουν τελείως τις δημοσκοπήσεις και να προχωρήσουν με συνέπεια εφαρμόζοντας εκείνα για τα οποία δεσμεύτηκαν και με βάση τα οποία πήραν την ψήφο του κόσμου τον Σεπτέμβριο.

Αυτό δεν είναι και το επιχείρημά τους στις διαμαρτυρίες όσων πλήττονται από τα μέτρα;

Στροφή!