160211 ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή έναν «διάλογο»…

Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκε στην πόλη μας ο Πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, ο καθηγητής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ κύριος Αντώνης Λιάκος.

Το «βρέθηκε» κυριολεκτεί, αφού κανείς από όσους συμμετείχαμε στον διάλογο δεν καταλάβαμε ποιος ακριβώς τον κάλεσε ή με ποιου πρωτοβουλία ήρθε.

Δεν έχει και τόση σημασία όμως. Σημασία έχει μόνο επειδή από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε τελικά απουσίαζαν όλοι οι επίσημοι εκπαιδευτικοί φορείς του νομού μας. Παρόντες ήταν λίγοι δάσκαλοι, κάποιοι καθηγητές και ένας αξιοσημείωτος αριθμός συνταξιούχων.

Δεν είναι κακό. Οι συνταξιούχοι, μπορεί να θεωρούνται πλέον απόμαχοι, έχουν όμως μεγάλη πείρα και σίγουρα κατέχουν τα θέματα της εκπαίδευσης καλύτερα από πολλούς «μάχιμους». Όταν μάλιστα εξακολουθούν να νοιάζονται για τα Σχολεία, γεγονός που αποδεικνύεται από τη συμμετοχή τους στη συνάντηση, αξίζει να τους ακούσει κανείς.

Είπαμε ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε… τελικά.

Αυτό το «τελικά» πάει στο γεγονός ότι κάποια μέλη του ΠΑΜΕ, κατά δήλωσή τους (στα ΜΜΕ, όπου έστειλαν σχετικό δελτίο τύπου) εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές, ήταν συγκεντρωμένα έξω από το Ωδείο, κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα κατά του διαλόγου και της κυβέρνησης.

Κάποια στιγμή μπήκαν και στην αίθουσα, φαίνεται όμως πως περισσότερο ήθελαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους (στα ΜΜΕ, όπου έστειλαν σχετικό δελτίο τύπου), παρά να ματαιώσουν την εκδήλωση, γι’ αυτό μετά από λίγο αποχώρησαν και η συζήτηση ξεκίνησε κανονικά και κύλισε ήρεμα.

Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι αν έχουν νόημα τέτοιοι διάλογοι, τους οποίους είδαμε και στο παρελθόν, ή είναι «προσχηματικοί», όπως κατηγορούνται κάθε φορά από ένα τμήμα των εκπαιδευτικών. Όχι ακριβώς το ίδιο τμήμα, σε κάθε περίπτωση διαλόγου.

Δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως, αν κανείς δεν πάρει μέρος, τότε οι διοργανωτές έχουν οπωσδήποτε ένα άλλοθι και μια δικαιολογία να κάνουν και να πουν ό,τι θέλουν.

Στους διαλόγους, δηλαδή, πρέπει να προσερχόμαστε, έστω και για να δείχνουμε απλώς ότι είμαστε σοβαροί όταν τους ζητάμε ή όταν καταγγέλλουμε την απουσία τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στην κουβέντα.

Η αρχική τοποθέτηση του κυρίου Λιάκου έδειξε πως στις προθέσεις της κυβέρνησης δεν είναι τίποτα θεαματικές αλλαγές. Ο ομιλητής έβαλε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινούνται οι όποιες αλλαγές, πλαίσιο τόσο γενικό με το οποίο δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει και κανείς.

Αν ήταν καλοπροαίρετος. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε να πιαστεί, ας πούμε, από τη λέξη «αξιολόγηση», η οποία ακούστηκε αρκετές φορές και η οποία αποτελούσε κόκκινο πανί, μέχρι πριν από έναν χρόνο, για πολλούς από τους παρευρισκομένους.

Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως η καθιέρωση «Εβδομάδας Εκπαίδευσης», η οποία φέτος θα πραγματοποιηθεί από 21 μέχρι 25 Μαρτίου. Ακούστηκε η ενίσχυση της «τοπικότητας» κάθε Σχολείου, με την πιθανή εκχώρηση περισσότερων αρμοδιοτήτων στους δήμους.

Υπήρξαν ακόμη κάποιες αναφορές στις σύγχρονες παραδοχές των παιδαγωγικών και διδακτικών επιστημών, όπως ο περίφημος «οπτικός εγγραμματισμός», στον οποίο πρέπει να στοχεύσει το Σχολείο. Να μπει δηλαδή στις τάξεις ακόμη και η χρήση κινητών ή τάμπλετ και να αξιοποιηθεί από τη διδακτική πράξη η έφεση των μαθητών σ’ αυτά.

Ιδιαίτερη μνεία έγινε στην «τεχνολογική εκπαίδευση», η οποία στην πραγματικότητα απουσιάζει παντελώς από τα Σχολεία μας, καθώς και σε άλλες παράλληλες μορφές εκπαίδευσης, οι οποίες όμως δεν θα είναι στεγανές, αλλά συγκοινωνούσες.

Από την αρχική τοποθέτηση του Προέδρου, όπως επισημάνθηκε, απουσίαζαν εντελώς η Ειδικά Αγωγή, καθώς και η εκπαίδευση, μετεκπαίδευση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, ζητήματα πολύ σοβαρά που πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στις όποιες αλλαγές.

Ακολούθησε διάλογος με παρατηρήσεις και προτάσεις, στον οποίο κυριάρχησε –μαντέψτε- ο τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και οι σχετικές εξετάσεις.

Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες προτάσεις, ακούστηκε όμως και μια σκέψη του Προέδρου που φανερώνει άγνοια του θέματος.

Είπε πως το θέμα της εισαγωγής στις ανώτερες και ανώτατες σχολές ίσως δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο φαίνεται, αφού, σύμφωνα με μια έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί, η προσφορά θέσεων, στις περισσότερες περιπτώσεις, ξεπερνά τη ζήτηση!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι είπε. Και συμπλήρωσε:

«Αν δει κανείς τις δύο πρώτες προτιμήσεις των υποψηφίων από τα μηχανογραφικά, θα διαπιστώσει ότι δεν ξεπερνούν τις προσφερόμενες θέσεις, ακόμη και σε καλές σχολές. Υπάρχουν πολύ λίγες περιπτώσεις –κάτι ιατρικές ή άλλες σχολές- που δεν συμβαίνει αυτό».

Εκείνο όμως που μας έκανε εντύπωση και μας έδωσε την εντύπωση ότι δεν το πολυκατέχει το θέμα είναι το γεγονός ότι δεν κατάλαβε την παρατήρηση που κάναμε:

«Μήπως η προσφορά θέσεων ξεπερνά τη  ζήτηση, επειδή οι σχετικές αιτήσει και τα μηχανογραφικά υποβάλλονται μετά τη διεξαγωγή των εξετάσεων και την έκδοση των αποτελεσμάτων;»

Διότι, άλλη απάντηση θα πάρεις, αν ρωτήσεις έναν τελειόφοιτο, πριν από τις εξετάσεις, τι θέλει να σπουδάσει, ποιο είναι το όνειρό του για επαγγελματική αποκατάσταση, και άλλη όταν έχει γράψει και έχει πάρει τη βαθμολογία που θα τον οδηγήσει σε κάποια σχολή.

Στη δεύτερη περίπτωση τα όνειρα… κουρεύονται και η αίτηση στο μηχανογραφικό προσαρμόζεται στα δεδομένα και τις πιθανότητες εισόδου στο πανεπιστήμιο, όπως προκύπτουν από τη βαθμολογία που πήρε ο υποψήφιος.

Δεν τελειώσαμε όμως. Αφήσαμε τα καλύτερα για αύριο.

Διάλογος; Γιατί όχι;