160208 ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε αταξική κοινωνία;

Πολύς λόγος έγινε, με αφορμή τη συμμετοχή όλων των οργανώσεων και των επαγγελματικών φορέων στην απεργία της Πέμπτης, για το γεγονός (;) της… «ενότητας όλου του Λαού (πάντα με κεφαλαίο) απέναντι στα προβλήματα».

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση. Για μια μεγάλη μερίδα του κοινού και των Μέσων, οι κινητοποιήσεις ήταν απέναντι στα προβλήματα και όχι στην κυβέρνηση. Οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα κατά της λιτότητας, ενώ πολλοί απήργησαν για να στείλουν μήνυμα στους… δανειστές.

Από την άλλη, υπήρξαν και διαπιστώσεις πως πολλά ΜΜΕ, τα λεγόμενα και συστημικά, ενώ άλλες φορές γκρίνιαζαν για τις κινητοποιήσεις, το κλείσιμο των δρόμων και την ταλαιπωρία του κοινού, αυτή τη φορά πανηγύριζαν για την επιτυχία και τη μεγάλη συμμετοχή.

Αυτό τόνισε και ο κύριος Παπαδημούλης, χωρίς να παρατηρήσει (;) τον τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε αντίστοιχα τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, ας πούμε, η ΑΥΓΗ, άλλοτε και τώρα. Κατηγόρησε δηλαδή τα Μέσα, τα συστημικά, για μεροληπτική στάση, τη στιγμή που όχι μόνο η εφημερίδα του κόμματός του, αλλά και ο ίδιος μεροληπτούσαν.

Τέλος πάντων, αυτό το ζήτημα με την στάση των διάφορων ΜΜΕ και την (λαθεμένη) εντύπωση πως πρέπει να συμπεριφέρονται κατά πώς βολεύει στον εκάστοτε που δέχεται την κριτική τους θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Έχει πολύ ψωμί. Ας κλείσουμε όμως την παρένθεση και ας επανέλθουμε στο θέμα μας.

Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται πως η κυβέρνηση κατάφερε να πραγματοποιήσει εκείνο που ονειρεύεται κάθε αριστερό κόμμα. Την αταξική κοινωνία. Μια κοινωνία χωρίς τάξεις που αντιμάχονται η μία την άλλη. Μια κοινωνία στην οποία παλεύουν όλοι για έναν κοινό σκοπό.

Δεν υπάρχουν ξεχωριστά συμφέροντα, δεν υπάρχουν επιμέρους επιδιώξεις, δεν υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, παρά μόνο κοινός αγώνας. Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός, που φωνάζαμε και στις διαδηλώσεις για το Παλαιστινιακό ή άλλα αντίστοιχα προβλήματα.

Το άλλο πουλάκι:

«Εργάτες, αγρότες, φοιτητές…»

Μόνο που τώρα προστέθηκαν και άλλες δυνάμεις. Σκέτο δυνάμεις, χωρίς προσδιορισμό, για να μην παρεξηγηθούμε. Προστέθηκαν οι επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες γενικώς, οι έμποροι, τα σώματα ασφαλείας, φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, με μια κουβέντα όλοι.

Πώς έγινε αυτό; Και τι ακριβώς ζητάει ο καθένας από τους παραπάνω κλάδους; Αν κάτσουμε και το ψάξουμε λίγο, θα δούμε ότι το πράγμα είναι κάπως μπερδεμένο.

Η συγκολλητική ουσία είναι μια γενικόλογη και, τελικά, καθόλου πολιτική αντίληψη, ένα ακαθόριστο αίτημα.

«Θέλουμε ένα δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα», μου είπε μια φίλη, όταν τη ρώτησα τι κοινό υπάρχει στις διεκδικήσεις όλων αυτών των διαφορετικών ομάδων εργαζομένων.

«Κι εγώ θα ήθελα να μένουμε όλοι νέοι και υγιείς», της απάντησα, «όμως αυτό δεν είναι πολιτικό αίτημα, είναι ευχή».

Η κουβέντα μας εξακολούθησε κάπως έτσι:

Το σύστημα τώρα δεν είναι βιώσιμο, επομένως πρέπει να αλλάξει, σωστά; Έλα όμως που, αν ρωτήσεις την κάθε ομάδα χωριστά, θα σου απαντήσει πως ο δικός της κλάδος δεν μπορεί να υποστεί περισσότερα βάρη ή μειώσεις.

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, οι δρόμοι είναι δύο. Αύξηση των εισφορών ή μείωση των συντάξεων ή, πράγμα που διακρίνεται στον ορίζοντα, ένας κάποιος συνδυασμός αυτών.

Μόνο που δεν υπάρχει πρόταση για αύξηση των εισφορών ΟΛΩΝ ή/και για μείωση των συντάξεων ΟΛΩΝ.

Στην πραγματικότητα καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερες εισφορές κάποιοι που μέχρι τώρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (συνήθως με τον άλλο) τη γλίτωναν φτηνά. Αυτοί, κατά κανόνα, δεν ανήκουν σ’ αυτό που λέμε δημόσιο.

Από την άλλη κινδυνεύουν να μειωθούν οι συντάξεις κυρίως του δημοσίου.

Πώς θα επιτευχθεί, λοιπόν, και το δεύτερο αίτημα για δίκαιο ασφαλιστικό; Και πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται όλοι πλάι πλάι στο δρόμο, από τη στιγμή που, αν τους ρωτήσεις πού θα βρεθούν τα λεφτά, θα σου πουν να πληρώσουν οι άλλοι;

Βεβαίως, μόλις η κουβέντα στριμώξει λίγο, έρχεται η άλλη ευχή: «Η λύση είναι η ανάπτυξη».

Και κανείς δεν βλέπει την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στα δύο… αιτήματα.

Διότι ανάπτυξη υπήρξε στη χώρα και μάλιστα μεγάλη, ασχέτως αν και τότε βγαίναμε όλοι στους δρόμους φωνάζοντας «πεινάμε» και «δεν αντέχουμε άλλα βάρη».

Η ανάπτυξη όμως δεν έφερε από μόνη της ούτε δίκαιο ούτε βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. (Και αυτό άσχετα από την κρίση, η οποία απλώς επιδείνωσε την κατάσταση, έκανε εμφανέστερο το πρόβλημα και το έφερε πιο κοντά χρονικά.) Απόδειξη ότι τώρα όλοι βλέπουν πως πρέπει να γίνουν αλλαγές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Που θα αφορούν όμως άλλους!

Έτσι, αν ρωτήσεις τον καθένα «τι νομίζεις ότι πρέπει να αλλάξει, σε ό,τι αφορά τη δική σου θέση στο ασφαλιστικό;», πιθανότατα θα σου πει ότι «καλό είναι να μην πειραχτεί τίποτε».

Μη με κοιτάτε, το ίδιο λέω κι εγώ. Εγώ όμως, τουλάχιστον, δεν υποστηρίζω πως πρέπει να απεργήσουμε όλοι μαζί, γιατί κοινό είναι το πρόβλημα.

Πιστεύω πως κάποιοι επί χρόνια είχαν ασφάλεια χωρίς να πληρώνουν οι ίδιοι, πως υπάρχουν ακόμη και σήμερα αδικίες, πως υπάρχουν στρεβλώσεις που ευνοούν συγκεκριμένες επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, πως…

Πως, επί τέλους, είναι ευθύνη της κυβέρνησης να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να αποκαταστήσει, στο μέτρο του δυνατού, κάποια δικαιοσύνη, καλώντας να επωμιστούν τα βάρη όλοι εξίσου. Θα το κάνει ή… θα την κοπανίσει;

Επιτέλους!