160215 ΖΩΗ-ΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μας ξεφεύγει η ουσία!

Και τι δεν διαβάσαμε αυτές τις μέρες σχετικά με το μνημειώδες, πλέον, αφήγημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στο οποίο δόθηκαν πετυχημένοι τίτλοι, όπως «Το χρονικό μιας (πολιτικής) απιστίας».

Μνημειώδες, με την κυριολεκτική έννοια ότι θα μείνει στη μνήμη μας για πολλά χρόνια. Τα καταφέρνει σε αυτά η Ζωή.

Έρωτας και  προδοσία. Μια που μόλις χθες γιορτάσαμε και την εθνική μας εορτή (μια από τις πολλές που διαθέτει αυτός ο τόπος), του Αγίου Βαλεντίνου.

Έρωτας, πολιτικός εννοείται. Και προδοσία της Επανάστασης, μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού.

Οι περισσότεροι, λοιπόν, εστίασαν στο γεγονός της προβολής που γίνεται στη Ζωή από τα καταραμένα συστημικά Μέσα. Τα οποία την είχαν «κομμένη», όταν είχε πραγματική εξουσία (και τη δύναμη να τα βάζει μαζί τους), ενώ, τώρα που τους εξυπηρετούν οι απόψεις της, την προβάλλουν κανονικότατα.

Τους εξυπηρετούν διότι «χτυπούν» και «ξεμπροστιάζουν», υποτίθεται, τον Αλέξη Τσίπρα. Από ποια οπτική όμως; Όλα αυτά τα κείμενα προσπαθούν να αποδείξουν στους πολίτες ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «πούλησε» την Επανάσταση, όπως την είχαν στο μυαλό τους η Ζωή και κάποιοι άλλοι σύντροφοί του.

Χωρίς να συνειδητοποιεί η συντάκτρια των κειμένων ότι μ’ αυτόν τον τρόπο απλώς επικρίνει για άλλη μια φορά την στροφή στον ρεαλισμό που πραγματοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας. (Αφού προηγουμένως οδήγησε ο ίδιος τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.)

Το δεύτερο γεγονός στο οποίο εστιάζουν οι διάφοροι σχολιαστές είναι το «άρωμα μπουντουάρ» που αναδύουν αυτές οι αφηγήσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Μυστικά και αποκαλύψεις, συνομιλίες πίσω από κλειστές κάμαρες, επικοινωνία μέσω sms (είμαστε τον 21^ο αιώνα), ίντριγκες και προδοσίες, ανταλλαγές «συντρόφων»…

Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, ένα «πολιτικό Άρλεκιν», όπως χαρακτηρίστηκε, για να έχει εμπορική επιτυχία. Την επιτυχία που τόσο πολύ έχει ανάγκη η συγγραφέας, αφού δεν μπορεί να ζήσει μακριά της.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι εμπιστεύονται τα λεγόμενα της Ζωής;

Ας μας συγχωρεθεί αυτή η χρήση μόνο του βαφτιστικού της, όμως έτσι μας… βγαίνει, αυθόρμητα. Ο ένας λόγος είναι πως το επίθετο το βρίσκουμε κάπως μακρύ, για να το επαναλαμβάνουμε συχνά. Καταντάει κουραστικό και για εκείνον που το λέει και για εκείνους που το ακούνε.

Ο βασικός λόγος όμως είναι το γεγονός ότι πιστεύουμε πως και η Ζωή ανήκει στο Πάνθεον εκείνων που ο Λαός (πάντα με κεφαλαίο) τους προσφωνεί ή τους θυμάται μόνο με το βαφτιστικό τους. Ο Αντρέας, η Μελίνα, ο Άκης, ο Στελλάρας (με δύο λάμδα, για να είναι πιο επιβλητικό), ο Λάκης, η Αλίκη, ο Γιάνης (μόνο στον γραπτό λόγο)… η σειρά, εννοείται, δεν είναι αξιολογική.

Ποιοι, λοιπόν, εμπιστεύονται τα λεγόμενά της;

Διότι είναι τουλάχιστον ανόητο, εκείνοι που, μέχρι να την απομακρύνουν από το προσκήνιο οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, τη θεωρούσαν «αστεία περίπτωση» (παρ’ όλα αυτά πολύ επικίνδυνη), σήμερα να παίρνουν τοις μετρητοίς τα λόγια της.

Δεν είναι δυνατόν να βασίζεσαι σε ένα τέτοιο παραληρηματικό κείμενο και να στέκεσαι να σχολιάζεις τι λέει για τον Τσακαλώτο, τι αναφέρει για τον Καμμένο, τι υπονοούμενα αφήνει για την Θεανώ Φωτίου και τι για τον καθένα από τους πρώην συντρόφους που πιάνει στο στόμα της.

Κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε να το διαβάζουμε, όμως υπάρχει μέσα σε όλους μας κάποια δόση διαστροφής. Να, ακόμη κι εμείς καθόμαστε σήμερα και συζητάμε εδώ, μαζί σας, κάποια από τα λεγόμενα της Ζωής. Ό,τι ακριβώς επιδιώκει η ίδια δηλαδή, να βρίσκεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επικαιρότητα.

Να με θυμηθείτε, διότι το έχω πει σε ανύποπτο χρόνο. Μάλλον σε πολύ ύποπτο, τότε που κάποιοι καμάρωναν στο πρόσωπο της Ζωής όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τους επιστήμονες που βγάζει αυτή η χώρα.

Πράγματι ήταν άριστη σε όλα, κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Αυτό όμως ίσως είναι ακόμη μια απόδειξη του γεγονότος ότι το μυαλό και η γνώση από μόνα τους δεν αρκούν για να οδηγήσουν στο καλό και το χρήσιμο για την κοινωνία.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, γιατί δεν είπαμε ποια ήταν η πρόβλεψή μας για την Ζωή Κωνσταντοπούλου, ακόμη στις μέρες της δόξας της. Όταν δεν θα έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα κανάλια, πόσω μάλλον δικό της κανάλι στη Βουλή, θα καταλήξει σαν κάτι ξεπεσμένες τηλεοπτικές «περσόνες» που ψάχνουν μικρόφωνο και κάμερα για να κάνουν δηλώσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ωστόσο…

Μπορούμε να κρατήσουμε κάτι από όλη αυτή την ιστορία, την ουσία, που είπαμε στην αρχή. Κάτι που εμείς το λέμε εδώ και πάρα πολύ καιρό, ορισμένοι όμως το ανακαλύπτουν σιγά σιγά και δεν πιστεύουν στα μάτια τους.

Ένα κόμμα και ένας Πρόεδρος, που ήταν βέβαιοι για την επικείμενη εκλογική τους νίκη, που τουλάχιστον ενάμιση χρόνο πριν «ετοιμαζόταν» γι’ αυτό, δεν είχαν κάνει μια στοιχειώδη προεργασία για τις βασικές τουλάχιστον θέσεις που θα στελέχωναν.

Περίμεναν μετά τις εκλογές να αρχίσουν τα γνωστά και από άλλα κόμματα αλισβερίσια, που δεν στοχεύουν στο να βρεθεί ο πλέον κατάλληλος στην κατάλληλη θέση, αλλά στο να γίνουν προσωπικές χάρες, να διατηρηθούν εσωκομματικές ισορροπίες, να βουλώσουν στόματα διαμαρτυρίας…

Πήρα τον τάδε, γιατί μου τον σύστησε ο δείνα και γι’ αυτό εσένα σε προορίζω για εκεί, εκτός αν δεν δεχτεί ο άλλος να πάει στη θέση που του προτείνω και αλλάξουμε!

Τόση σοβαρότητα. Και περιμέναμε (κάποιοι περίμεναν, ενώ άλλοι περιμένουν ακόμη) χαΐρι!

 Με τι ασχολούμαστε, Θεέ μου!