160209 ΝΕΑΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και αν δεν υπάρχουν τάξεις;

Αν αυτό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία είναι απλώς γενιές, γενιές με διαφορετικά συμφέροντα, με διαφορετικά προνόμια και με διαφορετική αντιμετώπιση από την εκάστοτε εξουσία;

Τότε, τι δουλειά έχουν οι γενιές αυτές πλάι πλάι στις απεργιακές διαδηλώσεις;

Δεν ξέρω πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει, όμως η δική μας γενιά, η γενιά εκείνων που πρόλαβαν να βγουν στη σύνταξη ή που ετοιμάζονται να το κάνουν μόλις μπορέσουν, φέρει ολόκληρη την ευθύνη για την κατάσταση στο ασφαλιστικό.

Η προηγούμενη γενιά, εκείνη των γονιών μας, δούλευαν μέχρι τα γεράματα, μερικοί ογδοντάρηδες εξακολουθούν να δουλεύουν ακόμη στα χωράφια ή στο σπίτι.

Ναι, και στο σπίτι! Ήταν η γενιά που βοήθησε τους γονείς της, αφού βγήκαν στην αγορά εργασίας από παιδιά για να ενισχύσουν το οικογενειακό εισόδημα.

Ήταν η γενιά που βοήθησε εμάς, καθώς μας μεγάλωσαν με όσο περισσότερες ανέσεις μπορούσαν και μας έδωσαν τα απαραίτητα για μια καλύτερη ζωή.

Μεγάλωσαν όμως και τα παιδιά μας, «κρατώντας» τα, για να έχουμε εμείς την άνεση να ασχοληθούμε με τη δουλειά αλλά και με την… καλοπέρασή μας

Και τώρα, είναι η γενιά που βοηθάει και τα εγγόνια της με το χαρτζιλίκι που τους δίνει από τη μικρή της σύνταξη. Συγχρόνως, όσοι βαστούν ακόμη τα κότσια τους, δεν παύουν να κάνουν δουλειές του σπιτιού ή και εξωτερικές εργασίες, προκειμένου να μην… κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια.

Από την άλλη μεριά υπάρχει και η νέα γενιά, εκείνη που, λόγω της κρίσης, δεν μπορεί να βρει δουλειά (για αξιοπρεπή αμοιβή ούτε που το συζητάμε) και που θα δουλεύει επίσης μέχρι… να βγάλει ο κόρακας άσπρα φτερά!

Δεν ξέρουν αν και πότε θα βγουν στη σύνταξη και, φυσικά, είναι αδύνατον να τους πει κάποιος πόση σύνταξη και από ποιο ταμείο θα πάρουν. Είναι οι νέοι που, αν σταθούν τυχεροί και τολμηροί, θα καταφέρουν να… δραπετεύσουν στο εξωτερικό με όνειρο μια καλύτερη ζωή.

Το άλλο πουλάκι:

Κάπου ανάμεσα βρισκόμαστε εμείς…

Εμείς που βρήκαμε εργασία τα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του ’80 –οι περισσότεροι στο δημόσιο με την ευρεία έννοια- και έκτοτε βλέπαμε τη ζωή μας να βελτιώνεται αλματωδώς, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε πού και με ποιο τρόπο παράγεται αυτός ο «πλούτος».

Τα δικαιώματά μας γινόταν ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο ιερά, και, συγχρόνως, βλέποντας η μια ομάδα εργαζομένων την άλλη, διεκδικούσαμε τον ουρανό με τ’ άστρα. Και τα παίρναμε! Διότι οι κυβερνήσεις, έχοντας ως μοναδικό «όραμα» και «σχέδιο» την επανεκλογή τους, έδειχναν μεγάλη γενναιοδωρία. Με δανεικά λεφτά.

Έσχατο, αλλά ύψιστο «αίτημα» κάθε εργαζομένου, το να βγει στη σύνταξη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και μετά να απολαμβάνει τις αποδοχές αραχτός (ο αυτόματος διορθωτής αναγνωρίζει το άπραχτος) στην καφετερία. Αφού έχει «επενδύσει» το εφάπαξ στην αγορά ενός εξοχικού για τα καλοκαίρια.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα, όλοι έχουμε γνωστούς και φίλους που συνταξιοδοτήθηκαν ακόμη και πριν κλείσουν τα πενήντα. Τους οποίους βεβαίως κοιτάζουμε όχι υποτιμητικά, αλλά με ζήλια. Κρυφή ή φανερή.

Το πράγμα κορυφώθηκε στη «χρυσή δεκαετία» του 2000. Όταν η συνταξιοδοτική δαπάνη από 15 περίπου δισεκατομμύρια το χρόνο έφτασε στα 33 δισεκατομμύρια! Το χρόνο επίσης, για να μην μπερδευόμαστε. Η πιο συχνή ερώτηση που άκουγες στους εργασιακούς (τρόπος τού λέγειν, σε πολλές περιπτώσεις) χώρους ήταν «πότε φεύγεις;»

Όλοι «προγραμμάτιζαν τη ζωή τους» με βάση το εφάπαξ και τη σύνταξη που θα πάρουν και αναλόγως… «άπλωναν και τα πόδια» στα στεγαστικά ή τα καταναλωτικά δάνεια που οι τράπεζες μοίραζαν αφειδώς.

Καθώς τελείωσε η «χρυσή δεκαετία», όλοι αυτοί έγιναν αγανακτισμένοι και φώναζαν «φέρτε πίσω τα κλεμμένα».

Ήρθε βλέπετε η κρίση, όμως ο λογαριασμός δεν είχε έρθει ολόκληρος ακόμη. Όταν άρχισε να καταφθάνει σιγά σιγά, ο καθένας κοιτούσε να περισώσει ό,τι μπορούσε από τα περίφημα κεκτημένα. Πολλοί έτρεξαν να… κατοχυρώσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα αναγνωρίζοντας «πλασματικά» (δηλαδή πλαστά) χρόνια, οι περισσότεροι έσπευσαν να βγουν άρον άρον στη σύνταξη, μη τυχόν και… εγκλωβιστούν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήρθαν, βλέπετε, και κάποιες περικοπές!

Όμως, σε γενικές γραμμές, οι συνταξιούχοι ήταν από τους λιγότερο θιγμένους της κρίσης και των μνημονίων που οι κυβερνήσεις εφάρμοζαν. Όσο εφάρμοζαν. Τον λογαριασμό, σε κάθε νέο «μέτρο» πλήρωνε η νέα γενιά, η οποία δεν είχε… προγραμματίσει τη ζωή της με βάση τα δεδομένα της χρυσής δεκαετίας.

Έτσι, και η «πρώτη φορά» κυβέρνηση σε εκείνους ρίχνει το βάρος, αυξάνοντας στην ουσία τις εισφορές, δηλαδή κλείνοντάς τους ακόμη περισσότερο το δρόμο προς την εργασία. Βλέπετε και γι’ αυτή την κυβέρνηση η μείωση των συντάξεων αποτελεί «κόκκινη γραμμή».

-Δηλαδή, ζητάς να μειωθούν και άλλο οι συντάξεις;

-Προσωπικά, δεν ζητάω τίποτα. Θα ήθελα όμως να ξέρω τι ακριβώς ζητά ο καθένας από όσους συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας. Τι ζητούν οι άνεργοι νέοι και τι οι συνταξιούχοι που πρόλαβαν τα μεγάλα εφάπαξ και τις παχυλές συντάξεις. 

Ξέρω, «ένα δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα»!

Για τις αδικίες όμως και τον επερχόμενο θάνατο του υπάρχοντος δεν ευθυνόμαστε όλοι το ίδιο. Ευθύνεται κυρίως η δική μας γενιά. Ποιος λέτε ότι πρέπει να πληρώσει;

Για την ώρα το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού πηγαίνει σε όσους εργάζονται ακόμη και, κυρίως, στους νέους, στα παιδιά μας.

Το θεωρείτε δίκαιο;

Τόπο στα νιάτα!