160225 ΑΝΑΒΛΗΘΕΝ

Το ένα πουλάκι:

«Τώρα, τι να λέει;»

Προσοχή, δεν είναι ερώτηση, δεν αναρωτιόμαστε για κάποιον τι άραγε να σκέφτεται ή ποιες να είναι οι κουβέντες του.

Το «τι να λέει» είναι ιδιωματική έκφραση που τη χρησιμοποιούν στον Βόλο και σημαίνει «είναι, πλέον, άχρηστο».

Δηλαδή χρησιμοποιείται όταν κάτι έρχεται κατόπιν εορτής, επομένως έχει χάσει την αξία του. Την αξία που θα είχε αν πραγματοποιούνταν τη στιγμή που έπρεπε. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ας μεταφερθούμε επί τόπου.

Είμαστε, ας πούμε, σε ένα τσιπουράδικο. Παραγγέλνουμε τα πρώτα τσίπουρα και ο σερβιτόρος τα φέρνει μαζί με τους μεζέδες που αναλογούν σ’ αυτά. Παραγγέλνουμε και τα δεύτερα, έρχονται, αλλά οι μεζέδες καταφτάνουν όταν τα έχουμε σχεδόν πιει.

Ο τρίτος γύρος ξεκινά, τελειώνει και ακόμη να φανούν οι μεζέδες (διαφορετικοί κάθε φορά και με ανερχόμενη «αξία») που αναλογούν σ’ αυτά. Βλέπετε, φταίει το γεγονός ότι είναι ίσως πιο περίπλοκη η διαδικασία προετοιμασίας τους ή ότι έχει πλακώσει πολλή πελατεία στο μαγαζί.

Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια απώλεια του σωστού τάιμινγκ αποτελεί σαφή ένδειξη της μειωμένης αξίας ενός τσιπουράδικου και σοβαρό λόγο να μην ξαναπατήσεις εκεί. Για να έρθουμε όμως στην κουβέντα μας, όταν φτάσουν οι… καθυστερημένοι μεζέδες, όσο καλοί και να είναι, θα ακούσεις τη φράση «τώρα, τι να λέει;»

Διότι, ως γνωστόν (άγνωστον για εμάς τους Δραμινούς, γι’ αυτό και δεν στεριώνουν καλά ουζερί στην πόλη –καταλήγουν να σερβίρουν τηγανιτές πατάτες και κεμπάπια), στο τσιπουράδικο δεν πας για να φας και να χορτάσεις, αλλά για να απολαύσεις το τσίπουρό σου, με τη συνοδεία πάντοτε ενός καλού και, προπαντός, πρωτότυπου μεζέ.

Αν είναι να έρχονται τα τσίπουρα και οι συνοδευτικοί μεζέδες να καταφτάνουν με τεράστια διαφορά φάσης (που μας μάθαιναν και στη Φυσική), τότε… τι να λέει. Πήγαινε σε ένα εστιατόριο ή σε ένα σνακ μπαρ να φας να το ευχαριστηθείς.

Γιατί όμως ξεκίνησα να σας τα λέω όλα αυτά. Προφανώς δεν είχα στο νου μου τα ουζερί (έτσι τα λένε και οι παλιοί Βολιώτες), αλλά κάτι άλλο, πιο σημαντικό (;) για την ελληνική κοινωνία.

Το άλλο πουλάκι:

Πότε απονέμεται δικαιοσύνη;

Το πότε κυριολεκτεί, είναι χρονικό, δεν αφορά στη διαδικασία ή στη σωστή ή εσφαλμένη απόφαση ενός δικαστηρίου. Πότε, μετά από πόσο καιρό τελεσιδικεί μια υπόθεση; Πόσα χρόνια χρειάζονται να περιμένει κάποιος για να γνωρίσει αν θα αθωωθεί ή θα καταδικαστεί;

Ειδικά στα διοικητικά δικαστήρια, πολλά. Πάρα Πολλά. Προχθές η υπόθεση ενός φίλου στην Αθήνα πήρε αναβολή για το 2020! Και δεν ήταν η πρώτη αναβολή. Άλλοι περιμένουν από το 2008 να γίνει η πρώτη δίκη.

Έτσι όμως, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της δίκης, τι να λέει; Δεν είναι υπερβολή να πούμε –το υποστηρίζουν, άλλωστε και πολλοί νομικοί- ότι η μεγάλη καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης ουσιαστικά την ακυρώνει.

Εξάλλου, και για τις δίκες ισχύει εκείνο που λέγαμε προχθές για τις καθυστερήσεις. Δεν εξυπηρετούν το ίδιο και τις δύο πλευρές. Κάποιος έχει λόγους και προσπαθεί να τρενάρει την υπόθεση όσο παίρνει, ενώ κάποιος άλλος θέλει να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα.

Σας διαβάζω την άποψη μιας νομικού:

«Μέσα από τις δαιδαλώδεις και συχνά αντικρουόμενες διατάξεις λειτουργίας των δικαστηρίων, προσφέρεται σε έναν κακόπιστο διάδικο, με την υποστήριξη μιας αντίστοιχης νομικής εκπροσώπησης, η δυνατότητα παρέλκυσης της δίκης ως τα ακρότατα όρια της δικονομικής ευχέρειας, πράγμα που επί της ουσίας συνιστά μη απονομή δικαιοσύνης».

Ποιοι είναι όμως οι σημαντικότατοι λόγοι που δίνουν αυτή τη δυνατότητα στον «κακόπιστο διάδικο» και στον δικηγόρο του; Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Είναι καθήκον της πολιτείας να τους αναζητήσει και να φροντίσει να εκλείψουν.

Εξάλλου δεν είναι λίγες και οι καταδίκες που έχει η χώρα μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ακριβώς εξαιτίας των μεγάλων καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης, ειδικά της Διοικητικής. Το Δικαστήριο έκρινε μάλιστα ακριβώς αυτό που συζητάμε. Ότι η αδικαιολόγητη και πολύχρονη καθυστέρηση παραβιάζει το ανθρώπινο δικαίωμα για «δίκαιη δίκη».

Διότι, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, «δίκαιη δίκη» δεν είναι μόνο αυτή που διεξάγεται από ανεξάρτητους και αντικειμενικούς δικαστές, αλλά και που συντελείται και ολοκληρώνεται σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι κάνει γι’ αυτά η πολιτεία;

Αυτό που ξέρει καλύτερα: διαπιστώσεις! Με αφορμή την αποφυλάκιση του -καθ’ ομολογίαν- δολοφόνου του Πάυλου Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά, ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος… διαπίστωσε και αυτός με τη σειρά του ότι «έχουμε ένα γενικό πρόβλημα βραδύτητας της ελληνικής Δικαιοσύνης…»

Η βραδύτητα όμως, απ’ όσο ξέρω εγώ, αντιμετωπίζεται με δυο τρόπους. Ή αυξάνεις ρυθμούς ή απομακρύνεις τα εμπόδια που την προκαλούν. Ή και τα δυο. Εμείς τι από αυτά κάνουμε; Και μη μου πείτε ότι δεν είναι εύκολο ή ότι είναι μόνο θέμα οικονομικής κρίσης, διότι έχω έτοιμες τις απαντήσεις.

Πρώτα πρώτα καθυστερήσεις υπήρχαν και πριν από την κρίση, άρα δεν είναι αποτέλεσμά της. Έπειτα, παρακολουθούμε συχνά με έκπληξη ότι, όταν η Δικαιοσύνη θέλει, μπορεί μια χαρά να πάει και γρηγορότερα. Ιδίως όταν η εκδίκαση μιας υπόθεσης αφορά τους λειτουργούς της.

Άρα κάτι μπορεί να γίνει. Να ελπίζουμε;

 

Αργά αλλά… σταθερά!