160223 ΕΠΕΛΑΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η εισβολή των ηλιθίων!

Η φράση δεν είναι δική μου, ωστόσο επιλέγω να μη την βάλω σε εισαγωγικά, διότι με εκφράζει απόλυτα. Κάνω κι εγώ όμως το σφάλμα για το οποίο πολλές φορές κατακρίνω άλλους, συνήθως δημοσιογράφους οι οποίοι παίρνουν συνεντεύξεις από σημαντικούς ανθρώπους.

Τι κάνουν; Μόλις ακούσουν μια ενδιαφέρουσα γνώμη ή μια άποψη που περικλείει ένα είδος σοφίας -είπαμε, σημαντικοί άνθρωποι είναι αυτοί- αμέσως σπεύδουν να δηλώσουν ότι… συμφωνούν. Κάνουν λες και ο συνομιλητής το πήρε μέσα από το στόμα τους, λες και ήταν έτοιμοι να το πουν οι ίδιοι όμως τους πρόλαβε.

Έτσι κι εμείς. Συμφωνούμε απόλυτα με τον Ουμπέρτο Έκο, τον σπουδαίο διανοητή και συγγραφέα που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο την Παρασκευή, όμως δεν τον… θρήνησε το ελληνικό διαδίκτυο όσο θα περιμέναμε.

Βλέπετε, σε όλα τα πράγματα υπάρχουν προτεραιότητες.

Σε τι συμφωνούμε μαζί του; Μα το είπαμε μόλις τώρα. Ας το ακούσουμε όμως καλύτερα με τα δικά του λόγια:

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνον σε μπαράκια, αφού είχαν πιει και κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

Τους αναγκάζαμε να σωπάσουν αμέσως. Σήμερα όμως έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με έναν νομπελίστα. Πρόκειται για την εισβολή των ηλιθίων».

Πώς μπορεί κανείς να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Έχουμε πήξει στην ανοησία. Όσο προσεκτικός και να είσαι με τις διαδικτυακές επιλογές σου, δεν μπορεί πάντα θα πέσεις πάνω σε κάποιον ηλίθιο.

Το μυστικό, μου το είπε κάποιος φίλος, είναι να μη διαβάζεις σχόλια. Να επιλέγεις τις σελίδες και τους ανθρώπους που προτιμάς να παρακολουθείς και να μένεις σ’ αυτά, αντιστεκόμενος στον πειρασμό να δεις τι σκέφτονται άλλοι για τα λεγόμενά τους.

Καλά με τις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Τι γίνεται όμως με τις λεγόμενες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; Εκεί έρχονται και σε βρίσκουν οι ανοησίες κατά κύματα. Προσπαθείς να αποφύγεις το πρώτο, σε χτυπάει το δεύτερο, σε ρίχνει κάτω το τρίτο και το τέταρτο σε πνίγει.

Το άλλο πουλάκι:

Τι τους έχει πιάσει όλους;

Θεωρούν ύψιστη υποχρέωσή τους να μας ενημερώνουν για ό,τι τους συμβαίνει, όχι με συχνότητα ημέρας, ούτε καν ώρας, αλλά λεπτού. Να μας ενημερώνουν όχι για τη σκέψη (τι είπα, τώρα!) ούτε για την άποψή τους πάνω σε τρέχοντα ζητήματα, αλλά για το τι ακριβώς κάνουν στην προσωπική τους ζωή.

Θυμόσαστε τη σκηνή από τα κίτρινα γάντια;

- Αχ, κυρά μου, σε παρακαλώ, πρόσεξε με λιγάκι, έτσι να χαρείς τα παιδάκια σου, αν έχεις…

- Καλέ, πώς δεν έχω! Και σε λίγο θα ‘χω και εγγονάκι!

- Άχου και δε με νοιάζει, άχου και δε με νοιάζει…

Ποιος τους είπε ότι μας νοιάζει για οτιδήποτε συμβαίνει στην προσωπική τους ζωή, πού ήπιαν το ποτό τους, τι μαγείρεψαν, ποια εκπομπή είδαν στην τηλεόραση, τι καινούριο αγόρασαν από τις εκπτώσεις;

Αν κάτι από αυτά ενδιαφέρει κάποιον φίλο τους, εννοώ πραγματικό φίλο, όχι διαδικτυακό, ας το πουν στον ίδιο με ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα στο κινητό. Γιατί πρέπει να το μάθει όλος ο κόσμος; Τι φταίμε εμείς να δεχόμαστε τόσο άχρηστες και ανόητες (χωρίς νόημα) πληροφορίες;

Ή μήπως φταίμε; Μήπως τα γυρεύει κι εμάς ο οργανισμός μας, που πάμε και μπλέκουμε σε τέτοιου είδους «συντροφιές», ή αναζητούμε τέτοιας λογής «ενημέρωση». Μάλιστα πολλοί είναι εκείνοι που επιβραβεύουν, με τον γνωστό διαδικτυακό τρόπο, την κάθε χαζομάρα που ο άλλος βγάζει στην φόρα.

Σήμερα όμως δεν ήθελα να μιλήσω έτσι, γενικώς και αορίστως. Είχα κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Δεν θα αναφέρω πρόσωπα, ίσως να έχετε δει κι εσείς τα δημοσιεύματα, εξάλλου πάντα προσπαθούμε να στεκόμαστε στις συμπεριφορές κι όχι στους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Ο σύζυγος, δημόσιο πρόσωπο, προχωρημένης ηλικίας, βρίσκεται στην εντατική. Για πολλοστή φορά. Η σύζυγος, πολλά χρόνια νεότερη, ζει το δράμα της, φροντίζει όμως να μας ενημερώνει κανονικότατα, μέσω σελίδας κοινωνικής δικτύωσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μέχρι εδώ, καλά.

Κάποια στιγμή όμως γράφει: «Κρατήσου, σε παρακαλώ, ξέρω ότι μπορείς, δεν είμαι έτοιμη να σε χάσω»!

Σε ποιον το λέει; Στον άνθρωπό της; Πιθανότατα, αφού το κείμενο μοιάζει να απευθύνεται σε εκείνον.

Τότε, γιατί το λέει σε όλους τους άλλους; Το να μας «ενημερώνει» για την πορεία της υγείας του, πάει κι έρχεται. Όμως ένα τόσο προσωπικό μήνυμα τι νόημα έχει να κοινοποιείται στο πανελλήνιο; Έχει άδικο ο κάθε καχύποπτος να υποθέτει πως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος του, να μάθουν όλοι πως… δεν είναι έτοιμη να χάσει τον άνθρωπό της; (Όταν θα είναι, λέτε να μας ενημερώσει επίσης;)

Δεν είναι το ίδιο. Μπορεί το μέσο να μην αλλάζει, είναι άλλο όμως να γράφεις αν πέτυχε η ψαρόσουπα ή τι φόρεσες στο πάρτι και άλλο να εξομολογείσαι τον έρωτά σου και να δημοσιοποιείς τα απόκρυφα λόγια που είπες στο… αντικείμενο του πόθου σου.

Λόγια που, σε άλλες εποχές, όχι πολύ μακρινές, λέγονταν μυστικά στο αφτί, από τον φόβο μην τα ακούσουν τα νυχτοπούλια ή το φεγγάρι, τώρα τα βγάζουμε στη φόρα, διότι έτσι επιτάσσει η μόδα ή εκεί μας καθοδηγεί το μέσο που χρησιμοποιούμε.

Που μας κάνει ηλίθιους. Περισσότερο από ό,τι είμαστε.

Επέλαση κανονική!