160216 ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιον συμφέρουν οι καθυστερήσεις;

Η καθυστέρηση ή αλλιώς το να «παίζεις με τον χρόνο» είναι μια τακτική που τη συναντάμε στον αθλητισμό, αλλά και στην πολιτική, στο σκάκι, αλλά και στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, στις εμπορικές συναλλαγές, αλλά και στον πόλεμο. Φυσικά και στις ερωτικές σχέσεις.

Σε κάθε περίπτωση είναι ένα παιχνίδι, του οποίου την τέχνη αν δεν τη γνωρίζεις καλά, είναι προτιμότερο να… πηγαίνεις πάσο. Διότι η καθυστέρηση, η εκμετάλλευση του πλεονεκτήματος που δίνει ο χρόνος που κυλά εις βάρος του άλλου, μπορεί να σου δώσει τη «νίκη» μόνο κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Τη μία και σημαντικότερη την είπαμε ήδη. Ο χρόνος πρέπει να κυλά εις βάρος του αντιπάλου. Που σημαίνει πως εσύ έχεις ήδη κάποιο προβάδισμα, μια υπεροχή, την οποία προσπαθείς να διατηρήσεις μέχρι τέλους. Μέχρι δηλαδή να ολοκληρωθεί ο αγώνας ή να παραδοθεί ο αντίπαλος μη αντέχοντας άλλο.

Υπάρχει και η περίπτωση να μην είσαι εσύ εκείνος που προηγείται, όμως προσπαθείς να κρατήσεις άμυνα, να ροκανίσεις το χρόνο με την ελπίδα ότι η θέση σου δεν θα χειροτερέψει. Ή μπορεί να περιμένεις ότι κάτι άλλο θα συμβεί, κάτι θα γίνει που θα αλλάξει το ροή του παιχνιδιού και γι’ αυτό δεν βιάζεσαι να τελειώσει, αλλά παίζεις με το χρόνο.

Τι από όλα αυτά συμβαίνουν και η κυβέρνηση αφήνει το θέμα του ασφαλιστικού να τραβάει εις μάκρος, χωρίς να βιάζεται να δοθεί μια λύση;

Είναι δηλαδή το γνωστό ερώτημα που δεν έχει προφανή απάντηση: Τι περιμένουν να γίνει;

Να εξαντληθούν οι… αντίπαλοι και να κάνουν πίσω; Να συγκινηθούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να υποστηρίξουν τις κυβερνητικές θέσεις; Να έρθει μια εξωτερική βοήθεια που θα επιτρέψει την κυβέρνηση να μαλακώσει κάπως τα σκληρά μέτρα που πρόκειται να παρθούν;

Τι άλλο μπορεί να περιμένουν; Να εμφανιστεί ή να γιγαντωθεί κάποιο άλλο πρόβλημα, ας πούμε να βγει η χώρα από τη συνθήκη Σένγκεν λόγω του προσφυγικού, ώστε να ενωθούμε όλοι απέναντι στον μεγαλύτερο κίνδυνο και να αφήσουμε κατά μέρος τις διαμάχες στο ασφαλιστικό;

Το άλλο πουλάκι:

Αδύνατον να δοθεί μια απάντηση.

Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση της κυβέρνησης θα προσπαθούσε να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το ασφαλιστικό, ώστε να πάψει η κοινωνική αναταραχή. Δεν θα το άφηνε να σέρνεται τόσον καιρό και να δημιουργούνται κλιμακούμενες αντιδράσεις.

Θα προετοίμαζε το νομοσχέδιο, θα τα έβρισκε με την Τρόικα, θα το έδινε στη δημοσιότητα υποτίθεται για κάποιον προσχηματικό και υποτυπώδη διάλογο και θα το πήγαινε άρον άρον στη Βουλή για ψήφιση, πριν πάρουν τέτοια έκταση οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις των διαμαρτυρόμενων φορέων και κοινωνικών τάξεων.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς προβλέπεται, μέχρι να ενορχηστρωθούν οι αντιδράσεις, μέχρι να παίξουν και τα Μέσα το ρόλο τους, το νομοσχέδιο θα είχε ψηφιστεί και μετά θα ήταν πολύ αργά για δάκρυα, συγγνώμη, για μπλόκα και διαδηλώσεις.

Αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση προτίμησε να δοθεί τεράστια έκταση στο θέμα, αφήνοντας να διαρρεύσουν στοιχεία πριν ακόμη αποφασιστούν. Απλώνει και μαζεύει, όσο μαζεύεται, το νομοσχέδιο και αφήνει τον χρόνο να κυλά χωρίς να παίρνει αποφάσεις, χωρίς καν να δείχνει ότι βιάζεται.

Μόνο που ακούμε συνεχώς κυβερνητικές δηλώσεις που λένε ότι, αν δεν κλείσει το συντομότερο η αξιολόγηση, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για τη χώρα. Από ποιον εξαρτάται όμως το κλείσιμο;  Αφού κι εμείς και οι δανειστές επειγόμαστε, τι είναι εκείνο που δεν μας αφήνει να ολοκληρώσουμε τις προαπαιτούμενες διαδικασίες, να ψηφίσουμε τα μέτρα και να κλείσει το θέμα;

Έχω μια απάντηση και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. Φοβάμαι πως η κυβέρνηση έπεσε για άλλη μια φορά θύμα του εαυτού της, των εξαγγελιών που βιάστηκε να κάνει χωρίς να το πολυσκεφτεί. Μίλησε για κόκκινες γραμμές και «δεσμεύτηκε» ότι δεν πρόκειται να πειράξει τις βασικές συντάξεις.

Στη συνέχεια είδε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, διότι θα έπρεπε τα… εναλλακτικά μέτρα να είναι τόσο σκληρά που θα σηκώνονταν ακόμη και οι πέτρες, κατά το κοινώς λεγόμενον. Αφήστε που θα είναι και αντιαναπτυξιακά, κάτι για το οποίο φώναζε συνεχώς η κυβέρνηση κατά τις ξένοιαστες και ηλιόλουστες μέρες της αντιπολίτευσής της.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι άρχισε το παιχνίδι με τον χρόνο.

Τι κέρδη όμως περιμένει από αυτό, αφού, όπως είπαμε στην αρχή, βρίσκεται σε κάθε άλλο παρά πλεονεκτική θέση; Τι περιμένει να συμβεί, τι θα αλλάξει με τον χρόνο που κυλάει, αφού φαίνεται πως είναι εις βάρος της.

Θα επιχειρήσω και πάλι μια ερμηνεία. Φαίνεται πως η κυβέρνηση θέλει να επιμείνει στη γνωστή της επικοινωνιακή τακτική, αφού έχει την εντύπωση ότι αυτή περνάει στον κόσμο. Τουλάχιστον ότι πάνω της μπορούν να στηρίξουν ένα, το μοναδικό τους επιχείρημα, τα στελέχη της.

«Εμείς διαπραγματευόμαστε σκληρά»! Άσχετα αν το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό ή και τραγικό για τη χώρα, η εικόνα του σκληρού διαπραγματευτή είναι η μόνη που μπορούν να υποστηρίξουν. Και, κατά τη γνώμη τους, σκληρή διαπραγμάτευση σημαίνει μακρά σε διάρκεια. «Το παλέψαμε τόσο καιρό, ενώ οι άλλοι θα υπέκυπταν αμέσως»!

Καθυστέρηση, λοιπόν, μπας και πείσουμε τους άλλους και τους… εαυτούς μας.

Και ας καεί η χώρα.

Δύσκολη μάχη!