160202 ΚΑΤΕΒΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Λέγαμε χθες για τις εκατέρωθεν ανακοινώσεις…

«Κάποιοι όμως, με επιλεκτικές “ευαισθησίες” και αντιδράσεις στα φαινόμενα βίας, θερίζουν σήμερα τις θύελλες που φέρνουν οι άνεμοι που οι ίδιοι έσπερναν επί χρόνια», από τη μια και «αντί να  καταδικάσουν απερίφραστα, επιχαίρουν και δικαιολογούν τις επιθέσεις», από την άλλη.

Σας δίνει κι εσάς την εντύπωση ότι οι συντάκτες της πρώτης ανακοίνωσης «επιχαίρουν και δικαιολογούν τις επιθέσεις»; Και, ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό, μπορούν τέτοιου είδους συμπεριφορές να ενθαρρύνουν παρόμοιες επιθέσεις και δράσεις στο μέλλον; Με βάση αυτά τα ερωτήματα ξεκινήσαμε τη χθεσινή κουβέντα μας.

Είχαμε σταματήσει εκεί που ο κύριος Κατρούγκαλος, πρώτος μεταξύ άλλων θεωρητικών, επιχειρηματολογούσε υπέρ της υποχρέωσης των πολιτών να ασκούν βία και να εφαρμόζουν μόνο εκείνους τους νόμους που είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα.

Έλεγε τότε πως «η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η υπό κρίση βίαιη αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό τού κάθε άλλο παρά “αντιμνημονιακού” συναδέλφου Ι. Κουκιάδη (πρώτου προέδρου ΤΑΙΠΕΔ!) ότι επιχειρείται να επιβληθεί “δίκαιο κατεχόμενης χώρας”».

Εμείς σχολιάζαμε πως αυτή «είναι μια οπτική, η οποία –όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια- (και παρατήρησε και ο Λεωνίδας Κύρκος στην τελευταία του συνέντευξη) δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί να λύσει». Αυτό βλέπουμε τώρα και το βλέπουν, όπως δείχνουν οι ανακοινώσεις, και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Στον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο που σας είχαμε παρουσιάσει τότε, τον Νοέμβριο του 2013, υπήρχαν εύστοχες παρατηρήσεις όπως:

«Εγώ που δεν έχω σπουδάσει νομικά, ρωτάει κάποιος τον κύριο Κατρούγκαλο, θα πρέπει να κρίνω μόνος μου τη συνταγματικότητα (οπότε έχουμε αναρχία) ή θα σας twitάρω και θα με ενημερώνετε (οπότε έχουμε μοναρχία);»

Κάποια άλλη συνομιλήτρια έλεγε ότι τελικά δεν κατάλαβε από την απάντηση αν η 4^η παράγραφος του άρθρου 120 έχει ενεργοποιηθεί στις παρούσες συνθήκες ή αν έχει ενεργοποιηθεί… λίγο όπως φανερώνει το «όχι τόσο… όσο» του συνομιλητή της.

Και ρωτούσε αν αυτό το λίγο μας επιτρέπει να ασκούμε… λίγη (πόση;) βία.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα.

Η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας –κακώς- προσπαθεί να θυμίσει τη στάση εκείνη που είχαν διάφορα στελέχη της τότε αντιπολίτευσης, επομένως να αιτιολογήσει –και όχι να «δικαιολογήσει»- τις βομβιστικές επιθέσεις.

Προλαβαίνω την αντίδρασή σας. «Καλά, κι εσείς το ίδιο δεν κάνετε με τα σχόλιά σας χθες και σήμερα;»

Απαντώ. Εμείς είμαστε άλλο. Κανείς δεν δίνει σημασία σε τρία πουλάκια, όμως όλοι προσέχουν τις ανακοινώσεις των κομμάτων. Οι οποίες δεν πρέπει να αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Εξάλλου, όπως καταλάβατε, εμείς μιλούσαμε γι’ αυτά τα θέματα και τα σχολιάζαμε σε ανύποπτο χρόνο, όταν τα πνεύματα είναι κάπως πιο ήρεμα. Σκεφτόμαστε μάλιστα να κάνουμε το ίδιο και τώρα, με κάποιο θέμα επίκαιρο μεν που όμως έχει περάσει η ένταση που προκάλεσε.

Είναι η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, η οποία κατέβηκε κάτω από πιέσεις της κοινής γνώμης. Κακώς!

Καλά το καταλάβατε. Το κακώς πάει στο κατέβασμα περισσότερο, παρά στις πιέσεις. Για να δείτε όμως ότι τα δυο θέματα, της βίας και της λογοκρισίας, σχετίζονται ακούστε το παρακάτω:

«Είμαστε τρομοκράτες σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Όμως τι είναι αυτό που τρομοκρατεί το λαό; Μην είναι οι μισθοί πείνας, οι ανύπαρκτες συντάξεις, η ακρίβεια; Το χρέος που κατάσχει το βιος; Η εφορία που εισβάλλει σε κάθε σπιτικό; […]

Μην είναι η τυφλή και διεφθαρμένη δικαιοσύνη; Ο επίορκος γιατρός; Ο πουλημένος δημοσιογράφος; Ο ξενόδουλος στρατηγός; Ο ραγιάς πολιτικός; Μήπως δεν είναι αυτό που σύσσωμοι όσοι ευθύνονται γι’ αυτά, ονομάζουν με μια φωνή τρομοκρατία;»

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού «Η μέρα εκείνη…», που μπορεί να το βρει κανείς στο διαδίκτυο. Όπως βλέπετε, ο καταδικασμένος τρομοκράτης επικαλείται τα ίδια επιχειρήματα για τα οποία μιλήσαμε με αφορμή τη βομβιστική επίθεση στο σπίτι του κυρίου Φλαμπουράρη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η βία δικαιολογεί τη βία;

Και η τρομοκρατία την τρομοκρατία;

Σε μία προέκτασή του είναι το πιο… καθημερινό επιχείρημα «το κράτος με κλέβει, άρα κι εγώ νομιμοποιούμαι να κλέβω την εφορία». Ειδικά αν η κλεψιά του κράτους επιβάλλεται από κατακτητές και αποτελεί αντισυνταγματική νομοθεσία, τότε όχι μόνο δικαιούμαι, αλλά έχω καθήκον να μην πληρώνω φόρους!

Το ερώτημα είπαμε πως είναι ποιος ακριβώς και πότε το ορίζει αυτό. Αν το ορίζω μόνος μου, και μάλιστα μόνο όταν το κόμμα μου (ή η «ιδεολογία» μου) βρίσκεται στην αντιπολίτευση, τότε παίρνω κι ένα καλάζνικοφ και εφαρμόζω τον νόμο όπως εγώ αποφασίζω.

Συγχρόνως φαντασιώνομαι ότι τη λογική και την πρακτική μου θα ακολουθήσουν και άλλοι, οπότε ο δρόμος προς την επικράτηση της λαϊκής (με την έννοια του λαού που έχω εγώ στο κεφάλι μου) κυριαρχίας είναι ανοικτός.

Στην χειρότερη περίπτωση φαντασιώνομαι ότι, στη συνείδηση του ίδιου λαού, θα γίνω κάτι σαν λαϊκός ήρωας, σαν Τσακιτζής ή Ρομπέν των Δασών, και θα με τραγουδούν οι επόμενες γενιές ή θα βλέπουν τα κατορθώματά μου στο σινεμά και το… θέατρο.

Είδατε πώς έρχονται να δέσουν όλα; Για το θέατρο όμως ειδικότερα και την λογοκρισία θα μιλήσουμε αύριο.

Από όπου κι αν προέρχεται;