160226 ΔΕΔΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και πάλι για τις συντάξεις…

Διαβάζω τελευταία πολλές απόψεις που η καθεμία διεκδικεί για τον εαυτό της τον χαρακτηρισμό της ρεαλιστικής. Οι περισσότερες περιλαμβάνουν κάποια στοιχεία που θα ήθελα να τα συζητήσουμε. Οι πιο σοβαρές καταλήγουν και σε μια πρόταση που θα τη δούμε στο τέλος.

Πρέπει, λένε οι απόψεις αυτές να συμφωνήσουμε σε κάποια «δεδομένα», εκεί έγκειται και το στοιχείο του ρεαλισμού. Το πρώτο είναι πως… δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχει πεδίο όπου το γνωστό «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» να ταιριάζει περισσότερο. Ίσως επειδή στο ασφαλιστικό έχουμε βουλιάξει ήδη.

Το είπαμε κι εμείς σε άλλη σχετική κουβέντα μας. Όλοι πλέον βλέπουν την αναγκαιότητα της αλλαγής, μόνο που θέλουν να μην επηρεάσει τους ίδιους, είτε στο επίπεδο των εισφορών, είτε των ορίων συνταξιοδότησης είτε σ’ εκείνο του ύψους των αποδοχών.

Δεύτερο «δεδομένο» είναι η μεγάλη ανισότητα που επικρατεί σε όλο το φάσμα των ασφαλισμένων. Υπάρχουν άνθρωποι που πλήρωσαν πολλά και παίρνουν λίγα, άλλοι που πλήρωσαν λίγα και παίρνουν πάρα πολλά και άλλοι που δεν πλήρωσαν τίποτε και παίρνουν… ό,τι παίρνουν.

Ξέρουμε όλοι πού οφείλεται αυτό. Στην τεράστια παθογένεια του πολιτικού συστήματος που ήταν (είναι;) καθαρά πελατειακό. Ο κάθε κλάδος «κέρδιζε» όσα περισσότερα μπορούσε, ανάλογα με το πόσο μπορούσε να πιέσει ή με το πόσο κοντά βρισκόταν στα κέντρα αποφάσεων. Σήμερα που όλοι (;) είδαμε τα όρια αυτού του συστήματος δεν μπορούμε να διαιωνίζουμε τις αδικίες του.

Τρίτο «δεδομένο» η τεράστια αδικία που δημιουργήθηκε ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές εργαζομένων. Το είδαμε κι εμείς, όταν υποστηρίξαμε ότι η δική μας γενιά όχι μόνο εκμεταλλεύτηκε τους γονείς της, αλλά συνεχίζει να εκμεταλλεύεται κυρίως τα παιδιά της. Επιχείρημά της; Είναι άδικο να διαταράσσεται ο προγραμματισμός μια ζωής!

Είναι χαρακτηριστικό τού προβλήματος ότι αυτή η γενιά είναι που δείχνει την μεγαλύτερη απροθυμία για αλλαγές (βλέπε περικοπές και μειώσεις), αυτή είναι η γενιά που απειλεί με ρήξεις το πολιτικό σύστημα και αυτή τη γενιά φοβάται η εκάστοτε εξουσία, όταν σκέφτεται οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Το άλλο πουλάκι:

Τι παρατηρείτε μέχρι τώρα;

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η εμπλοκή του πράγματος οφείλεται σε έναν κοινό παρονομαστή. Ο οποίος φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες και αρνείται να τις αναλάβει. Ευθύνες και για την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν κατέληξε πελατειακό σε μια νύχτα, ούτε λειτούργησε εν κενώ.

Ευθύνες και για την χρεοκοπία της οικονομίας, την κρίση, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους αντέδρασε η χώρα σε αυτήν. (Θεωρώ ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους που δεν υποστηρίζουν ότι για όλα φταίει κάποιος Σόιμπλε, ούτε, φυσικά, και η αναπηρία του. Αν νομίζετε ότι κάνω λάθος, παρακαλώ πείτε το να μη συνεχίσω την κουβέντα.)

Ευθύνες για το γεγονός ότι κάθε προσπάθεια αλλαγής στο ασφαλιστικό έπεφτε σε έναν τοίχο και κατάληγε να αναβάλλεται για κάποιο μέλλον το οποίο δεν θα έφτανε ποτέ. Τώρα είναι εδώ και ζητάει από όλους μας αποφάσεις.

Ευθύνες, τέλος, για την τεράστια σύγχυση ανάμεσα στις «κατακτήσεις» και τα προνόμια, δηλαδή σε αυτά που κερδίζει ένας λαός ή ένας κλάδος με την εργασία και την προκοπή του και σε εκείνα που του δίνονται χαριστικά από το πολιτικό σύστημα, ως αντάλλαγμα της ψήφου του.

Ας προχωρήσουμε όμως και σε κάποια ακόμη «δεδομένα» που χρειαζόμαστε για την κουβέντα μας. «Δεν πρόκειται να λυθεί το ασφαλιστικό, όσο διαρκεί η κρίση. Άσε να έρθει η ανάπτυξη και τότε όλα θα είναι πολύ εύκολα». Όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν είναι δεδομένο, αλλά μια μεγάλη αντίφαση.

Το δεδομένο είναι ότι πρόβλημα με το ασφαλιστικό υπήρχε και στα λεγόμενα καλά χρόνια, κρυμμένο πίσω από τα δανεικά και τις κρατικές επιχορηγήσεις. Δεδομένο επίσης ότι, όσο υπάρχει η «πληγή» (τη λένε και μαύρη τρύπα) του ασφαλιστικού, δεν πρόκειται να έρθει πραγματική ανάπτυξη στον τόπο. Είναι επομένως προαπαιτούμενο να δοθεί λύση.

Τελευταίο δεδομένο, το οποίο, όπως και όλα τα προηγούμενα περνάει τη φάση που πολλοί δεν θέλουν να το δουν κατάματα. Θα το κάνουν όμως πολύ σύντομα και εδώ θα είστε να με θυμηθείτε. Οι συντάξεις -εννοείται ΚΑΙ οι κύριες- θα μειωθούν και… θα είναι μέρα μεσημέρι. (Από κάπου το πήρα αυτό, όμως τώρα μου διαφεύγει.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ώρα όμως και για την πρόταση.

Η οποία είναι πολύ απλή. Αυτά όλα που θεωρήσαμε ως «δεδομένα» να αναλυθούν και να εξηγηθούν στους πολίτες από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Εντάξει, όχι από όλες, τουλάχιστον από όσες ψήφισαν το τελευταίο (εννοώ το πιο πρόσφατο –ποτέ δεν ξέρεις…) μνημόνιο.

Έπειτα να καθίσουν και να αναζητήσουν μια δίκαιη πρόταση για το ασφαλιστικό, που να έχει μακροχρόνια προοπτική, δηλαδή να μην μεταθέτει το πρόβλημα σε κάποιο άγνωστο μέλλον το οποίο όμως θα έρθει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόμαστε.

Όταν λέω δίκαιη, εννοώ να αποκαθιστά αδικίες του παρελθόντος, να ρίχνει δηλαδή μεγαλύτερα βάρη σε όσους έχουν ωφεληθεί μέχρι σήμερα, και να προβλέπει πως, στο εξής, ο καθένας θα λαμβάνει ανάλογα με αυτά που συνεισφέρει.

Ξέρω πως ακούγεται δύσκολο, κυρίως επειδή είναι… δυσάρεστο. Βλέπετε όμως εσείς κανέναν άλλο τρόπο, προκειμένου, όχι μόνο να έχουμε ένα βιώσιμο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, αλλά να η βουλιάξουμε όλοι μαζί του;

 Συνεννόηση, τώρα!