160301 ΕΚΒΙΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Από αλλού το περιμέναμε…

Όταν ακούει κανείς διαπλοκή, το μυαλό του πάει σε μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, σε ανθρώπους που κατέχουν πολλά και διαφορετικά ΜΜΕ και έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν μέρος της κοινής γνώμης. Που θέλει και η ίδια να διαμορφωθεί αναλόγως.

Κάνω μια παρένθεση για να θίξω ένα θέμα που απασχολεί εδώ και πάρα πολύ καιρό την κοινή γνώμη, αφού ορισμένοι «κύκλοι» το κρατούν στην επικαιρότητα με έξυπνο τρόπο. Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης;

Υπάρχει η επικρατούσα άποψη που θέλει την κοινή γνώμη ένα άβουλο πλάσμα, το οποίο άγεται και φέρεται ανάλογα με τις διαθέσεις και τα συμφέροντα ορισμένων ιδιοκτητών ΜΜΕ. Οι συγκεκριμένοι ιδιοκτήτες είναι εξ ορισμού κακοί, διότι επιβουλεύονται τα συμφέροντα του λαού, τα οποία, ως γνωστόν, εκφράζουν αυθεντικά μόνο ορισμένοι πολιτικοί χώροι.

Το ωραίο είναι ότι, σύμφωνα με τη θεωρία που ασπάζονται οι συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, ο λαός -συγγνώμη, Λαός- είναι ο κινητήριος μοχλός της Ιστορίας. Από τη μια δηλαδή είναι ένα υποκείμενο που έχει τη δύναμη να αλλάξει τη μοίρα του, από την άλλη όμως είναι υποχείριο διάφορων καναλαρχών που τον σπρώχνουν προς τα εκεί που τους συμφέρει.

Για να έρθουν να δέσουν οι δυο αντιφατικές παραδοχές, γίνεται απαραίτητη η ιδέα της πρωτοπορίας και της καθοδήγησης, που θα ξυπνήσουν τον ναρκωμένο από τα συμφέροντα των καναλαρχών λαό και θα του δείξουν τον σωστό δρόμο.

Εκείνο που δεν μπορεί να εξηγήσει αυτό το σχήμα είναι για ποιο λόγο ο λαός επιμένει. Τι είναι, ας πούμε, εκείνο που τον κάνει να προτιμά τα συστημικά Μέσα και όχι εκείνα που του λένε ποιο είναι το συμφέρον του. Γιατί προτιμά για την ενημέρωσή του τα δελτία των κακών καναλαρχών και όχι… τα κρατικά, που λένε όλη την αλήθεια.

Και, αν κανείς μπορεί να πει ότι τα συστημικά Μέσα χρησιμοποιούν το στοιχείο του εντυπωσιασμού ή το δόλωμα των προσφορών στα συμβατικά Μέσα, τι γίνεται στο διαδίκτυο; Εκεί, αντιθέτως, όσο πιο «μεγάλος» (συστημικός) είναι ένας ιστότοπος, τόσο πιο δύσκολη είναι η περιήγηση σ’ αυτόν, εξαιτίας των διαφημίσεων που περιέχει.

Γιατί εξακολουθούν οι πολίτες και επιδιώκουν να ενημερώνονται από τέτοιους ιστότοπους και όχι από μικρότερους, άρα και… αγνότερους; Γιατί μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών των αριστερών κομμάτων, ο λαός εξακολουθεί να μη βλέπει το -κατά τη γνώμη τους- συμφέρον του;

Το άλλο πουλάκι:

Ας κλείσουμε την παρένθεση.

Κάναμε ήδη μια νύξη. Υπάρχει η άποψη που λέει ότι, στον χώρο της οικονομίας γενικότερα, ο μεγάλος είναι εξ ορισμού διεφθαρμένος, ενώ ο μικρός, εξ ορισμού και αυτός, αθώος σαν περιστερά.  Πράγμα που σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει.

Προσέξτε, γιατί μπορεί να παρεξηγηθώ. Δεν ισχυρίζομαι πως όλοι οι μεγάλοι είναι Παναγίες. Αντιθέτως, στην πλειονότητά τους, από όπου και να τους πιάσεις λερώνεσαι, που λέει και ο λαός μας. (Σήμερα έχει την τιμητική του!)

Και πολλοί μικροί όμως δεν πάνε παρακάτω. Το ότι δεν έγιναν μεγάλες λέρες οφείλεται συνήθως στο γεγονός ότι δεν έγιναν… μεγάλοι και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή δεν έμειναν πίσω επειδή προτίμησαν μια τίμια διαδρομή, απλώς δεν είχαν τις ικανότητες σε κάθε επίπεδο.

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από την ειδησεογραφία των ημερών. Όσοι όμως έχουμε μια μικρή έστω σχέση με τον χώρο του Τύπου δεν περιμέναμε τις συλλήψεις των εκβιαστών (εντάξει, των κατηγορουμένων για εκβιασμούς) για να καταλάβουμε τι γίνεται με τα Μέσα.

Υπάρχουν διάφορα ΜΜΕ που ζουν όπως… πολλές ελληνικές οικογένειες, με ελάχιστα ή χωρίς καθόλου έσοδα. Γεγονός που σημαίνει δυο πράγματα. Ή ότι δεν ζουν, ή ότι ζουν με μαύρα. Και τα μεν μαύρα στο ταμείο μιας οικογένειας μπορεί να είναι προϊόν τίμιας (αλλά «μαύρης») εργασίας, στο ταμείο όμως ενός Μέσου είναι συχνά προϊόν παράνομης συναλλαγής.

Όχι υποχρεωτικά εκβιασμού, ή, τουλάχιστον, όχι άμεσου. Πάντα όμως θα βρεθούν «μουστερήδες» που θα επιδιώκουν την εύνοια κάποιου Μέσου, ακόμη κι αν αυτό είναι ή θεωρείται μικρό. Μπορεί το κοινό του να είναι αριθμητικά περιορισμένο, όμως μη ξεχνάτε ότι είναι κοινό που ο «μουστερής» δεν μπορεί να το συναντήσει πουθενά αλλού.

Από ένα μεγάλο κανάλι ή μια μεγάλη εφημερίδα «ψαρεύουν» πολλοί υποψήφιοι και το κοινό είναι συνήθως μοιρασμένο. Αν εσύ μπορέσεις να «πιάσεις» κάποιους… περιθωριακούς, έστω λιγοστούς, τότε αποκτάς ένα πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων σου. Και αυτό μπορεί να κάνει τη διαφορά της νίκης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Την εύνοια των μεγάλων την επιδιώκουν πολλοί.

Αυτό είναι επίσης κάτι που ανέδειξε η ειδησεογραφία των ημερών. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος έχει δίκιο για τα αιτήματα και τα ανταλλάγματα που υπήρξαν το αντικείμενο των μυστικών συναντήσεων μεγαλοεκδότη με αρχηγό κόμματος. Είναι ο λόγος τού ενός απέναντι στου άλλου και ο καθένας μας μπορεί να έχει μια προσωπική άποψη.

Όμως τις ίδιες τις συναντήσεις τις επιβεβαίωσαν και οι δυο πλευρές.

Δεν θέλουμε να είμαστε καχύποπτοι, αλλά η πείρα λέει ότι, όταν σε πλησιάζει κάποιος που τον θεωρείς διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο και επικίνδυνο, τότε απλώς τον αποφεύγεις. Ή, έστω, τον συναντάς μια φορά, ακούς τι έχει να σου πει και, με ευγενικό τρόπο, του δίνεις να καταλάβει ότι δεν θέλεις παρτίδες μαζί του.

Εκτός αν θέλεις. Οπότε τον ξανασυναντάς, όπως κάτι «ιεραπόστολοι» που πήγαιναν και ξαναπήγαιναν με πόρνες, προκειμένου να τις μεταστρέψουν στον ίσιο δρόμο.

 

Μικροί και μεγάλοι!