160329 ΞΕ-ΣΤΟΛΗ-ΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε πολύ περήφανοι!

Πολύ περήφανοι που μια μαθήτρια, γεννημένη βέβαια στη χώρα μας, μεγαλωμένη όμως από ξένους γονείς, που δεν μιλούν τη γλώσσα μας, κατάφερε να αριστεύσει στο σχολείο της. Μάλιστα χωρίς την υποστήριξη φροντιστηριακών μαθημάτων ή ιδιαιτέρων, όπως η πλειονότητα των Ελλήνων αριστούχων.

(Βέβαια εγώ θα στενοχωριόμουν πολύ αν άκουγα οποιονδήποτε μαθητή ελληνικού σχολείου, μετά από δώδεκα χρόνια γλωσσικής διδασκαλίας, να λέει ότι είναι «γάμα (sic) Λυκείου και απ’ το σαρανταένα (sic) Λύκειο Αθηνών». Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως τέτοιους αριστούχους βγάζει πλέον το εκπαιδευτικό μας σύστημα.)

Είμαστε, ακόμη, περήφανοι που αυτό το παιδί θέλησε να παρελάσει στην εθνική μας γιορτή δίπλα στη σημαία της χώρας μας, τιμώντας κι αυτό -πιστεύουμε- τους προγόνους μας και τους αγώνες τους για την ελευθερία, όπως ακριβώς όλοι οι συμμαθητές της που πήραν μέρος στην παρέλαση.

Είμαστε υπερήφανοι γιατί όλα αυτά δείχνουν πως το παιδί αυτό μεγάλωσε σε μια αρκετά ανοιχτή και φιλόξενη κοινωνία, η οποία, αν δεν ενθαρρύνει όσο πρέπει, τουλάχιστον δεν αποκλείει παιδιά που έχουν τη θέληση και τις δυνατότητες να διαπρέψουν.

Το σχολείο της μάλιστα, όχι μόνο την αποδέχτηκε, αλλά της έδωσε το δικαίωμα να παρελάσει, αν το επιθυμεί, μαζί με τα Ελληνόπουλα, ως παραστάτις, επιβραβεύοντας έτσι την καλή της πρόοδο και τις επιδόσεις της στα μαθήματα.

Μάλιστα το σχολείο της πήγε λίγο παραπέρα. Της επέτρεψε κάτι το οποίο δεν θα επέτρεπε σε κανέναν άλλο μαθητή. Να παρελάσει με διαφοροποιημένη (παραποιημένη, όπως λέγαμε στο στρατό) στολή, να ντυθεί δηλαδή όχι όπως όλα τα παιδιά, αλλά με τον τρόπο που θα ήθελε η ίδια ή οι γονείς της.

Από εδώ, όπως καταλαβαίνετε, αρχίζουν οι ενστάσεις και οι διαφωνίες: Γιατί; Ποιοι είναι οι λόγοι που υπαγορεύουν να έχει η συγκεκριμένη μαθήτρια διαφορετικά (περισσότερα;) δικαιώματα από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου;

Προσέξτε: Θυμίζω αυτά που λέγαμε χθες. Ότι η παρέλαση, από τη στιγμή που αποφασίσαμε ότι αποτελεί μέρος του εθνικού εορτασμού, γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος ισχύει για όλα τα παιδιά που παίρνουν μέρος.

Το άλλο πουλάκι:

Και δεν είναι και υποχρεωτική!

Φαντάζομαι. Μιλώ για τη συγκεκριμένη μαθήτρια. Δεν πιστεύω να την υποχρέωσαν να παρελάσει, αφού η ίδια δήλωσε ότι την προηγούμενη φορά… δίστασε και γι’ αυτό δεν πήρε μέρος. Αν το σχολείο την υποχρέωνε, όπως κάνει με τα άλλα παιδιά απειλώντας τα με απουσίες ή αποβολές -να τα λέμε και αυτά- τότε θα είχε κάθε δίκιο να πει «εγώ μόνο έτσι κάνω παρέλαση».

Αυτή όμως θέλησε να παρελάσει αυτοβούλως. Και αρνήθηκε (δεν ξέρουμε πόσο αυτοβούλως) να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς του σχολείου. Και κάποιοι της το επέτρεψαν.

Γιατί; Προφανώς στο όνομα κάποιας ανεκτικότητας ή χάριν τού πολιτικά ορθού που επιβάλλει τον σεβασμό στο… διαφορετικό.

Μα, υπάρχει κανείς που κατάλαβε ότι το συγκεκριμένο σχολείο δεν έδειξε ανεκτικότητα στη μαθήτριά του; Υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι δεν σεβάστηκαν τη διαφορετική πολιτισμική της προέλευση; Δεν θα πρέπει όμως και η συγκεκριμένη μαθήτρια, όπως κάθε μαθητής του σχολείου, να σέβεται και να τηρεί τους κανόνες του;

Πιθανότατα στη γραμμή να υπήρχαν και άλλα παιδιά από διαφορετικές χώρες, από οικογένειες με διαφορετικές παραδόσεις, αφού σήμερα δεν υπάρχει στην επικράτεια σχολείο, τουλάχιστον στις πόλεις, που να έχει ως μαθητές του αποκλειστικά ελληνόπουλα. Τα πήρε είδηση κανείς εκείνα τα παιδιά; Προκάλεσαν κανέναν; Σχολιάστηκαν;

Προς τι η διάκριση υπέρ μιας, της συγκεκριμένης, μαθήτριας; Δεν είναι… άνισο, άρα άδικο για τους υπόλοιπους;

Και μη μου πείτε ότι το σχολείο καταπίεσε όλα τα υπόλοιπα παιδιά ή ότι το «σύστημα» τα υποχρέωσε να αφομοιωθούν αλλάζοντάς τους την… πίστη!

Όπως καταλαβαίνετε όμως, το πρόβλημα δεν είναι ούτε η παρέλαση, ούτε η στολή που επέλεξε η μαθήτρια. Οι αντιδράσεις και η συζήτηση που προκλήθηκε έχουν να κάνουν με το ποια είναι τα όρια «ανοχής» τού διαφορετικού σε μια κοινωνία.

Κατά πόσο ένας άνθρωπος που επιλέγει και ζητά να ζήσει σε μια χώρα με διαφορετικές παραδόσεις από τις δικές του οφείλει να «συμμορφώνεται» μ’ αυτές, ή μπορεί να εξακολουθήσει να ζει αγνοώντας γραπτούς και άγραφους κανόνες που ισχύουν εκεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Εσείς τι λέτε;»

(Λένε ότι αυτό, το να ρίχνεις δηλαδή το μπαλάκι στους άλλους κάνοντάς τους την παραπάνω ερώτηση, είναι ένα πολύ καλό κόλπο. Διότι, πέραν τού ότι σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να πάρεις θέση, υποτίθεται ότι δείχνει σεβασμό στην άποψη του άλλου και σε κάνει να φαίνεσαι πιο… πολίτικαλι κορέκτ!)

Εσείς τι λέτε; Αυτή την ερώτηση θα έκανα στη μαθήτρια και στους γονείς της, αν ήμουν ο διευθυντής του σχολείου της και μου δήλωναν ότι θα παρελάσει, ντυμένη όμως όπως θέλει η ίδια.

Τι λέτε, δηλαδή τι θα λέγατε σε μια συμμαθήτριά της, αν ερχόταν μαζί σας το καλοκαίρι στη χώρα σας για διακοπές και ήθελε να πάρει μέρος σε μια παραδοσιακή γιορτή ντυμένη όμως όπως ντύνεται όταν βγαίνει εδώ με τις παρέες της; Τι θα λέγατε επίσης στους συμπατριώτες σας; Πώς θα τους πείθατε να την αποδεχτούν, σεβόμενοι την πολιτισμική της ιδιαιτερότητα;

Καταλαβαίνω τις ενστάσεις σας: «Μα, θα φερόμαστε κι εμείς όπως άλλοι λαοί και πολιτισμοί που δεν έχουν κατακτήσει και αποδεχτεί τις αξίες του διαφωτισμού και το επίπεδο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ισχύει στην Ευρώπη;»

Ακούσατε τι είπατε;

 Θέλουμε ισότητα ή δεν θέλουμε;