160307 ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχουν δυο Ελλάδες.

Αυτό διαπιστώνουμε με όσα συμβαίνουν καθημερινά σχετικά με την υποδοχή και την εγκατάσταση των προσφύγων στη χώρα μας. Η μια πρέπει να μας κάνει υπερήφανους και η άλλη να ντρεπόμαστε.

Επειδή ακούγονται ένα σωρό για το γεγονός ότι πολλοί από εμάς είμαστε απόγονοι προσφύγων, καθώς και για τους τρόπους με τους οποίους υποδέχτηκαν τους παππούδες μας οι γηγενείς τότε, αποφασίσαμε να σταθούμε λίγο στο θέμα.

Θα σας μιλήσουμε με βάση ιστορικά στοιχεία, ξεκινώντας από την «επίσημη» υποδοχή και συνεχίζοντας με τη στάση πολλών απλών ανθρώπων. Θα κάνουμε σήμερα την αρχή και, ως τέτοια, ας ακούσουμε και έναν ειδικό στο θέμα.

Πρόκειται για τον Βλάση Αγτζίδη, διδάκτορα σύγχρονης Ιστορίας και μαθηματικό. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συγγραφή της ιστορίας των Ελλήνων του παρευξείνιου χώρου (1995) και τιμήθηκε δύο φορές με Εύφημο Μνεία από το υπουργείο Εξωτερικών για τη συμμετοχή του:

-στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των Ελλήνων από το εμπόλεμο Σοχούμι του Καυκάσου (1993) κατά την περίοδο του πολέμου μεταξύ Αμπχαζίων και Γεωργιανών και

-στην οργανωτική επιτροπή που συγκρότησε το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (1995).

Από το ‘87 αρθρογραφεί σε εφημερίδες (Καθημερινή, Ελευθεροτυπία κ.ά.) και περιοδικά. Υπήρξε επιστημονικός σύμβουλος σε αρκετά ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης, έχει συμμετάσχει επίσης σε επιστημονικά συνέδρια και έχει δώσει πολλές διαλέξεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ας δούμε τι έχει πει για το θέμα μας:

«H μόνη χώρα στον κόσμο, που έχει τόσο μεγάλο ποσοστό προσφύγων και προσφυγογενών είναι η Ελλάδα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα των μεγάλων ανακατατάξεων της περιοχής μας και των άγριων εθνικών εκκαθαρίσεων. Η Ανατολική Ρωμυλία, η Ιωνία, ο Πόντος, η Ανατολική Θράκη, οι παραδουβάνιες περιοχές, η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη, η Ιμβρος και η Τένεδος, η κατεχόμενη Κύπρος, είναι ανεξίτηλα σημεία της συρρίκνωσης του ελληνισμού.

Το ότι οι πρόσφυγες είναι πλέον ένα από τα κύρια συστατικά της Ελλάδας είναι γνωστό τοις πάσι. Αυτό που είναι άγνωστο είναι το γεγονός ότι έγιναν αιτία μεγάλων οικονομικών εισροών και πλουτισμού κάποιων γηγενών πληθυσμών. Αρχίζοντας από την μικρασιατική καταστροφή, όπου το μεγαλύτερο μέρος της περιβόητης ανταλλάξιμης περιουσίας, έγινε λεία για τους ελλαδικούς γραφειοκράτες και κομματανθρώπους».

Το άλλο πουλάκι:

Γύρω από την υποδοχή των προσφύγων παίχτηκαν χοντρά συμφέροντα:

«"Ανταλλάξιμη" ονομάσθηκε η ακίνητη περιουσία που εγκατέλειψαν στην Ελλάδα οι περίπου 300.000 μουσουλμάνοι που έφυγαν το 1923 για την Τουρκία. Η περιουσία αυτή ισοψηφίστηκε με τις ελληνικές περιουσίες που εγκατέλειψαν οι πρόσφυγες στις πατρίδες τους και ήταν κατά 10,1 φορές μεγαλύτερες απ’ αυτές των μουσουλμάνων.

Αντί να μοιραστεί η Ανταλλάξιμη Περιουσία στους εξαθλιωμένους 1.500.000 πρόσφυγες, όπως προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάννης, τέθηκε υπό την διαχείριση του ελληνικού κράτους. Όμως ούτε το 17% δεν αποδόθηκε στους δικαιούχους. Το μεγαλύτερο μέρος, με διάφορες μεθόδους, το καταχράστηκαν οι πελάτες των κομμάτων εξουσίας, ενώ το ελληνικό κράτος φρόντισε να εξασφαλίσει με διατάγματα την κυριαρχία του επί της περιουσίας.

Σήμερα -παρότι ακόμα υπάρχουν αναποκατάστατοι πρόσφυγες από το ‘22, ενώ και οι Πόντιοι νεοπρόσφυγες από τη Σοβιετική Ένωση δικαιούνται αποζημίωσης ως Μικρασιάτες πρόσφυγες- το ελληνικό κράτος ετοιμάζεται να ρευστοποιήσει τα τελευταία 10.000 ακίνητα προκειμένου να καλύψει τις μαύρες τρύπες του δημόσιου ελλείμματος.

Η πολιτική αυτή -παράνομη με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία είναι υπέρτερη οιουδήποτε εσωτερικού διατάγματος- θα εκθέσει σίγουρα την Ελληνική Πολιτεία, ειδικά εάν αποφασίσουν οι προσφυγικές οργανώσεις να καταφύγουν στους διεθνείς δικαιοδοτικούς οργανισμούς.

Υπήρχαν και συγκεκριμένες περιπτώσεις μαζικής καταπάτησης της περιουσίας αυτής που ανήκε στους πρόσφυγες. Η εκλογική περιφέρεια του Ελευθερίου Βενιζέλου σύσσωμη αντέδρασε στην εγκατάσταση προσφύγων στις περιοχές των μουσουλμάνων που είχαν αναχωρήσει. Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπάκουσε στην φωνή της εκλογικής του πελατείας, ανεχόμενος την καταπάτηση των περιουσιών που ανήκαν -με βάση τη συνθήκη της Λωζάννης - στους πρόσφυγες.

Η ιστορία συνεχίστηκε τον μεσοπόλεμο, όταν πολλοί Πόντιοι της πρώην Σοβιετικής Ενωσης -που ουσιαστικά ήταν μικρασιάτες που είχαν εγκλωβιστεί εκεί μετά την μικρασιατική καταστροφή- κατέθεταν τις οικονομίες τους στην Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας για να μεταφερθούν στην Ελλάδα και κατατεθούν στην Εθνική Τράπεζα.

Δυστυχώς τότε οι περισσότεροι καταθέτες Πόντιοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τον ολοκληρωτισμό. Σε λίγο άρχισαν οι διώξεις και οι εκτοπίσεις στην Κεντρική Ασία. Δεν ήταν λίγοι οι Ελλαδικοί υπάλληλοι της Πρεσβείας που πλούτισαν τότε. Αλλά και για όσα τελικά κατατέθηκαν στην Εθνική Τράπεζα - σημαντικό ποσό σήμερα- η Τράπεζα αυτή ποιεί σήμερα την νήσσαν μην αναγνωρίζοντας τίποτα.

[…] Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι η ελλαδική πολιτική για τους πρόσφυγες έχει, εδώ και 70 χρόνια, μια απίστευτη συνέπεια: αδιαφάνεια, κομπίνες και έλλειψη ευαισθησίας για τα εθνικά ζητήματα»!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς σας φάνηκαν όλα αυτά;

Γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Υπάρχει και συνέχεια που θα σας τη δώσουμε αύριο. Θα σας παρουσιάσουμε την ομιλία ενός ερευνητή, απόγονου προσφύγων, σχετική με τον τρόπο που υποδέχτηκε τους πρόσφυγες όχι πλέον το επίσημο κράτος, αλλά μια τοπική κοινότητα γηγενών.

Επειδή δεν έχουν σημασία τα ονόματα, θα αφαιρέσουμε μόνο ό,τι φανερώνει τον ακριβή τόπο στον οποίο αναφέρεται ο ομιλητής. Πάνω κάτω τα ίδια έγιναν παντού. Δεν έχει επομένως σημασία να δούμε τη συγκεκριμένη αναφορά σαν μια ειδική περίπτωση.

Αυτά όμως αύριο. Για την ώρα ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σήμερα, ώστε να μη μείνουμε στην ιστορία σαν αντίστοιχες «περιπτώσεις».

«Αλησμόνητη πατρίδα»!