160328 ΣΤΟΛΗ-ΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είδατε τι κάνουν οι παρελάσεις;

Καλά τα πηγαίναμε μέχρι τώρα, δεν είχαμε με τι να φαγωθούμε μεταξύ μας και, από το πουθενά, μας προέκυψε το θέμα τις μαντίλας. Που μας έκανε από δυο χωριά χωριάτες. Στο διαδίκτυο. Διότι εκεί μαλώνουμε πλέον.

Θεωρώ ότι το θέμα μπήκε σε τελείως λάθος βάση, όπως συμβαίνει κάθε φορά που δεν πιάνουμε τα πράγματα από την αρχή, αλλά προσπαθούμε να τα αναλύσουμε ξεκινώντας από ένα σημείο στο οποίο, όταν φτάσεις, είναι πλέον αργά. Για συνεννόηση.

Θέλουμε τις παρελάσεις; Και, αν αποφασίσουμε ότι τις θέλουμε, με ποιο τρόπο πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνονται; Θα ξεκινήσω από το πρώτο. Αν με ρωτούσατε πριν από πολλά πολλά χρόνια, θα σας έλεγα πως οι παρελάσεις –για τις μαθητικές μιλάμε πάντα, έτσι;- δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης.

Προσφάτως κατάλαβα (κατέληξα που λέμε) ότι δίνουν έναν χαρακτήρα εορταστικό στις εθνικές επετείους. Δείτε, για παράδειγμα πώς ήταν η πόλη μας στις 25 Μαρτίου, όταν, λόγω βροχής, ματαιώθηκε η μαθητική παρέλαση. Δεν διέφερε από κάποια, οποιαδήποτε βροχερή Κυριακή.

Όταν όμως γίνεται η παρέλαση, κατεβαίνουν όλοι με τα καλά τους στο κέντρο, χειροκροτούν τα παιδάκια που καμαρώνουν με τις στολές τους, συγχαίρουν ιδιαίτερα τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες και μετά απολαμβάνουν όλοι μαζί τον καφέ ή/και τον μπακαλιάρο τους κάπου έξω. (Πολλά παιδάκια απολαμβάνουν και ένα παγωτό, το πρώτο τής σαιζόν.)

Να γίνονται, λοιπόν, παρελάσεις και μάλιστα με μικρά παιδάκια που αυτά το χαίρονται και περισσότερο. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουμε βρει άλλους καταλληλότερους τρόπους εορτασμού. Υπάρχουν βέβαια και τα ποιήματα στα σχολεία, καθώς και κάποιοι παραδοσιακοί χοροί από συλλόγους.

Η μαθητική παρέλαση όμως είναι πράγματι… πάνδημος εορτασμός και καλά είναι να γίνεται. Πώς όμως; Να τα υποχρεώνουμε τα παιδάκια να μιμηθούν το στρατό έχοντας κανονικό βηματισμό ή να τα αφήνουμε να περπατούν πιο ελεύθερα, κρατώντας ίσως και κουνώντας όμορφα σημαιούλες;

Να ένα θέμα που μπορούμε να το συζητήσουμε. Όπως μπορούμε να συζητήσουμε και το θέμα της φορεσιάς. Συμφωνώ σ’ αυτό που έχουμε ήδη καταλήξει. Κάθε σχολείο να περνάει με τη στολή του, η οποία δίνει και στους μαθητές του το αίσθημα τού ανήκειν. Έχει και η ομοιομορφία τη σημειολογία της και καμιά φορά, την… ομορφιά της.

Το άλλο πουλάκι:

Σταθείτε να σας πω μια ιστορία.

Έχει να κάνει με τις στολές της παρέλασης και συνέβη σε σχολείο της δυτικής Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο διευθυντής μαζί με τον υπεύθυνο γυμναστή, αφού συγκέντρωσαν τα παιδιά, τους μίλησαν για το πού και τι ώρα θα συγκεντρωθούν για την παρέλαση της επομένης.

Τους θύμισαν ακόμη τι πρέπει να φορούν. Μπλε παντελονάκι και άσπρο πουκάμισο ή μπλουζάκι τα αγόρια, αντίστοιχα μπλε φούστα και κάτι άσπρο από πάνω τα κορίτσια. Ο διευθυντής μάλιστα τους τόνισε ότι, όσα παιδιά έχουν στολές και θέλουν, μπορούν να παρελάσουν μ’ εκείνες.

Τι το ήθελε; Την επομένη παρουσιάστηκε ένα αγοράκι ντυμένο… «νίντζα»! Ήταν τότε πολύ δημοφιλής ενδυμασία στα αποκριάτικα μπαλντανφάν. Δεν σκέφτηκε βλέπετε ο καημένος ο διευθυντής να τονίσει ότι εννοεί εθνικές ή παραδοσιακές στολές.

Και, καλά, το παιδί δεν κατάλαβε. Εκείνη η μάνα τι σκέφτηκε άραγε και το έστειλε να παρελάσει ντυμένο νίντζα; Ότι θα πήγαινε σε παρέλαση καρναβαλιού; Από την άλλη όμως μπορώ να φανταστώ και τη σκηνή με τη μητέρα να διαφωνεί και το παιδί να χτυπιέται φωνάζοντας «αφού ο διευθυντής είπε ότι μπορούμε, άμα θέλουμε, να φορέσουμε τις στολές μας».

Γιατί σας είπα όμως αυτή την ιστορία; Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή δείχνει πως, πολλές φορές, ακόμα κι εμείς οι Έλληνες, οι πατριώτες, δεν έχουμε καταλάβει τον λόγο για τον οποίο γίνονται εθνικές γιορτές και παρελάσεις.

Ο δεύτερος διότι μας λέει πως, από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να παρελάσουμε θα πρέπει να είμαστε όλοι ντυμένοι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τώρα, αν είναι λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω η φούστα, αν υπάρχει κάποιο σκουλαρίκι που δεν καλοφαίνεται, αν τα μαλλιά είναι βαμμένα όχι όμως πολύχρωμα και χτενισμένα όχι πολύ… πανκ, ε, δεν θα χαλάσουμε και τις καρδιές μας.

Αυτό εξαρτάται από την… ανεκτικότητα του κάθε σχολείου, από την αυστηρότητα του κάθε διευθυντή ή του υπεύθυνου συνοδού και γενικά από τον «συντηρητισμό» τής μικρής ή μεγαλύτερης κοινωνίας μέσα στην οποία βρίσκεται η σχολική κοινότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βλέπουμε κάθε χρόνο διάφορα… έκτροπα.

Ή έτσι τα θεωρούμε εμείς, οι πιο συντηρητικοί. Πάντως, γεγονός είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να υπερβαίνει κάποια όρια και εκείνος που θα το επιχειρήσει βρίσκεται εκτός γραμμής. Κυριολεκτικά!

Φέτος, λοιπόν, τέθηκε το θέμα της μαθήτριας που θέλησε να παρελάσει ντυμένη όχι όπως όλα τα παιδιά του σχολείου της, αλλά με φορεσιά που επέλεξε η ίδια ή η οικογένειά της. (Έχει κι αυτό τη σημασία του, όμως ας μην το συζητήσουμε μ’ αυτή την αφορμή.)

Το σχολείο της αποφάσισε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και της το επέτρεψε. Το γεγονός αυτό όμως προκάλεσε αντιδράσεις και άνοιξε μια συζήτηση που, προφανώς, δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο παιδί, ούτε με τη φορεσιά της παρέλασης.

Επειδή όμως πέρασε η ώρα θα συνεχίσουμε αύριο.

Την στολήν της… ψυχής!