160323 ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λέγαμε για τις αντιφάσεις…

Η πρώτη αντίφαση είναι η ευθιξία των Ανεξάρτητων (μόνη «εξάρτηση» η εξουσία) Ελλήνων, που αναδείχθηκε μία και μόνη φορά. Έχουν γίνει σημεία και τέρατα, έχουν καταπατηθεί όρκοι και υποσχέσεις, έχουμε παρακολουθήσει μεγαλοπρεπέστατες κωλοτούμπες, έχει βουίξει, αλλά και γελάσει, ο κόσμος όλος και αυτοί… εθίγησαν από το όνομα.

Υπάρχει όμως και μια αντίστοιχη, παράλληλη θα λέγαμε, αντίφαση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Και ενώ την μεν πρώτη την επεσήμαναν πολλοί σχολιαστές, για ετούτη εδώ δεν είδα να γίνεται λόγος, τουλάχιστον στην έκταση που θα έπρεπε.

Από τι ενοχλήθηκαν κάποιοι (ομολογουμένως πολλοί) εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Από την ευθιξία του Πάνου Καμμένου στο «εθνικό θέμα» της ονομασίας των Σκοπίων!

Από μόνο του δεν είναι για γέλια και για κλάματα;

Τους κάλεσαν να συγκυβερνήσουν, διότι, είπαν, είναι το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα με το οποίο μπορούν να συνεργαστούν.

Στο όνομα αυτής της συγκυβέρνησης και για χάρη του από κοινού σκισίματος του μνημονίου, δέχτηκαν… και τι δεν δέχτηκαν!

Προσέξτε, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν μιλάω για τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο υψηλών στελεχών. Αυτοί ήξεραν και ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Άλλωστε δεν είναι τα στελέχη και ο πρωθυπουργός που αντέδρασαν στην… αντίδραση του Πάνου.

Η δική τους αντίδραση θα έπρεπε να είναι μία και μοναδική. Να θέσουν θέμα της παραπέρα «συνεργασίας» τους και να το θέσουν δημοσίως. Το λέω για να σας προλάβω, μη μου πείτε ότι ο Αλέξης Τσίπρας πάτησε πόδι και δεν ενέδωσε στο τελεσίγραφο του Καμμένου.

Μ’ ενδιαφέρει περισσότερο η στάση των απλών στελεχών και των ψηφοφόρων. Που ξαφνικά, μα εντελώς ξαφνικά, ανακάλυψαν με ποιους μοιράζονται την εξουσία. Κατάλαβαν το ποιόν του Πάνου Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Τώρα. Και με αυτή την αφορμή!

Και βγήκαν στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ξιφουλκήσουν κατά του «πατριδοκάπηλου» και «ακροδεξιού» κόμματος και του αρχηγού του. Τώρα. Και με αυτή την αφορμή!

Το άλλο πουλάκι:

Είναι περίεργα τα αισθητήρια το καθενός.

Φαίνεται πως η ευαισθησία είναι κάτι που έρχεται και παρέρχεται, κάτι που οξύνεται ή αμβλύνεται ανάλογα με τις περιστάσεις και με το τι κερδίζει ή χάνει κάποιος, όταν η ευαισθησία του γρηγορεί σαν πιστό σκυλί ή… τον παίρνει λιγουλάκι να ξεκουραστεί, αφήνοντας τις καμήλες να αλωνίζουν!

Ναι, τις καμήλες. Διότι το φαινόμενο δεν είναι νέο, ούτε μόνο της εποχής. Έχει επισημανθεί από τότε που πρωτακούσαμε για  ανθρώπους που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Έτσι και τώρα με τους «συντρόφους». Αφού κατάπιαν αρκετές… ανεξάρτητες καμήλες, τους ενόχλησε το κουνουπάκι.

Δηλαδή η υπερευαισθησία του Καμμένου στην ονομασία.

Από τις δυο μεριές δηλαδή, όπως ακριβώς ψήνεται το ψάρι, πρέπει να δει κανείς την αντίφαση. Όσον αφορά τις ηγετικές ομάδες, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να… προχωρά το καραβάνι.

Δηλαδή να παραμένουν στην εξουσία. Εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους με το μόνο επιχείρημα που τους μένει τώρα πλέον. Ότι αν δεν ήταν αυτοί στην εξουσία τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Για τους ίδιους οπωσδήποτε, δεν είμαι σίγουρος για τη χώρα.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι το Ευαγγέλιο κάτι τέτοιους τύπους τους αποκαλεί όχι μόνον υποκριτές, αλλά και «τυφλούς οδηγούς». Πού να βασιστείς να σε οδηγήσει κάποιος που δεν βλέπει; Νομίζω ότι βλέπετε πού φτάσαμε, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη.

Είπαμε όμως τη Δευτέρα πως θα μιλήσουμε και για ένα δεύτερο θέμα που απασχόλησε τη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα. Είδατε που δεν το ξεχνάμε; Και είδατε που κρατάμε τις υποσχέσεις μας;

Δεν είναι τυχαίο βέβαια το γεγονός ότι εμείς δεν έχουμε καμιά εξουσία να διαχειριστούμε ούτε χρειάζεται να κάνουμε καμιά προσπάθεια για να τη διατηρήσουμε. Εμείς είμαστε στην… αντιπολίτευση, όπου ο κόσμος είναι πιο ξένοιαστος και η ζωή πολύ πιο εύκολη.

Είδατε, ας πούμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ταυτίστηκε με τον Καμμάνο στο «όνομα», με πόση ευκολία πέταξε από το κόμμα το υποκείμενο (πολιτικό υποκείμενο, έτσι;) που ακούει στο όνομα Φαήλος (Γαρουφαήλ) Κρανιδιώτης;

Θα τολμούσε να κάνει το ίδιο, αν από την ψήφο του εξαρτιόταν η παραμονή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία και του ίδιου στη θέση του πρωθυπουργού;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν μπορούμε να μιλάμε υποθετικά.

Μπορούμε όμως να μιλάμε με γεγονότα. Και το γεγονός είναι ότι οι υπόλοιποι αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας εξακολουθούσαν όχι απλώς να ανέχονται αλλά και να καλύπτουν πολιτικά αυτόν τον τύπο.

Του οποίου τις απόψεις δεν με ενδιαφέρει καθόλου να τις συζητήσω, θέλω όμως να πω ότι με αηδιάζει το ύφος του. Το ύφος του χωριατόμαγκα, που λέει τα πράγματα με τον δικό του, τάχα, τρόπο και… δεν καταλαβαίνει Χριστό. Που καμαρώνει μάλιστα, διότι θεωρεί πως με τις απόψεις του, κυρίως όμως με τον εμετικό τρόπο που τις διατυπώνει, εκφράζει και άλλους.

Οι οποίοι, υποτίθεται, δεν τολμούν να το κάνουν όπως αυτός, τουλάχιστον όχι δημοσίως.

Χωριατόμαγκες που δεν καταλαβαίνουν πως αυτός ακριβώς ο αυτοπεριορισμός, η αυτολογοκρισία, είναι ένα από τα στοιχεία του πολιτισμού μας.

Το ότι δηλαδή δεν μπορούμε όχι απλώς να κάνουμε, αλλά ούτε και να λέμε ό,τι μας έρθει στο νου, χωρίς πρώτα να λογαριάσουμε τις κοινωνικές συνέπειες.

Μπράβο, λοιπόν, στον Μητσοτάκη. Να ευχηθούμε καλή συνέχεια με ανάλογα «στελέχη» του κόμματός του.

«Ουαί υμίν»!