160325 ΑΜΥΝΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Άμυνα ζώνης!

Αν είστε φίλοι του μπάσκετ, πρωτίστως, ή του ποδοσφαίρου, κάτι θα σας λέει η έκφραση αυτή. Περισσότερα θα σας λέει αν, εκτός των παραπάνω, είστε και φίλοι των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Αν όμως δεν ανήκετε σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες, ίσως σας θυμίζει κάτι από τηλεοπτική σειρά.

Εγώ, για καλό και για κακό, θα σας πω λίγα λόγια για κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις, έτσι για να πιάσω όλο το φάσμα των συνομιλητών.

Ξεκινώ με τον αθλητισμό, στον οποίο κάποιοι συγκαταλέγουν και το ποδόσφαιρο. Εκεί η άμυνα ζώνης είναι μια διάταξη κατά την οποία οι αμυνόμενοι δεν «μαρκάρουν» συγκεκριμένους παίκτες, αλλά «καλύπτουν» δεδομένο χώρο του γηπέδου.

Αυτό γίνεται σε παράλληλες γραμμές, ώστε, αν οι αντίπαλοι περάσουν την πρώτη γραμμή, την πρώτη ζώνη, να σταματήσουν στη δεύτερη ή, αν χρειαστεί, στην τρίτη αμυντική γραμμή. Στην ανάγκη θα τους σταματήσει ο τερματοφύλακας.

Κρατήστε το αυτό, γιατί εκεί θέλω να καταλήξω στον τερματοφύλακα, πριν δεχτούμε το γκολ. Πάνω σ’ αυτό το σκεπτικό ήταν δομημένο και το εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη «Άμυνα Ζώνης», με τον γνωστό και αγαπητό αστυνόμο Χαρίτο.

Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους τον αγαπήσαμε ήταν και το πάθος του με τα λεξικά, όπου αναζητούσε λήμματα που τον βασάνιζαν κατά τη διάρκεια της έρευνας. Στη μικρή οθόνη, στην ομώνυμη σειρά, τον ενσάρκωσε μοναδικά ο αξέχαστος Μηνάς Χατζησάββας.

Ωραία. Τα είπαμε όλα. Γιατί όμως αποφασίσαμε να σας μιλήσουμε ξαφνικά γι’ αυτό το θέμα. Πώς μας ήρθε; Πάντως όχι στα καλά καθούμενα. Το σκεφτήκαμε καθώς συζητούσαμε με φίλους μια ακόμη αμυντική τακτική της κυβέρνησης, για την οποία η άμυνα ζώνης είναι το αγαπημένο «παιχνίδι»

Τι εννοώ. Κάθε φορά που πρόκειται να αποφασίσει και να ψηφίσει κάποιο μέτρο, παρουσιάζει μια αμυντική τακτική όμοια με αυτή της άμυνας ζώνης. Παρουσιάζει αλλεπάλληλες «κόκκινες γραμμές», τις οποίες υποτίθεται ότι θα υπερασπιστεί μέχρι… θανάτου.

Πολιτικού, έτσι; Για να μην μπερδευόμαστε. Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι πως οι γραμμές αυτές δεν παρουσιάζονται όλες εξαρχής, άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα είχε νόημα.

Το άλλο πουλάκι:

Απέναντι σε ποιους όμως αμύνεται;

Εδώ υπάρχει ένα πολύ λεπτό σημείο. Η ίδια λέει ότι δέχεται επίθεση από πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς («μόνο το τσίπουρο και τον ήλιο δεν μπορούν να μας πάρουν» -ποιοι;) που δεν την αφήνουν να κυβερνήσει όπως θα ήθελε, ή έλεγε ότι θα κάνει, όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Προφανώς με κάποιο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης».

Εμείς όμως ξέουμε ότι, στην πραγματικότητα, αυτή η «άμυνα ζώνης» δεν είναι παρά ένα ωραίο παραμύθι, προκειμένου να πειστούν οι (εναπομείναντες) αφελείς ότι η κυβέρνηση το παλεύει.

Διότι ξέρει πολύ καλά –τουλάχιστον έπρεπε ή όφειλε να ξέρει- πως, από τη στιγμή που υπέγραψε το τρίτο, κατάδικό της μνημόνιο, τα περιθώρια να ελιχθεί είναι ελάχιστα. (Κάποιοι λένε «ευτυχώς», γιατί, στις λίγες περιπτώσεις που έχει το ελεύθερο να κινηθεί όπως θα ήθελε, είδαμε τι κατάφερε.)

Θα σας δώσω αμέσως ένα τέτοιο, χαρακτηριστικό παράδειγμα «άμυνας ζώνης»: Από τις υπεσχημένες αυξήσεις στις συντάξεις, πήγαμε στο… καμιά σύνταξη δεν θα πειραχτεί. Μετά δηλώσαμε ότι δεν θα πειραχτούν οι κύριες συντάξεις παρά μόνο οι επικουρικές και ύστερα πως θα διατηρηθούν μόνο οι κύριες κάτω από ένα ποσό.

Στο τέλος έμεινε μόνος ο… τερματοφύλακας, δηλαδή η εθνική σύνταξη, να αμύνεται απέναντι στους επιτιθέμενους των θεσμών, προκειμένου να κρατήσει ανέπαφη την εστία μας. Που δεν το βλέπω. Εν πάση περιπτώσει, καταλάβατε πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα της άμυνας ζώνης.

Πού θέλω όμως να καταλήξω; Μια αντίστοιχη διάταξη παρουσίασε η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης στο θέμα της επιστροφής των κοινοτικών κονδυλίων τα οποία είχαν εισπραχθεί παρανόμως από αγρότες της χώρας μας. Μιλάμε για τις επιδοτήσεις από το «πακέτο Χατζηγάκη» (και όχι μόνο) που τώρα καλούμαστε να επιστρέψουμε.

Θυμόσαστε που είχαμε σχολιάσει τις δηλώσεις του υπουργού κυρίου Αποστόλου στη Βουλή πως, όσο είναι αυτός στην κυβέρνηση, δεν πρόκειται να ζητηθεί πίσω ούτε ένα ευρώ από τους αγρότες; Ε, εκείνη ήταν η πρώτη γραμμή της άμυνας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέγαμε τότε;

Λέγαμε ότι… οι «κουτόφραγκοι» ξύπνησαν και ζητούν όχι απλώς να επιστραφούν οι επιδοτήσεις που εισπράχτηκαν παράνομα, αλλά να πληρώσουν εκείνοι ακριβώς που τις εισέπραξαν.

Όμως η κυβέρνηση, διά στόματος του αρμόδιου υπουργού κυρίου Αποστόλου, από τη μια ψηφίζει τον σχετικό νόμο που απαιτούν οι κουτόφραγκοι (είπαμε, φαίνεται ότι ξύπνησαν) και από την άλλοι κλείνει το μάτι στους αγρότες που πρέπει να πληρώσουν, λέγοντας το ελληνικότατο «μη φοβάστε, εγώ είμαι εδώ»!

Τώρα λέει -δεύτερη γραμμή άμυνας- ότι θα πληρώσουν μόνο όσοι έλαβαν (ξαναλέω, παρανόμως) πάνω από 5.000 ευρώ. Οι υπόλοιποι, που μπορεί να πήραν λιγότερα είναι όμως αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες, φαίνεται ότι τη γλιτώνουν. Για την ώρα.

Μην είστε όμως σίγουροι, διότι μάλλον πρόκειται για μια τρίτη αμυντική γραμμή. Αυτό το συμπεραίνουμε από τις δηλώσεις του υπουργού ο οποίος δεν μας αφήνει και πολλές ελπίδες. «Θα συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση […] θα αποφύγουμε περαιτέρω επιβαρύνσεις».

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε για ποιο λόγο πρέπει να ανησυχούν και οι υπόλοιποι επιδοτηθέντες (παρανόμως). Όταν λένε κάποιοι στην κυβέρνηση «συνεχίζουμε τη διαπραγμάτευση», νομίζω όλοι (πλέον) καταλαβαίνουν πού θα πάει το πράγμα.

 

Πόσα γκολ θα φάμε ακόμη!