161223 ΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μόνο ευχές!

Κανονικά αυτή θα έπρεπε και θα αρκούσε να είναι η τελευταία συζήτηση της χρονιάς, δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Ευχές και μάλιστα, όπως σας έχουμε υποσχεθεί, όχι πολιτικού ή οικονομικού περιεχομένου.

Κάποιες φορές όμως η πραγματικότητα μας ξεπερνά, έρχεται να επιβάλει μια δική της ατζέντα και τότε πάνε στράφι τόσο τα έθιμα όσο και οι προγραμματισμοί. Σήμερα, λοιπόν, πέρα από ευχές, θέλω να πω δυο λόγια και για τις εφημερίδες που έκλεισαν πριν από τρεις μέρες.

Το «Βήμα της Κυριακής» και «τα Νέα Σαββατοκύριακο». Βλέπετε, προλαβαίνω τις ενστάσεις σας, διότι είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα το σχολιάσουν. Τόσα και τόσα έντυπα έκλεισαν, γιατί κάνεις ιδιαίτερη αναφορά στα συγκεκριμένα;

Όπως είδατε δεν μιλάω ούτε για όλα τα έντυπα του ΔΟΛ, ούτε για τις ηλεκτρονικές σελίδες τους. Μιλάω συγκεκριμένα για δυο εφημερίδες. Όσο για το ερώτημα που θέτουν κάποιοι, η απάντηση είναι πολύ απλή και εντελώς ανθρώπινη.

Τόσα και τόσα δυσάρεστα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά. Δεν μας αγγίζουν όλα τα ίδιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, κάποια μας πονούν περισσότερο. Για τον ίδιο λόγο δεν θεωρώ καθόλου κακό που το κλείσιμο των συγκεκριμένων εφημερίδων αφήνει πολλούς παγερά αδιάφορους.

Θεωρώ κακεντρεχές το «καλά να πάθουν τα κατακάθια της διαπλοκής και τα τσιράκια του Σόιμπλε». Και επειδή δεν ασχολούμαι με κακεντρεχείς, ούτε με ανόητους, δεν θα σχολιάσω τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Λυπάμαι, λοιπόν που έκλεισαν αυτές οι εφημερίδες για τον απλούστατο λόγο ότι… μεγάλωσα μαζί τους. Όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες. Πόσα και πόσα πρωινά Κυριακής δεν περάσαμε μόνο με τη συντροφιά τους; Και πόσα Σάββατα δεν απολαύσαμε τον καφέ μας μαλώνοντας πάνω από δημοσιεύματά τους;

Αρκεί μόνο να θυμηθώ τα ξενύχτια που ρίχναμε φοιτητές τα Σαββατόβραδα -στην πραγματικότητα τα τραβούσαμε λίγο παραπάνω έχοντας μια καλή δικαιολογία- προκειμένου να πάρουμε αποβραδίς τις κυριακάτικες εκδόσεις.

Άλλοτε πάλι να περνάμε και να ξαναπερνάμε από το περίπτερο για να προλάβουμε τα σαββατιάτικα φύλλα -ειδικά όταν αυτά είχαν κάποιο αξιόλογο αφιέρωμα-, τα οποία αργούσαν όταν το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης είχε ομίχλη και έφταναν στη Δράμα αργά το μεσημέρι.

Προλαβαίνω την ερώτηση! Φυσικά και δεν συμφωνούσα πάντοτε με την πολιτική γραμμή που ακολουθούσαν. Τις περισσότερες φορές τις έβρισκα πολύ… συντηρητικές για τα γούστα μου. Δεν μπορούσα όμως να μην παραδεχτώ πως τις κοσμούσαν μερικές από τις πιο εκλεκτές πένες της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι μερικές, πολλές!

Κακά τα ψέματα. Κάποιοι από αυτούς αποτέλεσαν πραγματικούς δασκάλους μας και μας έμαθαν όχι μόνο να διαβάζουμε, αλλά και να γράφουμε, στην πραγματικότητα δηλαδή να είμαστε αυτό που είμαστε.

Και, φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για τον «κορμό» των εφημερίδων, όπου έβρισκε κανείς τις πολιτικές αναλύσεις, αλλά και για τα πολύ αξιόλογα ένθετα ή τα περιοδικά που συνόδευαν τις εκδόσεις. Όλα αυτά θα τα στερηθούμε πραγματικά.

Προλαβαίνω όμως και κάποιες άλλες ενστάσεις: «Ας έκαναν το κουμάντο τους. Ας φρόντιζαν την οικονομική τους κατάσταση, ας είχαν σωστή διαχείριση, ας μην έκαναν άστοχα ανοίγματα, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν την έκδοση».

Ξέρετε τι μου λέτε τώρα; Είναι σαν να χάνεις κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο και ο άλλος να σου λέει «ναι, μωρέ, αλλά κι αυτός προκαλούσε την τύχη του, κάπνιζε πολύ δεν γυμνάζονταν, δεν πρόσεχε τη διατροφή του…»

Σ’ ενδιαφέρουν εσένα αυτά; Ή μήπως θα κάνουν την απουσία του λιγότερο έντονη. Και μάλιστα αν έχει αφήσει πίσω του και παιδιά, άξια παιδιά που θα στερηθούν τη φροντίδα του; Τότε δεν είναι που θα λυπηθείς ακόμη περισσότερο για τον χαμό του;

Γι’ αυτό σας λέω. Ήταν βαρύ το πλήγμα και μάλιστα χρονιάρες μέρες, για να το αφήσουμε να περάσει ασχολίαστο. Σκεφθείτε μόνο ότι σήμερα, εκτάκτως, περιμέναμε πώς και πώς το καθιερωμένο ημερολόγιο των Νέων, με «τον κόσμο του παιδιού» από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί ένας άλλος τρόπος να κυκλοφορήσει, να το κρατήσουμε τουλάχιστον μαζί με τις υπόλοιπες «προσφορές» ως τελευταίο ενθύμιο μιας σειράς αξιόλογων λευκωμάτων, βιβλίων και άλλων προσεγμένων εκδόσεων που κοσμούν τις βιβλιοθήκες και τις δισκοθήκες μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι παραμονές Χριστουγέννων, όμως!

Και δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις ευχές για τις γιορτές που φτάνουν και περιμένουμε να φωτίσουν τη μουντή και θλιβερή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μας κάνει πλέον όχι απλώς να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αλλά και να βλέπουμε τους άλλους σαν εχθρούς.

Να, εδώ ας στραφούν φέτος οι ευχές μας. Τα Χριστούγεννα να μας… αξιώσουν να διακρίνουμε ό,τι καλό υπάρχει στους γύρω μας. Να μας οδηγήσουν να δούμε στα λόγια τους την αντιπαλότητα μόνο ως διαφωνία, την απειλή ως προειδοποίηση, την υποψία ιδιοτελούς άποψης ως διαφορετική εκτίμηση…

Για να γίνει αυτό, για να μπορέσουμε να… οδηγηθούμε «ασφαλώς» σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιον «αστέρα». Και τα Χριστούγεννα είναι η πλέον κατάλληλη εποχή για να το κάνουμε.

Είναι οι μέρες που «ο Λόγος σαρκούται»! Σκεφθείτε το λίγο έτσι: τα λόγια γίνονται πράξεις και μάλιστα με μοναδικό κίνητρο την Αγάπη. Αυτό, από μόνο του, δεν είναι ένα μεγάλο θαύμα;

Σας ευχόμαστε λοιπόν, τις μέρες που έρχονται, να ζήσετε όλοι σας ένα τέτοιο θαύμα και να πραγματοποιήσετε -από αγάπη- κάτι που μέχρι τώρα έμενε στα λόγια.

Καλά Χριστούγεννα!

 Χρονιάρες μέρες…

161222 ΨΕΥΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το ακούσαμε κι αυτό!

Δεν πρέπει, λέει, να μιλάμε στα παιδιά μας για τον Άγιο Βασίλη, διότι…

Πριν περάσουμε στο διότι, ας πούμε πως αυτή την άποψη την διατύπωσαν -ποιοι άλλοι;- κάποιοι ψυχολόγοι.

Σας λέει τίποτε αυτό; Εμένα πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θεωρούν την ψυχολογία επιστήμη. Και καλά κάνουν, διότι τα συμπεράσματα στα οποία συχνά αυτή καταλήγει δεν είναι… επιστημονικά.

Δηλαδή δεν διέπονται από τους κανόνες που ακολουθούν κάποιες άλλες επιστήμες, σίγουρα όλες οι λεγόμενες θετικές, η μεθοδολογία των οποίων χαρακτηρίζεται από μια αυστηρότητα και μια συστηματική πορεία, που ξεκινά από μετρήσιμα δεδομένα και καταλήγει σε μετρήσιμα αποτελέσματα.

Όποιοι γνωρίζουν έστω και ελάχιστα πώς διεξάγεται μια έρευνα στον τομέα της ψυχολογίας μπορούν να καταλάβουν πολύ καλά τι λέω. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι συχνά τα ευρήματα τέτοιων ερευνών αναιρούν το ένα το άλλο.

Αφήστε που, καλά καλά, οι επιστήμονες δεν μπορούν να συμφωνήσουν στην ορολογία που χρησιμοποιούν και έτσι τα ονόματα, αλλά και οι ορισμοί διάφορων ψυχολογικών φαινομένων, αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη.

Πάρτε για παράδειγμα αυτό που είπαμε στην αρχή. Κάποιοι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι σωστό να μιλάμε στα παιδιά μας για τον Άγιο Βασίλη και να τους λέμε ότι αυτός φέρνει τα δώρα και μάλιστα στα φρόνιμα παιδάκια.

Να είστε βέβαιοι πως υπάρχουν ένα σωρό έρευνες που έχουν αποδείξει πόσο καλό κάνει να μιλάμε στα παιδιά μας για τον Άγιο Βασίλη και να τους λέμε ότι αυτός φέρνει τα δώρα και μάλιστα στα φρόνιμα παιδάκια. Άντε μετά να μιλήσεις για… επιστήμη.

Τέλος πάντων, εμείς είμαστε εδώ για να σχολιάζουμε την επικαιρότητα και όχι για να αποδεικνύουμε το άτοπον επιστημονικών ερευνών. Αυτό μπορούν να το κάνουν και από μόνες τους, αναιρώντας η μια την άλλη.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γι’ αυτή την πρόσφατη έρευνα και ας δούμε για ποιους λόγους τόσοι άνθρωποι, τόσα χρόνια σε τόσες χώρες του κόσμου, κάναμε το λάθος να «λέμε ψέματα» στα παιδιά μας. Και φυσικά, τι επιπτώσεις είχαν τα «ψέματα» αυτά.

Το άλλο πουλάκι:

Διαβάζω από δημοσιεύματα των ημερών.

«Βρετανοί επιστήμονες, που βάλθηκαν να χαλάσουν τη “μαγεία” των παιδιών (και όχι μόνο), προειδοποιούν τους γονείς ότι, αναπαράγοντας το ψέμα με τον Άγιο Βασίλη που φέρνει τα δώρα, αυτό που πετυχαίνουν τελικά, είναι να χαλάνε σε βάθος χρόνου τη σχέση τους με τα παιδιά τους».

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι «το εν λόγω αθώο ψεματάκι μπορεί να κάνει τη ζημιά του, υποσκάπτοντας την εμπιστοσύνη των μικρών στους μεγάλους». Όταν δηλαδή το παιδί σας μάθει την αλήθεια που του κρύβατε, μπορεί να υποθέσει πως οι γονείς του είναι… απατεώνες.

Και ήταν ανάγκη να μας το πουν αυτό «βρετανοί επιστήμονες»; Μήπως εμείς δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει μόνοι μας, κάπου εκεί ανάμεσα στα 8 και τα 10 χρόνια μας, όταν κάποιοι πραγματικοί φίλοι άρχισαν να μας βάζουν σε υποψίες;

Όταν άρχισαν να μας αποκαλύπτουν πως -σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που είχαν συγκεντρώσει- ο Άγιος Βασίλης δεν υπήρχε και πως οι γονείς μας ήταν… κοινοί ψεύτες; Σοκ (και δέος) σύμφωνα με τους συγκεκριμένους επιστήμονες.

Σκέφτηκαν πως εμείς, δηλαδή τα παιδιά όλου του κόσμου, σκεφτόμαστε ότι «αν οι γονείς μας είναι ικανοί να ψεύδονται για κάτι τόσο ξεχωριστό και μαγικό, μπορούμε μετά να τους εμπιστευτούμε ότι αποτελούν θεματοφύλακες της σοφίας και της αλήθειας;»

Φυσικά και δεν μπορούμε! Μήπως όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, που δεν το σκέφτηκαν οι ερευνητές; Μήπως μπορούμε να σκεφτούμε πόσο πολύ μας αγαπούσαν οι γονείς μας που μας έκαναν όλα τα δώρα που επί χρόνια ζητούσαμε από τον Άγιο Βασίλη;

Μήπως μάλιστα η αγάπη αυτή φαινόταν ακόμη μεγαλύτερη στα μάτια μας, με δεδομένο ότι οι γονείς μας δεν ήθελαν καν να ξέρουμε ότι εκείνοι μας αγόραζαν τα δώρα, αλλά μας άφηναν να πιστεύουμε ότι ήταν δώρα που έφερνε κάποιος άλλος;

Και, αν τελικά οι ερευνητές βάλουν στη ζυγαριά τα δυο «δεδομένα», την αποκάλυψη της ψευτιάς από τη μια μεριά, αλλά και εκείνη της ανιδιοτελούς αγάπης των γονιών μας από την άλλη, ξέρουν να μας πουν τι από τα δυο θα υπερτερούσε;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά, γιατί καταφεύγουν οι γονείς σ’ αυτό το ψέμα;

Το βρήκαν και αυτό οι ερευνητές , με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Κρίστοφερ Μπόιλ του Πανεπιστημίου του Έξετερ. «Συχνά το ψέμα ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης δεν είναι παρά μια ενδόμυχη επιθυμία των ίδιων των γονιών να ξαναγίνουν παιδιά, γυρνώντας σε μια προ πολλού χαμένη εποχή αθωότητας».

Σωπάααατε!

Αυτό πάλι; Δεν είναι μια πραγματικά σπουδαία ανακάλυψη; Τι σου είναι η επιστήμη! Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος. Ξέρετε γιατί ο Άγιος Βασίλης έχει επικρατήσει για τα καλά, σε τόσες χώρες του πλανήτη και για τόσα χρόνια;

Κρατηθείτε γιατί θα προβώ σε μεγάλες επιστημονικές αποκαλύψεις –όχι δικές μου των ειδικών ψυχολόγων: «Κατ’ αρχήν, επειδή οι άνθρωποι έχουν την έμφυτη τάση να συμμορφώνονται με τις παραδόσεις, ακόμη και όταν αυτές εξόφθαλμα αντιβαίνουν στη λογική.

Δεύτερον, επειδή όλοι οι άνθρωποι, μικροί και (κυρίως) μεγάλοι, θέλουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα».

Αυτό το τελευταίο κι αν είναι σοκαριστικό. Τώρα που το συνειδητοποιώ σκέφτομαι πως για κάτι τέτοιους λόγους θα σκέφτηκαν οι άνθρωποι και το «πνεύμα των Χριστουγέννων».

Λέτε; Καλύτερα όμως να ρωτήσουμε κανένα επιστήμονα.

 Κοινοί ψεύτες!

161221 ΔΙΑΚΡΙΘΕΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση;

Συνήθως πίσω από μια είδηση, δηλαδή μια ενδιαφέρουσα ιστορία, κρύβονται πολλές άλλες μικρότερες, τις οποίες όμως καταφέρνει η πρώτη να επισκιάσει. Ίσως να φταίει ο τρόπος που αυτή παρουσιάζεται, ίσως να ευθύνεται και ο δημοσιογράφος που δεν έκανε την καλύτερη δυνατή επιλογή.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς διάβαζα στην «Καθημερινή» ένα ρεπορτάζ την Βίκυς Κατεχάκη με τον προκλητικό, αλλά και αρκετά παραπλανητικό τίτλο «Έμπνευση, χαμόγελο, δύναμη». (Είδατε τι ανακαλύπτει κανείς, όταν ψάχνει να σχολιάσει μη πολιτικές, μη οικονομικές ειδήσεις;)

Το κείμενο, που συνοδεύονταν από μια φωτογραφία μαύρων νέων να ζωγραφίζουν με την λευκή καθηγήτριά τους έναν τοίχο, ξεκινούσε με την βράβευση μιας Ελληνίδας ως καλύτερης εκπαιδευτικού στην πολιτεία Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Η 47χρονη καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών, Σία Κυριακάκου, αναδείχτηκε από το Συμβούλιο Παιδείας πρώτη ανάμεσα σε 56.000 εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στην πολιτεία και βραβεύτηκε σε ειδική τελετή στη Βαλτιμόρη.

Ήδη έχουμε το πρώτο δίλημμα για το ποια είναι η πιο εντυπωσιακή «είδηση». Το γεγονός ότι μια Ελληνίδα διακρίθηκε σε ένα ξένο γι’ αυτήν περιβάλλον, ή το ότι σε κάποια περιοχή του κόσμου βραβεύεται κατ’ έτος ο καλύτερος εκπαιδευτικός ανάμεσα σε χιλιάδες συναδέλφους του;

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το… παράδοξο του πράγματος, που αποτελεί και είδηση («άνθρωπος δάγκωσε σκύλο»), θα μπορούσαμε να φανταστούμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον δικό μας τόπο. Μια περιοχή, ή η χώρα ολόκληρη να βραβεύει τον καλύτερο εκπαιδευτικό της χρονιάς!

Τον καλύτερο! Όχι όλους όσους βγήκαν στη σύνταξη, ανεξαιρέτως, είτε εργάστηκαν ευσυνείδητα είτε όχι, είτε πρόσφεραν στην υπόθεση της εκπαίδευσης είτε όχι, είτε αγωνίστηκαν για το δημόσιο Σχολείο είτε το έριξαν στον πλουτισμό από τα ιδιαίτερα...

Μόνο τον καλύτερο! Το διανοείστε; Θα γινόταν πόλεμος. Η αλήθεια είναι ότι παλαιότερα η Ακαδημία Αθηνών βράβευε κάποιους -ποτέ έναν μόνο- δασκάλους μονοθέσιων Σχολείων, συμβολικά όμως, θέλοντας να τιμήσει στο πρόσωπό τους τον Έλληνα Δάσκαλο που μαχόταν για την εκπαίδευση κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Άλλο αυτό και άλλο μια προσωπική διάκριση που θα προξενούσε κάθε λογής αντιδράσεις, από ζήλιες και γκρίνιες για άδικη μεταχείριση, μέχρι υπονοούμενα για ευνοϊκή διάκριση, για κομματικές παρεμβάσεις, για… χίλια δυο που θα σκίαζαν το γεγονός της βράβευσης.

Εκεί, λέει μια άλλη λεπτομέρεια του ρεπορτάζ που αποτελεί επίσης «είδηση», οι συνάδελφοί της, μόλις ανακοινώθηκε η νίκη της, ανέβηκαν στις καρέκλες και φώναζαν ρυθμικά το όνομά της.

Το άλλο πουλάκι:

Μια καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών!

Να ακόμη κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί κρυμμένη «είδηση». Όχι της Γλώσσας, όχι των Μαθηματικών, των Φυσικών Επιστημών ή έστω της Ιστορίας, γνωστικών αντικειμένων που στα δικά μας Σχολεία θεωρούνται… πρωτεύοντα, αλλά των Εικαστικών Τεχνών!

Ψάχνοντας παρακάτω το ρεπορτάζ, μπορεί να βρει κανείς και άλλες πολλές κρυμμένες «ειδήσεις». Και πρώτα το γεγονός ότι η κυρία Σία Κυριακάκου, «Μς Κ» για τους μαθητές της, είχε τα προσόντα αλλά και τη δυνατότητα να διδάξει σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή Κολέγιο, αλλά προτίμησε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Και μάλιστα όχι σε κάποιο προνομιούχο Σχολείο, αλλά εκεί όπου τα παιδιά καταφτάνουν με χιλιάδες προβλήματα από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει στο Mervo, ένα δημόσιο τεχνικό σχολείο με 2.000 Αφροαμερικανούς μαθητές, από τους οποίους οι 9 στους 10 ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

«Οι περισσότεροι προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα», λέει η καθηγήτρια και περιγράφει τη θλιβερή κατάσταση. «Από στοιχεία που έχουμε, το 70% των μαθητών του σχολείου μας έχουν υποστεί κακοποίηση κάποια στιγμή στη ζωή τους, ενώ το 50% των αγοριών έχει συλληφθεί και έχει καταλήξει στη φυλακή. Κάθε χρόνο μαθαίνω ότι τουλάχιστον ένας από τους μαθητές μου πεθαίνει από ναρκωτικά».

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον επέλεξε -ναι ήταν επιλογή της- να εργαστεί η καλή καθηγήτρια. Διότι -και αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που αναδύει έντονο άρωμα «είδησης»- απευθύνθηκε σε τρία Σχολεία, μέχρι να βρεθεί ένα, ένας διευθυντής δηλαδή, να αποδεχτεί τον τρόπο διδασκαλίας της.

Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να την αποθαρρύνουν, λέγοντάς της ότι δεν είναι αυτά τα πράγματα για τους συγκεκριμένους μαθητές των φτωχών και υποβαθμισμένων συνοικιών της Βαλτιμόρης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν όντως δύσκολες οι συνθήκες.

Όμως η καλή καθηγήτρια αυτό που στην αρχή έμοιαζε αδύνατο το κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες. Σήμερα, οι μαθητές της φτάνουν στην τάξη πριν ακόμη χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και περιμένουν με ανυπομονησία το μάθημά της. Και δεν το κάνουν μόνο για να μάθουν γλυπτική και ζωγραφική...

«Αυτό που διδάσκω τους μαθητές μου δεν περιορίζεται στο μάθημα της τέχνης. Αυτό που στην πραγματικότητα τους διδάσκω είναι η δύναμη της ψυχής και η πίστη στον εαυτό τους. Τους διδάσκω ότι η επιτυχία έρχεται ύστερα από σκληρή δουλειά και επιμονή.

Τους λέω να παίρνουν ρίσκα, να προκαλούν τον εαυτό τους και να απελευθερώνονται από τα σύνορα της κοινωνίας. Τους μαθαίνω πώς να στηρίζουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, αλλά και πώς να επιβιώνουν σε αυτόν τον κόσμο και να βρίσκουν τη θέση τους μέσα σ’ αυτόν».

Πώς λοιπόν να μην πανηγυρίσουν μαζί της τη βράβευσή της; Και πώς να μην την συνοδεύσουν στη σκηνή, για να την τιμήσουν σε μια από τις πιο όμορφες και σημαντικές στιγμές της καριέρας της;

 Υπάρχουν και αυτά!

161220 ΑΝΕΜΕΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μέρες αφιερωμένες στα παιδιά.

Οι γιορτές που έρχονται αγγίζουν τους περισσότερους ανθρώπους, άλλους λίγο, άλλους πιο πολύ, όμως σίγουρα εκείνοι που τις αισθάνονται ολότελα δικές τους είναι τα μικρά παιδιά. Σ’ αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες.

Δεν είναι μόνο τα δώρα που θα φτάσουν, με τη βοήθεια του Άγιου Βασίλη -κάποιου Άγιου Βασίλη- ακόμη και στα πιο φτωχά σπίτια παιδιών. (Ή έτσι θέλουμε τουλάχιστον να πιστεύουμε ότι θα συμβεί εμείς που έχουμε μια σχετική οικονομική άνεση και μπορούμε να πάρουμε ένα παιχνίδι για τα παιδιά μας.)

Δεν είναι τα κάλαντα, ένα καθαρά παιδικό έθιμο, που δίνει το χρώμα και τον ήχο αυτές τις γιορτινές μέρες. Δεν θα ξεχάσω ότι με τα πρώτα χρήματα από τα κάλαντα που μαζεύαμε παιδιά με τον ξάδελφό μου (συγχωρέθηκε νεότατος) πηγαίναμε να δούμε στον κινηματογράφο κάποιο ΣΙΝΕΑΚ!

Εκεί δεν ήταν μόνο οι παιδικές ταινίες που απολαμβάναμε, αλλά και το ροξ, το τυλιγμένο σε σελοφάν, που κρατούσε όλο το σιρόπι του και δεν το άφηνε να στεγνώσει. Χριστούγεννα για εμάς σήμαινε κάλαντα, ΣΙΝΕΑΚ και ροξ!

Πέρα όμως από τα δώρα και τα κάλαντα με τη σχετική οικονομική χειραφέτηση των παιδιών, εκείνο που κάνει τις γιορτές δικές τους είναι κυρίως η ξεγνοιασιά ότι τα Σχολεία κλείνουν και οι μέρες αφιερώνονται στο παιχνίδι και στο ξενύχτι μαζί με τους μεγάλους.

Ωστόσο, αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα των ημερών κατάληγε πάντοτε για μένα σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, μια κυριολεκτικά τραυματική εμπειρία!

Όλοι έχουμε τέτοιες από τα παιδικά μας χρόνια και, ευτυχώς, οι δικές μας έχουν περισσότερο… μεσογειακό χρώμα. Τι θέλω να πω; Απλώς να θυμίσω ότι πολύ σπάνια συναντάμε στον τόπο μας εμπειρίες παιδιών σαν εκείνες που διαβάζουμε στην αστυνομική λογοτεχνία της λεγόμενης σκανδιναβικής σχολής.

Οι δικές μας τραυματικές εμπειρίες έχουν να κάνουν με την υποχρεωτική, διά ροπάλου, μεσημβρινή κατάκλιση τα καλοκαίρια, με την αυστηρή προειδοποίηση να μην δεχτούμε κεράσματα, όταν ήταν να πάμε καμιά επίσκεψη με τη μαμά, με την ντροπή να επιστρέψουμε την παντόφλα στη θεία Τούλα μετά από μια εύστοχη μακρινή παντοφλιά, με κάτι τέτοια πράγματα γενικώς.

Το άλλο πουλάκι:

Ήταν όμως και εκείνη των Χριστουγέννων.

Συγκεκριμένα εκείνη της τελευταίας βραδιάς των χριστουγεννιάτικων διακοπών, όταν έπρεπε να βρω τα βιβλία μου, αφού πρώτα βρω τη σχολική τσάντα, να θυμηθώ σε ποιο μάθημα είμαστε και να κάνω τις εργασίες που μας είχαν ανατεθεί για… «τις δεκαπέντε μέρες που καθόμαστε»

Σωστό μαρτύριο! Γι’ αυτό και η πιο ευχάριστη ανάμνηση που διατηρώ από τα μαθητικά μου χρόνια ήταν όταν μια χρονιά χιόνισε των Φώτων και παρατάθηκαν οι διακοπές των Χριστουγέννων για δυο ημέρες.

Περιττό να σας πω ότι, κάθε φορά, έδινα στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι «του χρόνου θα αφιερώσω μια μέρα μέσα στις διακοπές και θα ετοιμάσω τις εργασίες μου, ώστε να μην έχω το άγχος της τελευταίας μέρας». Ποτέ δεν την κράτησα.

Φαίνεται όμως πως αυτή η τραυματική εμπειρία δεν ήταν μόνο δική μου αλλά και των περισσότερων παιδιών, όχι μόνο της δικής μας εποχής αλλά… διαχρονικά. Γι’ αυτό και συμβούλευα πάντοτε τους φίλους δασκάλους να μην δίνουν εργασίες στους μαθητές για τις μέρες εκείνες.

Φαίνεται όμως πως αυτό με τις κατ’ οίκον εργασίες δεν είναι πρόβλημα μόνο των διακοπών, αλλά και ένα καθημερινό άγχος που προβληματίζει πολλές οικογένειες, όχι μόνο στη χώρα μας.

Διάβασα προχθές για την ανακούφιση με την οποία δέχτηκαν -γονείς και μαθητές- στην Ισπανία την πρόταση νόμου με την οποία οι βουλευτές καλούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των παιδιών στον ελεύθερο χρόνο!

Όχι πλέον τόσο διάβασμα και τόσες εργασίες για το σπίτι. Λιγότερες ή και καθόλου, διότι «η μελέτη των παιδιών δεν είναι υποχρέωση των γονιών αλλά των δασκάλων. Αφήστε που υπάρχει και το δικαίωμα σε άλλες δραστηριότητες πέρα των σχολικών εργασιών, αλλά, κυρίως, το δικαίωμα στο παιχνίδι».

Μάλιστα υπήρξαν και κινητοποιήσεις των γονέων για το θέμα, αφού η πανισπανική ένωση τούς είχε καλέσει να… απεργήσουν, απέχοντας από τη βοήθεια των παιδιών τους στα μαθήματα τα σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν έχουν άδικο οι γονείς.

Οι Ισπανοί ακόμη περισσότερο, αφού η εβδομαδιαία μελέτη των παιδιών τους στο σπίτι ξεπερνά κατά πολύ τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Εξάλλου, πολλοί από αυτούς δεν έχουν όχι μόνο τον χρόνο, όχι τη διάθεση, αλλά ούτε τις γνώσεις για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Στη χώρα μας όμως δεν ισχύει αυτό. Πολύ συχνά ακούμε παράπονα δασκάλων, επειδή δέχονται πιέσεις από τους γονείς για να δίνουν στα παιδιά περισσότερες… φωτοτυπίες για το σπίτι. Εδώ είναι εμφανής η επιθυμία να έχουν τα παιδιά τους κάτι να απασχολούνται.

Η «φωτοτυπία» είναι μια εύκολη και βολική λύση, ιδίως στον καιρό του διαδικτύου, όπου μπορεί να βρει κανείς έτοιμες εργασίες για να δώσει στους μαθητές του. Έτσι το κακό συχνά παραγίνεται, παρά τις σχετικές οδηγίες του υπουργείου ή και τις παραινέσεις των Σχολικών Συμβούλων για το αντίθετο.

Βεβαίως, ευχής έργο θα ήταν να ολοκληρώνονται οι εργασίες στο Σχολείο και μάλιστα να μένει και η τσάντα εκεί, όπως γίνεται σε άλλες χώρες. Ή, όταν δίνονται εργασίες, αυτές να είναι εξατομικευμένες, ώστε το κάθε παιδί να ωφελείται τα μέγιστα και να ταλαιπωρείται ελάχιστα.

Δυστυχώς, ούτε αυτό συμβαίνει. Τουλάχιστον όμως ας ευχηθούμε ότι θα γίνει σεβαστός ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών στις διακοπές των Χριστουγέννων. Έτσι, για να μη μας στοιχειώνουν και τα δικά μας παιδικά τραύματα.

 Άσε που μπορείς να μάθεις και… παίζοντας!

161219 ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Στο πνεύμα των ημερών…

Μπήκανε στην τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα (χθες ακούσαμε στην εκκλησία τις γενεές δεκατέσσερις –ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση έχει αυτό με το βρίσιμο) και, όπως σας έχουμε πει ήδη, δε ασχολούμαστε πλέον με την πολιτική και την οικονομία.

Απεναντίας, υπάρχουν ένα σωρό επίκαιρα θέματα για τα οποία μπορούμε να συζητήσουμε, ώστε και το ρεπερτόριό μας να εμπλουτίσουμε και να είμαστε πιο κοντά στο πνεύμα των ημερών.

Λέγαμε προχθές με κάτι φίλους πως ένα από τα καλά της κρίσης (μη φοβάστε δεν θα το πάω στην οικονομία) είναι πως σπανίως πλέον βλέπουμε τις «υπερπαραγωγές» στον χριστουγεννιάτικο στολισμό, πράγμα που είχε παραγίνει τα προηγούμενα χρόνια.

Ελάχιστα σπίτια θυμίζουν πλέον Λας Βέγκας, χωρίς αυτό να στερεί σε κάτι τη γειτονιά τους ή την πόλη από το πνεύμα των Χριστουγέννων που, όπως και να το κάνουμε, το θέλει λίγο φως παραπάνω. Λίγο όμως, έτσι;

«Τα φωτάκια αυτά χαλάνε εύκολα», σχολίασε κάποιος της παρέας, «και δεν επισκευάζονται. Έτσι, ό,τι χαλάει πετιέται και δεν αντικαθίσταται πλέον, ένεκα η κρίσις, οπότε ο στολισμός γίνεται με τα υπόλοιπα που, χρόνο με τον χρόνο, λιγοστεύουν».

«Και, γιατί δεν επισκευάζονται;», ρώτησε κάποιος άλλος, οπότε άναψε η συζήτηση. Συμφωνήσαμε στο εξής. Η επισκευή τους είναι πολύ εύκολη, αρκεί συνήθως ένα κόλλημα σε κάποιο καλώδιο που έχει κοπεί, όμως… δεν συμφέρει!

Ποιον δεν συμφέρει; Ούτε τον ιδιοκτήτη, ούτε τον μάστορα. Πόσα λεφτά να πάρει κάποιος για να επιδιορθώσει κάτι που η αγορά του κοστίζει λίγα ευρώ; Από την άλλη, αξίζει να ασχοληθεί ένας μάστορας με μια επισκευή που θα του αποφέρει ελάχιστα;

Άρα; Άρα καλύτερα στα σκουπίδια (εντάξει στην ανακύκλωση) και βουρ στο μαγαζί για αγορά νέου. Αν κρίνεται απαραίτητο. Αν υπάρχουν πολλά όμοια στο σπίτι, τα χρησιμοποιούμε μέχρις… εξαντλήσεως του αποθέματος.

Κάπου εδώ η κουβέντα μπήκε σε άλλη βάση, διότι ένας άλλος της παρέας παρατήρησε ότι μπορεί μια επισκευή να μη συμφέρει κανέναν, όμως γίνεται όχι απλώς συμφέρουσα αλλά και πολύ χρήσιμη στην κοινωνία, αν βρεθεί κάποιος και την κάνει δωρεάν! Ή σχεδόν δωρεάν.

Το άλλο πουλάκι:

Η περιέργεια φούντωσε.

Ο φίλος μάς εξήγησε ότι αυτό είναι πλέον μια διαδεδομένη πρακτική σε χώρες του εξωτερικού, όπου τεχνίτες αλλά και ερασιτέχνες αναλαμβάνουν να επισκευάζουν συσκευές, μικροέπιπλα, ρούχα ή παπούτσια, εντελώς δωρεάν ή με πολύ μικρή αμοιβή. 

Η επιδιόρθωση είναι ιδέα! Έχει μπει σε πολλές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια και κινείται σε διάφορες κατευθύνσεις. Από την αντίδραση σε κατασκευαστές που κρατούν σαν εφτασφράγιστο μυστικό το σέρβις των προϊόντων που πουλάνε, μέχρι τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, πόσο κοστίζει η αντικατάσταση ενός ηλεκτρονικού κλειδιού αυτοκινήτου, όταν αυτό χαλάσει και δεν ξεκλειδώνει από απόσταση τις πόρτες. Πρέπει οπωσδήποτε να απευθυνθείς στη εταιρεία και να πληρώσεις το νέο πανάκριβα. Μιλάμε για εκατοντάδες ευρώ!

Κι όμως, εμένα βρέθηκε μάστορας που το επισκεύασε και μάλιστα δωρεάν! Ήταν ένα νέο παιδί που, όπως είπε ο φίλος που μου τον σύστησε, «έχει ψώνιο με τα ηλεκτρονικά και, αν δεν μπορεί να το κάνει αυτός, τότε δεν γίνεται. Αλλά θα το κάνει». Και το έκανε!

Κάποιος άλλος πάλι, συνταξιούχος καθηγητής φυσικός, έχει στήσει στο σπίτι του ένα απλούστατο εργαστήριο και επισκευάζει, εδώ και χρόνια, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που βρίσκει πεταμένες στα σκουπίδια. Μετά τις χρησιμοποιεί ο ίδιος ή τις χαρίζει!

Από τηλεοράσεις, μέχρι σεσουάρ. Μας έλεγε μάλιστα κάποτε πως κάθισε και μέτρησε και βρήκε ότι έχει επισκευάσει πάνω από σαράντα… είδη συσκευών! Ε, αυτό σε άλλες χώρες γίνεται συστηματικά και, με τις ευλογίες του κράτους.

Για παράδειγμα, προκειμένου να προωθηθεί η ιδέα της επισκευής, ο ΦΠΑ είναι πολύ μικρότερος από εκείνον της αγοράς νέου προϊόντος. (Μιλάμε, φυσικά, για χώρες όπου οι μάστορες, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, κόβουν αποδείξεις.)

Έχουν επίσης αναπτυχθεί ένα σωρό ιστοσελίδες όπου μπορεί κανείς να βρει τόσο τα ανταλλακτικά, σε συμφέρουσες τιμές, όσο και τα εργαλεία αλλά και τις οδηγίες προκειμένου να επισκευάσει οτιδήποτε μόνος του. Αρκεί να έχει τη διάθεση και τον χρόνο να ασχοληθεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς χρόνο έχουμε!

Είτε επειδή η ανεργία θερίζει, είτε επειδή συνταξιοδοτούμαστε σχετικά νέοι (το προσέξατε το… «σχετικά»;) ο ελεύθερος χρόνος περισσεύει, όμως τον αξιοποιούμε σε πιο εξωστρεφείς δραστηριότητες. Αν με εννοείτε.

Λείπει δηλαδή η διάθεση, αλλά και το κίνητρο θα έλεγα εγώ, να ασχοληθούν κάποιοι με το θέμα της επισκευής, είτε εθελοντικά, οπότε το κίνητρο είναι «εσωτερικό», όπως λένε οι ψυχολόγοι, είτε με αμοιβή, οπότε έχουμε κίνητρο πιο σοβαρό.

Σκεφθείτε μόνο ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν συνεργεία επισκευαστών που μετακινούνται από πόλη σε πόλη και εγκαθίστανται προσωρινά σε διαθέσιμους χώρους. Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι τις χαλασμένες συσκευές τους, δίνουν δέκα δολάρια για να τις εξετάσουν οι μάστορες και, αν επισκευάζονται, το ποσό αφαιρείται από την τελική αμοιβή. Αν όχι το χάνουν.

Έτσι, λοιπόν, μαζί με την ανακύκλωση και την επαναχρησιμοποίηση, η επισκευή είναι μια ιδέα που βρίσκει συνεχώς και περισσότερες εφαρμογές στον λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο, με πολλαπλά οφέλη για την κοινωνία και το περιβάλλον.

Θα μου πείτε, «τι ψάχνεις, εμείς εδώ την ανακύκλωση δεν μπορέσαμε ακόμη να βάλουμε σε έναν σωστό δρόμο». Το ξέρω, αλλά, μέρες που είναι, λένε πως μπορούμε να κάνουμε και ευχές.

Ε, πάρτε το σαν μια ευχή!

 Πάλι μας βάλανε τα γυαλιά οι κουτόφραγκοι!

161216 ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Στάσου να τον… γκουγκλάρω».

Αυτή την ατάκα χρησιμοποιεί, μαζί με την αντίστοιχη έρευνα με το κινητό του στο διαδίκτυο, ένας φίλος, γάτος στα ιντερνετικά, κάθε φορά που συζητάμε για κάποιο δημόσιο πρόσωπο και έχουμε αμφιβολίες για την ηλικία του.

Σήμερα πια δεν γλιτώνει κανείς. Κάθε δημόσιο πρόσωπο είναι εκτεθειμένο στις διαθέσεις των περίεργων, οι οποίοι, με ένα κλικ -άντε με λίγα-, μπορούν να μάθουν τα πάντα για τη ζωή και το έργο τους. Συνήθως για τη ζωή τους.

Είναι αυτό σωστό; Μήπως με τέτοιου είδους έκθεση στο διαδίκτυο παραβιάζονται κάποια από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των πολιτών, εννοώ των δημόσιων προσώπων; Είναι σωστό να εκτίθενται πληροφορίες όπως… η ηλικία ενός ανθρώπου;

-Ονομάζεστε;

-Κάθριν.

-Πώς;

-Κάθριν.

-Κάθριν;

-Μάλιστα. (Γέλια στο ακροατήριο.)

-Το όνομά σου, κυρία μου. Πώς σε βάφτισε ο νονός σου;

-Αικατερίνη Ντουφεξή.

-Ε, Αικατερίνη. Κάθριν! (Γέλια.) Ετών…

-Είκοσι τριών.

-Ορκίσου.

-…Είκοσι πέντε.

-Καλά, ορκίσου να ξεμπερδεύουμε.

-Τριάντα ένα και… ορκίζομαι.

Σ’ αυτή την πολύ γνωστή και ξεκαρδιστική σκηνή από τη «Σωφερίνα», βλέπουμε να παραβιάζονται, και μάλιστα από το ίδιο το δικαστήριο, δύο από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην… «αυτοδιάθεση» και εκείνο της «προστασία προσωπικών δεδομένων».

Δηλαδή, ο Πρόεδρος δεν αναγνωρίζει στην μάρτυρα το δικαίωμα να επιλέγει αυτή τον τρόπο με τον οποίο θέλει να την αποκαλούν οι άλλοι, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο θα την αναγνωρίζει το κοινωνικό σύνολο.

Από την άλλη, την υποχρεώνει να… βγάλει στη φόρα ένα «ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο», που είναι η ηλικία της, για τη μη δημοσιοποίηση της οποίας γίνονται στην Αμερική τεράστιοι κοινωνικοί αγώνες!

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι ακριβώς έτσι.

Όχι για τους «αγώνες», για το γεγονός ότι η μάρτυς υποχρεώνεται να δηλώσει την πραγματική της ηλικία. Είναι φανερό, φανερά κωμικό, ότι η μάρτυς δεν καταλαβαίνει πως το «ορκίσου» που της λέει ο Πρόεδρος δεν είναι για να την υποχρεώσει να πει την αλήθεια για την ηλικία της.

Αμέσως μετά, ο ίδιος Πρόεδρος, έχει αντίστοιχη στιχομυθία με άλλη μάρτυρα, πολύ πιο έξυπνη:

-Λιλή Χαριδήμου του Μιχαήλ, ετών… Η ηλικία είναι μες στον όρκο;

-Όχι, την έχουμε εκτός.

-Καλά κάνετε. Τότε ετών είκοσι δύο.

Ας σοβαρευτούμε όμως, φίλοι μου, όσο δύσκολο και αν είναι να μιλήσει κανείς σοβαρά με τέτοιου είδους ακρότητες. Διότι περί ακροτήτων πρόκειται. Ζητούν, λέει να μην δημοσιοποιείται η ηλικία, διότι υπάρχει… ηλικιακός ρατσισμός.

Άκουσον, άκουσον!

Ξέραμε για την ξενοφοβία και τους ξενοφοβικούς, μάθαμε για την ομοφοβία και τους ομοφοβικούς, γνωρίσαμε την ισλαμοφοβία και τους ισλαμοφοβικούς, τώρα ακούμε και για ηλικιοφοβία και ηλικιοφοβικούς.

Για ανθρώπους δηλαδή που… κάνουν διακρίσεις εις βάρος συνανθρώπων τους, με βάση την ηλικία που οι δεύτεροι έχουν. Τι είδους διακρίσεις μπορεί να είναι αυτές; Αν ακούσετε από πού ξεκίνησε η ιστορία, θα καταλάβετε.

Ξέρουμε ότι σε έναν χώρο εργασίας όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι ίσοι, να έχουν τα ίδια δικαιώματα και αυτά να γίνονται σεβαστά από τους εργοδότες τους και τους συναδέλφους τους, χωρίς διακρίσεις.

Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, ένας εργαζόμενος να πέφτει θύμα διακρίσεων επειδή έχει κάποιο συγκεκριμένο φύλο, κάποια θρησκεία, κάποιο χρώμα ή κάποια καταγωγή. Ομοίως δεν μπορεί να θεωρείται ακατάλληλος για την ίδια εργασία με τους συναδέλφους του επειδή έχει κάποια… ηλικία!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σε ποιες δουλειές γίνονται αυτά;

Μη φανταστείτε εργασίες που απαιτούν μεγάλη μυϊκή δύναμη ή καλή φυσική κατάσταση, που δεν τη διαθέτουν οι ηλικιωμένοι, ούτε κάποιες που δεν μπορούν να τις κάνουν παιδιά, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, απαγορεύεται να εργάζονται.

Μιλάμε για το επάγγελμα του/της ηθοποιού. Όπου, λέει, κάποιοι γίνονται θύματα διακρίσεων λόγω της ηλικίας τους και έτσι δεν τους καλούν σε ρόλους που θα μπορούσαν να παίξουν. Βλέπει δηλαδή ο υπεύθυνος του κάστινγκ ότι έχεις πατήσει τα εξήντα και δεν σε καλεί για τον ρόλο της Ιουλιέτας.

Προκειμένου, λοιπόν, να σταματήσουν τέτοιες κατάφωρες διακρίσεις, εκεί στη Καλιφόρνια, όπου βρίσκεται και το Χόλιγουντ, σκέφτονται να νομοθετήσουν την απαγόρευση της δημοσιοποίησης της ηλικίας ηθοποιών από δικτυακούς κόμβους.

Με κάτι τέτοια όμως, σκέφτομαι μήπως το έχουμε παρακάνει με τα δικαιώματα και την πολιτική ορθότητα, που έφτασαν πια να μας καταδυναστεύουν. Διότι, καλά και άγια είναι τα δικαιώματα και πρέπει να γίνονται σεβαστά, όμως «να είμαστε και λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες»!

Και, αν οι ηθοποιοί έχουν δικαίωμα να μην αποκαλύπτεται η πραγματική τους ηλικία, προκειμένου να μην γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μας προστατέψει κάποιος από την οργανωμένη προσπάθεια εξαπάτησής μας;

Τι με κοιτάτε; Κάτι τέτοιο δεν αποτελούν όλες εκείνες οι «αισθητικές επεμβάσεις», τα τραβήγματα και τα εμφυτεύματα, με τα οποία προσπαθούν να περάσουν για έφηβοι (ο, η έφηβος) κάτι ηθοποιοί (ο, η ηθοποιός) που έχουν προ πολλού πατήσει τα εξήντα;

Ε, δικαίωμα, εκείνοι, δικαίωμα κι εμείς!

 Παιδιά, το παρατραβάμε 

και θα γίνει… Λάσκαρη!

161215 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυτές είναι δουλειές!

Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε κι εσείς, όμως το τελευταίο διάστημα βλέπουμε συνεχώς νέες επιτυχίες της Ελληνικής Αστυνομίας, πράγμα που είναι πολύ ευχάριστο. Όσο προκατειλημμένος και να είσαι, λες «μπράβο, οι άνθρωποι το βγάζουν το ψωμί τους».

Μέσα στη χρονιά μόνο που διανύουμε είχαμε πολλές μεγάλες επιτυχίες στη δίωξη ναρκωτικών, με δεκάδες συλλήψεις μελών οργανωμένων συμμοριών και τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών να κατάσχονται.

Για να θυμηθώ επίσης τις πιο πρόσφατες, τον Οκτώβριο είχαμε την αποκάλυψη παγκόσμιου δικτύου δουλεμπόρων, με βάση το Ηράκλειο της Κρήτης, που διακινούσε παράνομους μετανάστες και πρόσφυγες σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Τον Νοέμβριο είχαμε την εξάρθρωση της… «μαφίας των σελέμπριτι», ενός τεράστιου κυκλώματος που διενεργούσε στοχευμένες διαρρήξεις σε σπίτια πλουσίων και αποκόμιζε τεράστια κέρδη. Ενδεικτικό είναι ότι οι επικεφαλής της οργάνωσης ζούσαν σε σπίτια εκατομμυρίων και κυκλοφορούσαν με πανάκριβα αυτοκίνητα.

Πρόσφατα διαβάσαμε επιχείρηση της ΕΛΑΣ ενάντια σε εγκληματική οργάνωση με διεθνή και εγχώρια δράση, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνταν στην παρασκευή, διακίνηση και εμπορία αναβολικών φαρμάκων.

«Συνελήφθησαν συνολικά 11 Έλληνες, ηλικίας από 25 έως 35 ετών, ενώ μεταξύ των συλληφθέντων μελών περιλαμβάνεται ένα από τα δύο αρχηγικά μέλη της οργάνωσης καθώς και Αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας που υπηρετεί σε Υπηρεσία της Αττικής», διαβάσαμε στο σχετικό δελτίο.

Πρόκειται για πραγματικά μεγάλες επιτυχίες, όχι μόνο επειδή το μέγεθος των οργανώσεων και η ανάπτυξη της δραστηριότητάς τους ήταν τέτοια. Αλλά κυρίως για το γεγονός ότι, παρά τη συμμετοχή μεμονωμένων ανθρώπων της αστυνομίας σε κάποιες από αυτές, η ΕΛΑΣ μοιάζει να σπάει μια παρεξήγηση.

Αυτήν που θέλει να πιστεύει και να διαδίδει ότι πιάνονται μόνο… μικρά ψάρια, ενώ τα μεγάλα αφήνονται πάντοτε να ξεφεύγουν. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει κι εσείς, όμως αυτό πιστεύει μια μεγάλη πλειονότητα των πολιτών που βλέπει ανέκαθεν με μισό μάτι την Αστυνομία.

Να τώρα όμως που έρχεται η ΕΛΑΣ να τους διαψεύσει. Και να αποδείξει ότι όχι μόνο ικανά στελέχη διαθέτει, αλλά έχει και τη βούληση να επιτελέσει όσο το δυνατόν καλύτερα την αποστολή της.

Καλό είναι να τα λέμε αυτά ειδικά τις μέρες που έρχονται, καθώς βλέπουμε χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες άλλων εποχών, όταν οι πολίτες πήγαιναν και άφηναν δώρα για τους αστυνομικούς δίπλα στο «βαρέλι» του τροχονόμου που ρύθμιζε την εορταστική κυκλοφορία.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτές όμως είναι δουλειές!

Που αποδεικνύουν ότι ο Έλληνας το έχει το δαιμόνιο της επιχειρηματικότητας μέσα του. Και πως είναι τελείως εσφαλμένη η ιδέα ότι το πλέον κατάλληλο πεδίο δράσης γι’ αυτόν είναι το δημόσιο.

Μπορεί μέσω του δημοσίου να στήνονται πολλές κομπίνες, μπορεί πολλοί υπάλληλοι να εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να δημιουργούν, με παράνομες συναλλαγές, περιουσίες ολόκληρες, όμως το εμπόριο είναι στη φύση μας, όπως και να το κάνουμε.

Ακούστε τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι. Έστησαν μια τεράστια δουλειά εισαγωγής πρώτων υλών, επεξεργασίας τους και δημιουργίας κατάλληλων δραστικών ουσιών, συσκευασίας αυτών σε διάφορα είδη σκευασμάτων και διακίνησής τους σε πελάτες στη χώρα και το εξωτερικό. 

Οι εισαγωγές γινόταν από ΗΠΑ, Καναδά και Κίνα, ενώ τα προϊόντα έφταναν σε Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, Μάλτα, Ιταλία, Ουγγαρία (άκου Ουγγαρία!), δηλαδή σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Χάρη, φυσικά, στα καλά της παγκοσμιοποίησης και την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών! Και σε πείσμα όσων θέλουν να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι αυτό, το νέο πλαίσιο λειτουργίας της ανθρωπότητας μόνο καταστροφικά αποτελέσματα έχει.

Απεναντίας, όταν είναι κανείς εξωστρεφής και άνθρωπος των ανοικτών οριζόντων, όπως υπήρξαμε εμείς από τον καιρό του παππού Οδυσσέα, τότε μόνο ευκαιρίες και κέρδη μπορεί να βλέπει σ’ αυτό το μεταμοντέρνο περιβάλλον.

Αξιοθαύμαστοι, λοιπόν, οι συμπατριώτες μας αυτοί για το επιχειρηματικό τους πνεύμα, όμως, δυστυχώς, το έθεσαν σε λειτουργία μέσω παράνομης δραστηριότητας και έπεσαν στα δίχτυα του νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κακώς, κατά τη γνώμη μου.

Σας το έχω πει και άλλες φορές, πιστεύω πως κάποιοι «εγκληματίες» κακώς διώκονται από τον νόμο. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν μια παράνομη δραστηριότητα όμως, στην πραγματικότητα, δεν κάνουν κάτι κακό.

Εξαπατούν διάφορα κορόιδα!

Προσοχή, για να μην παρεξηγηθούμε. Το να εξαπατάς ανυποψίαστους πολίτες, ειδικά ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη ή άτομα μεγάλης ηλικίας, το θεωρώ «κακούργημα».

Όταν όμως ο άλλος είναι νέος και υγιής, όταν μπορεί και χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να κάνει παραγγελίες και αγορές από απόσταση, όταν έχει να πληρώσει για το «παραμύθι» που του πουλάς, ε, τότε, τα θέλει ο αποτέτοιος του.

Τα μέλη του συγκεκριμένου «κυκλώματος» διακινούσαν αναβολικά σε ανθρώπους που ήξεραν πολύ καλά τι αγόραζαν. Ήθελαν εύκολα και γρήγορα να αποκτήσουν δύναμη και ενέργεια, πιθανότατα για να εξαπατήσουν κάποιους άλλους. Από… γκόμενες, μέχρι συναθλητές και κριτές αγώνων.

Δεν ήταν ανήμποροι, δεν ήταν εξαρτημένοι, δεν ήταν άνθρωποι μειωμένης αντίληψης, αν και γι’ αυτό το τελευταίο μπορούμε να έχουμε κάποιες επιφυλάξεις. Όταν, μετά από τόσα και τόσα που έχουμε ακούσει, υπάρχουν ακόμη πελάτες και χρήστες αναβολικών…

Εκτός εάν ήταν άλλοι οι κύριοι πελάτες (προπονητές, ιδιοκτήτες γυμναστηρίων κ.λπ.) και άλλοι οι χρήστες (αθλητές και γυμναζόμενοι). Και πάλι όμως, η ζήτηση είναι που δημιουργεί την προσφορά, αυτά περί «τεχνητών αναγκών» εγώ τα ακούω βερεσέ.

Πάντως μόνο για φορολογικές παραβάσεις, αν συνέτρεχαν τέτοιες, έπρεπε να διωχθούν τα παλικάρια! Διαφορετικά θα έπρεπε να τους δοθεί και κανένας «χρυσός Ερμής», με τονοποίο βραβεύονται επιχειρήσεις.

 Και το «μπράβο» ένα δώρο είναι!

161214 ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χθες είπαμε προσωπικές ιστορίες.

Οι οποίες όμως είναι και συλλογικές, αφού, λίγο πολύ, όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής κάπως έτσι μεγάλωναν. Το «πρόβλημα» είναι ότι, όσο μεγαλώναμε, τα παιδικά όνειρα άρχισαν ένα ένα να πραγματοποιούνται, ώσπου στο τέλος ξεμείναμε από τέτοια.

Πρώτα πρώτα αρχίσαμε να ξεφεύγουμε από τα μικρά παλιά σπίτια μας και να μπαίνουμε σε μικρά καινούρια διαμερίσματα. Με κεντρική θέρμανση, με κανονικό μπάνιο, με ζεστό νερό, με ηλεκτρικές συσκευές, με παιδικά δωμάτια…

Έπειτα ακολούθησε η αγορά αυτοκινήτου. Μικρά «οικογενειακά» αυτοκινητάκια, Φίατ 128, κανένα Όπελ Καντέτ, μικρά Πεζό ή Ρενώ, ακόμη και Ντάτσουν 120 Υ, για τους πιο σπορτίφ. Σπάνια έβλεπες κανένα Άλφα Ρομέο, αγορασμένο από κάποιον ανύπαντρο στρατιωτικό.

Η εξάπλωση των ΙΧ έγινε σταδιακά στην αρχή και ραγδαία αργότερα, σε τέτοιο βαθμό που μέσα σε λίγα χρόνια γέμισαν οι γειτονιές παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δεν είχαμε πού να παίξουμε.

Στο μεταξύ μεγαλώσαμε κι εμείς και ανοίξαμε τα φτερά μας για την περιπέτεια των σπουδών και την αναζήτηση της τύχης μας σε άλλους τόπους. Όσοι ξαναγυρίσαμε στη Δράμα, όχι και πάρα πολλοί, ξεκινήσαμε μια νέα ζωή, μέσα στις δεκαετίες της αφθονίας που ακολούθησαν.

Κατά τις οποίες, τα μικρά διαμερίσματα έγιναν τεράστιες μεζονέτες και τα οικογενειακά αυτοκίνητα θηριώδη τζιπ, πράγματα δηλαδή που δεν υπήρχαν σε κανένα παιδικό μας όνειρο. Τα έφερε όμως η ζωή μπροστά μας κι εμείς δεν είπαμε όχι.

Κάπως έτσι αρχίσαμε να ξεμένουμε από όνειρα και καταλήξαμε να αναζητούμε, όλο και πιο πολύ, το καλύτερο στο… περισσότερο και στην υπερβολή. Ας ξαναγυρίσουμε όμως πίσω στα χρόνια του 1960, διότι εκείνη την εποχή υποτίθεται πως προσπαθούμε να συγκρίνουμε με τη σημερινή.

Τότε, λοιπόν, συνέβη κάτι που δεν είχε προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Εμφανίστηκε ξαφνικά μια εντελώς καινούρια κοινωνική κατηγορία -όχι τάξη, κατηγορία-, οι νέοι άνθρωποι!

Μέχρι τότε οι άνθρωποι ωρίμαζαν απότομα. Από εκεί που ήταν παιδάκια, γινόταν ξαφνικά ώριμοι άντρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι περνούσαν τα νεανικά τους χρόνια σαν young men και young ladies, νεαροί κύριοι και νεαρές κυρίες, δηλαδή σαν μεγάλοι άνθρωποι αλλά σε μικρότερη ηλικία.

Το άλλο πουλάκι:

Τότε όμως άλλαξαν όλα.

Ξαφνικά εμφανίστηκε μια γενιά που ήθελε να ζήσει την ηλικία της. Ήθελε να έχει το δικό της ντύσιμο, να ακούει τη δική της μουσική, να διαβάζει τα δικά της έντυπα, να διασκεδάζει με τον δικό της τρόπο, να ζει τη δική της ζωή…

Αυτό μπορεί να είχε ξεκινήσει κάποια χρόνια νωρίτερα στην Αμερική, με την εμφάνιση κυρίως του ροκ εντ ρολ, όμως πήρε διαστάσεις κινήματος και κορυφώθηκε παγκοσμίως τη δεκαετία του 1960, οπότε έφτασε και στην ταλαιπωρημένη χώρα μας.

Έτσι, τα νέα παιδιά της εποχής, από εκεί που μέχρι τότε διασκέδαζαν με τα ελαφρά και τα λαϊκά τραγούδια των γονιών τους, άρχισαν ξαφνικά να ακούν ροκ μουσική -όχι μόνο να ακούν, αλλά και να γράφουν δική τους.

Εμφανίστηκαν νέα στέκια, τα κλαμπ και οι μπουάτ, νέοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, νέοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που ενημέρωναν τη νεολαία αλλά και κατηύθυναν τα γούστα της. Βέβαια ήρθε η χούντα και όλα αυτά μπήκαν στον γύψο, όμως ο σπόρος είχε πέσει.

Συμβαίνουν κοσμογονικά πράγματα στο τραγούδι εκείνα τα χρόνια. Η πρώτη αναγέννηση του ρεμπέτικου χάρη στις επανεκτελέσεις παλιών επιτυχιών από τον Βασίλη Τσιτσάνη. Η μελοποίηση των μεγάλων μας ποιητών από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Η εμφάνιση δημοφιλών συγκροτημάτων όπως οι Τσαρμς, οι Φόρμινξ, οι Άιντολς, οι Ολύμπιανς... Η δημιουργία της δισκογραφικής εταιρίας LYRA από τον Αλέκο Πατσιφά και η έναρξη του Νέου Κύματος. Η «οδός ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι και το «φορτηγό» του Διονύση Σαββόπουλου…

Αντίστοιχα πράγματα συμβαίνουν και στον ελληνικό κινηματογράφο. Από τη μια έχουμε τη χρυσή εποχή της κωμωδίας με τους μεγάλους πρωταγωνιστές που θαυμάζουμε μέχρι σήμερα. Συγχρόνως όμως ξεκινά η περίοδος των μεγάλων δημιουργών.

Οι ταινίες του Τάκη Κανελλόπουλου, του Αλέξη Δαμιανού, του Ροβήρου Μανθούλη και άλλων σπουδαίων σκηνοθετών φέρνουν στις αίθουσες και μυούν το μεγάλο κοινό σε ένα άλλο είδος σινεμά, προετοιμάζοντας το έδαφος για την μετέπειτα γενιά των κινηματογραφιστών.

Αν πεις για περιοδικά! Κοντά στα μεγάλης κυκλοφορίας λαϊκά περιοδικά, όπου όμως αρθρογραφούσαν και σπουδαίοι άνθρωποι του πνεύματος, υπήρχαν τα σημαντικότατα περιοδικά λόγου και τέχνης, που απευθύνονταν κυρίως στους νέους της εποχής.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ένα άρωμα αναγέννησης.

Αυτό ήταν το δημιουργικό πνεύμα της δεκαετίας του 1960. Ένα πνεύμα που όμοιό του δεν ξαναφάνηκε στον πολιτισμό της χώρας. Υπάρχει βέβαια το ερώτημα τι από όλα αυτά έφτανε στην επαρχία και σε πόλεις όπως η δική μας.

Ό,τι μπορούσε να περάσει μέσα από τα κύματα του ραδιοφώνου, τις σελίδες των εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας και τα περιοδικά. Υπήρχε ευτυχώς ο κινηματογράφος, τόσες αίθουσες διέθετε η πόλη μας, που μετέφερε κι εδώ κάτι από το κλίμα των αλλαγών.

Ας μην ξεχνάμε ότι η επαρχία εκείνη την εποχή ζούσε έντονα ένα άλλο φαινόμενο, εκείνο της μετανάστευσης, με εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανθρώπων να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τα χωριά τους για την πρωτεύουσα ή το εξωτερικό. Τι είπαμε χθες; Πρώτα το ζην και μετά το ευ ζην.

Άντε, λοιπόν τώρα, να απαντήσεις αν «το επίπεδο ζωής για ανθρώπους σαν εμάς ήταν καλύτερο τη δεκαετία του 1960 ή σήμερα».

 «Χρόνια είναι, Ευτέρπη, και περνούν»!